Αφιέρωμα: Το Παλιομονάστηρο του Βρονταμά

Σήμερα, 200 χρόνια από τη φλόγα της θυσίας – το «μικρό Μεσολόγγι» της Λακωνίας

15 Σεπτέμβρη 1825
Τετρακόσιες ψυχές αρνήθηκαν να παραδοθούν
και βρήκαν τον θάνατο στις φλόγες

«Μια υπόμνηση ότι η ιστορία δεν είναι ξεχασμένο βιβλίο, είναι κληρονομιά που μας ενώνει και ευθύνη που μας βαραίνει.»

Ο τόπος

Μόλις είκοσι χιλιόμετρα από την Καρίτσα μας και δέκα από το Γεράκι, ο Ευρώτας σχηματίζει βαθιά χαράδρα κι εκεί, γαντζωμένο στα βράχια, υψώνεται το μαρτυρικό Παλιομονάστηρο του Βρονταμά. Σπηλαιώδες, απόκρημνο, σαν αετοφωλιά, φαντάζει περισσότερο με φρούριο παρά με μοναστήρι, γι’ αυτό και οι παλιοί το έλεγαν «καστρομονάστηρο». Η ιστορία του χάνεται στους αιώνες: κτίστηκε γύρω στο 1100 μ.Χ.

Στο εσωτερικό σώζονται τοιχογραφίες από διαφορετικές εποχές, από τον 12ο έως τον 16ο αιώνα, με τους αγιογράφους να χρησιμοποιούν έντονα χρώματα και τολμηρή εικονογράφηση. Σήμερα, γύρω από το τέμπλο βρίσκονται σχεδόν ογδόντα εικόνες, ραγισμένες αλλά ζωντανές. Το 1958 το μνημείο ανακηρύχθηκε ιστορικός τόπος, ανήκοντας εξίσου στη λατρεία και στη συλλογική μνήμη.

Ο ίδιος ο Βρονταμάς, απλωμένος κοντά στις όχθες του μυθικού Ευρώτα, με τα πέτρινα σπίτια των Λαγκαδιανών μαστόρων, κουβαλά τη γητεία του τόπου: τον μύθο του βασιλιά Ευρώτα, τις ελιές, τη μελισσοκομία και τη στενή σχέση των ανθρώπων με τη φύση. Όλα αυτά δίνουν το υπόβαθρο για να καταλάβει κανείς το πνεύμα εκείνων που, το 1825, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την καταστροφή.

15 Σεπτέμβρη 1825 – Η φρίκη

Την άνοιξη του 1825 ο Ιμπραήμ Πασάς αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο με στρατό περίπου 35.000 ανδρών. Σαρώνοντας τον Μοριά με φωτιά και σίδερο, κατέκαψε χωριά, άρπαξε αιχμαλώτους, έφτασε ως τη Νότια Κυνουρία και χτύπησε το Γεράκι και την Καρίτσα. Ο Βρονταμάς ήταν ο επόμενος στόχος. Οι κάτοικοι, γύρω στους τετρακόσιους, ακολούθησαν τον παπα-Δημήτρη Παπαδημητρίου και τον οπλαρχηγό Ιωάννη Καραμπά και βρήκαν καταφύγιο στο Παλιομονάστηρο.

Για τρεις μέρες αντιστάθηκαν. Οι καμπύλοι τοίχοι και το άγριο τοπίο έδιναν ελπίδα. Οι πολιορκητές ζητούσαν να υπογράψουν προσκυνοχάρτια· εκείνοι αποκρίνονταν με ύμνους και την περήφανη φράση:

«Οι Βρονταμίτες ζωντανοί, Τούρκους δεν προσκυνάνε. Καλιά να καούμε, παρά να σκλαβωθούμε».

Τελικά, ένας στρατηγός του Ιμπραήμ εντόπισε αδύναμο σημείο στην οροφή. Το ξημέρωμα της 15ης Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι έριξαν μέσα μπαρούτι, θειάφι και αναμμένα κλαδιά. Ο καπνός και η φωτιά έπνιξαν το ιερό. Άντρες, γυναίκες και παιδιά, περίπου 400 ψυχές, χάθηκαν με μαρτυρικό θάνατο. Ο παπα-Δημήτρης βρέθηκε νεκρός, ενώ ο Καραμπάς άφησε την τελευταία του πνοή φωνάζοντας «Ελλάδα».

Η παράδοση λέει πως μονάχα δύο γυναίκες γλίτωσαν, εξαγορασμένες αργότερα από σκλαβοπάζαρα της Αλεξάνδρειας. Όλοι οι άλλοι έγιναν στάχτη, μα έμειναν όρθιοι στην πίστη και στην πατρίδα.

Η μνήμη στο τραγούδι

Τρία πουλιά στη ράχη της Κρίτσοβας

Η θυσία δεν γράφτηκε μόνο σε βιβλία· έμεινε ζωντανή στο στόμα του λαού. Το μοιρολόι ξεκινά με τρία πουλιά στη ράχη της Κρίτσοβας – το ένα να κοιτά τον Βρονταμά, τ’ άλλο τον Ευρώτα, το τρίτο να μοιρολογάει. Στο τραγούδι αποτυπώνεται ο σκληρός διάλογος με τον Ιμπραήμ και η αλύγιστη απάντηση των Βρονταμιτών. Έτσι η Ιστορία πέρασε στη μνήμη και στη φωνή των ανθρώπων

«Τρία πουλάκια κάθονται στής Κρίτσοβας τη ράχη,
τώνα τηράει το Βρονταμά και τ’ άλλο το ποτάμι,
το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει:

– Θέ’ μου και τι γίνηκαν οι δόλιοι οι Βρονταμίτες;
Μάιδε σε γάμο φαίνονται, μάιδε σε πανηγύρι,
μόν’ πήγαν κι αποκλείστηκαν μέσα στο Μοναστήρι.

Μπραήμ Πασάς επέρασε, Μπραήμ Πασάς τούς λέει:
– Βγάτε να προσκυνήσετε, την εκκλησιά ν’ αφήστε!
Κι εκείνοι τ’ απαντήσανε κι εκείνοι τ’ απαντάνε:

– Αϊστε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε,
οι Βρονταμίτες ζωντανοί, Τούρκους δεν προσκυνάνε,
καλλιό ‘χομε το κάψιμο, παρά να σκλαβωθούμε».

Το «μικρό Μεσολόγγι» της Λακωνίας

Από τότε, το Παλιομονάστηρο δεν είναι απλώς ένας ναός. Είναι το «μικρό Μεσολόγγι» της Λακωνίας, ιερό μνημείο μνήμης και θυσίας. Οι ραγισμένες του πέτρες μιλούν ακόμη, και κάθε 15 Σεπτεμβρίου οι Βρονταμίτες και οι κοντοχωριανοί, μαζί με σχολεία, συλλόγους και προσκυνητές, ανηφορίζουν για να σταθούν με δέος, να τιμήσουν και να διδαχθούν. Η θυσία εκείνη, που σφράγισε την ιστορία και την ταυτότητα του Βρονταμά, αντηχεί σε όλα τα γύρω χωριά και σε κάθε γωνιά του τόπου μας. Είναι κληρονομιά που μας ενώνει, ευθύνη που μας αφορά όλους. Mια άσβηστη φλόγα μνήμης που συνεχίζει να φωτίζει την πίστη και την ελευθερία μας.

Κι εκεί, μέσα στη σιωπή του βουνού, τελείται κάθε χρόνο το μνημόσυνο. Μια στιγμή συλλογικής υπόμνησης ότι η ιστορία δεν είναι ξεχασμένο βιβλίο, αλλά ζωντανή παρακαταθήκη. Και όσο τη θυμόμαστε και την παραδίδουμε στα παιδιά μας, το Παλιομονάστηρο θα στέκει όρθιο σαν φάρος της μνήμης, της ελευθερίας και της ελληνικής ψυχής.

Δείτε το Παλαιομονάστηρο του Βρονταμά με ντρόουν