Ποίηση Βασίλη Βλαχάκου: «Και επί γης ειρήνη»

Ελάτε ν' αλλάξουμε τον κόσμο

όλοι μαζί, λααοί, να σώσουμε τη γη

Τον επίκαιρο ποιητικό του λόγο προσφέρει στα «Καριτσιώτικα Νέα» ο Βασίλης Βλαχάκος, δάσκαλος του χωριού, στις αρχές της δεκαετίας του '70.

Ποίηση Βασίλη Βλαχάκου: «Ματωμένα Χριστούγεννα»

«Χαρούμενα Χριστούγεννα

με υγεία και ειρήνη

και όλα τα ποθούμενα

με αγάπη και γαλήνη!»

Ο Βασίλης Βλαχάκος, βραβευμένος ποιητής και συγγραφέας από τη Λακωνία, δίδασκε στο σχολείο της Καρίτσας στη δεκαετία του ’70 και εξακολουθεί να διατηρεί στενές σχέσεις με το χωριό μας. Με ευχές για Χριστούγεννα, εκφράζει επιθυμίες για υγεία και ειρήνη, ευχόμενος για όνειρα που να γίνουν πραγματικότητα με αγάπη. Παρουσιάζει επίσης το ποίημά του «Ματωμένα Χριστούγεννα», αναδεικνύοντας τα συναισθήματα στη Μέση Ανατολή, εστιάζοντας στη σταύρωση του Χριστού και την έλλειψη συμπόνιας. Αντιπαραβάλλει παράδοση με πραγματικότητα, επιδιώκοντας θαύμα που θα αλλάξει τα πάντα. Η επανάληψη της γέννησης και της σταύρωσης αντιπροσωπεύει ανανέωση και ελπίδα για μεταμόρφωση της ανθρωπότητας

*

Η Μέση Ανατολή χωρίς ανατολή
δεν έχουν οι άνθρωποι στον ήλιο μοίρα
η Αγάπη στον Σταυρό του Γολγοθά
φθόνος κι αλληλοσπαραγμός
«ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ», Χριστέ μου,
καραβάνια ο ξεριζωμός
άταφοι νεκροί δίπλα στα μπάζα
κ’ η ανθρωπότητα, «ὠιμέ..! δεν έχει γάζα
να επουλώσει των αμάχων τις πληγές.

*

Ρουκέτες χτυπάνε τα αστέρια
νεκρή η Πούλια κι ο Αυγερινός
της Βηθλεέμ λαβώθηκε το Αστέρι
μάτωσε η Γη κἁι ο Ουρανός
οι Άγιοι Τόποι με αγρυπνίες
με παρακλήσεις, προσευχές,
οι Άγιοι στον Παράδεισο με λιτανείες
να πάψουν του πολέμου οι ιαχές.

*

Στα φετινά Γενέθλια, Χριστέ μου,
αιχμάλωτοι, στις στρούγκες, οι βοσκοί
όμηροι στα καταφύγια οι Μάγοι
με τόση δυστυχία και οδύνη
με τί πίστη, ποια ελπίδα.., ποια ζωή..,
πώς να γιορτάσει η Χριστιανοσύνη
οι Άγγελοι πώς να ψάλλουν «Ὠσαννά!»
πώς να πουν «..καί ἐπί γῆς εἰρήνη!»
μόνο ο Ηρώδης μες την καλή χαρά
σαν βλέπει τα παιδιά νεκρά στους δρόμους
τον θρόνο ονειρεύεται και λαχταρά.

*

Τέτοιοι αιμοχαρείς και θηριώδεις
γράφουν τη μοίρα των λαών
που ξέρουν πότε γεννηθήκαμε
και πότε θα πεθάνουμε, άνθρωπέ μου.
Αιμορραγεί η Γη σ’ όλα τα μέρη
αίμα δεν έχει να δώσει ο Ουρανός
κάνε το θαύμα σου, Χριστέ μου,
κι ο αλλόθρησκος να γίνει χριστιανός.

*

Τί κι αν γεννήθηκες, Χριστέ μου,
φοβάμαι, πως πρέπει ξανά να γεννηθείς
δύο φορές να σταυρωθείς
και άλλες τόσες να αναστηθείς
μήπως και πιστέψουμε, Θεέ μου.

Family Trees of Southern Parnon: Old Photos from Kosmas Kynourias

"Every photo tells a chapter of a story that comes alive through memories."

Today, at the luncheon of the Greek Elderly and Pensioners Association in Goodwood, Adelaide, Koula Tsintziniotis (nee Piliouras) and Angeliki Kotsonis (formerly Pilioura), first cousins from Kosmas of Kynouria, relived memories and recollections through old photographs.

With warm memories held close, Koula retrieved two old photographs from the bottom of her handbag. She's certain these historical images were captured in Kosmas around July 1, 1930, eight years before she was born, during the celebration of the village's patron saints, the Holy Anargyroi.

The first photo features their grandfather, Konstantinos Piliouras (1861-1952), with three of his sons: likely Elias (1913-), George (1908-1988), and possibly Antonis (1910-1999). Dimitris (1892-1972), Panagiotis (1901-1989), and his only daughter Angeliki (1894) are not in the picture. Another son, Thanasis (1897-1921), tragically lost his life in the "Asia Minor Catastrophe" between 1919 and 1922.

The second photo shows Grandfather Konstantinos with the family at a festive lunch, including George Manolias (second from the right), the son-in-law from America who had married Angeliki about ten years prior.

Koula, daughter of Dimitris (her mother, Olga Koutsoviti (1902-1985) from Geraki), immigrated to Australia in 1964 at the age of 26 to marry Dimitris Tsintziniotis (1930-2005), a "Gerakito-Kosmitis", with Kosmas ancestry but residing in Geraki. Despite being from neighbouring villages, Koula reveals she had never seen Dimitris in Greece. He was in Geraki, and she was in Kosmas. They courted through correspondence, agreed to get engaged, and exchanged rings quickly through letters, while he had already immigrated and lived in Adelaide, Australia, and she was still in Kosmas, Greece. They met in person for the first time when she disembarked from the ship at the port of Melbourne, and he awaited her with a bouquet of flowers!

Angeliki, daughter of uncle George (her mother, Theodoroula Malavazos (1918-2002) from Karitsa), immigrated with the family to Australia in 1964, at the age of 12. Uncle George, at 56, was the oldest Karitsioto-Kosmitis (dual resident) to receive a visa to work in Australia. He passed away in Adelaide at the age of 80 in 1988.

These photographs reveal a piece of their family's history and roots, keeping alive memories and stories of the past. They are testimonies of a legacy that binds us to tradition and our origins.

The underlying message behind these photos is the power of family, memories, and the continuity of history. They serve as a reminder to honour our ancestors and the heritage they passed down, keeping our history alive for future generations. Old photographs are windows to the past, allowing us to maintain our connection to our heritage and roots, keeping alive the stories that shaped our lives.

Explore the family branch of  Konstantinos Dimitriou Piliouras (1861-1952) in the Family Trees of Southern Parnon.

Family Trees of Southern Parnon are sponsored by the Pan-Laconian Society of South Australia 'Leonidas' and the Karitsa Community South Australia 'Karitsa'.

Οικογενειακά Δέντρα Νότιου Πάρνωνα: Παλιές Φωτογραφίες από το Κόσμα Κυνουρίας

 «Κάθε φωτογραφία είναι ένα κεφάλαιο μιας ιστορίας που ζωντανεύει μέσα από τις μνήμες.»

Σήμερα, στο τραπέζι των Ελλήνων Ηλικιωμένων και Συνταξιούχων στο Γκούντγουντ της Αδελαΐδας, η Κούλα Τσιντζινιώτη (πρώην Πήλιουρα) και η Αγγελική Κοτσώνη (πρώην Πήλιουρα), πρωτοξάδελφες από το Κοσμά της Κυνουρίας, ζωντάνεψαν στιγμές αναμνήσεων και μνήμης μέσα από παλιές φωτογραφίες.

Κρατώντας στη μνήμη της τις παλιές αναμνήσεις με ζεστασιά, η Κούλα ανέσυρε από το βάθος της τσάντας της δύο παλιές φωτογραφίες. Είναι σίγουρη πως αυτά τα κομμάτια ιστορίας είχανε απαθανατιστεί, πιθανόν, στο Κοσμά κάπου γύρω στην 1η Ιουλίου του 1930, οκτώ χρόνια πριν ακόμα αυτή γεννηθεί, κατά τη γιορτή των Αγίων Αναργύρων, των πολιούχων του χωριού.

Η πρώτη φωτογραφία παρουσιάζει τον παππού τους Κωνσταντίνο Πήλιουρα (1861-1952) με τρεις από τους γιους του: πιθανότατα τον Ηλία (1913-), τον Γιώργη (1908-1988) και ίσως τον Αντώνη (1910-1999). Ο Δημήτρης (1892-1972), ο Παναγιώτης (1901-1989) και η μοναχοκόρη του η Αγγελικώ (1894) δεν είναι στην εικόνα. Ένας άλλος γιος, ο Θανάσης (1897-1921), είχε τραγικά χάσει τη ζωή του στη «Μικρασιατική Καταστροφή» μεταξύ του 1919 και του 1922.

Η δεύτερη φωτογραφία δείχνει τον παππού Κωνσταντίνο με την οικογένεια σε ένα γιορτινό τραπέζι, όπου είναι και ο Γιώργος Μανωλιάς (δεύτερος από δεξιά), ο γαμπρός από την Αμερική που είχε πάρει την Αγγελικώ περίπου δέκα χρόνια πριν.

Η Κούλα, κόρη του Δημήτρη, (η μητέρα της, η Όλγα Κουτσοβίτη (1902-1985) από το Γεράκι), μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1964, όταν ήταν 26 ετών, για να παντρευτεί τον Γερακιτο-Κοσμίτη αρραβωνιαστικό της Δημήτρη Τσιντζινιώτη (1930-2005). Παρότι ήταν κοντοχωριανοί, η Κούλα αποκαλύπτει ότι ποτέ δεν είχε δει τον Δημήτρη στην Ελλάδα. Εκείνος ήταν στο Γεράκι, κι αυτή στον Κοσμά. Έγινε συγκέσιο με προξενιό εξ αποστάσεως, λέει η Κούλα. Αντάλλαξαν φωτογραφίες, συμφώνησαν να αρραβωνιαστούνε και άλλαξαν δαχτυλίδια πολύ γρήγορα, όλα με γράμματα, ενώ εκείνος είχε ήδη μεταναστεύσει και ζούσε στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας και εκείνη ήταν ακόμη στον Κοσμά στην Ελλάδα. Συναντήθηκαν από κοντά για πρώτη φορά όταν εκείνη κατέβηκε από το καράβι στο λιμάνι της Μελβούρνης και εκείνος την περίμενε με ένα μπουκέτο λουλούδια!

Η Αγγελική, κόρη του μπάρμπα-Γιώργη, (η μητέρα της, η Θεοδωρούλα Μαλαβάζου (1918-2002) από την Καρίτσα) μετανάστευσαν οικογενειακώς επίσης στην Αυστραλία το 1964, όταν ήταν μόλις 12 ετών. Ο Μπάρμπα-Γιώργης, σε ηλικία 56 ετών, ήταν ο πιο ηλικιωμένος Καριτσιωτο-Κοσμίτης (ήταν «διπλοκάτοικος») που του είχε χορηγηθεί βίζα για μετανάστευση ως εργαζόμενος στην Αυστραλία. Απεβίωσε στην Αδελαΐδα σε ηλικία 80 ετών το 1988.

Αυτές οι φωτογραφίες αναδεικνύουν ένα κομμάτι της ιστορίας και των ριζών της οικογένειάς τους, διατηρώντας ζωντανές τις μνήμες και τις ιστορίες του παρελθόντος. Είναι μαρτυρίες ενός παρελθόντος και μιας κληρονομιάς που μας δένουν με την παράδοση και τις ρίζες μας.

Το νόημα που κρύβεται πίσω από αυτές τις φωτογραφίες είναι η δύναμη της οικογένειας, της μνήμης και της συνέχειας της ιστορίας. Αποτελούν μια υπενθύμιση να τιμούμε τους προγόνους μας και την κληρονομιά που μας παρέδωσαν, διατηρώντας ζωντανή την ιστορία μας για τις επόμενες γενιές. Οι παλιές φωτογραφίες είναι παράθυρα προς το παρελθόν που μας επιτρέπουν να διατηρούμε τη σύνδεσή μας με την κληρονομιά και τις ρίζες μας, διατηρώντας ζωντανές τις ιστορίες που διαμόρφωσαν τη ζωή μας.

Δείτε τον οικογενειακό κλάδο του παππού Κωνσταντίνου Δημητρίου Πήλιουρα (1861-1952) στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα».

Κρύος Χειμώνας, Ζεστή Γιορτή: Η Αγάπη της Καρίτσας για τον Άγιο Νικόλαο

Φωτογραφία του Αγίου Νικολάου της Καρίτσας,

ευγενική προσφορά του Ντίνου Τσολομίτη.

 «Εορτή που συνδέει την καρδιά και την ψυχή μας με το παρελθόν!»

Σήμερα, στις 6 Δεκεμβρίου, στη μέση στο λιομάζωμα, παίρνουμε μια ανάσα για να γιορτάσουμε τον Άγιο Νικόλαο στο όμορφο χωριό μας.

Η μικρή εκκλησία, το γοητευτικό παρεκκλήσι που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο, βρίσκεται στην αρχή της μεγάλης ανηφόρας προς το χωριό. Η γύρω περιοχή, απ’ την αρχή της ανηφόρας είναι γεμάτη νοσταλγικές μνήμες και συνάμα η καρδιά και ψυχή για όλους μας στην Καρίτσα. Αυτό το μικρό εκκλησάκι ξυπνάει μνήμες, τονίζοντας τη σπουδαιότητα του Αγίου Νικολάου στην ιστορία και την παράδοσή μας.

Κατά τον Σωτήρη Σκεύη, στη μεγάλη αφιέρωσή του στο χωριό της αείμνηστης μητέρας του, «Ό Άγιος Νικόλαος, στέκει ακοίμητος φρουρός στην είσοδο του χωριού. Καλωσορίζει τους ερχόμενους και αποχαιρετά/ευλογεί τους εξερχόμενους.»

Ο Τάκης Χρόνης το βλέπει ως σημείο αναφοράς των Καριτσιωτών: «Ένα από τα πιο γνώριμα σημεία του χωριού! Όπου και να πηγαίναμε, είτε στα χωράφια μας είτε στο Γεράκι, ή οπουδήποτε αλλού, από μπροστά του θα περνούσαμε. Αλλά και σαν σχολιαρόπαιδα, εκεί κάναμε τις ημερήσιες εκδρομές μας. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο, oι πιο πολλοί από μας, μήπως δεν αλώνισαν στου «Κατσάμπη τ' αλώνι»; Μήπως δεν ψάχναμε για φωλιές στα γύρω δέντρα; Και στο ρυάκι που υπήρχε δίπλα του, με το λιγοστό νεράκι του που ’ρχόταν απ' τη Σμερτιά, μήπως δεν παίξαμε, δεν τσαλαβουτήσαμε; Μετά τον Αη-Νικόλα άρχιζαν οι ανηφόρες και οι στροφές για το χωριό μας! Σημείο αναφοράς λοιπόν για μας τους Καριτσιώτες ο Άη-Νικόλας!»

Η γιορτή του Αγίου Νικολάου στην Καρίτσα είναι μια ευκαιρία να τιμήσουμε την πλούσια κληρονομιά και την ιστορία μας. Παρά το τσουχτερό κρύο του χειμώνα, η ζεστή ατμόσφαιρα της γιορτής μας φέρνει περισσότερο κοντά, κάνοντας αυτήν τη μέρα μία από τις πιο αγαπημένες για όλους μας.

Για πολλούς από εμάς, η εορτή του Αγίου Νικολάου είναι μια ευκαιρία να ταξιδέψουμε στο παρελθόν με αγαπημένες μας αναμνήσεις. Είναι μια μέρα γεμάτη αφηγήσεις και ιστορίες που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, ενώ οι νεότεροι ανακαλύπτουν την παράδοση και την ιστορία του χωριού μας.

Απόψε, καθώς η γιορτή φτάνει στο τέλος της, μας αφήνει με μια δόση νοσταλγίας, αλλά και με την υπόσχεση νέων αναμνήσεων που θα δημιουργηθούν τον επόμενο χρόνο. Η εορτή του Αγίου Νικολάου στην Καρίτσα συνεχίζει να είναι μια συγκινητική στιγμή που ενώνει το χωριό μας και αναζωογονεί τις μνήμες του παρελθόντος.

Σήμερα, ευχόμαστε σε όλους όσους γιορτάζουν χρόνια πολλά, να χαίρονται την εορτή τους. Αύριο, επιστρέφουμε όλοι με χαρά στο λιομάζωμα, που με τα γιδοπρόβατα μας αποτελούν την πνοή και την πηγή επιβίωσης του χωριού εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Από τότε που η Καρίτσα γίνηκε Καρίτσα!

Μια συγκινητική βραδιά για τον Παναγιώτη Χρόνη και το κοινό του στη Δράμα

Του Βαγγέλη Ψωμά

ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ

10 Μαΐου 2023

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω ένα συναρπαστικό άρθρο που ρίχνει φως στη ζωή και την καλλιτεχνική κληρονομιά του αγαπημένου μας συγχωριανού, του δημιουργικού Τάκη Χρόνη. Αρχικά δημοσιεύτηκε στις σελίδες των «Χρονικών της Δράμας» περίπου πριν από πέντε μήνες, προσελκύοντας το ενδιαφέρον και ζωντανεύοντας την εικόνα του Τάκη - του επιδέξιου μουσικού, του ανθρώπου που με υπερηφάνεια αποκαλούμε δικό μας. Θα παρατηρήσετε επίσης ενώ στη μικρή μας γωνιά τον ξέρουμε ως Τάκη, στην αγαπημένη του πόλη, στη Δράμα, είναι ευρέως γνωστός ως Παναγιώτης Χρόνης. 

– Διοργανώθηκε μια τριπλή παρουσίαση του έργου του

– Την παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο: «Ασυνάρτητος Λόγος» έκαναν ο συγγραφέας Βασίλης Τσιαμπούσης και ο φιλόλογος Δημήτρης Μαυρίδης

Μια συγκινησιακά φορτισμένη βραδιά για τον δημοφιλή μουσικό, συνθέτη και στιχουργό Παναγιώτη Χρόνη, εκτυλίχθηκε το βράδυ της Δευτέρας στο κέντρο «Όπερα» της Δράμας, όπου έγινε τριπλή παρουσίαση του έργου του, που περιλάμβανε προβολή της ταινίας μικρού μήκους που είχε παίξει, με τίτλο “Under the same roof”, αλλά και παρουσίαση του αυτοβιογραφικού βιβλίου του με τίτλο «Ασυνάρτητος Λόγος».

Την παρουσίαση έκανε ο συγγραφέας Βασίλης Τσιαμπούσης και ο φιλόλογος Δημήτρης Μαυρίδης. Επίσης αναγνώστηκαν και κάποιοι από τους στίχους του Παναγιώτη Χρόνη που περιλαμβάνονται στο βιβλίο. Ακόμη έγινε παρουσίαση cd με δεκαοχτώ τραγούδια, με στίχους του Χρήστου Κανελλόπουλου και μουσική του Παναγιώτη Χρόνη με τίτλο: «Οι μεθυσμένες μας πενιές», στο οποίο έλαβαν μέρος δέκα τραγουδιστές. Αναστασία Βασιλειάδου, Παντελής Θεοχαρίδης, Θέλμα Καραγιάννη, Νάντια Καραγιάννη, Σπύρος Κουτσοβασίλης, Γιώργος Ξηντάρης, Μαριάννα Παπαγεωργίου, Σταυρούλα Παναγιωτίδου, Μπάμπης Τσέρτος και ο Βασίλης Τσουρακάς. Σε όσους δε είχαν επισκεφθεί το μαγαζί με την επωνυμία «Εσπερίδες» αλλά και το «Ρεμπέτικο» πράγματι αποδείχθηκε ότι ξύπνησαν ευχάριστες αναμνήσεις.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης αρχικά προβλήθηκε η ταινία Under the same roof, όπου συμμετείχε ο καλλιτέχνης. Ακολούθησε η παρουσίαση του βιβλίου και στη συνέχεια παρουσιάστηκαν μουσικά, με τη συμμετοχή του ίδιου του Παναγιώτη Χρόνη κάποια τραγούδια του cd.

Μιλώντας στα ΧΡΟΝΙΚΑ της Δράμας, ο Παναγιώτης Χρόνης, είπε ότι η τριπλή αυτή παρουσίαση ήταν μια εξαιρετική εκδήλωση. «Ήταν συγκινητική με έντονα συναισθήματα χαράς αλλά και νοσταλγίας. Η πρωτοβουλία για την παρουσίαση υπήρξε με αφορμή την έκδοση του βιβλίου μου αλλά και το cd που είχα κάνει με τον Χρήστο Κανελλόπουλο. Κάποιοι δεν είχαν δει και την ταινία με τίτλο “Under the same roof” στην οποία έπαιξα. Αυτή η δυνατότητα τους δόθηκε τη Δευτέρα. Από τα επιφωνήματα κατάλαβα ότι το καταχάρηκαν».

Οι εκδηλώσεις νοσταλγίας των φίλων του πάντως για τους μουσικούς χώρους των «Εσπερίδων» και του «Ρεμπέτικου» ήταν εμφανείς και κατά τη στιγμή που ο δημιουργός υπέγραφε τα βιβλία του στην εκδήλωση της Δευτέρας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ειδικότερα για το βιβλίο του Παναγιώτη Χρόνη με τίτλο «Ασυνάρτητος Λόγος» ο συγγραφέας Βασίλης Τσιαμπούσης ανέφερε:
«Διάβασα το βιβλίο του Παναγιώτη Χρόνη (190 σελίδες με τις φωτογραφίες και τους στίχους των τραγουδιών που έχει γράψει) με τον παράξενο τίτλο «Ασυνάρτητος λόγος». Βρίσκω τον τίτλο «παράξενο», διότι ο χαρακτηρισμός «ασυνάρτητος» έχει αρνητική έννοια. Εντούτοις, το κείμενό του συγγραφέα έχει και δομή και όσα γράφει μέσα δένουν πολύ καλά μεταξύ τους.

Ο ίδιος ο συγγραφέας, στην εισαγωγή, προσπαθεί να εξηγήσει γιατί χρησιμοποίησε αυτόν τον τίτλο. Το κείμενο που έχετε στα χέρια σας, λέει, δεν είναι μυθιστόρημα, νουβέλα, διήγημα, δεν είναι χρονογράφημα μιας εποχής… «Τότε τι είναι;», αναρωτιέται.

Είναι αυτογραφικά αποσπάσματα, αφήγηση διαφόρων στιγμιοτύπων της ζωής του, στα οποία ηθελημένα ή άθελά του υπήρξε πρωταγωνιστής ή απλώς ενεπλάκη σε αυτά. Και ο τίτλος, «Ασυνάρτητος λόγος»; Προέρχεται από ένα μελοποιημένο ποίημα του Παναγιώτη Χρόνη που ονομάζεται έτσι. Και του φάνηκε του συγγραφέα ότι ήταν ο κατάλληλος γι’ αυτά που ήθελε ν’ αφηγηθεί.

Πολλοί, όταν τα χρόνια μας περνούν, καταλαμβανόμαστε από την τάση να διηγούμαστε περιστατικά της ζωής μας. Συνήθως ευτράπελα, διασκεδαστικά, άλλοτε με γλυκιά νοσταλγία ή και με συγκίνηση, ιδίως αν αφορούν φίλους, γονείς, συγγενείς, που δεν ζουν πια. Αξία όμως στις διηγήσεις μας δεν δίνουν αυτά καθαυτά τα περιστατικά, αλλά ο τρόπος που ο καθένας τα αφηγείται. Προσωπική μου γνώμη, για να επανέλθω, είναι ότι ο Παναγιώτης ονόμασε τον λόγο του «ασυνάρτητο», γιατί ήθελε να πει, «μη με κρίνετε αυστηρά, δεν είμαι συγγραφέας». Θέλοντας, δηλαδή, να μας προκαταλάβει ή και γιατί είναι ένας χαρακτηρισμός που δείχνει τη σεμνότητά του (σ’ αυτό το στοιχείο θ’ αναφερθώ και παρακάτω). Προσωπικά, όμως, διαβάζοντας το κείμενό του, διαπίστωσα ότι την επιείκεια μας δεν την έχει καθόλου ανάγκη. Διότι ο λόγος του είναι επαρκέστατος και η αφηγηματική του ικανότητα πολύ καλή.

Τον Παναγιώτη Χρόνη μέχρι σήμερα τον ξέρουμε ως μουσικό, ως τραγουδιστή, ως στιχουργό και συνθέτη, αλλά με το βιβλίο του δείχνει πως είναι και ένας εξαιρετικός λαϊκός αφηγητής. Τι σημαίνει λαϊκός αφηγητής, γιατί κάποιοι μπορεί να παρεξηγήσουν τον όρο που χρησιμοποιώ. Λαϊκός αφηγητής είναι αυτός που μιλά για λαϊκά πράγματα. Αυτός που την τέχνη να αφηγείται την έμαθε στο καφενείο, στον καφέ και τη ρετσίνα, στην οικογένεια, στη γειτονιά… από τις ιστορίες που έλεγαν οι άλλοι. Λαϊκός αφηγητής είναι αυτός που, χωρίς κάποιος να του διδάξει τι κανόνες τηρούμε για να είναι αυτά που λέμε στρωτά και ενδιαφέροντα, έφτασε να κατέχει την τέχνη, κυρίως γιατί είναι προικισμένος με μάτια και αυτιά ανοιχτά και ανέπτυξε από τις εμπειρίες του ισχυρές προσλαμβάνουσες. Τέλος, λαϊκός αφηγητής είναι αυτός που γράφει όπως μιλάει. Για τον λαϊκό αφηγητή-συγγραφέα ο αναγνώστης είναι ένας φίλος με τον οποίο πίνουν παρέα και συζητούν.

Η αφήγηση του Χρόνη διακρίνεται για τη λιτότητα του λόγου του και την εν γένει οικονομία της. Η οικονομία στα επίθετα είναι μεγάλη, καλολογικά στοιχεία ευτυχώς δεν υπάρχουν, οι προτάσεις είναι κοφτές και στακάτες, κατανοητές και καθάριες. Ο Παναγιώτης δεν έχει κανένα κόμπλεξ να φτιασιδώσει τον λόγο του, εξάλλου ο λόγος του είναι «ζουμερός» από μόνος του. Τέλος, η ταχύτητα της αφήγησης είναι μεγάλη. Σε κανένα σημείο του βιβλίου δεν πλατειάζει και, απεναντίας, κάνει άλματα.

Το πιο σημαντικό στοιχείο της γραφής του Χρόνη είναι το συναίσθημα. Το συναίσθημα του γράφοντος, αλλά και το συναίσθημα που μεταδίδει με τις ιστορίες του. Αναφέρω δύο από αυτές, που εμένα με συγκίνησαν ιδιαιτέρως:

Ο Χρόνης στο βιβλίο αφηγείται τις εμπειρίες του από τα χρόνια που εργάστηκε ως μόνιμος αστυνομικός. Πιο πολύ πικρές παρά ευχάριστες αναμνήσεις. Την εποχή εκείνη στα μπαρ της Ελλάδας, και της Δράμας, έρχονταν κοπέλες από τον Άγιο Δομήνικο. Κάποια στιγμή τρεις τέσσερις από αυτές, μην έχοντας άδεια παραμονής, κρατούνταν στο αστυνομικό τμήμα μέχρι να επαναπατριστούν με έξοδα της πρεσβείας τους, σε πολύ κακή συναισθηματική κατάσταση. Μάλιστα, ως αντικείμενα εκμετάλλευσης από νταβατζήδες και προστάτες, δεν είχαν στην τσέπη φράγκο για ν’ αγοράσουν ούτε ένα σάντουιτς.

Ο ανθυπασπιστής μια μέρα, αυθαιρέτως και με πολύ μεγάλη προσωπική ευθύνη, βγάζει τις γυναίκες από το Τμήμα και τις πηγαίνει σε ένα εστιατόριο όπου τις ταΐζει πληρώνοντας ο ίδιος το τραπέζι. Ο κίνδυνος να κατηγορηθεί για παράβαση καθήκοντος, ιδίως αν εκείνες δραπέτευαν, ήταν πολύ μεγάλος. Στην επιστροφή για το Τμήμα περνούν έξω από ένα κατάστημα παιχνιδιών. Μια από τις κοπέλες, που είχε αφήσει στην πατρίδα της το μικρό της κοριτσάκι, βλέπει τις κούκλες στην βιτρίνα και βάζει τα κλάματα. Με όσα τους είχαν υποσχεθεί οι «εισαγωγείς», όταν τις έφεραν στην Ελλάδα, θα γύριζαν πίσω με λεφτά και με δώρα. Τότε ο ανθυπασπιστής μπαίνει στο μαγαζί και αγοράζει της κοπέλας μια κούκλα για να την πάει στο παιδί της.

Η δεύτερη ιστορία που εμένα με συγκίνησε είναι η περιγραφή του αρραβώνα του Παναγιώτη με τη Μαριάνθη. Της λέει ότι θα βγουν το βράδυ και να βάλει τα καλά της (η σκηνή γίνεται στο Νευροκόπι, όπου ο συγγραφέας υπηρετούσε ως αστυνομικός). Την πάει με έναν φίλο του σε μια χασαποταβέρνα. Η Μαριάνθη απορεί, «Μου είπες να ντυθώ επίσημα για να έρθουμε στο μαγαζί, στο οποίο ερχόμαστε σχεδόν κάθε βράδυ;». Και τότε εκείνος βγάζει το κουτάκι με τα δαχτυλίδια και της ζητά να τον αρραβωνιαστεί.

Πολλές, όμως, είναι και οι αστείες στιγμές. Περισσότερο απ’ όλες μου άρεσε εκείνη με την κόρη του και τον Σαργκάνη. Ο Παναγιώτης, για όσους δεν τον γνωρίζουν καλά, είναι «βαμμένος» Ολυμπιακός. Παρακολουθούσε στο σπίτι του έναν αγώνα στον οποίο ο Σαργκάνης ήταν συγκλονιστικός. Η κόρη του άκουγε Σαργκάνης και Σαργκάνης, της έμεινε το όνομα. Μετά λίγες μέρες ακούνε, μπαμπάς και κόρη, ένα τραγούδι του Καζαντζίδη κι ο Παναγιώτης τη ρωτά: «Ποιος είναι αυτός που τραγουδά;». «Ο Σαργκάνης», του απαντά η μικρή.

Ήταν ένα παιχνίδι του μπαμπά με την κόρη, να της μαθαίνει τους τραγουδιστές. Μια άλλη μέρα, ενώ άκουγαν πάλι ρεμπέτικα, του λέει η μικρή: «Μπαμπά, αυτός είναι ο Κερομύτης». «Μπράβο, ρε», της λέει ο Παναγιώτης.

«Μπαμπά», λέει η μικρή, «τον φοβάμαι τον Κερομύτη. Γιατί λέει εκείνο το τραγούδι “Μες του Βάβουλα τη Γούβα / έχω ψήσει μια μικρούλα”». Το κορίτσι είχε εκλάβει το «έχω ψήσει» με την κυριολεκτική του σημασία.

Τελευταία θέλω να επισημάνω κάποια άλλα στοιχεία που μου άρεσαν:
Μέσα στο βιβλίο τρέχουν δύο χρονολόγια. Το ένα με τις μέρες και τα έτη, και το άλλο με τα τραγούδια και τους τραγουδιστές. Αναφέρω μία μόνο από τις πολλές εγγραφές στο βιβλίο: Λέει ο Παναγιώτης ότι γεννήθηκε στην καρδιά της δεκαετίας του ’50. «Λίγες μέρες πριν», το αντιγράφω όπως το λέει, «ο θεϊκός Καζαντζίδης ηχογραφούσε στην Κολούμπια το Γεια σου Πειραιά αθάνατε». Τέτοιες νοσταλγικές αναφορές υπάρχουν ουκ ολίγες στο βιβλίο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει κι όταν μιλά για τις συναντήσεις του και τις φιλικότατες σχέσεις που ανέπτυξε με μεγάλους τραγουδιστές της εποχής (Μπιθικώτσης, Μπίνης, Καίτη Γκρέυ κ.α.) Και οι φωτογραφίες στο τέλος του βιβλίου είναι χαρακτηριστικές.

Στο βιβλίο υπάρχουν, πέρα από την αφήγηση ζωντανών στιγμιοτύπων, και απόψεις για διάφορα ζητήματα και όχι μόνο της μουσικής. Π.Χ. για το Ρεμπέτικο από κοινωνιολογική άποψη, για τη Βέμπο, για την ξενιτιά και τους ξενιτεμένους, για τις οικονομικές συνθήκες της εποχής, για την Αστυνομία της μεταπολίτευσης και για άλλα. Οι ιστορίες του Χρόνη δεν διαδραματίζονται μέσα σε μια γυάλα, αλλά σε μια κοινωνία που βράζει, διασκεδάζει, πονά, αγωνίζεται και πάσχει.

Τελευταίο κράτησα κάτι στο οποίο αναφέρθηκα και στην αρχή, για τη σεμνότητα του Παναγιώτη Χρόνη. Είπα ότι ο τίτλος είναι ένα πρώτο σημάδι αυτής της σεμνότητας. Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν και άλλα δείγματα, παραδείγματος χάριν το ότι έρχονταν τραγουδιστές από την Αθήνα στα μαγαζιά που λειτούργησε ο συγγραφές, τις Εσπερίδες και το Ρεμπέτικο, γίνονταν φίλοι, και από φιλότιμο, για να μην νομίσουν ότι εκμεταλλεύεται την γνωριμία τους, δεν τους έδινε καν ν’ ακούσουν τα τραγούδια που έγραφε ο ίδιος. Και που θα μπορούσαν, κάποια από αυτά, να τα συμπεριλάβουν στο ρεπερτόριό τους.

Τέλος, το ότι σε μεγάλο μέρος γράφει, μιλώντας για τον εαυτό του, σε τρίτο πρόσωπο, το εκλαμβάνω πάλι ως ένα δείγμα της σεμνότητάς του. Στην ιστορία που ανέφερα με τα κορίτσια από τον Άγιο Δομήνικο, δεν γράφει «μπήκα στο παιχνιδάδικο και της αγόρασα μια κούκλα» ή «τις λυπήθηκα και τις πήγα για φαγητό». Αλλά λέει, κάπως αόριστα, «ο ανθυπασπιστής τις πήγε για φαγητό και στον γυρισμό αγόρασε και μια κούκλα για το κοριτσάκι μιας από τις γυναίκες».

Το βιβλίο του Παναγιώτη Χρόνη, εκτός των άλλων αρετών του, είναι ένα κείμενο νοσταλγικό, που μοσχομυρίζει Δράμα. Είναι ένα κείμενο που ρέει, ευφραίνει και αξίζει πραγματικά να διαβαστεί».

‘Ολγα Πήλιουρα (1952-2023)

Με μεγάλη θλίψη, ανακοινώνουμε τον χαμό σήμερα της Όλγας Πήλιουρα, πρώην Πυρλή.

Αγαπητή σύζυγος του Κώστα Πήλιουρα με καταγωγή από τον Κοσμά Κυνουρίας και την Καρίτσα Λακωνίας.

Αγαπημένη μητέρα και πεθερά του Γιώργου και της Τάνιας, της Δώρας και του Ρόκο, της Έφης και του Θήο.

Αγαπητή Γιαγιά του Κώστα, του Κον, του Άντριου, της Αλίσα, του Νικόλα, του Αλεξάντερ, του Σαμ.

Γεννημένη στο Πλουτοχώρι, Ηλείας, στις 22 Δεκεμβρίου 1952.

Έφυγε από τη ζωή περιτριγυρισμένη από τους αγαπημένους της στην Αδελαΐδα, Νότιας Αυστραλίας. στις 9 Νοεμβρίου 2023, ηλικίας 70 ετών.

Ο πόνος αγγίζει όχι μόνο το χωριό μας, τον Κοσμά και το Πλουτοχώρι, αλλά και την κοινότητα των Καριτσιωτών στη Νότια Αυστραλία και όλους όσους έχουν ρίζες από τα πατρογονικά μας χωριά και φίλους σε όλο τον κόσμο.

Η Όλγα θα μείνει αξέχαστη για την αγάπη της, το χαμόγελο της και τη θετική ενέργεια που μετέφερε παντού. Οι σκέψεις μας είναι μαζί με την οικογένειά της σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή.

Η κηδεία θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου, στις 10.00 π.μ., στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Θέμπαρτον και η ταφή στο Σεντένιαλ Παρκ.

Αντί για λουλούδια, η οικογένεια θα εκτιμούσε μια μνημονιακή δωρεά στο Ίδρυμα Πνεύμονος Αυστραλίας, η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί online στη διεύθυνση: https://fundraise.lungfoundation.com.au/fundraisers/alyssalagana/inmemory-of-olga-piliouras. Επίσης, θα υπάρχουν φάκελοι διαθέσιμοι και στην εκκλησία.

Δείτε τον οικογενειακό κλάδο της αείμνηστης στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα»

Νικόλαος Αντωνίου του Αναστασίου (1942-2023)

Με μεγάλη θλίψη ανακοινώνουμε τον χαμό του Νικολάου Αντωνίου του Αναστασίου.

Έφυγε από τη ζωή στις Γούβες, σε ηλικία 81 ετών, την Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2023.

Γεννήθηκε στην Καρίτσα στην 1η Μαρτίου 1942.

Η κηδεία θα τελεστεί την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου στις Γούβες.

Στέλνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του, στους φίλους και στους αγαπημένους του ανθρώπους.

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη η ψυχή του.

Δείτε τον οικογενειακό κλάδο του αείμνηστου στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα».

Περηφάνια για την Αναστασία μας: Σημαιοφόρος 28ης Οκτωβρίου στη Σπάρτη

Βαθιά αίσθηση υπερηφάνειας και χαράς στην Καρίτσα!

Σήμερα, όλο το χωριό μας παίρνει μια ανάσα από το λιομάζωμα να χαρεί το εξαιρετικό επίτευγμα της 14χρονης Αναστασίας Χαντζή, κόρης του Λεωνίδα Χαντζή και της Αλεξάνδρας Κατσάμπη. 

Η Αναστασία επιλέχτηκε ως σημαιοφόρος στη χθεσινή ετήσια παρέλαση των μαθητών στη Σπάρτη, κερδίζοντας αυτό το τιμητικό αξίωμα ως η καλύτερη μαθήτρια στο σχολείο της.

Στην Καρίτσα, η είδηση για την επιλογή της Αναστασίας έφερε βαθιά αίσθηση υπερηφάνειας και χαράς. Όλοι γνωρίζουμε την αγάπη, την αφοσίωση και την υποστήριξη που προσφέρει η μητέρα της η Αλεξάνδρα και η οικογένειά της στο χωριό. Η Αναστασία από τόσο δα μικρό κοριτσάκι έρχεται τακτικά στη γιαγιά στην Καρίτσα και είναι ένα από τα παιδιά του χωριού.

Η επιλογή της Αναστασίας ως σημαιοφόρου στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου είναι ένα σημαντικό γεγονός για το χωριό μας, καθώς μας υπενθυμίζει την αξία της εκπαίδευσης και την αξιοπρέπεια των χωριανών μας. Συγχαρητήρια στην Αναστασία για αυτό το εξαιρετικό επίτευγμα, και ευχόμαστε να συνεχίσει να λάμπει στον δρόμο της εκπαίδευσης και της επιτυχίας.

Αλεξάνδρα και Χρήστος: Ουράνιος Δεσμός Μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας

Έρωτας και ευτυχια που συνδέει 

τη Θεσσαλονίκη, 

την Αθήνα, 

την Αρχαία Κόρινθο, 

και την Καρίτσα

Στο όνομα του Έρωτα και της Ευτυχίας, με χαρά ανακοινώνουμε το γάμο της Αλεξάνδρας Μαρίνη με τον εκλεκτό της καρδιάς της, τον Χρήστο Καραογλάνη.

Η Αλεξάνδρα είναι κόρη του Φώτη Μαρίνη και της Μεταξίας Χαγιά, από την Αθήνα, με ρίζες στην Αρχαία Κόρινθο και την Καρίτσα αντίστοιχα. Ο Χρήστος είναι γιος της Ευθυμίας Σαρηπούλου και του αείμνηστου Χαράλαμπου Καραογλάνη, από τη Θεσσαλονίκη.

Η τελετή του γάμου πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό των Πανμεγίστων Ταξιαρχών στο πανέμορφο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα, στις 7 Οκτωβρίου 2023, με την εκλεκτή κουμπάρα, την Άννα Μαρία Κεντρωτά, φίλη της νύφης από τα σχολικά τους χρόνια.

Η όμορφη τελετή συνοδεύτηκε από μια λαμπερή δεξίωση στο εξαιρετικό κτήμα Domaine Karras στην γραφική Κερατέα, μια εκδήλωση που αντικατοπτρίζει τον έρωτα και την απόλυτη ευτυχία του νεανικού ζευγαριού.

Το νεονύμφιο ζευγάρι θα συνεχίσει τη κοινή ζωή του στη Θεσσαλονίκη, όπου και οι δύο έχουν ήδη ζήσει τα τελευταία σχεδόν πέντε χρόνια.

Ευχόμαστε ο γάμος τους να είναι γεμάτος αγάπη, χαρά και ευτυχία. Με τις ευλογίες όλου του χωριού, στέλνουμε τις καλύτερες ευχές μας στην Αλεξάνδρα και το Χρήστο για ένα μακρόβιο και ευτυχισμένο μέλλον.

28η Οκτωβρίου: Η Καρίτσα και το «Όχι» του '40

«Θλιβερή νότα: 

Περισσότεροι από σαράντα χωριανοί πολέμησαν για να προστατεύσουν την πατρίδα, αλλά ακόμα δεν ξέρουμε όλα τα ονόματά τους!»

Στις καρδιές των Καριτσιωτών, η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός που επηρέασε βαθιά τη ζωή των προγόνων μας τότε και των μεταγενέστερων γενεών τις επόμενες δεκαετίες.

Η Καρίτσα το 1940 ήταν ένα απομονωμένο ορεινό χωριό με 425 κατοίκους, διπλάσιους από τον αριθμό σήμερα, όπου ο χρόνος κυλούσε αργά. Οι πρόγονοί μας εκείνη την εποχή ήταν αγροτοκτηνοτρόφοι και ζούσαν σε συνάφεια με τη φύση και το όμορφο άγριο περιβάλλον γύρω τους, όπως είχαν κάνει για αιώνες πριν. Αυτό το μικρό κομμάτι της πατρίδας, η Καρίτσα απάντησε κι αυτή «Όχι» με τον δικό της τρόπο, αλλά με το ίδιο πάθος και αφοσίωση που βρήσκουμε σε όλη την πατρίδα.

Στις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συγκεκριμένα στις 28 Οκτωβρίου 1940, όλος ο ελληνικός λαός, με μια κοινή ψυχή, βροντοφώναξε το περίφημο «ΌΧΙ!» στο αίτημα της Ιταλίας, που ήθελε να κατακτήσει την Ελλάδα, με την υποστήριξη της ναζιστικής Γερμανίας. Στην Καρίτσα, αυτό το «ΌΧΙ» χαράχτηκε βαθιά στις καρδιές των κατοίκων, παρότι το χωριό ήταν απομονωμένο και μακριά από τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα της εποχής. Ο επερχόμενος πόλεμος επηρέασε βαθιά τους χωριανούς, διότι δεν είχαν πολλά μέσα επικοινωνίας και πληροφόρησης, και είχαν περιορισμένη επαφή με τον έξω κόσμο.

Την ημέρα εκείνη, ολόκληρο το χωριό συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι του παπα-Αναστάση, του ιερέα της Καρίτσας. Όλοι ήταν ανήσυχοι και ταραγμένοι, επιθυμώντας να μάθουν για τον επερχόμενο πόλεμο με τους Ιταλούς. Κανένας στο χωριό δεν είχε δικό του ραδιόφωνο, και η μόνη επαφή με τον έξω κόσμο ήταν ένα τηλέφωνο με κουρντιστήρι στο σπίτι του παπά.

Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους χωριανούς, εντύπωση έκανε ο Λάμπρος Τούντας, γιος του Αναστάση ή «Μικρούτση», 26 ετών, που προσπαθούσε να ανεβάσει το ηθικό των χωριανών. 

«Που πάτε ρε;» φώναζε άφοβα, «Εγώ είμαι κυνηγός. Μπαμ στον αέρα θα τους αποκεφαλίζω κάτω σαν πέρδικες!»

Περίπου 40 από τους καλύτερους, πιο δυνατούς και υγιείς νέους άνδρες του χωριού μας, που ήταν στην ηλικία για στρατολόγηση, κλήθηκαν να πάνε στον πόλεμο. Είχαν μόλις 48 ώρες για να παρατήσουν τα μισοσπαρμένα τους χωράφια, να παραδώσουν τα γιδοπρόβατα τους στους πατεράδες, μανάδες, μικρά αδέρφια και αδερφές και να ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς το πεδίο της μάχης. Είναι όμως πολύ λυπηρό το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία καταγραφή των ονομάτων τους και των επιτευγμάτων τους στον πόλεμο. Συνεπώς, σήμερα δεν γνωρίζουμε τα ονόματα αυτών των γενναίων χωριανών που έκαναν μια τόσο σημαντική θυσία για την πατρίδα. Η απουσία τους από την ιστορία του χωριού μας αφήνει ένα συγκινητικό κενό για τις μελλοντικές γενιές.

Νωρίς το πρωί της Τετάρτης, 30 Οκτωβρίου 1940, ο παπα-Αναστάσης, μαζί με τους γονείς, τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τους συγγενείς και τους χωριανούς, αποχαιρετούσαν τους νέους που έφευγαν με τα πόδια για να πάνε πρώτα στο Γεράκι. Εκεί, συγκεντρώθηκαν στην «Κάτω Βρύση», όπου τους παρέλαβαν φορτηγά για να τους μεταφέρουν στη Σπάρτη και, στη συνέχεια, στην Τρίπολη, προκειμένου να προετοιμαστούν για τον πόλεμο ενάντια στους Ιταλούς στα βορειοδυτικά ελληνοαλβανικά σύνορα. Από την πρώτη μέρα, το χωριό αφιερώθηκε στη συλλογή χρημάτων και ειδών, όπως κουβέρτες, κάλτσες, πουλόβερ και άλλα, προκειμένου να τα στείλει αμέσως στο Μέτωπο.

Τα 30 παλικάρια μας μαζί με 300.000 ακόμη νέους από όλη την Ελλάδα, τόλμησαν να αντιμετωπίσουν τις ιταλικές δυνάμεις στον Αλβανικό πόλεμο. Οι Έλληνες στρατιώτες αγωνίστηκαν θαρραλέα για την πατρίδα. Με αποφασιστικότητα και ανδρεία, αντιστάθηκαν στην ιταλική εισβολή και υπερασπίστηκαν τα ελληνικά σύνορα.

Δυστυχώς, 13.936 Έλληνες στρατιώτες έπεσαν θύματα αυτού του πολέμου, μεταξύ των οποίων ήταν και δύο Καριτσιώτες. Ο Στυλιανός Αντωνίου, 28 ετών, γιος του Θανάση, και ο Κωνσταντίνος Τούντας, 33 ετών, γιος του Παναγιώτη, θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Τα ονόματά τους θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μνημείο του χωριού.

Ο Νικόλας Χαγιάς, γιος του Γεωργίου, ένας άλλος νέος από το χωριό, έχασε το χέρι του μαχόμενος και επέστρεψε τραυματισμένος στην Καρίτσα. Ζούσε σαν ερημίτης στο καλύβι του στις Καλυβίτσες και, παρά τον τραυματισμό του, ποτέ δεν έχασε την αγάπη του για την πατρίδα. Πέθανε λίγο αργότερα και οι χωριανοί θρήνησαν τον θάνατό του. Το «Όχι» από το χωριό μας, αν και εκφράστηκε από ένα μικρό, απομονωμένο ορεινό οικισμό, αντικατοπτρίζει την απόφαση ολόκληρου του ελληνικού λαού. Η Καρίτσα, όπως όλη η Ελλάδα, αντιμετώπισε τον πόλεμο με αξιοπρέπεια και γενναιότητα. Οι 30 ήρωες της Καρίτσας που άφησαν την κλίτσα του τσοπάνι και το αλέτρι του γεωργού για να πολεμήσουν θα ζουν πάντα στη μνήμη μας. Επομένως, παραμένει καθήκον μας να καταγράψουμε έναν πλήρη κατάλογο και να αναγνωρίσουμε με τα ονόματά τους τη συμμετοχή τους. Αυτό είναι το πολύτιμο λιγότερο που μπορούμε να πράξουμε!

Ωστόσο, η αντίσταση και το «Όχι» από το χωριό μας και από όλη την πατρίδα μας δεν είναι απλά ένα ιστορικό γεγονός του παρελθόντος. Ο πόλεμος είχε βαθιές επιπτώσεις στη ζωή του χωριού μας. Μετά την ιταλική και γερμανική κατοχή, η Καρίτσα βρέθηκε σε μεγάλη δυστυχία. Σχεδόν το ήμισυ των κατοίκων της αφήκαν το χωριό για να ζήσουν αλλού, και πάνω από το 25% από αυτούς μετανάστευσε σε προηγμένες βιομηχανικές χώρες όπως η Γερμανία, ο Καναδάς, οι Ηνωμένες Πολιτείες και κυρίως η Αυστραλία. Πράγματι, 127 άντρες, γυναίκες και παιδιά αναχώρησαν προς τη μεγάλη άγνωστη νότια γη της Αυστραλίας, ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή, μακριά από το φτωχημένο αλλά αγαπημένο μας χωριό. Στην περίπτωση της Αυστραλίας, οι συγχωριανοί μας φαίνεται ότι εδράστηκαν με ισχυρές και μόνιμες ρίζες εκεί, τόσο πολύ ώστε στην Αδελαΐδα οι μετανάστες, οι απόγονοι της πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς από την Καρίτσα υπερβαίνουν τον αριθμό των μόνιμων κατοίκων στο ίδιο το πατρικό χωριό!

Η Καρίτσα για 30 ολόκληρα χρόνια, μέχρι τη δεκαετία του 1980, δεν είχε σημαντική ανασυγκρότηση και ανανέωση. Σήμερα, είναι ένα αναπτυσσόμενο χωριό που τιμά περήφανα το ηρωικό «Όχι» από πριν από περισσότερα από 80 χρόνια. Οι χωριανοί, περήφανο κομμάτι του ελληνικού λαού, και οι απόγονοί, αναπόσπαστο κομμάτι της παγκόσμιας ελληνικής διασποράς, συνεχίζουν να τιμούν το ιστορικό «Όχι» διατηρώντας ζωντανή τη φλόγα της υπεράσπισης της πατρίδας που καίει μέσα μας.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!
Ζήτω η Καρίτσα!
Ζήτω η πατρίδα!

Στερνίτσα Σήμερα: Η Ημέρα του Αγίου Δημητρίου

«Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και εορτάζουσες!

Καλό λιομάζωμα σ΄όλους τους χωριανούς!»

Σήμερα, πολλοί χωριανοί πήγαν κει που η ιστορία συναντά τη φύση, στο μικρό ξωκλήσι που βρίσκεται κοντά στον παλιό οικισμό στη Στερνίτσα, πάνω στον δρόμο που έρχεται από τα χωριά Μαρί και Άϊ-Δημήτρη, και δίπλα στις αρματροχιές του αρχαίου Αραμπά και της Παλιάς Στράτας. Αυτό το εκκλησάκι, αφιερωμένο στον Άγιο Δημήτριο είναι σπουδαίο διότι χτίστηκε για να τιμήσει την παλιά εκκλησία που είχε εγκαταλειφθεί και αφεθεί να καταρρεύσει στο πέρασμα του χρόνου στον πρώιμο οικισμό κει κοντά δίπλα στην παμπάλαια στέρνα η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα.

Το εκκλησάκι λειτουργεί μόνο μία φορά το χρόνο, την ημέρα του Αγίου Δημητρίου, στις 26η Οκτωβρίου. Αυτός ο τρόπος διατηρεί ζωντανή την ιστορία και την παράδοσή μας, συνδέοντας τις γενιές και διατηρώντας την κληρονομιά μας.

Ο π. Χρήστος Καρυδόγιαννης, ο εφημέριος της Καρίτσας, τέλεσε τη λειτουργία ενώπιον πολλών χωριανών όλων των ηλικιών, ενισχύοντας έτσι τη συνδεσμικότητα και διατηρώντας ζωντανή την παράδοση.

Εμείς, οι Καριτσιώτες, γιορτάζουμε αυτήν την ημέρα με αλληλεγγύη και ενότητα, διατηρώντας ζωντανή την ιστορία μας. Αυτή η εορτή αποτελεί έναν τρόπο να τιμάμε τον πολιτισμό μας και να μεταδίδουμε μια παράδοση από γενιά σε γενιά, ενισχύοντας τη συνοχή και την ταυτότητα των Καριτσιωτών, όπου και αν ζουν σε όλο τον κόσμο.

Αυτή είναι μέρα γεμάτη χαρά για όσους γιορτάζουν, αλλά και ευτυχίας για ολόκληρη την Καρίτσα καθώς σηματοδοτεί το ξεκίνημα της συγκομιδής των ελιών, από αιώνες ζωτική ανάγκη για την ευημερία και ανάπτυξη του χωριού μας.

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και εορτάζουσες!
Καλό λιομάζωμα σ΄όλους τους χωριανούς!

Οι φωτογραφίες είναι προσφορά της Μαρίας Μαλαβάζου,

Πρόεδρος Τ.Κ. Καρίτσας

Τα Οικογενειακά Μας Δέντρα: «Η Ορφανή» Από Την Καρίτσα, Μια Ζωή Ντυμένη Στα Μαύρα

Από την κούνια μέχρι τον τάφο την λέγανε «Η Ορφανή».

Μια ζωή γεμάτη αντοχή, επιβίωση, τραγωδίες και καλοσύνη!

 
Ένα πακέτο με παλιές νοσταλγικές φωτογραφίες, μερικές από πριν από εξήντα, εβδομήντα και ογδόντα χρόνια, φθαρμένες και κιτρινισμένες αλλά πολύτιμες, μας στάλθηκε από μια εγγονή στην Αθήνα. Αυτό ήταν η αφορμή να ανοίξουμε τα αρχεία των Οικογενειακών Δέντρων του Νότιου Πάρνωνα και να ρίξουμε μια ματιά στη ζωή ακόμα μιας άλλης χωριανής, στην οποία, όπως φαίνεται, η μοίρα της μοίρασε σκληρό χαρτί.

Η εγγονή ονομάζεται Ελένη Σταυρίδου, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, αλλά που από παιδική ηλικία διατηρεί στενή και τακτική επαφή με την Καρίτσα, το χωριό της μητέρας της, της Στέλλας Τούντα. Η γιαγιά, από την κούνια μέχρι τον τάφο ήταν γνωστή πάντα ως «Η Ορφανή».

Από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι την τελευταία της ανάσα, η ζωή αυτής της ψυχούλας από την Καρίτσα ήταν μονόδρομος γεμάτος δοκιμασίες και δυσκολίες. Περνούσε μέσα από πολλά βάσανα, αλλά πάντοτε βρισκόταν δυνατή να αντέξει, να επιβιώσει, και παρά τις τραγωδίες και τον πόνο, είχε στιγμές λάμψης ελπίδας και αγάπης που έκαναν τα πάντα να φαίνονται λιγότερο βαριά.

Στο χωριό, την έλεγαν απλά «Η Ορφανή.» Το πραγματικό της όνομα ήταν Διαμάντω Κοντογιάννη, γεννημένη το 1889 από τους Δημήτρη Κοντογιάννη και Διαμάντω Μαλαβάζου. Το παρατσούκλι «Η Ορφανή», όσο σκοτεινό και τρομακτικό κι αν ακούγεται, το απέκτησε διότι η μητέρα της πέθανε μόλις επτά ημέρες μετά τη γέννησή της. Την βάφτισαν Διαμάντω, για να τιμήσουν τη μνήμη της αδικοχαμένης μητέρας της.

Στις 8 Νοεμβρίου του 1920, η όμορφη κοπελιά με το ανατριχιαστικό παρονύμι παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Τούντα ή «Καραμέλο». Η στέψη πραγματοποιήθηκε στον Άγιο Κωνσταντίνο στην Καρίτσα, από τον π. Δημήτρη Χρόνη, και ο κουμπάρος τους ήταν ο Αναστάσης Κατσάμπης του Γεωργίου. Ο Θεόδωρος ήταν 28 ετών, και η Διαμάντω 21.

Θεόδωρος και Διαμάντω με τις τρεις κόρες τους,

περίπου το 1931

Απέκτησαν επτά παιδιά, τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια: η Γαρυφαλλιά γεννήθηκε το 1920, ο Τάσος, επίσης γνωστός ως «Ελιούρας» ή και «Σκαφίδας», γεννήθηκε το 1921, ο Ηλίας γεννήθηκε το 1924 αλλά δυστυχώς δεν είχε πολύ χρόνο στη ζωή, η Στέλλα γεννήθηκε το 1926, η Χρυσούλα γεννήθηκε το 1930, ο Δημήτρης δίδυμος αδερφός της Χρυσούλας δεν έζησε πολύ καιρό σε αυτόν τον κόσμο, και ο Βαγγέλης που γεννήθηκε το 1932 δεν είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει. Τρία από τα αγόρια πέθαναν μικρά και μόνο τέσσερα από τα παιδιά επέζησαν και μεγάλωσαν.

Ο Θεόδωρος, ήταν τσαγκάρης αλλά όπως όλοι οι άλλοι ασχολιόταν και με την αγροκτηνοτροφία για να τα φέρουν πέρα. Πρόκειται για έξυπνο χωριανό με βαθύ σκεπτικό που δυστυχώς κατά τρόπο τραγικό έχασε τη ζωή του το φθινόπωρο του 1946 σε μια αποτρόπαια συμφορά που συγκλόνισε και τράνταξε ολόκληρο το χωριό μέχρι το κόκκαλο.

Χήρα πλέον, και από τότε πάντα ντυμένη στα μαύρα, η Ορφανή βρέθηκε τώρα ολομόναχη να φροντίζει και να καθοδηγεί την οικογένειά της. Μια μια οι κοπέλες, η Γαρυφαλλιά, η Στέλλα και η Χρυσούλα, έφυγαν για να δουλέψουν στην Αθήνα και με τον καιρό παντρεύτηκαν και δημιούργησαν δικές τους οικογένειές εκεί. Ο Τάσος επίσης εγκατέλειψε το χωριό όταν παντρεύτηκε στο Μαραθώνα. Τελικά, η Ορφανή κι αυτή έφυγε και μετακόμισε να ζήσει με τον γιο της, τον Τάσο, στο Μαραθώνα.

Η εγγονή της, η Ελένη Σταυρίδου, που έστειλε τις φωτογραφίες, θυμάται: «Η γιαγιά ήταν ταλαιπωρημένος άνθρωπος αλλά πάντα με τον καλό λόγο για όλους. Η μητέρα μου, η Στέλλα, της έμοιαζε πολύ.»

Η Ελένη συνεχίζει λέγοντας, «Πέθανε η γιαγιά στην Αθήνα το 1983 περίπου. Ζούσε στον θείο στον Τάσο στον Μαραθώνα και τον χειμώνα την παίρναμε στο σπίτι μας.Της είχα πολύ αδυναμία, ήταν η καλύτερη γιαγιά του κόσμου. Και από ό,τι λένε στο χωριό ήταν υπόδειγμα. Την αγαπούσαν όλοι. Πάντα είχε τον καλό λόγο για όλους. Και επειδή αγαπούσε τα παιδιά πάντα είχε κάποιο καλούδι για όλα. Μου έλεγε παραμύθια, τραγουδούσε όμορφα και της άρεσε το "Ναταν τα Νιάτα Δυο Φορές τα Γηρατειά καμία".»

Η ζωή της Διαμάντως Κοντογιάννη-Τούντα, γνωστής ως «Η Ορφανή», είναι μια ιστορία ανθρώπινης αντοχής, αγάπης και αφοσίωσης. Το 1983, όταν αποφάσισε να φύγει για τη γειτονιά των αγγέλων, διότι εκεί ανήκει αναμφίβολα, άφησε πίσω της μια κληρονομιά αγάπης και ανθρωπιάς που θα ζει αιώνια στις καρδιές όσων την αγάπησαν

Δείτε τον οικογενειακό κλάδο της Διαμάντως Κοντογιάννη-Τούντα στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα».

Οι Φωτογραφίες

Η Ορφανή όρθια στα δεξιά με δύο άγνωστους φίλους ή συγγενείς πιθανώς τη δεκαετία του 1920

Η γειτόνισσα Ελένη Αντωνίου και η Ορφανή με δύο από τις κόρες μπροστά, τη Στέλλα αριστερά και τη Χρυσούλα δεξιά

Η Στέλλα ως νεαρή κοπέλα στην Αθήνα

Τάσος, αλλιώς γνωστός ως «Ελιούρας» ή ακόμα και «Σκαφίδας», ο γιος της Ορφανής κατά τη δεκαετία του 1950

Η Ορφανή στην αυλή στην Καρίτσα χαίρεται την παρέα του Τάσου, και της μικρής εγγονής, Ελενίτσας, το 1964

Η Ελενίτσα, ο θείος και το κατσικάκι που χοροπηδάει το 1964

Η Ορφανή αριστερά με κάποια άγνωστη χωριανή

Στρατηγούλα Σκεύη (1931-2023)

Με βαθιά θλίψη, ανακοινώνουμε ότι η αγαπημένη Στρατηγούλα Σκεύη, το γένος Κατσάμπη, έφυγε από τη ζωή στα 92 της χρόνια, στις 19 Οκτωβρίου 2023 στην Αθήνα. Ήταν η χήρα του αείμνηστου Χρήστου Σκεύη που καταγόταν από το Μαρί.

Η Στρατηγούλα γεννήθηκε στην Καρίτσα στις 26 Αυγούστου 1931.

Η κηδεία της θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου 2023, στις 10:45 π.μ. στον Ιερό Ναό Γ' Κοιμητηρίου Αθηνών.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια προς την οικογένειά της.

Προς τους συγχωριανούς στην Καρίτσα και τους φίλους της αγαπημένης Στρατηγούλας, είτε βρίσκονται στην Ελλάδα είτε σε όλο τον κόσμο, στέλνουμε τις θερμές μας σκέψεις και συναισθήματα αγάπης. Η μνήμη της θα παραμείνει αιώνια ζωντανή στις καρδιές μας.

Δείτε τον οικογενειακό κλάδο της αείμνηστης στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα».

Η Καρίτσα Καλωσορίζει τον Τζακ Κάρτερ, Απόγονο με Αποστολή

«Καθώς αναζητούμε τις ρίζες μας, ανακαλύπτουμε τον πλούτο της οικογενειακής μας ιστορίας.»

Το μικρό, αλλά όμορφο χωριό Καρίτσα του Πάρνωνα υποδέχτηκε με χαρά χθες, για τρίτη φορά, τον Τζακ Κάρτερ, έναν καθοδηγητή γυμναστικής από το Ατλάντικ Μπιτς της Καλιφόρνιας. Ο Τζακ είχε επισκεφθεί το χωριό μας την τελευταία φορά περίπου δέκα χρόνια πριν, αναζητώντας τις σχέσεις του με απομακρυσμένους συγγενείς.

Η έρευνά του αποκάλυψε στενούς δεσμούς με πολλούς ντόπιους στα μέρη μας, κυρίως από την Καρίτσα και τον Άγιο Δημήτριο, συμπεριλαμβανομένου του γράφοντα, που συνδέεται με τον Τζακ από δύο καταγωγές, από τον πατέρα και τη μητέρα! Επιπλέον, θεωρείται ότι πολλοί ντόπιοι σχετίζονται με κάποιον τρόπο με τον Τζακ.

Φωτογραφία γάμου του 1930

της Γιωργίτσας και τουΤζορτζ Θίοντορ

Όσον αφορά την καριτσιώτικη καταγωγή του, ο Τζακ είναι ο δισέγγονος της Γιωργίτσας Χαγιά, που γεννήθηκε το 1896 στην Καρίτσα και, στα 24 της, παντρεύτηκε τον Τζον Μάλλας (Γιάννη Μαλαβάζο του Αναστασίου) ο οποίος ήταν δύο φορές της ηλικίας της.

Η ιστορία τους, παρόλο που κράτησε μόνο εννέα χρόνια, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αν και όχι ασυνήθιστη για εκείνα τα χρόνια. Ο Τζον γεννήθηκε στην Καρίτσα το 1870 και μετανάστευσε ως νέος στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1892, πολύ πριν η Γιωργίτσα ακόμα γεννηθεί. Ζούσε και εργαζόταν εκεί ως ζαχαροπλάστης για πολλά χρόνια προτού επιστρέψει στην Καρίτσα και παντρευτεί τη μικρή Γιωργίτσα.

Στις 11 Οκτωβρίου 1920, ο Τζον Μάλλας, «μπρούκλης» πλέον από την Αμερική, στα 49 του χρόνια, χόρεψε τον χορό του γάμου με τη Γιωργίτσα Χαγιά, την όμορφη χωριατοπούλα 24 ετών. Ο γάμος τελέστηκε από τον π. Δημήτριο Χρόνη στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου.

Δύο χρόνια κατόπιν, το αντρόγυνο, ο 51χρονος Τζον και η 26χρονη Γιωργίτσα ταξίδεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και έφτασαν στο Προβιντενς, Ρόουντ Άιλαντ, στις 7 Μαΐου 1924, με το πλοίο «Ασία». Το αρχείο του πλοίου αναφέρει ότι ο Τζον είχε γίνει πολίτης των ΗΠΑ στις 22 Οκτωβρίου 1894, ενώ την Γιωργίτσα την περιέγραφε ως νοικοκυρά, ύψους 1,57 μέτρων, με καστανά μαλλιά και μάτια, και αναφερόταν ότι θα διέμεναν στη διεύθυνση 1029 Pena Street στη Βαλτιμόρη, Μέριλαντ.

Δυστυχώς ο Τζον και η Γιωργίτσα δεν κατάφεραν να αποκτήσουν παιδιά, και στις 27 Δεκεμβρίου 1929, σε ηλικία 57 χρόνων, ο Τζον άφησε αυτόν τον κόσμο και τάφηκε στον ελληνικό τομέα του Νεκροταφείου Γούντλαντ της Βαλτιμόρης. Ωστόσο, στις 8 Ιουλίου 1930, μόλις έξι μήνες μετά τον θάνατό του, η χήρα Γιωργίτσα, τότε 34 ετών, παντρεύτηκε τον Τζορτζ Θίοντορ (Γιώργη Θεοδωρακάκο), 36 ετών, ο οποίος καταγόταν από τον Άγιο Δημήτριο, και ευτυχώς ταίριαζαν στην ηλικία. Κι όχι μόνο, ενώ στον πρώτο της γάμο με τον Τζον δεν μπόρεσε να συλλάβει, από το δεύτερο της γάμο με τον Τζορτζ, γεννήθηκαν έξι παιδιά, ανά τακτά διαστήματα επί 13 χρόνια: Ελένη, Μεταξία, Γιαννούλα, Χάρης, Πωλίνα και Πητ.

Διάγραμμα της σχέσης μεταξύ του Παναγιώτη Χαγιά και του Τζακ Κάρτερ
- Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα

Η Πωλίνα (Παναγιώτα) είναι γιαγιά του Τζακ. Ο Τζακ πέρασε τη νύχτα στην Καρίτσα και φιλοξενήθηκε από τον Παναγιώτη Χαγιά, πρώτο ξάδερφο της Πωλίνας και ανιψιό της Γιωργίτσας. Κατά τη διαμονή του Τζακ στο χωριό, ο Στέλιος Μαλαβάζος από την Αδελαΐδα, που είναι κι αυτός διακοπές στην Καρίτσα, οργάνωσε μια συνομιλία μέσω του Facebook Messenger ανάμεσα στον Τζακ και το γράφοντα, με σκοπό η καταγραφή της γενεαλογίας του Τζακ και των συνδέσεών του με τον τόπο των προγόνων του στην Ελλάδα.

Εκτός από τις έρευνές του, ο Τζακ πέρασε χρόνο στο καφενείο και πήγε μέχρι την Τσούκα με φίλους. Ο καθοδηγητής γυμναστικής από τη Φλόριντα είναι αποφασισμένος να εξερευνήσει τις οικογενειακές του συνδέσεις στην Ελλάδα και να μάθει περισσότερα για τις ρίζες του. Ο Τζακ Κάρτερ αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα της αγάπης και του ενδιαφέροντος που έχουν οι Καριτσιώτες που ζουν στο εξωτερικό για την πατρίδα τους και τις οικογενειακές τους ρίζες.

Εξακολουθούμε να αναζητούμε τις οικογενειακές μας ρίζες και να συνδεόμαστε με την ιστορία μας. Οι επισκέψεις όπως αυτή του Τζακ Κάρτερ αποτελούν έναν τρόπο για να διατηρηθεί ζωντανή η κληρονομιά μας και να δημιουργηθούν νέες συνδέσεις με το προγονικό μας το χωριό

Δημοτικές Εκλογές: Η Μαρία Μαλαβάζου Παραμένει Στο Τιμόνι της Καρίτσας

«Η αφοσίωση της, η ευκολία στην επικοινωνία και η γρήγορη προσοχή της στις καθημερινές ανάγκες του χωριού αποτέλεσαν τα βασικά στοιχεία της επιτυχίας της.»

Η Μαρία Μαλαβάζου επανεξελέγη πρόεδρος της Καρίτσας στις δημοτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν χθες, Κυριακή 8 Οκτωβρίου, ως υποψήφια του νικητή συνδυασμού «Ανοικτή Πολιτεία Ευρώτα» του Δήμου Βέρδου, ο οποίος εξελέγη επίσης δήμαρχος.

Οι χωριανοί εξέφρασαν έντονη προτίμηση προς τη Μαρία, παρέχοντάς της τη συντριπτική τους υποστήριξη. Αυτή η επανεκλογή ανταμείφθηκε στις εκλογές, δεδομένου ότι η Μαρία είχε επιτύχει πολλά κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας της, αντιμετωπίζοντας αναπάντεχες προκλήσεις όπως πυρκαγιές, πλημμύρες και μια πανδημία που έρχεται μια φορά στα εκατό χρόνια.

Παρά τις δυσκολίες, η Μαρία ήταν πάντα εκεί για να ανταποκριθεί στις καθημερινές ανάγκες του χωριού και να εποπτεύσει σημαντικά έργα, όπως η κατασκευή μιας παιδικής χαράς, η τσιμεντόστρωση του δρόμου του κοιμητηρίου, η εγκατάσταση μπάρας αντιστήριξης για την ασφάλεια, οδοφωτισμός και συντήρηση αγροτικών δρόμων, για να αναφέρουμε μόνο μερικά. Επιπλέον, αναφέρεται η υλοποίηση μιας μελέτης για την αναβάθμιση της πλατείας του χωριού και του κτιρίου της κοινότητας.

Στην προσωπική της ζωή, η Μαρία ανέλαβε τα καθήκοντα της προέδρου της τοπικής κοινότητας της Καρίτσας ως 25χρονη νεαρή κοπέλα και ολοκληρώνει τη θητεία της ως παντρεμένη κυρία, σύζυγος του αντιδημάρχου Δημήτρη Φιφλή, με δύο γλυκά κοριτσάκια ενώ περιμένουν τώρα μια ακόμη όμορφη έκπληξη με ένα ακόμη αγγελούδι. Τί διαφορά μπορεί να κάνουν τέσσερα χρόνια στη ζωή!

Αλλά η επικοινωνία της με τους χωριανούς και η ανταπόκρισή της στις ανάγκες της Καρίτσας αποτέλεσαν τα κεντρικά στοιχεία της επιτυχίας της Μαρίας.

Περισσότερο απ’ όλα, η επανεκλογή της Μαρίας αντικατοπτρίζει την εμπιστοσύνη που έχει κερδίσει από τους χωριανούς. Η προσήλωσή της στην εξυπηρέτηση των αναγκών των κατοίκων, σε συνδυασμό με τις επιτυχίες της σε δύσκολες περιόδους, την καθιστούν ένα παράδειγμα αφοσίωσης και αποφασιστικότητας.

Θερμά συγχαρητήρια στην πρόεδρο μας, της ευχόμαστε μια καλή και επιτυχημένη δεύτερη θητεία.

Θριαμβευτική επανεκλογή του Δημάρχου Δήμου Βέρδου

Θερμά συγχαρητήρια και στον νυν Δήμαρχο Δήμο Βέρδο, ο οποίος υποστηρίχθηκε με συντριπτική πλειοψηφία σε ολόκληρο το δήμο, με ποσοστό ψήφων που ανέρχεται σε 59,77%. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί κάτοικοι του δήμου ψήφισαν υπέρ του Δημάρχου σε μεγάλο ποσοστό, δείχνοντας την εμπιστοσύνη τους σε αυτόν. Στο μεταξύ, οι αντιπάλοι του, η «Όλοι Μαζί Νέα Αρχή» του Ευθύμιου Παπαχρήστου και ο Γεώργιος Κυλάκος της Λαϊκής Συσπείρωσης, λάβανε ποσοστά ψήφων που ήταν χαμηλότερα, ανέρχοντας στο 35,46% και 4,77% αντίστοιχα.

Μετά την θριαμβευτική του επανεκλογή, ο Δήμαρχος εξέδωσε την ακόλουθη δήλωση:

Συνδημότισσες και συνδημότες,
Φίλες και φίλοι

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης που δείξατε στην παράταξή μας, την Ανοιχτή Πολιτεία Δημοτών Ευρώτα και σε εμένα προσωπικά.

Μας αναδείξατε πρώτη δύναμη, δίνοντάς μας ξεκάθαρη εντολή να συνεχίσουμε το έργο της διοίκησης του Δήμου Ευρώτα.

Θα ήθελα, επίσης, να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους υποψήφιους Δημοτικούς και Τοπικούς συμβούλους, σε όλους τους συνεργάτες μου, που εργάστηκαν ακούραστα, με εντιμότητα και αξιοπρέπεια για να πετύχουμε το προχθεσινό αποτέλεσμα. Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους εργαζόμενους στο Δήμο Ευρώτα, που με τον επαγγελματισμό και την εμπειρία τους φρόντισαν για την άριστη διοργάνωση της εκλογικής διαδικασίας.

Σας δηλώνω την προσήλωση και την αποφασιστικότητά μου να υλοποιήσουμε πλήρως το πρόγραμμά μας, τηρώντας απαρέγκλιτα τις Αρχές και τις Αξίες της παράταξής μας.

Ο στόχος για την ανάπτυξη του Δήμου Ευρώτα είναι κοινός.

Γι’ αυτό και σας καλώ όλους κοντά μας. Η πόρτα μας είναι πάντοτε ανοιχτή για τις προτάσεις και τη συνεργασία σας.

Η επόμενη μέρα δεν έχει νικητές και ηττημένους.

Ας ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας για να πάμε τον Δήμο Ευρώτα μπροστά.

Μαζί πετύχαμε πολλά, μαζί θα πετύχουμε περισσότερα. Προχωράμε μαζί!

Δήμος Βέρδος

Πρόεδροι Τοπικών Συμβουλίων

Δείτε τους εκλεγμένους προέδρους των τοπικών συμβουλίων του Δήμου Ευρώτα

Αγίου Δημητρίου: Θεοδωρακάκος Δημήτριος

Αγίου Ιωάννη: Σούντας Δημήτριος

Απιδέας: Δήμας Χαράλαμπος

Αλεποχωρίου: Ροζακλής Ζαχαρίας

Αστερίου: Λάτσης Σταύρος *

Βασιλακίου: Κοκκόλης Κυριάκος

Βλαχιώτη:Κουτσοθεοδωρής Ιωάννης

Βρονταμά: Καρκά Ελένη.

Γερακίου: Τσολομίτης Γεώργιος

Γλυκόβρυσης: Αϊβαλιώτης Κωσταντίνος

Γουβών: Συριανός Κωσταντίνος

Γράμμουσα: Βασιλακάκος Βασίλειος

Δαφνίου: Χριστοφιλάκης Γεώργιος

Έλους: Κρυονερίτη Πουλάκου Πηνελόπη

Κροκεών: Σταματάκος Αλέξανδρος

Λεήμονα: Αϊβαλιώτης Γεώργιος Κασιμάτη Αθανασία (ισοψηφία κλήρωση στο πρωτοδικείο)

Μυρτιά: Καρακίτσος Αλέξανδρος

Νιάτων: Ζωταλης Γεώργιος

Περιστερίου: Κουτσοβασίλης Ιωάννης

Σκάλας: Μπουφίδης Γεώργιος του Ηλία

Στεφανιάς: Παπαδάκος Χρήστος.

Ζαραφώνας: Γεωργόπουλος Ιωάννης

Καρίτσας: Μαλαβάζου Μαρία

Κρεμαστής: Αρκούδης Ιωάννης

Λαγίου: Καλλιαντά Ευαγγελία.*

Όλοι είναι του συνδυασμού «Ανοικτή Πολιτεία Ευρώτα» του Δήμου Βέρδου, εκτός * είναι οι εκλεγμένοι πρόεδροι του συνδυασμού «Όλοι Mαζί Νέα Αρχή,» του Ευθύμιου Παπαχρήστου.

Οι πιθανοί δημοτικοί σύμβουλοι

Ο Δημήτρης Φιφλής, σύζυγος της Μαρίας Μαλαβάζου, ο οποίος στη δημοτική ενότητα της Σκάλας απέσπασε τον υψηλότερο ψήφο μεταξύ όλων των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων, και είναι πολύ πιθανό να επιλεγεί τις επόμενες ημέρες από τον Δήμαρχο Βέρδο ως αντιδήμαρχος, δηλώνει:

«Ευχαριστώ πολύ τους συνδημότες μας που μας εμπιστεύτηκαν ακόμη μια φορά και ανέδειξαν τον συνδυασμό "Ανοιχτή Πολιτεία" στη δημοτική αρχή, με δήμαρχο τον κ. Δήμο Βέρδο! Ο έντιμος αγώνας μας οδήγησε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, μετά από μια συλλογική προσπάθεια! Σειρά μου, λοιπόν, να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε περίπου δύο χιλιάδες δημότες του Δήμου Ευρώτα που με τίμησαν με την ψήφο τους και με κατέταξαν στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου μας! Η μεγάλη έκφραση της αγάπης σας με γεμίζει με δύναμη και ευθύνη να συνεχίσω το έργο μου και να είμαι δίπλα σας, όπως πάντα, ως δικός σας άνθρωπος!»

Ο δημοφιλής Δημήτρης, που έχει κερδίσει την εκτίμηση σε όλο το Δήμο Ευρώτα, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς τους ψηφοφόρους. Επιπλέον, υπογραμμίζει την σημασία της δημοκρατικής διαδικασίας και την συμβολή των πολιτών, καθώς και την αποφασιστικότητά του να συνεχίσει το έργο του. Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στην πορεία του

Οι πιθανοί εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι του δήμου Ευρώτα. Ο κατάλογος με τα ονόματα είναι ανεπίσημος, καθώς η καταμέτρηση των ψήφων βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη σε λίγα εκλογικά τμήματα. Η πλέον πιθανή κατανομή των εδρών είναι η εξής:

15 : Ανοιχτή πολιτεία δημοτών Ευρώτα .
9 : Όλοι μαζί Νέα αρχή.
1: Λαϊκή συσπείρωση Ευρώτα.

ΔΕ Γερονθρών

Τσίπουρα Πετρούλα
Θεοδωρακάκου Νίκη
Τσίπουρα Σοφία*

ΔΕ Έλους

Γρεβενίτης Αθανάσιος
Γεωργοστάθης Νικόλαος
Τούντας Πέτρος
Γκουβούση Αργυρώ
Σάκκαρη Ιωάννα.
Μαντζαβράκος Μιχαήλ
Σκεύη Χρυσάνθη*
Καραμίχας Χρήστος*.Την έδρα διεκδικούν ο Καραμίχας Χρήστος και ο Χελιώτης Κωσταντίνος.

Η διαφορά είναι στη μία ψήφο . Σε αναμονή από την ανακήρυξη του πρωτοδικείου.

ΔΕ Κροκεών

Πολολός Παναγιώτης
Νταλιάνης Δημήτριος*
Καββαδίας Νικόλαος* 

ΔΕ Νιάτων

Μπατσάκη Ευθαλία
Χρήστου Ιωάννης
Παυλάκης Παναγιώτης.*

ΔΕ Σκάλας

Φιφλης Δημήτριος
Λυμπέρης Παναγιώτης
Γκουβούση Κούρλα Ιωάννα
Γεωργακόπουλος Νίκωνας
Παπαχρήστου Ευθύμιος*
Καλαντώνης Παναγιώτης *
Μοτσάκος Νικόλαος*
Κυλάκος Γεώργιος.**

Με* είναι με τον συνδυασμό Όλοι Μαζί Νέα αρχή.

Με** ο συνδυασμός Λαϊκή Συσπείρωση Ευρώτα.

ΔΗΜΟΣ ΕΥΡΩΤΑ ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2023
ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΔΗΜΟΥ ΕΥΡΩΤΑ		ΕΓΚΥΡΑ	ΚΥΛΑΚΟΣ	ΒΕΡΔΟΣ	ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
ΨΗΦΙΣΑΝ	ΑΚΥΡΑ/ΛΕΥΚΑ	10308	492	6161	3655
10562	254		4,77%	59,77%	35,46%
Δ.Ε. ΓΕΡΟΝΘΡΩΝ		1174	35	783	356
			2,98%	66,70%	30,32%
Δ.Ε. ΕΛΟΥΣ		2933	136	1881	916
			4,64%	64,13%	31,23%
Δ.Ε. ΚΡΟΚΕΩΝ		1456	113	709	634
			7,76%	48,70%	43,54%
Δ.Ε. ΝΙΑΤΩΝ		1422	37	1059	326
			2,60%	74,47%	22,93%
Δ.Ε ΣΚΑΛΑΣ		3323	171	1729	1423
			5,15%	52,03%	42,82%
Α/Α ΕΚΛ. ΤΜΗΜΑΤΟΣ	ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ	ΕΓΚΥΡΑ	ΚΥΛΑΚΟΣ	ΒΕΡΔΟΣ	ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ	ΑΚΥΡΑ/ΛΕΥΚΑ
71	ΑΛΕΠΟΧΩΡΙ	84	0	72	12	2
72	ΓΕΡΑΚΙΟΥ	215	7	131	77	9
73	ΓΕΡΑΚΙΟΥ	154	6	90	58	2
74	ΓΕΡΑΚΙΟΥ	203	12	112	79	4
75	ΓΕΡΑΚΙΟΥ	239	7	145	87	6
76	ΖΑΡΑΦΩΝΑ	146	0	134	12	4
77	ΚΑΡΙΤΣΑΣ	133	3	99	31	3
78	ΒΛΑΧΙΩΤΗ	257	24	158	75	7
79	ΒΛΑΧΙΩΤΗ	262	18	149	95	5
80	ΒΛΑΧΙΩΤΗ	242	15	146	81	8
81	ΒΛΑΧΙΩΤΗ	253	15	166	72	5
82	ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ	97	5	61	31	4
83	ΑΣΤΕΡΙΟΥ	194	11	91	92	5
84	ΓΛΥΚΟΒΡΥΣΗΣ	232	8	193	31	5
85	ΓΛΥΚΟΒΡΥΣΗΣ	236	2	185	49	2
86	ΓΛΥΚΟΒΡΥΣΗΣ	258	12	203	43	4
87	ΓΟΥΒΩΝ	148	4	93	51	1
88	ΕΛΟΥΣ	201	5	118	78	5
89	ΕΛΟΥΣ	195	5	121	69	4
90	ΜΥΡΤΕΑΣ	180	4	102	74	4
91	ΜΥΡΤΕΑΣ	178	8	95	75	3
92	ΚΡΟΚΕΕΣ	157	22	76	59	5
93	ΚΡΟΚΕΕΣ	166	29	72	65	3
94	ΚΡΟΚΕΕΣ	147	12	75	60	3
95	ΚΡΟΚΕΕΣ	155	19	70	66	6
96	ΒΑΣΙΛΑΚΙΟ	61	2	35	24	1
97	ΒΑΣΙΛΑΚΙΟ	96	1	65	30	2
98	ΔΑΦΝΙ	204	11	105	88	0
99	ΔΑΦΝΙ	189	6	77	106	6
100	ΔΑΦΝΙ	211	11	110	90	3
101	ΛΑΓΙΟ	70	0	24	46	3
102	ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ	218	13	181	24	9
103	ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ	233	3	216	14	5
104	ΚΡΕΜΑΣΤΗΣ	133	5	77	51	7
105	ΚΡΕΜΑΣΤΗΣ	147	1	92	54	2
106	ΝΙΑΤΩΝ	119	2	100	17	2
107	ΝΙΑΤΩΝ	128	4	102	22	10
108	ΝΙΑΤΩΝ	164	3	127	34	5
109	ΑΠΙΔΕΑΣ	280	6	164	110	1
110	ΒΡΟΝΤΑΜΑ	181	3	117	61	1
111	ΒΡΟΝΤΑΜΑ	161	1	125	35	8
112	ΓΡΑΜΜΟΥΣΑΣ	198	4	114	80	4
113	ΛΕΗΜΟΝΑ	203	6	115	82	6
114	ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ	260	17	133	110	8
115	ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ	244	11	122	111	7
116	ΣΚΑΛΑΣ	262	21	112	129	4
117	ΣΚΑΛΑΣ	234	10	132	92	7
118	ΣΚΑΛΑΣ	226	11	109	106	7
119	ΣΚΑΛΑΣ	267	30	116	121	9
120	ΣΚΑΛΑΣ	226	13	131	82	6
121	ΣΚΑΛΑΣ	250	25	113	112	4
122	ΣΚΑΛΑΣ	254	15	106	133	7
123	ΣΤΕΦΑΝΙΑΣ	178	0	102	76	6
124	ΣΤΕΦΑΝΙΑΣ	179	4	82	93	5