Για μένα, ένα νεαρό ελληνόπουλο που είχε φτάσει πρόσφατα από την Καρίτσα και προσπαθούσε να βρει τα βήματά του στα στενά του Γκούντγουντ, ο Ρίγκνεϊ δεν ήταν απλώς ποδοσφαιριστής. Ήταν φάρος. Οδηγός ζωής. Ένας άνθρωπος που έδειχνε, χωρίς λόγια, πως η αληθινή δύναμη συνδυάζεται πάντα με την ταπεινότητα και το ήθος.
Θυμάμαι ακόμη εκείνα τα απογεύματα, Τρίτες και Πέμπτες μετά το σχολείο, όταν έπαιρνα το ποδήλατό μου και κατηφόριζα για το γήπεδο της Στερτ. Κει έβλεπα τους παίκτες να προπονούνται, και τον Ρίγκνεϊ, πάντα ήρεμο, αποφασιστικό, να κινείται με την κομψότητα και τη σιγουριά που είχαν μόνο οι μεγάλοι. Κι ύστερα, τα Σάββατα, από τις 2:20 το μεσημέρι, ήμουν εκεί, πίσω από τα δοκάρια, με μάτια γεμάτα θαυμασμό, να τον βλέπω να υφαίνει μαγικά το παιχνίδι, να παλεύει με ψυχή, να εμπνέει χωρίς να το επιδιώκει.
Ο Ρότζερ, με τις ιθαγενείς αυστραλιανές του ρίζες, κουβαλούσε μέσα του το πνεύμα της αρχέγονης γης. Είχε χάρη, είχε δύναμη, είχε εκείνη τη σπάνια ευγένεια ψυχής που κάνει έναν αθλητή να ξεπερνά τα όρια του γηπέδου και να γίνεται σύμβολο. Από παιδί τον θαύμαζα όχι μόνο για το ταλέντο του, αλλά για τη σιωπηλή σοφία που απέπνεε, τη σοφία των Πρώτων Αυστραλών, που ξέρουν να ακούν τη γη, τον άνεμο και τον ρυθμό της ζωής.
Σήμερα, καθώς η φωνή των φιλάθλων σβήνει σιγά σιγά και η μπάλα μένει ακίνητη στο χορτάρι, νιώθω πως φεύγει μαζί του κι ένα κομμάτι από την παιδική μου ψυχή. Μα η μορφή του, το χαμόγελό του και η μνήμη του παιχνιδιού του θα με συντροφεύουν πάντα, σαν εκείνα τα απογεύματα που το φως του ήλιου έλουζε το γήπεδο και ο Ρότζερ Ρίγκνεϊ έτρεχε ελεύθερος, όπως μόνο οι μεγάλοι ξέρουν να τρέχουν.
Με σεβασμό και αγάπη, εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια προς την οικογένειά του, καθώς αποχαιρετά έναν αληθινό πρωταθλητή και έναν άνθρωπο που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία του αυστραλιανού φούτι και στις καρδιές όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου