Του Κώστα Γιαννακούρα
«Στιγμές ζωής από το χωριό Καρύτσα Λακωνίας που ήμουν κάποτε δάσκαλος για 4 χρόνια.»
Ήταν άνοιξη του 1972. Είχα συγκέντρωση στο σχολείο για ενημέρωση των γονέων. Έγινε η ενημέρωση και αμέσως μου μετέφεραν τον προβληματισμό τους που ήταν ο εξής: Έχουμε πολλά παιδιά στο χωριό και θέλουμε να πετυχαίνουν όλα στο Γυμνάσιο. Εάν μείνουν εδώ, δυσκολεύουν τα πράγματα.
Σκέφτηκα το θέμα και βρήκα κάποια λύση.
Όταν ήρθε η ώρα των εξετάσεων έστειλα ένα έγγραφο στο Γυμνάσιο Γερακίου, που ανέφερα, ότι λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, επειδή το χωριό είναι ορεινό δεν διδάχτηκε όλη η ύλη των βιβλίων. Έγραψα ότι δίδαξα το μισό βιβλίο, σε κάθε μάθημα, και κάτι ακόμη. Εγώ βέβαια είχα διδάξει όλη την ύλη.
Οι καθηγητές στην αρχή δεν το δέχθηκαν.
Μια ημέρα με βλέπει ο Γυμνασιάρχης και μου λέει: Αποφασίσαμε τα δυο θέματα να είναι από την ύλη που έχεις διδάξει και το ένα θέμα από την αδίδακτη.
Η επιτυχία ήταν 100%. Είχα κάνει και απογευματινά μαθήματα για βοήθεια.
Το φθινόπωρο του 1972 συναντήθηκα στο Γεράκι, στο μαγαζί του Λευτέρη, με το γυμνασιάρχη.
Είπαμε τα εκπαιδευτικά μας θέματα και κάποια στιγμή μου λέει: Είχες επιτυχία. Έτσι είδα. Τώρα πρέπει να βγάλεις την υποχρέωση απέναντί μας. Σήμερα είναι Τρίτη. Την επόμενη Τρίτη, θα είσαι το απόγευμα πριν πέσει ο ήλιος στην πόρτα το γυμνασίου με μια ομιλία στο χέρι. Το θέμα είναι ΕΘΝΟΣ - ΠΑΤΡΙΔΑ - ΚΡΑΤΟΣ. Ενημερωτική τη θέλω.
Δεν του χάλασα το χατίρι. Ήρθε η Τρίτη, πήγα στο γυμνάσιο και είδα ότι είχε φορτώσει στο αυτοκίνητό του, μια κινηματογραφική μηχανή, καλώδια, ταινίες, μεγάφωνα.
- Τι γίνεται; του λέω. Θα κόψουμε εισιτήρια και θα τα οικονομήσουμε απόψε;
- Όχι. μου λέει. Είναι πρόγραμμα. Θα παίξουμε την ταινία δωρεάν και στο διάλειμμα θα βάλεις εσύ την ομιλία.
- Που θα πάμε, δηλαδή; του λέω.
- Απόψε θα πάμε στη Ζαραφώνα. (Καλλιθέα Λακωνίας).
- ΩΧ.!!!!!! είπα μέσα μου. Χειρότερα δεν γινότανε.
Πήγαμε. Το καφενείο γέμισε κόσμο. Παίχτηκε η ταινία κι εγώ στο διάλειμμα έβαλα την ομιλία. Οι θαμώνες χειροκρότησαν θερμά κι έφυγαν ευχαριστημένοι.
Η ταινία, δεν θυμάμαι τώρα, μάλλον με φουστανέλα θα ήταν. Είχε πέραση τότε η φουστανέλα.
Γυρίσαμε στο Γεράκι νύχτα. Νύχτα κι εγώ έπρεπε να πάρω με το μηχανάκι το δρόμο μια την Καρύτσα. 13 χλμ μακριά . Ήμασταν νέοι τότε και δεν φοβόμασταν.
Οι γονείς στο χωριό ήταν ευχαριστημένοι. Όταν κάποιοι στο σπίτι τους είχαν κόκορα χωριάτικο, κοκκινιστό, με μακαρονάδα, έρχονταν στο σχολείο και με έπαιρναν να δοκιμάσω την κουζίνα τους. Ήταν άριστη !!!!!!
Όπως σε κάθε πόλη έτσι και στα χωριά υπάρχουν και οι «ανάποδοι» άνθρωποι.
