Ματιές από τη ζωή και την εποχή του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΘΩΜΑ ΠΡΟΦΥΡΗ (1925-2011) (George Thoma Proferes)

Ηλικίας 20 ετών, πεζοναύτης των ΗΠΑ στη Χαβάη το 1944

Προς το τέλος του περασμένου χρόνου ένας από τους πιο επιτυχημένους απογόνους της Καρίτσας έφυγε από τη ζωή.

Ο Γεώργιος Προφύρης, εστιάτορας, επιχειρηματίας, διευθύνων σύμβουλος και συγγραφέας έφυγε από την Καρίτσα σε ηλικία πέντε χρονών. Μεγαλώνοντας εκεί, αγκάλιασε το αμερικανικό όνειρο και έγινε ένθερμος λάτρης του αμερικάνικου τρόπου ζωής, αν και τα τελευταία του χρόνια ομολογούσε την αγάπη του για την Ελλάδα, τη λαχτάρα και τη νοσταλγία για τα προγονικά του χωριά, τον Άγιο Ανδρέα και την Καρίτσα.

Παρακάτω ο ανηψιός του, Γιάννης Γαβριήλ, δίνει λίγες φευγαλέες ματιές από τη ζωή και την εποχή, τις εσωτερικές σκέψεις και τα πιστεύω του Γεώργιου Προφύρη όπως απορρέουν από μια σειρά επιστολών που αντάλλαξαν:

* * * * 

Ένα παιδί του Νότιου Πάρνωνα

του Γιάννη Βασιλείου Γαβριήλ 

Στις 10 Νοεμβρίου 2011 ο θείος Γεώργιος Θωμά Προφύρης (George Thoma Proferes) έφυγε από τη ζωή. Η θλίψη μου μεγάλη όταν έμαθα τον θάνατό του. Δεν θα ξεχάσω την ευχάριστη επικοινωνία που είχαμε τα τελευταία αυτά χρόνια. Ένα παιδί που ξεκίνησε από τον Άγιο Ανδρέα, ορφανός από μητέρα, που κατάφερε πολλά στη ζωή του.
 

Ο Γεώργιος Προφύρης ήταν ο μικρότερος από τα τρία αδέλφια, από τη Βασιλική και τον Δημήτρη, που έμειναν ορφανά από τη μητέρα τους την περίοδο γύρω στα 1926 στο χωριό Άγιος Ανδρέας Λακωνίας. Η μητέρα τους, η Όλγα Τσεμπελή από την Καρίτσα ήταν κόρη του μπάρμπα Γιωργάκη Τσεμπελή και της Κατερίνας Μαλαβάζου. Την ίδια περίοδο ο πατέρας τους, ο Θωμάς Προφύρης από το Μαρί, βρισκόταν στην Αμερική για μια καλύτερη τύχη.

Τα παιδιά μετά το θάνατο της μητέρας τους τα πήρε η γιαγιά τους η Κατερίνα στην Καρίτσα. Την αναζήτηση του πατέρας τους στην Αμερική ανέλαβε η γιαγιά μου, η Μαρία Γαβριήλ (Τσεμπελή) που ζούσε στην Αθήνα, ήταν αδελφή της μητέρας των παιδιών. Κατά μία εκδοχή ζήτησε και τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού καθώς και του αδελφού της του Γιάννη που βρισκόταν στην Αμερική. Έτσι ο Θωμάς έμαθε για το θάνατο της γυναίκας του. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν μπορούσε να πάρει τα παιδιά του στην Αμερική γιατί δεν ήταν νόμιμα εγκατεστημένος εκεί. Έτσι αναγκάστηκε να παντρευτεί μία αμερικανίδα νοσοκόμα. Όλα όμως ήθελαν χρόνο να τακτοποιηθούν και έτσι πέρασαν δύο με τρία χρόνια ακόμα.

