Ένα μνημείο αγάπης για τον παππού: Ο Ξενοτσόπανος Βατσούρας

Ο Ξενοτσόπανος Βατσούρας

Ο Γιαννάκης ο Κατζιάμπης του Θανασάκη ,

Στην Καρτίτσα Βατσούρας, από μικρό, ξυπόλυτο παιδάκι.

Ξενοτσόπανος στο Ρόγκι, πάνω στην Ασφάκα,
Στα σκληρά, άγρια βουνά, με τα σφαχτά ξαγρυπνά.

Χαμογελαστός, μικροκαμωμένος, φτωχός μα γεμάτος πνοή,
Από τα πιο φτωχά του χωριού, ψυχούλα με ευχή.

Με τη Γιωργίτσα, την Πηλιουρίτσα, φέρανε οκτώ παιδιά,
Δύο μονάχα έζησαν, να φτιάξουν δικιά τους φωλιά.

Το κονάκι τους ταπεινό, χαμηλό στην άκρη του χωριού,
Εκεί που οι βοριάδες φυσούσαν κάτω απ’ τα άστρα του ουρανού.

Με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα, έζησε μια ζωή,
Πάλεψε και άντεξε, με πίστη και υπομονή.

Στον καιρό της μαύρης ξένης κατοχής,
Χάρος χτυπάει την πόρτα της ζωής.

Μια ζωή, περισσότερο βάσανα πάρα χαρά,
Τον Γιαννάκη θυμόμαστε με αγάπη, πάντα κοντά.

Δημήτρης Ε Κατσάμπης

Αφιέρωμα στον παππού Γιάννη (1868-1944), που δυστυχώς δεν είχα την τύχη να γνωρίσω, καθώς έφυγε από τη ζωή οκτώ χρόνια πριν γεννηθώ. Δεν έχουμε καν μια φωτογραφία του, αλλά οι παλαιότεροι μας λένε πως ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος, από τους φτωχότερους του χωριού, μα για μας σύμβολο αντοχής και αφοσίωσης, που πάλεψε στη ζωή με πίστη και υπομονή.