Βραδάκι, Ιούνιος 1976 και πήγα στο καφενείο του χωριού. Εκεί καθόταν ο μπάρμπα Μιχάλης ο «Ρουμάνος» σε ένα τραπέζι. Κάθισα κι εγώ μαζί του. Του άρεσε να λέει ιστορίες από τη ζωή του. Τις άλλες φορές μου έλεγε για κάτι κοπέλες που τις έκλεβε από το ένα χωριό και τις πήγαινε στο γαμπρό, στο άλλο χωριό.
Σήμερα άρχισε να μου εξιστορεί τα κατορθώματά του που έκανε με άλλους δυο στον Πόρο. Πόρος είναι μια φυσική άγρια τοποθεσία ανάμεσα στο Γεράκι και τους Αγίους Αναργύρους (Ζούπαινα).
Όταν ξεκίνησε να μου πει τη δεύτερη ιστορία, μπαίνει στο μαγαζί ένας ηλικιωμένος ........ Δε θυμάμαι το όνομά του........ αλλά ας τον πούμε ο γέρο Γιώργης. Έρχεται κατευθείαν στο τραπέζι μας κι αρχίζει να λέει: Δάσκαλε, να που σε πέτυχα !!!!! Να σου τα πω και να τα βγάλω από μέσα μου. Ήρθες εδώ και κατέστρεψες το χωριό μας. Πάρε μετάθεση και φύγε.!!! Αρκετά.!!! Έχω πόσα βράδια να κοιμηθώ. Μετράω και ξαναμετράω πόσα παιδιά πηγαίνουν τώρα στο γυμνάσιο. 15 είναι σίγουρα για να μην πω 20, με τα μεγαλύτερα. 20 παιδιά, αν σπουδάσουν, δε θα ξαναγυρίσουν στο χωριό. Θα ρημάξει το χωριό μας. Είσαι η καταστροφή του χωριού μας. (Η λέξη καταστροφή είναι δική μου. Αυτός είπε μια χειρότερη. Δεν επιτρέπεται να τη γράψω).
Μόλις άκουσε αυτή τη λέξη ο μπάρμπα Μιχάλης, σηκώνεται όρθιος και έντονα του λέει.
- Πάψε ρε κουμπάρε. Τσοπάνηδες, τσοπάνηδες, γέμισε το χωριό μας. Δε σου αρέσει να βγάλει και μερικούς επιστήμονες η Καρύτσα; Καμάρι θα το έχουμε.!!!! Όσα από αυτά τα παιδιά αγαπούν το χωριό τους, θα ξαναγυρίσουν.!!!!
Ο γέρο Γιώργης έφυγε αμίλητος και νευριασμένος.
Σκέφτηκα το θέμα και βρήκα κάποια λύση.
Όταν ήρθε η ώρα των εξετάσεων έστειλα ένα έγγραφο στο Γυμνάσιο Γερακίου, που ανέφερα, ότι λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, επειδή το χωριό είναι ορεινό δεν διδάχτηκε όλη η ύλη των βιβλίων. Έγραψα ότι δίδαξα το μισό βιβλίο, σε κάθε μάθημα, και κάτι ακόμη. Εγώ βέβαια είχα διδάξει όλη την ύλη.
Οι καθηγητές στην αρχή δεν το δέχθηκαν.
Μια ημέρα με βλέπει ο Γυμνασιάρχης και μου λέει: Αποφασίσαμε τα δυο θέματα να είναι από την ύλη που έχεις διδάξει και το ένα θέμα από την αδίδακτη.
Η επιτυχία ήταν 100%. Είχα κάνει και απογευματινά μαθήματα για βοήθεια.
Το φθινόπωρο του 1972 συναντήθηκα στο Γεράκι, στο μαγαζί του Λευτέρη, με το γυμνασιάρχη.
Είπαμε τα εκπαιδευτικά μας θέματα και κάποια στιγμή μου λέει: Είχες επιτυχία. Έτσι είδα. Τώρα πρέπει να βγάλεις την υποχρέωση απέναντί μας. Σήμερα είναι Τρίτη. Την επόμενη Τρίτη, θα είσαι το απόγευμα πριν πέσει ο ήλιος στην πόρτα το γυμνασίου με μια ομιλία στο χέρι. Το θέμα είναι ΕΘΝΟΣ - ΠΑΤΡΙΔΑ - ΚΡΑΤΟΣ. Ενημερωτική τη θέλω.
Δεν του χάλασα το χατίρι. Ήρθε η Τρίτη, πήγα στο γυμνάσιο και είδα ότι είχε φορτώσει στο αυτοκίνητό του, μια κινηματογραφική μηχανή, καλώδια, ταινίες, μεγάφωνα.
- Τι γίνεται; του λέω. Θα κόψουμε εισιτήρια και θα τα οικονομήσουμε απόψε;
- Όχι. μου λέει. Είναι πρόγραμμα. Θα παίξουμε την ταινία δωρεάν και στο διάλειμμα θα βάλεις εσύ την ομιλία.
- Που θα πάμε, δηλαδή; του λέω.
- Απόψε θα πάμε στη Ζαραφώνα. (Καλλιθέα Λακωνίας).
- ΩΧ.!!!!!! είπα μέσα μου. Χειρότερα δεν γινότανε.
Πήγαμε. Το καφενείο γέμισε κόσμο. Παίχτηκε η ταινία κι εγώ στο διάλειμμα έβαλα την ομιλία. Οι θαμώνες χειροκρότησαν θερμά κι έφυγαν ευχαριστημένοι.
Η ταινία, δεν θυμάμαι τώρα, μάλλον με φουστανέλα θα ήταν. Είχε πέραση τότε η φουστανέλα.
Γυρίσαμε στο Γεράκι νύχτα. Νύχτα κι εγώ έπρεπε να πάρω με το μηχανάκι το δρόμο μια την Καρύτσα. 13 χλμ μακριά . Ήμασταν νέοι τότε και δεν φοβόμασταν.
Οι γονείς στο χωριό ήταν ευχαριστημένοι. Όταν κάποιοι στο σπίτι τους είχαν κόκορα χωριάτικο, κοκκινιστό, με μακαρονάδα, έρχονταν στο σχολείο και με έπαιρναν να δοκιμάσω την κουζίνα τους. Ήταν άριστη !!!!!!
Όπως σε κάθε πόλη έτσι και στα χωριά υπάρχουν και οι «ανάποδοι» άνθρωποι.
Βραδάκι, Ιούνιος 1976 και πήγα στο καφενείο του χωριού. Εκεί καθόταν ο μπάρμπα Μιχάλης ο «Ρουμάνος» σε ένα τραπέζι. Κάθισα κι εγώ μαζί του. Του άρεσε να λέει ιστορίες από τη ζωή του. Τις άλλες φορές μου έλεγε για κάτι κοπέλες που τις έκλεβε από το ένα χωριό και τις πήγαινε στο γαμπρό, στο άλλο χωριό.
Σήμερα άρχισε να μου εξιστορεί τα κατορθώματά του που έκανε με άλλους δυο στον Πόρο. Πόρος είναι μια φυσική άγρια τοποθεσία ανάμεσα στο Γεράκι και τους Αγίους Αναργύρους (Ζούπαινα).
Όταν ξεκίνησε να μου πει τη δεύτερη ιστορία, μπαίνει στο μαγαζί ένας ηλικιωμένος ........ Δε θυμάμαι το όνομά του........ αλλά ας τον πούμε ο γέρο Γιώργης. Έρχεται κατευθείαν στο τραπέζι μας κι αρχίζει να λέει: Δάσκαλε, να που σε πέτυχα !!!!! Να σου τα πω και να τα βγάλω από μέσα μου. Ήρθες εδώ και κατέστρεψες το χωριό μας. Πάρε μετάθεση και φύγε.!!! Αρκετά.!!! Έχω πόσα βράδια να κοιμηθώ. Μετράω και ξαναμετράω πόσα παιδιά πηγαίνουν τώρα στο γυμνάσιο. 15 είναι σίγουρα για να μην πω 20, με τα μεγαλύτερα. 20 παιδιά, αν σπουδάσουν, δε θα ξαναγυρίσουν στο χωριό. Θα ρημάξει το χωριό μας. Είσαι η καταστροφή του χωριού μας. (Η λέξη καταστροφή είναι δική μου. Αυτός είπε μια χειρότερη. Δεν επιτρέπεται να τη γράψω).
Μόλις άκουσε αυτή τη λέξη ο μπάρμπα Μιχάλης, σηκώνεται όρθιος και έντονα του λέει.
- Πάψε ρε κουμπάρε. Τσοπάνηδες, τσοπάνηδες, γέμισε το χωριό μας. Δε σου αρέσει να βγάλει και μερικούς επιστήμονες η Καρύτσα; Καμάρι θα το έχουμε.!!!! Όσα από αυτά τα παιδιά αγαπούν το χωριό τους, θα ξαναγυρίσουν.!!!!
Ο γέρο Γιώργης έφυγε αμίλητος και νευριασμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου