Αποχαιρετισμός στον Αποστόλη Χαγιά (1958-2024): Ο επικήδειος του αδελφού του, Στέλιου

Παρουσιάζουμε εδώ τον επικήδειο που εκφώνησε ο Στέλιος Χαγιάς στην κηδεία του αγαπημένου του αδελφού, Αποστόλη, στις 18 Οκτωβρίου 2024. Μέσα σε αυτές τις γραμμές, ζωντανεύουν οι αναμνήσεις, οι στιγμές και τα συναισθήματα μιας αδελφικής σχέσης που σφυρηλατήθηκε με τα χρόνια, από την παιδική τους ηλικία στο Τρίνιτι Γκάρντενς της Αδελαΐδας μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του Αποστόλη. Με αγάπη και πόνο, ο Στέλιος μας μεταφέρει όχι μόνο την θλίψη της απώλειας, αλλά και την ευγνωμοσύνη για τη ζωή που μοιράστηκαν.

Αγαπημένοι μου,

Σήμερα συγκεντρωθήκαμε εδώ, στην εκκλησία του Αϊ-Γιώργη, για να πούμε το τελευταίο αντίο στον πολυαγαπημένο μου αδελφό, τον Αποστόλη. Η καρδιά μου είναι γεμάτη πόνο και θλίψη, καθώς αποχαιρετώ τον αδελφό που ήμασταν μαζί σε όλες τις χαρές και τις δυσκολίες της ζωής μας.

Ο Αποστόλης γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1958, εδώ στην Αδελαΐδα, στο νοσοκομείο Κουίν Βικτόρια Χόσπιταλ. Ήταν ο δεύτερος γιος των γονιών μας, Διαμαντή και Κατερίνας Χαγιά, που είχαν έρθει στην Αυστραλία το 1953 και το 1956 αντίστοιχα, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Στην αρχή, η οικογένειά μας ζούσε μαζί με τους αδελφούς Καλογιάννη, στο Γκίλες Στριτ, στο κέντρο της πόλης. Όμως το 1959, οι γονείς μας κατάφεραν να αγοράσουν το δικό τους σπίτι στο Τρίνιτι Γκάρντενς, όπου μεγαλώσαμε και οι δύο.

Εκεί, στο Τρίνιτι Γκάρντενς, περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια γεμάτα περιπέτειες και αθωότητα. Πηγαίναμε στο σχολείο με τα πόδια ή με τα ποδήλατά μας και εξερευνούσαμε όλη την περιοχή. Ήταν μια εποχή που οι γονείς μας δούλευαν σκληρά στα εργοστάσια, και εμείς είχαμε μια ελευθερία που τα παιδιά σήμερα δεν έχουν πια. Θυμάμαι καθαρά τις αταξίες που κάναμε μικροί – όπως τότε που μαζεύαμε γόπες από τα πεζοδρόμια για να φτιάξουμε τα δικά μας τσιγάρα. Ο Αποστόλης, αν και μικρότερος, ήταν πάντα πιο τολμηρός από εμένα. Μια μέρα, στο γκαράζ του πατέρα μας, μαζέψαμε πριονίδια από το πάτωμα, τα τυλίξαμε με εφημερίδα και φτιάξαμε ένα «τσιγάρο» που καταλήξαμε να ανάψουμε. Το αποτέλεσμα ήταν ένας καπνός που μας έκαψε τα μάτια και μας έκανε να βήχουμε σαν τρελοί. Παρά τον τρόμο της στιγμής, αυτός ο αυθορμητισμός του Αποστόλη ήταν κάτι που τον χαρακτήριζε σε όλη του τη ζωή.

Ο Αποστόλης πήγε στο Γυμνάσιο Αδελαΐδα Χάι Σκουλ και στη συνέχεια σπούδασε Φαρμακευτική στο παεπιστήμιο, καθώς και στο εργαστήριο για την εξέταση αίματος. Δούλεψε για πολλά χρόνια στο Κουίν Βικτόρια Χόσπιταλ με τον αείμνηστο ξάδερφο Παναγιώτη Αντώνη και οι δυο γεννημένοι την ίδια ημερομηνία βοηθώντας στη φροντίδα νεογνών, συχνά ξυπνώντας μέσα στη νύχτα για να πάει εκτάκτως να εξετάσει δείγματα αίματος. Ήταν πάντα αφοσιωμένος στη δουλειά του και παράλληλα έβρισκε χιούμορ σε όλα. Θυμάμαι να τραγουδάει χαριτολογώντας «I’m in the money! (Θα τα κονομήσω)» κάθε φορά που τον καλούσαν για κάποια επείγουσα δουλειά.

Ο Αποστόλης αγαπούσε την Ελλάδα με όλη του την καρδιά. Πήγε ταξίδι το 1983 μαζί με τον αγαπημένο μας ξάδερφο, τον Κώστα Αντώνη, όπου ταξίδεψαν σε πολλές χώρες της Ευρώπης με ένα μικρό φορτηγάκι που αγόρασαν στη Γερμανία και τελικά κατέληξαν στην Ελλάδα. Ήταν το πρώτο από τα πέντε ταξίδια που έκανε στην πατρίδα, όπου περνούσε χρόνο στο πατρικό μας χωριό, την Καρίτσα. Εκεί, έμεινε συχνά με τον θείο μας, τον Χρήστο Χαγιά, και οι δύο τους μοιράζονταν έναν βαθύ δεσμό που ξεπερνούσε τη συνηθισμένη σχέση θείου και ανιψιού. Αυτή η αγάπη για την Ελλάδα και η υπερηφάνεια για τις ρίζες μας ήταν κάτι που τον συνόδευε σε όλη του τη ζωή.

Όταν επέστρεψε στην Αδελαΐδα το 1987, ο Αποστόλης δούλεψε για λίγο καιρό ως οδηγός ταξί. Όμως, τα χρόνια προβλήματα με τη μέση του, που ξεκίνησαν από νεαρή ηλικία, τον ανάγκασαν να σταματήσει αυτή τη δουλειά. Το 1990, άνοιξε ένα μαγαζί με βίντεο, μια δουλειά που αγάπησε πολύ. Παράλληλα, ζούσε δίπλα από εμένα και τη δική μου οικογένεια, και η μεγαλύτερη χαρά του ήταν τα ανίψια του και αργότερα τα εγγόνια μας. Ο Αποστόλης τα λάτρευε και εκείνα τον λάτρευαν. Δεν υπήρχε τίποτα που δεν θα έκανε για τα ανίψια του – από το να τους φτιάξει ένα καταπληκτικό διώροφο σπίτι-κρυψώνα στον κήπο, μέχρι το να τους μάθει πολεμικές τέχνες και να τα πηγαίνει στην εξοχή για κυνήγι. Τους έλεγε πάντα να ακολουθούν την καρδιά και τα όνειρά τους.

Ο Αποστόλης ήταν ένας άνθρωπος που δεν είχε ποτέ κακή κουβέντα για κανέναν. Ήταν δίκαιος, έντιμος και δεν άντεχε την αδικία. Έζησε τη ζωή του όσο καλύτερα μπορούσε, παρά τα χρόνια προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.

Αγαπημένε μου αδελφέ, μας άφησες και άφησες πίσω σου ένα κενό που δεν μπορεί να γεμίσει. Η απουσία σου είναι αισθητή σε κάθε γωνιά της ζωής μας, αλλά η ψυχή σου θα είναι πάντα μαζί μας. Σε αγαπάμε με όλη μας την καρδιά.

Καλό σου ταξίδι, αδελφέ μου. Αιωνία σου η μνήμη.

Στέλιος Χαγιάς
Αδελαΐδα
19 Οκτ 2024