Το Βοηθητικό Χέρι της Μάνας Φύσης Ξαναζωντανεύει την Ελιά των 3.300 Ετών στην Καρίτσα

«Στην καρδιά ενός πληγωμένου τοπίου, το χέρι της Μάνας Φύσης γράφει την πιο απίστευτη συνέχεια: εκεί όπου όλα έμοιαζαν νεκρά, η ζωή ξαναγίνεται πράσινο στεφάνι.»

Στην Καρίτσα, στα βάθη των πλαγιών του Καλόγερου, στα χωράφια της Ζάβραινας, εκεί όπου μέχρι πέντε χρόνια πριν η υπεραιωνόβια ελιά περήφανα κοίταζε ψηλά το αγέρωχο κάστρο, το δέντρο-σύμβολο του χωριού μοιάζει να γράφει ένα απίστευτο καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία του. Τριάντα τρεις αιώνες πίσω του και κορμό δεκατριών μέτρων και κάτι, κι όλοι πίστεψαν πως μετά τη φωτιά του Αυγούστου του 2020 είχε χαθεί για πάντα. Μα να που, σαν να μιλάει η ίδια η φύση, θαύμα ξαναζωντανεύει, ίσως να αναζωογονείται χάρη στο αόρατο χέρι της Μάνας Φύσης

Ένα μνημείο αιώνων στις φλόγες

Το καλοκαίρι του 2020, φλόγες τύλιξαν το ιστορικό δέντρο, καταστρέφοντας το φύλλωμα και καίγοντας βαθιά τον κορμό του. Οι χωριανοί ένιωσαν να χάνεται ένα κομμάτι της ιστορίας τους. Το δέντρο που είχε αντέξει τρεις χιλιετίες φαινόταν πλέον νεκρό, θαμμένο κάτω από τις στάχτες και τη σιωπή.

Η αθέατη μάχη για ζωή

Κι όμως, παρά τη φαινομενική καταστροφή, η ελιά δεν παραδόθηκε. Βαθιά μέσα στον μαυρισμένο κορμό της, μια σπίθα ζωής επέμεινε να υπάρχει. Σιγά-σιγά, σχεδόν διστακτικά, άρχισε να εμφανίζει πράσινα βλαστάρια, η φύση έδειξε ότι δεν είχε πει ακόμη την τελευταία της λέξη.

Η αναγέννηση γίνεται ορατή

Σήμερα, οι πρώτες ενδείξεις της αναγέννησης προκαλούν ενθουσιασμό και δέος. Το νέο φύλλωμα απλώνεται ξανά πάνω από τις πληγές του κορμού, σαν πράσινο στεφάνι ελπίδας. Εκεί που πριν υπήρχε μόνο κάρβουνο, τώρα εκτείνεται ξανά ζωή, επίμονη και δυνατή. Το θαύμα μοιάζει να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια των χωριανών.

Ένα ζωντανό μάθημα αντοχής και μνήμης

Η ανάκαμψη της ελιάς δεν είναι μόνο μια οικολογική ή αισθητική επιτυχία. Μας θυμίζει ότι οι ρίζες μας, είτε ανήκουν στη χλωρίδα, στην πανίδα ή στον άνθρωπο, κρατούν ιστορίες αιώνων· ότι η φύση επιμένει· και ότι ορισμένα μνημεία του τόπου αντιστέκονται στην απώλεια, ακόμη κι όταν όλα δείχνουν χαμένα.

Πώς θα απαθανατίσουμε και πώς θα διαφυλάξουμε αυτό το θαύμα;

Το πιο συγκινητικό κομμάτι της ιστορίας μένει τώρα: κάποιος θα σταθεί μπροστά στο αρχαίο δέντρο, θα σηκώσει μια φωτογραφική μηχανή και θα καταγράψει την αναγέννησή του. Η εικόνα θα ταξιδέψει σε όλους τους Καριτσιώτες ανά τον κόσμο, σε όσους νοσταλγούν τον τόπο τους, σε όσους θυμούνται τις ρίζες τους, σε όσους συνεχίζουν να πιστεύουν στο μέλλον.

Αυτή η φωτογραφία δεν θα είναι απλώς ντοκουμέντο. Θα είναι μια σιωπηλή υπενθύμιση ότι ακόμη κι από το πιο σκοτεινό, καμένο χώμα, η ζωή βρίσκει τον τρόπο να ξανασηκώνεται, να πρασινίζει και να συνεχίζει. Και αν η φύση, όπως πάντα, προσφέρει μια δεύτερη ευκαιρία, το ερώτημα που μένει ανοιχτό είναι το εξής: τι θα κάνουμε εμείς οι χωριανοί, οι άνθρωποι για να την τιμήσουμε και να την προστατεύσουμε;