Κώστας Πετράκος (1936-2025)

Ο Μηχανικός της Καλοσύνης: Αποχαιρετισμός στον Κώστα Πετράκο, Ήρωα της Ελληνικής Παροικίας της Αδελαΐδας

Με μεγάλη συγκίνηση η ελληνική παροικία της Αδελαΐδας αποχαιρετά τον αείμνηστο Κώστα Πετράκο, τον Μεσσήνιο μετανάστη που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην εργασία, στην αξιοπρέπεια και στην υπηρεσία της παροικίας.

Ο Κώστας γεννήθηκε το 1936 στην Αρτεμισία, ένα ορεινό χωριό με μόλις εκατό μόνιμους κατοίκους, 24 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα και 36 από τη Σπάρτη. Έφυγε από τη ζωή στην Αδελαΐδα, σε ηλικία 89 ετών, στις 19 Σεπτεμβρίου 2025. Η αγαπημένη του σύζυγος, Παναγιώτα, είχε φύγει εδώ και πολλά χρόνια, το 1993.

Ο Κώστας ήρθε νέος στην Αυστραλία, γεμάτος όνειρα και αγάπη για το μεροκάματο. Πολύ γρήγορα ξεχώρισε για την εργατικότητα, την τιμιότητα και την τεχνική του γνώση, κι έτσι αναδείχθηκε στον πιο γνωστό μηχανικό της ελληνικής παροικίας της Αδελαΐδας. Στο συνεργείο του, γνωστό ως Croydon Motors, βρήκαν στήριγμα και λύση αναρίθμητοι Έλληνες ταξιτζήδες και άνθρωποι του μόχθου, που τον εμπιστεύονταν όχι μόνο για την τέχνη του αλλά και για τον καλό του λόγο και την καλοσύνη της καρδιάς του.

Ο Κώστας ο Πετράκος, ο αγαπημένος μηχανικός της παροικίας, δεν ήταν μόνο τεχνίτης των μηχανών• ήταν άνθρωπος της κοινωνικής δικαιοσύνης, της προσφοράς και της αγάπης για τον συνάνθρωπο. Αυτό φαινόταν τόσο στις προσιτές του τιμές όσο και στη στήριξη που προσέφερε σε όσους είχαν ανάγκη. Ήταν ακούραστος εργάτης: το συνεργείο του λειτουργούσε επτά ημέρες την εβδομάδα, δεκαπέντε ώρες την ημέρα, εκτός από τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και το Πάσχα, και φυσικά τις μέρες που αγωνιζόταν η αγαπημένη του «Ελλάς».

Πέρα από το επάγγελμά του, η μεγάλη του αγάπη ήταν πάντα ο αθλητισμός, και πιο πολύ το ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα λάτρευε τον Ολυμπιακό, ενώ στην Αυστραλία βρήκε το ίδιο πάθος στην αγαπημένη «Ελλάς» Αδελαΐδας. Κι όμως, απροσδόκητα, άνοιξε την καρδιά του και στο αυστραλιανό «φούτι», που το αποκαλούσε με χιούμορ «το πεπόνι». Ξεχώριζε την ομάδα της Πορτ Αντελαΐντ, γιατί, όπως έλεγε, το μεράκι του λιμανιού και του λαού της βιοπάλης του θύμιζαν τον Ολυμπιακό με τις φτωχογειτονιές του Πειραιά, αλλά και τη δική του ιδιαίτερη πατρίδα, την Καλαμάτα. Με πάθος παρακολουθούσε τις πορείες όλων των ομάδων του και μοιραζόταν τις χαρές και τις λύπες τους με φίλους και πελάτες. Και φυσικά, μετά την πολυαγαπημένη του οικογένεια, το ποδόσφαιρο ήταν το λάδι που κρατούσε πάντοτε αναμμένη τη μηχανή της ζωής του.

Η ζωή του Κώστα ήταν μια αλυσίδα υπηρεσίας προς τους άλλους. Με την απλότητα και το χαμόγελό του, έδινε σιγουριά και κουράγιο σε κάθε πελάτη και φίλο. Ήταν από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που η παρουσία τους γίνεται σημείο αναφοράς για ολόκληρη την κοινότητα.

Για τον γράφοντα προσωπικά, ο Κώστας Πετράκος δεν ήταν απλώς ο μηχανικός μου• ήταν φίλος και συμπαραστάτης μια ζωή. Από τα φοιτητικά μου χρόνια, σε όλη την επαγγελματική μου διαδρομή και μέχρι βαθιά στη συνταξιοδότηση, εκείνος ήταν πάντα εκεί, με συνέπεια, σεβασμό και φιλία. Πάνω από μισό αιώνα συνεργασίας και εμπιστοσύνης σφράγισαν μια σχέση που δεν σβήνει με τον χρόνο. Αιώνια ευγνώμων θα είμαι για τη φιλία και τη στήριξή του.

Σήμερα η απώλειά του αφήνει κενό, αλλά και μια βαριά παρακαταθήκη: ότι η αληθινή ζωή μετριέται με τη σχέση, την προσφορά και την αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ο Κώστας αφήνει πίσω του τα τρία του παιδιά –τον Γιάννη, τον Νίκο και την Ελένη– και δύο αγαπημένες εγγονές, που θα κρατούν για πάντα άσβεστη τη μνήμη του.

Η μνήμη του θα παραμείνει αιώνια ζωντανή στις καρδιές όλων μας.

Αιωνία του η μνήμη.