Όταν όλα πήραν το δρόμο τους, η γιαγιά μου έφερε τα παιδιά στην Αθήνα, ετοίμασε τα χαρτιά τους και την ημέρα της αναχώρησης έφτασε με τα παιδιά στο Φάληρο, θα έφευγαν μόνα τους για την Αμερική, χωρίς συνοδεία. Το πλοίο ήταν αγκυροβολημένο στο βάθος και οι επιβάτες πήγαιναν σε αυτό με βάρκες. Τα παιδιά ήταν ανήσυχα και κρατιόντουσαν από τα ρούχα της γιαγιάς, έκλαιγαν και φώναζαν «δεν θέλουμε να φύγουμε, δεν θέλουμε να πάμε στην Αμερική». Όμως έφυγαν, απομακρύνθηκαν με τη βάρκα, ήταν 17 Αυγούστου του 1930, έφυγαν με το πλοίο “ALESIA”. Η γιαγιά γύρισε στο σπίτι γεμάτη δάκρυα...Έφτασαν στην Αμερική στις 4 Σεπτεμβρίου 1930 στο Providence Rhode Island...

...74 χρόνια μετά, τον Μάιο του 2004, ψάχνοντας για στοιχεία συγγενών μου στην Αμερική, στοιχεία του γενεαλογικού μας δέντρου, αναζήτησα τον θείο Γιώργο Προφύρη, το παιδάκι που έφυγε πέντε χρονών το 1930 για την Αμερική, ήταν ο μόνος συγγενής εν ζωή στην Αμερική της γενιάς του πατέρα μου. Τα δύο του αδέλφια είχαν ήδη φύγει από τη ζωή και αυτός πλέον σε ηλικία 79 ετών. Η έκπληξή του μεγάλη όταν έλαβε το γράμμα μου…


Το πρώτο μου γράμμα ήταν στα Ελληνικά και η απάντησή του:


17 Μαΐου 2004
«Η επιστολή σου ήταν μια πολύ ευπρόσδεκτη έκπληξη».

19 Μαΐου 2004 
«Λυπάμαι που δεν μπορώ να διαβάσω ελληνικά. Ήρθα στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1930. Δεν πήγα καθόλου σε ελληνικό σχολείο, μόνο στο αγγλικό. Έχω αρκετούς Έλληνες φίλους εδώ στη Βιρτζίνια Μπιτς, οπότε δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα στη μετάφραση της επιστολής. Μιλάω ελληνικά, αλλά όχι τόσο καλά, όμως η ελληνική μου κληρονομιά είναι ισχυρό στοιχείο μέσα μου. Μιλάω τόσο όσο να τα βγάζω πέρα».

Η αλληλογραφία μας συνεχίστηκε για τα επτά επόμενα χρόνια στα αγγλικά με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Τα νεανικά του χρόνια δύσκολα. Έγραφε:

7 Ιουνίου 2006 
«Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν ενός χρόνου. Η γιαγιά μου με μεγάλωσε μέχρι που ήρθα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μου είχαν πει ότι ο πατέρας μου μετά το θάνατο της μητέρας μου είχε παντρευτεί στο Χάρισμπεργκ της Πενσιλβανίας μια Αμερικανίδα νοσοκόμα που του είχε συστήσει ο θείος μου ο Γιάννης Τσεμπελής, αδελφός της μητέρας. Ο πατέρας ήταν σκαστός από το καράβι και δεν είχε χαρτιά. Ο γάμος αυτός του επέτρεψε να πολιτογραφηθεί και να φέρει τα τρία του παιδιά στις ΗΠΑ ως πολιτογραφημένους πολίτες. Η μητριά μου φρόντιζε τον πατέρα μου με τον καλύτερο τρόπο που ο κάθε άνθρωπος θα επιθυμούσε. Εξαίρεση αποτελούσαμε οι τρεις μας. Δεν επέτρεπε ελληνικά να μιλιούνται στο σπίτι. Τα πάντα έπρεπε να ήταν όπως αυτή ήθελε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το 1942 στρατολογήθηκα στο Σώμα των Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Όταν απολύθηκα το 1946 δεν μπορούσα να μείνω στο ίδιο σπίτι με τη μητριά κι έτσι πήγα στη Νέα Υόρκη».

Αν και προσπάθησε να αναζητήσει στοιχεία του οικογενειακού του δέντρου από γνωστούς με το όνομα Proferes, δεν βρήκε πολλά από την πλευρά της μητέρας του. Βρήκε στοιχεία κυρίως συγγενών στην Αμερική με το όνομα Proferes:

31 Μαΐου 2004
«Ξέκοψα από την οικογένεια τόσο νωρίς στη ζωή που πραγματικά δεν γνωρίζω πάρα πολλά, γι αυτό ξόδεψα τόσο χρόνο αναζητώντας στοιχεία και ονόματα».

7 Ιουνίου 2006 
«Έλαβα το μήνυμά σου και τις φωτογραφίες. Είναι η μητέρα μου, ο αδελφός, η αδελφή μου και εγώ περίπου 4ρων ή 5 μηνών στην κοιλιά της μητέρας μου. Γιάννη δεν μπορείς να φανταστείς την αξία αυτής της φωτογραφίας για μένα. Ένα εκατομμύριο ευχαριστώ. Η φωτογραφία που έστειλες θα πρέπει να αρκεί αλλά πρέπει να ζητήσω ακόμη μια χάρη· της μητέρες μου το επώνυμο πριν παντρευτεί καθώς και του πατέρα μου».

5 Απριλίου 2008
«Έλαβα τους χάρτες και για πρώτη φορά είμαι σε θέση να δω που ακριβώς γεννήθηκα. Δεν μπορώ να σε ευχαριστήσω αρκετά. Αν κάποιος πάει εκεί και μπορεί να πάρει μερικές φωτογραφίες του χωριού με χαρά να τους αποζημιώσω για το χρόνο ή και το κόστος του φιλμ. Ξέρω το χωριό είναι μικρό και όχι σπουδαίο, αλλά σίγουρα θα ήθελα τις φωτογραφίες. Ξέρω ότι δεν είναι μεγάλο και οι συνθήκες δεν είναι τόσο καλές, αλλά είμαι περήφανος από κει που γεννήθηκα».
 
2 Μαρτίου 2008
«Δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω εσένα και την Κατερίνα. Όλα αυτά που μου έχεις στείλει βάζουν τη ζωή μου σε μια τάξη. Υπήρχαν τόσα πολά που δεν ήξερα ούτε μου είχαν πει. Και πάλι ευχαρίστησε την Κατερίνα εκ μέρους μου. Έλαβα κάποιες επιπλέον πληροφορίες από τον Στέλιο χθες. Εσείς είσαστε σπουδαίοι τύποι».

Ήταν ένας άνθρωπος επιτυχημένος στη ζωή του. Κατάφερε πάρα πολλά:

31 Μαΐου 2004
«Έχω συνταξιοδοτηθεί εδώ και δέκα χρόνια. Έχω μόλις ξοδέψει δύο χρόνια στο γράψιμο ενός βιβλίου. Εγκατάσταση Εστιατοριών και Εγχειρίδιο Χειρισμού».

17 Ιουνίου 2004
«Πούλησα τις επιχειρήσεις, κυρίως τα εστιατόρια».

18 Ιουλίου 2004
«Από το 1949 μέχρι το 1961 πήγαινα στο Λας Βέγκας στη Νεβάδα από το Βιρτζίνια Μπιτς αφού έκλεινα στο τέλος του καλοκαιριού και ξαναγύριζα την άνοιξη για να ξανανοίξω το εστιατόριό μου στην παραλία».

25 Ιουνίου 2007
«Ναι η Τζο έχει δίκιο, ήμουν ένας από τους νικητές σε σχολικό διαγωνισμό τέχνης το 1940 στη Νέα Υόρκη. Το βραβείο ήταν θέση για 4 χρόνια σε μία από τις Σχολές Τέχνης της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας μου εκείνη την εποχή (είχε δίκιο), είπε: πώς μπορείς να βγάλεις λεφτά από τις τέχνες; Δεν θα είσαι σε θέση να κερδίζεις τα προς το ζην. Αυτό ήταν αμέσως μετά την οικονομική κρίση στις ΗΠΑ».

3 Σεπτεμβρίου 2007 
«Στην Πάτρα υπάρχει το Οινοποιείο Clause. Εκεί ήμουν προσκεκλημένος επισκέπτης το 1972, εγώ και πέντε συνεργάτες. Υπενθύμισέ μου κάποια στιγμή να σου πω γι 'αυτό».

26 Οκτωβρίου 2009
«Είχα μπλέξει με τον Πάτρικ, έναν συνάδελφο και φίλο μου στον οποίο πούλησα τη δικαιόχρηση Waffle Town το 1984 στη Σιγκαπούρη. Ήρθε από τη Σιγκαπούρη στο Βιρτζίνια Μπιτς, το 1984. Τον εκπαίδευσα σε ένα από τα εστιατόριά μου, έτσι να μπορέσει να γίνει δικαιοχρήστης της Waffle Town. Ανοίξαμε στη Σιγκαπούρη τη δικαιόχρησή του εκεί. Αυτός άνοιξε ακόμη και μονάδα προπαρασκευής. Δέχτηκε παράκληση για κάποια επιχείρηση στη Βόρεια Κορέα. Εξετάσαμε τα πάντα που έπρεπε να κάνει. Άνοιξε ένα κατάστημα Waffle Town στη Βόρεια Κορέα, αλλά αυτό ανήκει στο κράτος ενώ αυτός εκπαίδευσε το προσωπικό, έφτιαξε το μενού, πρόσθεσε χάμπουργκερ και κανά δυο βορειοκορεάτικα πιάτα. Το άνοιξε ως εστιατόριο γρήγορου φαγητού. Τον πληρώσανε αμοιβή συμβούλου. Αυτός δεν είναι ο ιδιοκτήτης. Πολλή δουλειά αλλά νομίζω ότι χάρηκε από την ευκαιρία να ανοίξει κατάστημα στη Βόρεια Κορέα παρά από τα χρήματα που τον πληρώσανε. Με είχε δέσει για τα καλά αρκετό καιρό».

Η συμπλήρωση των στοιχείων του θείου και της οικογενείας του στο site «Γενεαλογικά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα» του έδωσε μεγάλη ικανοποίηση:
 
5 Ιανουαρίου 2008
Πάλι θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τη σελίδα της Καρίτσας και τις οδηγίες για το οικογενειακό δέντρο. Τα βρήκα όλα, το όνομα της μητέρας μου, την ημερομηνία γάμου, την ιστορία του πατέρα και πολύ άλλο υλικό.

5 Μαρτίου 2008
«Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την τοποθέτηση της φωτογραφίας μου στο Βιβλίο της Καρίτσας. Το μόνο πρόβλημά μου ότι δεν μπορώ να βρω το σωστό τρόπο για να εντοπίσω τους συγγενείς μου. Μπήκα δίχως πρόβλημα την τελευταία φορά αλλά τώρα δεν βρίσκω τον τρόπο. Βλέπεις τι σου κάνουν τα γεράματα. Θα προσπαθήσω να το καταλάβω; Ευχαριστώ και πάλι»

10 Μαρτίου 2008 
«Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την σελίδα της Καρίτσας που τη βρήκα δίχως πρόβλημα. Αυτό είναι ένα απίστευτο site. Εξαιρετική εργασία, τα πάντα υπέροχα».

31 Μαρτίου 2008
«Ευχαριστώ για τις πληροφορίες για το νέο site. Πήγα σε αυτό, και το μετέφερα στο desktop. Μήπως μπορείς να βρεις και να μου στείλεις ένα χάρτη της περιοχής που δείχνει τον Άγιο Ανδρέα; Σ’ όλους τους χάρτες που έχω κοιτάξει δεν δείχνουν το χωριό; Που ακριβώς βρίσκεται; Μήπως είναι πολύ μικρό για να το βάλουν στο χάρτη; Έστειλα επιστολή προς τον διαχειριστή ρωτώντας εάν θα βάλουν τον Άγιο Ανδρέα στην ιστοσελίδα στο εγγύς μέλλον. Ελπίζω ότι αυτό θα γίνει».

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του με αρκετά προβλήματα στην υγεία του:

29 Μαΐου 2007
«Ο λόγος που δεν έχεις ακούσει από μένα τον τελευταίο μήνα είναι ότι ήμουν κάτω από πνευμονία. Δεν ήταν αρκετά κακό, αλλά είχα κάποια βακτήρια που μου προκάλεσαν περίπου 3 ημέρες από παραισθήσεις. Το βλέπω αυτό ως μια ακόμη εμπειρία (ψευδαισθήσεις) στη ζωή. Την κατανίκησα κι είμαι σπίτι τώρα. Είμαι ακόμα λίγο αδύναμος, αλλά έτοιμος για περίπατο σε λίγες ημέρες».

25 Ιουνίου 2007
«Δεν ξέρω αν σου το είπα, αλλά ήμουν κάτω ένα διάστημα. Οι γιατροί κάναν θεραπείες στα πόδια, τους πνεύμονες και την καρδιά μου. Αν βγάλω μερικά ακόμα χρόνια από αυτό το σώμα θα είμαι ικανοποιημένος. Όπως λέω είμαστε περαστικοί από εδώ».

23 Δεκεμβρίου 2007
«Θέλω να ζητήσω συγγνώμη που δεν έγραψα νωρίτερα. Έχω ήδη πέσει από μια σειρά προβλημάτων που φέρνουν τα γεράματα. Μπαινοβγαίνω στα νοσοκομεία με πνευμονική υπέρταση, υπερβολική δύσπνοια και τώρα είμαι στο οξυγόνο. Με έριξε κάτω, αλλά δεν μπόρεσε να με κάνει νοκ-άουτ. Πήγα σήμερα στο OTB με τη συσκευή οξυγόνου στο χέρι. Όταν δεν μπορώ πλέον να πάω στο Ατλάντικ Σίτι, στον ιππόδρομο, ή στα παιχνίδια πόκερ τότε θα τα κρεμάσω, στο μεταξύ όλα είναι καλά και ωραία».

5 Ιανουαρίου 2008
«Είμαι με τις συσκευές οξυγόνου 24 ώρες την ημέρα, αλλά πρέπει να βγάζω το κομμάτι της μύτης αναπνοής όταν πηγαίνω σε εστιατόρια ή χώρους της επιχείρησης. Απλά δεν μπορώ να αισθάνομαι άνετα με τον κόσμο να με κοιτάζει. Την επόμενη εβδομάδα θα ξεκινήσω πρόγραμμα θεραπείας των πνευμόνων, ίσως μπορέσω και ξεπεράσω αυτό το αναπνευστικό πρόβλημα;;;»

13 Φεβρουαρίου 2008
«Λόγω ανεξέλεγκτης περίστασης δεν μπόρεσα να σου γράψω. Πολλές δυσκολίες, επρεπε να επισκεφθώ το νοσοκομείο για τρεις εβδομάδες, αιμορραγία στα νεφρά, προβλήματα με την ουροδόχο κύστη, υγρά στα πόδια. Έπρεπε να μείνω στο σπίτι για άλλες δύο εβδομάδες. Προχτές έκανα αξονική τομογραφία, νομίζω τα νεφρά είναι εντάξει. Τα υγρά στα πόδια έχουν πέσει με τη βοήθεια των 100 mg Lasix. Για δύο εβδομάδες ολα τα άλλα είναι ωραία. Πήγα χτες στο OTB - εκτός ιπποδρομίου στοιχήματα, είχα μερικές καλές νίκες.
 Υ.Γ. Φαίνεται ότι ίσως πραγματοποιήσω τα 83 γενέθλια στις 20 Απριλίου».

5 Μαρτίου 2008
«Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σου γράψω νωρίτερα, αλλά τόσα πολλά έχουν συμβεί τις τελευταίες τρεις εβδομάδες δεν είχα χρόνο να σκεφτώ. Πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, πολλές αλλαγές των φαρμάκων, πολλές αγωγές θεραπείας. Νομίζω ότι το σκέφτηκαν ήρθε η σειρά μου, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν καμία θέση για κάποιον τόσο κακό σαν εμένα, γι 'αυτό με άφησαν να μείνω εδώ λίγο ακόμα. Είμαι καλά, μείον μερικά πράγματα, και χρειάζεται να κουβαλάω τη συσκευή οξυγόνου μαζί μου. Τα πάντα είναι υπέροχα. Κάθε μέρα που ξυπνάω είναι μια όμορφη μέρα, πηγαίνοντας στο OTB, να δω τα άλογα, ίσως να κάνω ένα ή δύο ή και τρία στοιχηματάκια».

10 Μαρτίου 2008
«Απλά θα πρέπει να κουβαλάω τη συσκευή οξυγόνου όπου κι αν πηγαίνω, κάτι που δεν τηρώ πάντα. Πρέπει να ρωτήσω την αεροπορική εταιρεία αν παρέχουν οξυγόνο στις πτήσεις προς το Λος Βέγκας ή να φέρνω τη δική μου συσκευή. Περίπου έξι από μας (όλοι φίλοι) λέμε να πάμε τον επόμενο μήνα. Αυτό σίγουρα είναι χαλάστρα σε πολλά πράγματα που κάνω».

6 Οκτωβρίου 2009
«Συγνώμη που πήρε τόσο πολύ να απαντήσω στην επιστολή σου. Πάρα πολλά ραντεβού με γιατρούς και ένα σορό άλλα πράγματα με απασχολούσαν. Ελπίζω όλα να είναι καλά με σένα.»

20 Σεπτεμβρίου 2009
«Θα είχα γράψει νωρίτερα, αλλά έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο. Όλα είναι λίγο καλύτερα. Δε βγαίνω πολύ πια».

Τα τελευταία του γράμματα, το ενδιαφέρον του για την Ελλάδα:

21 Δεκεμβρίου 2009
«Γεια σου Γιάννη,
Δεν νομίζω ότι θα δω πάλι την Ελλάδα. Σίγουρα θα το ήθελα. Μόλις τελείωσα ένα μικρό βιβλίο για τα χρόνια μου στις ΗΠΑ. Θα σου στείλω ένα αντίγραφο, στείλε μου τη διεύθυνσή σου.
Χαιρετίσματα σ’ όλους. Καλά Χριστούγεννα.
Γιώργος»

12 Ιανουαρίου 2011
«Γεια σου Γιάννη,
Θέλω να σε ευχαριστήσω για το βίντεο που μου έστειλες. Πολύ ενδιαφέρον, αλλά όχι συναρπαστικό.
Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για το ρόλο και τη λειτουργία του κράτους. Στο πέρασμα των χρόνων έχω κι εγώ εμπλακεί στην τοπική αυτοδιοίκηση της πόλης μας. Από καλή επιχειρηματική πρακτική έχω οικονομήσει μετοχές και ομόλογα. Δεν είμαι φτωχός, είμαι πολύ ευκατάστατος. Στα 87 μου χρόνια έχω διαπιστώσει ότι ο ρόλος του κράτους είναι η προστασία της χώρας και του λαού της, η είσπραξη ορισμένων φόρων για τη λειτουργία της κυβέρνησης και ορισμένων νόμων και κανονισμών που προστατεύουν τους πολίτες.
Όταν ένα κράτος φθάνει στο σημείο που θέλει να ελέγχει κάθε πτυχή από τα δικαιώματα των πολιτών σημαίνει ότι οι άνθρωποι που έχουν τον έλεγχο της κυβέρνησης θέλουν περισσότερη δύναμη και περισσότερα χρήματα για τον εαυτό τους και την οργάνωση στην οποία ανήκουν.
Ήρθα σε αυτή τη χώρα ξυπόλητος και δεν μπορούσα να μιλήσω μια λέξη της αγγλικής γλώσσας. Έμαθα να μιλάω αγγλικά και με τη δική μου ικανότητα να σκέφτομαι και να δημιουργώ επιχειρηματικές ευκαιρίες, δίχως τις παρεμβάσεις του κράτους, δημιούργησα ένα εξαιρετικό μέλλον για τον εαυτό μου. Το γεγονός είναι αυτή η χώρα δεν ήταν σοσιαλιστική ούτε κομμουνιστική κι αυτό μου επέτρεψε αυτή την ευκαιρία. Αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ είναι ότι μια προοδευτική ομάδα με σοσιαλιστικό πρόγραμμα έχει πάρει τον έλεγχο της κυβέρνησης και εάν οι πολίτες δεν τον ξαναπάρουν αυτή η κυβέρνηση θα χάσει την ελευθερία που ο λαός είχε.
Είναι μια θλιβερή κατάσταση που έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, αλλά μια χώρα χωρίς ελευθερία των ανθρώπων και το συνολικό έλεγχο της κυβέρνησης δεν είναι χώρα καθόλου».

19 Ιουνίου 2011
«Γεια σου Γιάννη,
Συγνώμη δεν μπορούσα να γράψω νωρίτερα. Είμαι σπίτι τώρα. Ελπίζω να είσαι καλά. Μόλις διάβασα για τα προβλήματα στην Ελλάδα. Ποιος φταίει;;;; Δύσκολο να καταλάβουμε και να πιστέψουμε τα περισσότερα από αυτά που διαβάζουμε στις εφημερίδες σήμερα. Οι εφημερίδες παίρνουν θέση σε αυτά που δημοσιεύουν και δε γράφουν τις ειδήσεις ως ειδήσεις. Ελπίζω όλοι να είστε καλά. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Φαίνεται επικίνδυνο να περπατήσει κανείς στους δρόμους σήμερα. Ο κόσμος είναι τρελός.
Να προσέχεις
Γιώργος»

Το τελευταίο του γράμμα:

20 Ιουνίου 2011
«Γεια σου Γιάννη,
Ένα πολύ σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάστε όταν είστε νέοι: κρατήστε τον εαυτό σας σε καλή κατάσταση. Θα κάνει μεγάλη διαφορά όταν γεράσετε. Λάθος μου ήταν το κάπνισμα. Σήμερα δεν θα κουβάλαγα μια συσκευή οξυγόνου 24 ώρες την ημέρα, αν δεν κάπνιζα. Όταν ήμουν στους πεζοναύτες μπορούσα να τρέξω 10 έως 15 μίλια χωρίς στάση. Σήμερα δεν μπορώ να πάρω 30 βήματα δίχως τη συσκευή. Φροντίστε τον εαυτό σας είναι πολύ σημαντικό.
Χαίρομαι η Κατερίνα έχει κάποιον να την φροντίζει. Δώσε τους χαιρετισμούς μου. Είναι τίποτα που χρειάζεται που θα μπορούσα να της στείλω εκεί;
Λυπούμαι για την κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτή η χώρα (σσ οι ΗΠΑ) σε λίγο πρόκειται να είναι στην ίδια κατάσταση.
... .... ... ....
Πρόσεχε τον εαυτό σου
Χαιρετισμούς Γιώργος»


Αποσπάσματα της βιογραφίας του:

Ηλικίας 22 ετών το 1947

«Γεννήθηκα το 1925 σε ένα μικρό ορεινό χωριό έξω από τη Σπάρτη στην Ελλάδα. Πόλη που λέγεται Αγ. Ανδρέας. Έφτασα στις ΗΠΑ στο Πρόβιντενς Ρόουντ Άιλαντ (Providence Rhode Island) το 1930, είχα το πρώτο μου ζευγάρι παπούτσια εκεί.

Παραποίησα την ημερομηνία γεννήσεως και την υπογραφή του πατέρα και προσχώρησα στους πεζοναύτες των ΗΠΑ στις 20 Νοεμβρίου 1942. Υπηρέτησα στο θέατρο του Ειρηνικού (Pacific Theater) και όταν τελείωσε ο πόλεμος προσχώρησα στο προσωπικό του Στρατηγού Μάρσαλ (Marshall). Παλιννόστησα Ιάπωνες από το Τιενσίνγκ (Tiensing) και το Σινγκτάο (Singtow) της Κίνας. Στη συνέχεια πέταξα τα μέλη για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομμουνιστών και εθνικιστών σε ουδέτερο έδαφος για διαπραγματεύσεις. Ανέλαβαν την Κίνα οι κομμουνιστές. Αποτελέσματα ποτέ δεν υλοποιήθηκε η βοήθεια να πετάξω (μεταφέρω) κινέζικο θησαυρό και τον Τσιάνγκ Κάι Σεκ (Chiang Kai-shek) στην Ταϊβάν (Taiwan). Αποστρατεύτηκα από τους πεζοναύτες (US Marines) των ΗΠΑ στις 20 Απριλίου 1946.

Η Νέα Υόρκη δεν είχε απασχολήσεις για βετεράνους αερογραμμών το 1946.

Ήρθα στο Πόρτσμουθ (Portsmouth VA.) στη Βιρτζίνια τον καιρό εκείνο να δω την αδελφή μου και τον γαμπρό μου και με κάποιο τρόπο με την οικονομική βοήθεια του αδελφού μου προσχώρησα στις επιχειρήσεις των εστιατορίων μαζί του. Αυτό πραγματικά ξεκίνησε την καριέρα μου στα εστιατόρια.

Μετά από την επιχείρηση του 1946, άνοιξα και πούλησα, 31 επιτυχημένα ιδιόκτητα εστιατόρια, σε δύο από τα οποία ήμουν δικαιοπάροχος (franchisor). Ένα απ’ αυτά είχε επτά μονάδες με τρεις δικαιοπαροχές (franchises) που πούλησα στη Σιγκαπούρη, την Ταϊβάν και στο Καντόν (Canton) στην Κίνα. Την περίοδο αυτή είχα και ένα ξενοδοχείο με τραπεζαρία και σαλόνι. Αργότερα άνοιξα την επιχείρηση εξοπλισμού και σχεδιασμού εστιατορίων Crest, διαμόρφωσα πολλά επιτυχημένα εστιατόρια για άλλους. Η Crest σήμερα εξακολουθεί να είναι μια από τις καλύτερες στην ανατολική ακτή.

Τα ταξίδια μου τον καιρό του πολέμου με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι υπήρχαν πολλές χώρες και πολιτισμοί να γνωρίσω. Καθώς και στα τέσσερα επιχειρησιακά ταξίδια μου στο Βέλγιο για την Waffle Irons. Επίσης κάλυψα μέρη σαν τη Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Βηρυτό, Ισραήλ και Κύπρο.

Κατά το άνοιγμα της δικαιόχρησής μου (franchise) στη Σιγκαπούρη, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω την Ιαπωνία πάλι, το Hong Kong (Χονγκ Κονγκ), το Macaw (Μακάο), Penang (Πένανγκ), και Kuala Lumpur (Κουάλα Λουμπούρ) και να παίξω (τζόγο) στα τραπέζια του Γέντινγκ (Genting) και της Τζακάρτα (Jacarta).

Η επιχείρησή μου, ταξιδιών τυχερών παιχνιδιών στην Καραϊβική προτού το Βέγκας (Vegas) και το Ατλάντικ Σίτι (Atlantic City), είχε μεγάλη επιτυχία και μου άνοιξε πόρτα σε κάθε καζίνο σε κάθε νησί της Καραϊβικής τα οποία με τα χρόνια τα επισκέφθηκα όλα.

Τα ταξίδια ήταν μια όμορφη ευκαιρία για μένα».

Κείμενο: Γιάννης Βασιλείου Γαβριήλ 

Μετάφραση: Δημήτρης Ευαγγέλου Κατσάμπης