 |
Μια ζωή γεμάτη αντοχή, επιβίωση, τραγωδίες και καλοσύνη!
Ένα πακέτο με παλιές νοσταλγικές φωτογραφίες, μερικές από πριν από εξήντα, εβδομήντα και ογδόντα χρόνια, φθαρμένες και κιτρινισμένες αλλά πολύτιμες, μας στάλθηκε από μια εγγονή στην Αθήνα. Αυτό ήταν η αφορμή να ανοίξουμε τα αρχεία των Οικογενειακών Δέντρων του Νότιου Πάρνωνα και να ρίξουμε μια ματιά στη ζωή ακόμα μιας άλλης χωριανής, στην οποία, όπως φαίνεται, η μοίρα της μοίρασε σκληρό χαρτί.
Η εγγονή ονομάζεται Ελένη Σταυρίδου, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, αλλά που από παιδική ηλικία διατηρεί στενή και τακτική επαφή με την Καρίτσα, το χωριό της μητέρας της, της Στέλλας Τούντα. Η γιαγιά, από την κούνια μέχρι τον τάφο ήταν γνωστή πάντα ως «Η Ορφανή».
Από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι την τελευταία της ανάσα, η ζωή αυτής της ψυχούλας από την Καρίτσα ήταν μονόδρομος γεμάτος δοκιμασίες και δυσκολίες. Περνούσε μέσα από πολλά βάσανα, αλλά πάντοτε βρισκόταν δυνατή να αντέξει, να επιβιώσει, και παρά τις τραγωδίες και τον πόνο, είχε στιγμές λάμψης ελπίδας και αγάπης που έκαναν τα πάντα να φαίνονται λιγότερο βαριά.
Στο χωριό, την έλεγαν απλά «Η Ορφανή.» Το πραγματικό της όνομα ήταν Διαμάντω Κοντογιάννη, γεννημένη το 1889 από τους Δημήτρη Κοντογιάννη και Διαμάντω Μαλαβάζου. Το παρατσούκλι «Η Ορφανή», όσο σκοτεινό και τρομακτικό κι αν ακούγεται, το απέκτησε διότι η μητέρα της πέθανε μόλις επτά ημέρες μετά τη γέννησή της. Την βάφτισαν Διαμάντω, για να τιμήσουν τη μνήμη της αδικοχαμένης μητέρας της.
Στις 8 Νοεμβρίου του 1920, η όμορφη κοπελιά με το ανατριχιαστικό παρονύμι παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Τούντα ή «Καραμέλο». Η στέψη πραγματοποιήθηκε στον Άγιο Κωνσταντίνο στην Καρίτσα, από τον π. Δημήτρη Χρόνη, και ο κουμπάρος τους ήταν ο Αναστάσης Κατσάμπης του Γεωργίου. Ο Θεόδωρος ήταν 28 ετών, και η Διαμάντω 21.
Απέκτησαν επτά παιδιά, τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια: η Γαρυφαλλιά γεννήθηκε το 1920, ο Τάσος, επίσης γνωστός ως «Ελιούρας» ή και «Σκαφίδας», γεννήθηκε το 1921, ο Ηλίας γεννήθηκε το 1924 αλλά δυστυχώς δεν είχε πολύ χρόνο στη ζωή, η Στέλλα γεννήθηκε το 1926, η Χρυσούλα γεννήθηκε το 1930, ο Δημήτρης δίδυμος αδερφός της Χρυσούλας δεν έζησε πολύ καιρό σε αυτόν τον κόσμο, και ο Βαγγέλης που γεννήθηκε το 1932 δεν είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει. Τρία από τα αγόρια πέθαναν μικρά και μόνο τέσσερα από τα παιδιά επέζησαν και μεγάλωσαν.
Ο Θεόδωρος, ήταν τσαγκάρης αλλά όπως όλοι οι άλλοι ασχολιόταν και με την αγροκτηνοτροφία για να τα φέρουν πέρα. Πρόκειται για έξυπνο χωριανό με βαθύ σκεπτικό που δυστυχώς κατά τρόπο τραγικό έχασε τη ζωή του το φθινόπωρο του 1946 σε μια αποτρόπαια συμφορά που συγκλόνισε και τράνταξε ολόκληρο το χωριό μέχρι το κόκκαλο.
Στις 8 Νοεμβρίου του 1920, η όμορφη κοπελιά με το ανατριχιαστικό παρονύμι παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Τούντα ή «Καραμέλο». Η στέψη πραγματοποιήθηκε στον Άγιο Κωνσταντίνο στην Καρίτσα, από τον π. Δημήτρη Χρόνη, και ο κουμπάρος τους ήταν ο Αναστάσης Κατσάμπης του Γεωργίου. Ο Θεόδωρος ήταν 28 ετών, και η Διαμάντω 21.
 |
Θεόδωρος και Διαμάντω με τις τρεις κόρες τους, περίπου το 1931 |
Ο Θεόδωρος, ήταν τσαγκάρης αλλά όπως όλοι οι άλλοι ασχολιόταν και με την αγροκτηνοτροφία για να τα φέρουν πέρα. Πρόκειται για έξυπνο χωριανό με βαθύ σκεπτικό που δυστυχώς κατά τρόπο τραγικό έχασε τη ζωή του το φθινόπωρο του 1946 σε μια αποτρόπαια συμφορά που συγκλόνισε και τράνταξε ολόκληρο το χωριό μέχρι το κόκκαλο.
Χήρα πλέον, και από τότε πάντα ντυμένη στα μαύρα, η Ορφανή βρέθηκε τώρα ολομόναχη να φροντίζει και να καθοδηγεί την οικογένειά της. Μια μια οι κοπέλες, η Γαρυφαλλιά, η Στέλλα και η Χρυσούλα, έφυγαν για να δουλέψουν στην Αθήνα και με τον καιρό παντρεύτηκαν και δημιούργησαν δικές τους οικογένειές εκεί. Ο Τάσος επίσης εγκατέλειψε το χωριό όταν παντρεύτηκε στο Μαραθώνα. Τελικά, η Ορφανή κι αυτή έφυγε και μετακόμισε να ζήσει με τον γιο της, τον Τάσο, στο Μαραθώνα.
Η εγγονή της, η Ελένη Σταυρίδου, που έστειλε τις φωτογραφίες, θυμάται: «Η γιαγιά ήταν ταλαιπωρημένος άνθρωπος αλλά πάντα με τον καλό λόγο για όλους. Η μητέρα μου, η Στέλλα, της έμοιαζε πολύ.»
Η Ελένη συνεχίζει λέγοντας, «Πέθανε η γιαγιά στην Αθήνα το 1983 περίπου. Ζούσε στον θείο στον Τάσο στον Μαραθώνα και τον χειμώνα την παίρναμε στο σπίτι μας.Της είχα πολύ αδυναμία, ήταν η καλύτερη γιαγιά του κόσμου. Και από ό,τι λένε στο χωριό ήταν υπόδειγμα. Την αγαπούσαν όλοι. Πάντα είχε τον καλό λόγο για όλους. Και επειδή αγαπούσε τα παιδιά πάντα είχε κάποιο καλούδι για όλα. Μου έλεγε παραμύθια, τραγουδούσε όμορφα και της άρεσε το "Ναταν τα Νιάτα Δυο Φορές τα Γηρατειά καμία".»
Η ζωή της Διαμάντως Κοντογιάννη-Τούντα, γνωστής ως «Η Ορφανή», είναι μια ιστορία ανθρώπινης αντοχής, αγάπης και αφοσίωσης. Το 1983, όταν αποφάσισε να φύγει για τη γειτονιά των αγγέλων, διότι εκεί ανήκει αναμφίβολα, άφησε πίσω της μια κληρονομιά αγάπης και ανθρωπιάς που θα ζει αιώνια στις καρδιές όσων την αγάπησαν
Η Ελένη συνεχίζει λέγοντας, «Πέθανε η γιαγιά στην Αθήνα το 1983 περίπου. Ζούσε στον θείο στον Τάσο στον Μαραθώνα και τον χειμώνα την παίρναμε στο σπίτι μας.Της είχα πολύ αδυναμία, ήταν η καλύτερη γιαγιά του κόσμου. Και από ό,τι λένε στο χωριό ήταν υπόδειγμα. Την αγαπούσαν όλοι. Πάντα είχε τον καλό λόγο για όλους. Και επειδή αγαπούσε τα παιδιά πάντα είχε κάποιο καλούδι για όλα. Μου έλεγε παραμύθια, τραγουδούσε όμορφα και της άρεσε το "Ναταν τα Νιάτα Δυο Φορές τα Γηρατειά καμία".»
Η ζωή της Διαμάντως Κοντογιάννη-Τούντα, γνωστής ως «Η Ορφανή», είναι μια ιστορία ανθρώπινης αντοχής, αγάπης και αφοσίωσης. Το 1983, όταν αποφάσισε να φύγει για τη γειτονιά των αγγέλων, διότι εκεί ανήκει αναμφίβολα, άφησε πίσω της μια κληρονομιά αγάπης και ανθρωπιάς που θα ζει αιώνια στις καρδιές όσων την αγάπησαν
Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα».
Οι Φωτογραφίες
Η Ελενίτσα, ο θείος και το κατσικάκι που χοροπηδάει το 1964
Η Ορφανή αριστερά με κάποια άγνωστη χωριανή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου