Ποίηση: Στου Παππού την Πόρτα

Στου παππού την πόρτα, στρωμένα τα παιδιά,

γέλια και παιχνίδια, ζεστά σαν αγκαλιά.

Λουλούδια ανθισμένα, μοσχοβολούν τριγύρω,

και το σκυλάκι χαρωπό κάνει κύκλο γύρω.

Τα σκαλοπάτια γίναν θρόνος, μικρό βασίλειό τους,

με βλέμμα καθαρό, όνειρα στο μυαλό τους.

Το σπίτι το παλιό, πέτρα και αναμνήσεις,

κρατάει ιστορίες, χαρές και συγκινήσεις.

Με μάγουλα ροδένια και μάτια λαμπερά,

σμιλεύουν το αύριο με γέλια δυνατά.

Και ο παππούς στο βλέμμα τους βρίσκει παρηγοριά,

σαν ήλιος που φωτίζει τα γέρικα του φτερά.

Στου παππού την πόρτα, στις ρίζες της ζωής,

γράφεται η ελπίδα με γέλιο παιδικής αυγής.

Και στου παππού την αύρα, γεννιέται η χαρά,

σαν χάδι του ανέμου σε γέρικα μαλλιά.

Η ζωγραφική του Κώστα Γιαννακούρα: «Πικραμυγδαλιά»

«Η πικραμυγδαλιά της έκθεσης είναι σαν τα παιδιά που δίδαξε — ρίζες βαθιές, άνθη σιωπηλά, φως αληθινό.»

Ο Κώστας Γιαννακούρας δίδαξε στο χωριό μας για τέσσερα αξέχαστα χρόνια κατά τη δεκαετία του 1970, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στη μνήμη των κατοίκων. Ήταν ένας δάσκαλος που εκτίμησε ειλικρινά την κοινότητα, αγάπησε τα παιδιά σαν δικά του και αφιερώθηκε με πάθος στο μέλλον τους.

Στον ρόλο του εκπαιδευτικού, καλλιέργησε τη δημιουργικότητα και φαντασία των μαθητών, ενθαρρύνοντας τις ιδέες και τα ταλέντα τους. Δημιούργησε ένα σχολικό περιβάλλον γεμάτο έμπνευση, όπου η αυτοπεποίθηση και η έκφραση ανθούσαν φυσικά και αυθόρμητα.

Η παρουσία του στο χωριό μας υπήρξε πολύτιμη, παράδειγμα του πώς ένας δάσκαλος μπορεί να αγγίξει ζωές και να αφήσει ουσιαστικό έργο πίσω του.

Σήμερα, ο Κώστας απολαμβάνει τη συνταξιοδότησή του, και τα Καριτσιώτικα Νέα έχουν τη χαρά και την τιμή να παρουσιάζουν δείγματα από τη δημιουργική του πορεία, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη ζωγραφική του.

Στην τωρινή έκθεση, ξεδιπλώνεται μπροστά μας μια ποιητική απεικόνιση της πικραμυγδαλιάς — ενός δέντρου που ευδοκιμεί στα χώματα της Καρίτσας και ενσαρκώνει την ελπίδα και τη μελαγχολία, τη ρίζα και το φως. Ο κορμός της, κυρτός σαν χορευτής που συγκρατεί την ανάσα του, στέκεται σκοτεινός και αποφασιστικός, ενώ τα κλαδιά της εκτείνονται προς έναν ουρανό που καίγεται από φλόγες χρωμάτων.

Η πικραμυγδαλιά δεν είναι εδώ απλώς ένα δέντρο· είναι σύμβολο καρτερίας και εσωτερικής δύναμης. Στέκει μόνη — και όμως γεμάτη φως. Ριζώνει βαθιά, ανθίζει σιωπηλά και απλώνει τη χάρη της γύρω, χωρίς κραυγές. Κάθε της φύλλο, μικρό και ευαίσθητο, αποπνέει ζωή, έναν σιωπηλό ύμνο στο φως που την περιβάλλει.

Πικραμυγδαλιά στο Λυκόφως

Αφιερωμένο στον δάσκαλο Κώστα Γιαννακούρα

Μονάχη στέκεις στη σιγή,

κορμός λυγισμένος σαν προσευχή,

στη ρίζα σου σκύβει το φως να πιει

μια στάλα ελπίδα — κι ίσως ψυχή.

Τα κλαδιά σου, φλόγες στον ουρανό,

χαιρετούν έναν κόσμο μισό και φθαρτό.

Σε κάθε φύλλο σου — μια μνήμη παλιά,

μια λέξη άρρητη, μια μικρή χαρά.

Το χρώμα κυλά σαν δάκρυ θερμό,

πράσινο, ώχρα, πορτοκαλί,

μια θάλασσα πίσω σου σιωπηλή,

και μπρος — το αύριο, το αβέβαιο, το γυμνό.

Δεν είσαι δέντρο· είσαι πληγή και φως,

ρίζες που τρέφονται απ’ το παρελθόν.

Και μες στο σκοτάδι, μες στη σιγή,

ανθίζεις πάντα — χωρίς κραυγή.

Ακολουθεί η επιλογή μας από μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά και αξιόλογα έργα του Κώστα, που δημιουργήθηκαν με αγάπη και έμπνευση, από τότε μέχρι σήμερα.

Επιτάφιος με άρωμα Πάρνωνα: Ολοκληρώθηκε χθες βράδυ ο στολισμός στην Ευαγγελίστρια

«Ο Επιτάφιος είναι το μοιρολόι του χωριού∙ κάθε λουλούδι και μια προσευχή, κάθε άρωμα και μια μνήμη.»

Με ευλάβεια και συγκίνηση, ολοκληρώθηκε αργά χθες το βράδυ, Μεγάλη Πέμπτη, ο στολισμός του Επιταφίου στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Καρίτσας. Όπως κάθε χρόνο, γυναίκες, νέες και παιδιά του χωριού συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν το Θείο Πάθος μέσα από ένα έθιμο που παραμένει ζωντανό και βαθιά συγκινητικό.

Από τα χέρια των γυναικών – Στην καρδιά του χωριού

Η προετοιμασία ξεκίνησε αμέσως μετά την Ακολουθία των Παθών. Γυναίκες, με καλάθια γεμάτα λουλούδια του βουνού, στόλισαν με αγάπη τον ξυλόγλυπτο Επιτάφιο, μετατρέποντάς τον σε ένα περίτεχνο άνθος πένθους και ελπίδας.

Τα αγριολούλουδα μαζεύτηκαν νωρίς το πρωί από τις πλαγιές του Πάρνωνα. Η σύνθεση ήταν λιτή αλλά βαθιά συγκινητική, γεμάτη χρώμα και άρωμα ελληνικής άνοιξης.

Δεν είναι μόνο στολισμός. Είναι προσευχή με λουλούδια

Μέχρι αργά το βράδυ, η Ευαγγελίστρια έσφυζε από παρουσία. Νέες και μεγαλύτερες γυναίκες δούλεψαν χέρι με χέρι, αντάλλαξαν αναμνήσεις, δάκρυα και σιωπές, ενώ τα πρώτα εγκώμια αντήχησαν χαμηλόφωνα από μία άκρη του ναού.

Μια εικόνα, χίλιες αναμνήσεις

Στις φωτογραφίες από την Κωνσταντίνα Χαγιά που δημοσιεύουμε, αποτυπώνεται η ιερότητα της στιγμής: τα χέρια που τοποθέτησαν ένα-ένα τα άνθη και φυσικά, ο στολισμένος Επιτάφιος που αναμένει τη σημερινή περιφορά, συνοδεία ψαλμών και κατάνυξης.

Το Πάσχα στην Καρίτσα δεν είναι απλώς γιορτή – είναι επιστροφή. Επιστροφή στις ρίζες, στην πίστη, στην κοινότητα. Το έθιμο του στολισμού του Επιταφίου συνεχίζει να μας ενώνει και να μας θυμίζει πως, όσο μικρό κι αν είναι το χωριό μας, η καρδιά του χτυπά ζωντανά μέσα από τέτοιες στιγμές.

Έμιλυ Ερμιόνη Φωτοπούλου: Μια Νέα Επιστήμονας από την Ομογένεια

Η Έμιλυ Ερμιόνη Φωτοπούλου αποφοίτησε με διάκριση από το Πανεπιστήμιο Flinders στην Αδελαΐδα

Με περηφάνια και συγκίνηση, η οικογένεια Φωτοπούλου γιόρτασε την αποφοίτηση της Έμιλυ Ερμιόνης, η οποία ολοκλήρωσε με τιμητική διάκριση τις σπουδές της στην Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Flinders της Αδελαΐδας.

Η Έμιλυ, κόρη του Γιώργου και της Ντενίζ Φωτοπούλου, ανήκει στην τρίτη γενιά μεταναστών από την Καρίτσα. Ο παππούς της, Γιάννης Αντωνίου, μετανάστευσε στην Αδελαΐδα τον Νοέμβριο του 1963, σε ηλικία μόλις 20 ετών, ταξιδεύοντας με το πλοίο «Πατρίς»—ένα ταξίδι γεμάτο ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Η επιτυχία της Έμιλυ είναι αποτέλεσμα αφοσίωσης, σκληρής δουλειάς και αμέριστης οικογενειακής υποστήριξης. Η απονομή του πτυχίου της, Bachelor of Psychology (Honours), έγινε σε κλίμα χαράς και υπερηφάνειας.

Η ελληνική παροικία την συγχαίρει θερμά και της εύχεται μια λαμπρή σταδιοδρομία, με πίστη στις αξίες και τις ρίζες της.

Χοροστατούντος του Επισκόπου κ. Θεοφίλου η Κυριακή των Βαΐων στο χωριό μας

«Σεμνότητα, ευλάβεια και κοινή προσευχή ένωσαν μικρούς και μεγάλους κάτω από τον θόλο της Ευαγγελίστριας.»

Μέσα σε κλίμα κατάνυξης και πνευματικής χαράς, το χωριό μας, η αγαπημένη μας Καρίτσα, τίμησε με λαμπρότητα την Κυριακή των Βαΐων στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας. Η παρουσία του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Λακεδαιμονίας, κ. Θεοφίλου, που χοροστάτησε στην ακολουθία, προσέδωσε ιδιαίτερη τιμή και ευλογία στη φετινή εορτή.

Στο πλευρό του, ο αγαπημένος μας εφημέριος, π. Χρήστος Καρυδόγιαννης, διακόνησε με την ταπεινότητα και την αφοσίωση που τον διακρίνουν, συνεχίζοντας με συνέπεια το πνευματικό του έργο στον τόπο μας και ενισχύοντας το αίσθημα πίστης και ενότητας ανάμεσα στους συγχωριανούς.

Η εκκλησία, στολισμένη με βάγια και γεμάτη από τις φωνές των ψαλτών και των πιστών, πλημμύρισε από συγκίνηση και θρησκευτική ευλάβεια. Ήταν μια πραγματική σύναξη καρδιών, μια ευκαιρία πνευματικής ανάτασης, σηματοδοτώντας την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας με τον πιο συγκινητικό τρόπο.

Η φετινή Κυριακή των Βαΐων μάς υπενθύμισε πως η πίστη είναι φάρος σε κάθε δοκιμασία. Σε έναν κόσμο που συχνά ταλανίζεται από αβεβαιότητα και αλλαγές, τέτοιες στιγμές έρχονται να μας ενώσουν και να μας θυμίσουν ποιοι είμαστε και τι αξίες κρατούμε βαθιά ριζωμένες μέσα μας.

Ευχόμαστε η Μεγάλη Εβδομάδα να είναι φωτεινή και κατανυκτική για όλους, γεμάτη αγάπη, ευλάβεια και ειρήνη, καθώς πορευόμαστε προς τη Λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας.

Ευχές Πάσχα από την Κοινότητα Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας

Αγαπητοί απανταχού Καριτσιώτες και φίλοι της Καρίτσας,

Με αγάπη και νοσταλγία για το αγαπημένο μας χωριό στους πρόποδες του Πάρνωνα, η Κοινότητα Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας σας εύχεται ολόψυχα Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα.

Είθε το φως της Ανάστασης να γεμίσει τις καρδιές όλων μας με ελπίδα, υγεία και ειρήνη.

Ας κρατήσουμε ζωντανή την παράδοση, τη μνήμη και την αγάπη για τις ρίζες μας, ενωμένοι όπου κι αν βρισκόμαστε στον κόσμο.

Χρόνια Πολλά με υγεία, χαρά και οικογενειακή ευτυχία.

Με εκτίμηση,

Η Κοινότητα Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας

Η ελληνική κληρονομιά του Μπράνσγουικ και ο αδιάρρηκτος δεσμός με τη Σπάρτη

Γράφει ο Δρ. Θεμιστοκλής Κρητικάκος (Ιστορικός)

Αναδημοσίευση 11/04/2025 – The Greek Herald

Άγαλμα του Λεωνίδα στην Sparta Place (Πλατεία Σπάρτης)

«Πρόσφατα, ο Δήμος Μέρι-μπεκ εξέτασε το ενδεχόμενο να διακόψει την αδελφοποίηση με τη Σπάρτη, που καθιερώθηκε το 1987»

Πάνω από εξήντα χρόνια, η ελληνοαυστραλιανή κοινότητα – πολλοί από τους οποίους προέρχονται από τη Λακωνία – αποτελεί θεμέλιο λίθο του Μπράνσγουικ  και της ευρύτερης περιοχής Μέρι-μπεκ, διαμορφώνοντας το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό της πρόσωπο. Δεν πρόκειται για μια απλή συναισθηματική διαπίστωση, αλλά για μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, αποτυπωμένη στους ίδιους τους δρόμους αυτού του Δήμου της Μελβούρνης.

Κι όμως, πρόσφατα, ο Δήμος Μέρι-μπεκ εξέτασε το ενδεχόμενο να διακόψει έναν από τους πιο σημαντικούς δεσμούς με την ιστορία της περιοχής: τη σχέση αδελφοποίησης με τη Σπάρτη, που καθιερώθηκε το 1987 από τον τότε Δήμο Μπράνσγουικ .

Μια κληρονομιά που αξίζει να διαφυλαχθεί

Η προσωπική μου σύνδεση με την περιοχή αυτή είναι βαθιά και άρρηκτη. Η μητέρα μου, Βασιλεία, από το Καστελλόριζο, και ο πατέρας μου, Χρήστος, από τη Λακωνία, ζουν εδώ και πάνω από 60 χρόνια, από τότε που μετανάστευσαν από την Ελλάδα. Εδώ μεγαλώσαμε εγώ και τα αδέλφια μου, σε ένα σπίτι όπου μιλούσαμε αποκλειστικά ελληνικά – όπως κάνουμε μέχρι και σήμερα.

Οι παππούδες μου από τη μεριά της μητέρας μου εγκαταστάθηκαν στη Μελβούρνη τη δεκαετία του '60 και έζησαν στην περιοχή μέχρι την επιστροφή τους στην Ελλάδα τη δεκαετία του '80. Οι θείοι, θείες και ξαδέλφια μας διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με τη γειτονιά – πολλοί από αυτούς έζησαν και συνεχίζουν να ζουν εδώ. Ο πατέρας μου, καταγόμενος από το Έλος, ένα χωριό κοντά στη Σπάρτη, διατηρούσε επιχείρηση στο Μπράνσγουικ  για πάνω από 60 χρόνια, αφήνοντας έντονο το αποτύπωμά του στην τοπική κοινωνία, η οποία τώρα δείχνει να αγνοεί την ίδια της την ιστορία.

Σαμ Μιχελάκος και μέλη της Παλλακωνικής Αδελφότητας.

Η αρραβωνιαστικιά μου, η Νίκη, συμμετείχε κι εκείνη στην προσπάθεια διατήρησης της σχέσης με τη Σπάρτη, γράφοντας στους δημοτικούς συμβούλους και παρευρισκόμενη στη συνεδρίαση. Ο παππούς της, Σωτήριος (Σαμ) Μιχελάκος, επίσης από το Έλος, υπήρξε κεντρική μορφή της τοπικής ελληνολακωνικής κοινότητας και είχε ενεργό ρόλο στην ίδρυση της αδελφοποίησης με τη Σπάρτη το 1987, μαζί με μέλη της Παλλακωνικής Αδελφότητας και τη γιαγιά της, Αναστασία. Ήταν η μοναδική φορά που ταξίδεψαν μαζί στην Ελλάδα, και ο σκοπός ήταν ιερός: να ενώσουν δυο πόλεις με κοινή καρδιά.

Το άγαλμα του Λεωνίδα – ένα σύμβολο ακατάλυτου δεσμού

Όποιος περπατήσει στην Λεωφόρο Σίδνεϊ Ρόουντ δεν μπορεί να αγνοήσει την Πλατεία Σπάρτης – έναν ζωντανό μάρτυρα της σύνδεσης του Μπράνσγουικ  με τη λακωνική γη. Εκεί δεσπόζει το άγαλμα του Βασιλιά Λεωνίδα, μορφή-σύμβολο θάρρους και αυτοθυσίας, το οποίο φιλοτεχνήθηκε στο πλαίσιο της αδελφοποίησης. Η επιγραφή του, «Στη μνήμη όλων όσων θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία», θυμίζει πως η ιστορία δεν είναι μόνο παρελθόν, αλλά και ζωντανή μνήμη.

Το μνημείο αυτό τιμά τη φιλία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αυστραλία, από τη Μάχη της Κρήτης έως την καθημερινή ζωή των αποδήμων. Είναι ένας τόπος μνήμης και υπερηφάνειας για τους Έλληνες της περιοχής – και ιδιαίτερα για τους Λάκωνες.

Μια πόλη που σέβεται τη πολυπολιτισμικότητά της

Η αιτιολόγηση της πρότασης διακοπής των σχέσεων αδελφοποίησης στηρίχθηκε στον ισχυρισμό ότι υπήρξε «έλλειψη επαρκούς επικοινωνίας». Ωστόσο, το ουσιαστικό πρόβλημα ήταν ότι οι εμπλεκόμενες κοινότητες δεν είχαν ερωτηθεί. Είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί η συμβολή των Ελλήνων και άλλων μεταναστών, οι οποίοι δούλεψαν σκληρά, άνοιξαν επιχειρήσεις, και διαμόρφωσαν τον πολιτιστικό χαρακτήρα του Μπράνσγουικ  και της ευρύτερης περιοχής Μέρι-μπεκ.

Η περιοχή φιλοξενεί ισχυρή ελληνορθόδοξη παρουσία, με τέσσερις ενορίες: του Αγίου Βασιλείου και του Αγίου Ελευθερίου στο Μπράνσγουικ , της Υπαπαντής στο Κόμπεργκ και του Αγίου Νεκταρίου στο Φόκνερ. Η ελληνική γλώσσα διδάσκεται και υποστηρίζεται, ενώ ο οργανισμός «Πρόνοια» συνεχίζει να παρέχει σημαντικές υπηρεσίες στην κοινότητα. Η αγνόηση αυτής της ιστορίας θα αποτελούσε άρνηση των ίδιων των αξιών της πολυπολιτισμικότητας.

Ο ρόλος της Παλλακωνικής Αδελφότητας

Η Παλλακωνική Αδελφότητα, που ιδρύθηκε το 1961, είναι πυλώνας της ελληνοαυστραλιανής κοινότητας της Μελβούρνης – ειδικά για τους καταγόμενους από τη Λακωνία. Μέσα από κοινωνικές, εκπαιδευτικές και φιλανθρωπικές δράσεις, έχει διατηρήσει την πολιτιστική ταυτότητα των μελών της και στηρίζει τους ηλικιωμένους και τους νεότερους.

Αποκαλυπτήρια του Αγάλματος του Λεωνίδα το 2009

Μία από τις σημαντικότερες επιτυχίες της ήταν η πρωτοβουλία για τη δημιουργία και διατήρηση της αδελφοποίησης με τη Σπάρτη. Το 1990, απέκτησε το «Λακωνικό Σπίτι» στην οδό Άλμπερτ 253 – ένας ιστορικός χώρος όπου φιλοξενούνται εκδηλώσεις, γάμοι και σεμινάρια. Ιδιαίτερη στιγμή αποτέλεσε η τοποθέτηση του αγάλματος του Λεωνίδα στην Πλατεία Σπάρτης στις 29 Νοεμβρίου 2009.

Η φωνή της κοινότητας ακούστηκε

Η πρόταση διακοπής της αδελφοποίησης προκάλεσε έκπληξη και έντονη αντίδραση. Η ελληνική κοινότητα του Μέρι-μπεκ, με έντονη παρουσία Λακώνων, καθώς και η Παλλακωνική Αδελφότητα με τη νεολαία της, κινητοποιήθηκαν άμεσα. Εστάλησαν επιστολές, και πλήθος κόσμου παρευρέθηκε στη συνεδρίαση, προβάλλοντας ισχυρά την αντίθεσή του.

Τελικά, το συμβούλιο ψήφισε ομόφωνα υπέρ της διατήρησης της σχέσης. Η τροποποιημένη πρόταση, που υποβλήθηκε από τον δημοτικό σύμβουλο Θεοδώση και δευτερώθηκε από τον δημοτικό σύμβουλο Γίλντιζ, έτυχε ευρείας αποδοχής, με ομιλίες στήριξης από τους σύμβουλους Ιγασάκι και Μπόλτον. Ήταν μια νίκη της συμμετοχής των πολιτών, που επανέφερε τη σημασία της μνήμης και της συνέχειας.

Η σχέση του Μέριμπεκ με τη Σπάρτη δεν είναι η μοναδική. Παρόμοιες σχέσεις υπάρχουν με το Σολαρίνο και τη Μεσίνα της Ιταλίας, όπως και με το Τσόρουμ της Τουρκίας – όλα δείγματα του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα της περιοχής και της ιστορικής συμβολής των μεταναστών.

Η διατήρηση αυτών των δεσμών δεν αφορά μόνο το παρελθόν. Είναι μια πράξη ευθύνης για το μέλλον. Κάθε φορά που η ιστορία παραμερίζεται ή οι κόποι μιας κοινότητας παραγνωρίζονται, η μνήμη κινδυνεύει να σβήσει.

Η ελληνοαυστραλιανή κοινότητα του Μέρι-μπεκ έχει διαμορφώσει την περιοχή με το ήθος, τη δουλειά και τις αξίες της. Η ιστορία και η συνεισφορά της αξίζει να αναγνωρίζονται και να προστατεύονται – όχι μόνο για σήμερα, αλλά για τις γενιές που έρχονται.

Στα Χνάρια της Ιστορίας: Ο Σωτήρης Σκεύης Αναβιώνει το Μονοπάτι Καναλάκια–Μαρί

«Αυτό το μονοπάτι δεν είναι μόνο διαδρομή. Είναι γέφυρα ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν μας. Κάθε βήμα εδώ είναι συνομιλία με την ιστορία».

Με αγάπη για τον τόπο και το παρελθόν του, ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Απανταχού Μαριωτών, Σωτήρης Σκεύης, προχωρά σε μια ξεχωριστή πρωτοβουλία: την αναζωογόνηση του παλιού μονοπατιού «Καναλάκια – Καταφύκι – Σκαλίτσα – Παλαιομονάστηρο – Μαρί», το οποίο είχε παραμείνει εγκαταλελειμμένο για χρόνια.

Ομαδική κατάβαση με ιστορικό και φυσιολατρικό χαρακτήρα

Το καλοκαίρι φέτος, θα διοργανωθεί ομαδική κατάβαση στο μονοπάτι, μετά από πολυήμερη προσπάθεια καθαρισμού και σηματοδότησης. Στόχος είναι η ανάδειξη της φυσικής ομορφιάς και της ιστορικής αξίας της διαδρομής, η οποία διασχίζει περιοχές ιδιαίτερου περιβαλλοντικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος.

Όπως επισημαίνει ο Σωτήρης: «Ήταν μια πρόκληση. Αλλά αξίζει να δούμε πάλι ανθρώπους να περπατούν εκεί όπου, το 1826, έγινε μάχη ανάμεσα στους άντρες του Κολοκοτρώνη και του Ιμπραήμ Πασά».

Η διαδρομή

Η πορεία ξεκινά από τα Καναλάκια (1.020 μ.), όπου αναβλύζει νερό καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Από εκεί, οι συμμετέχοντες θα κατευθυνθούν δυτικά, μέσω εύκολου μονοπατιού 500 μ., μέχρι τη θέση «Μνήματα», σημείο με πανοραμική θέα και σημαντικό ιστορικό υπόβαθρο. Έπειτα, θα επιστρέψουν στα Καναλάκια και, μέσω αγροτικού δρόμου που διασχίζει παλαιά καλλιεργήσημα χωράφια – σήμερα αλπικά λιβάδια – θα ακολουθήσουν κατηφορική διαδρομή έως τη Βρύση του Μαριού (615 μ.).

Η συνολική διάρκεια της πορείας προς «Μνήματα» και πίσω εκτιμάται σε περίπου τέσσερις ώρες για άτομα με μέτρια φυσική κατάσταση. Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο διοργανωτής:«Στις πορείες, τον ρυθμό τον ορίζει ο πιο αργός, όχι ο πιο γρήγορος. Αν μας πάρει έξι ώρες, δεν πειράζει. Η ζωή δεν μας κυνηγά – έχουμε όλοι το ίδιο βιολογικό τέλος»!

Οργάνωση – Πληροφορίες

Μετά την ολοκλήρωση της διαδρομής, προγραμματίζεται μεταφορά των οδηγών στα Καναλάκια για παραλαβή των οχημάτων τους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας, θα πραγματοποιείται ξενάγηση με πληροφορίες για τις τοποθεσίες, τα υψόμετρα και τις ιστορίες που κρύβει το τοπίο.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθυνθούν στον Πολιτιστικό Σύλλογο Απανταχού Μαριωτών για περισσότερες λεπτομέρειες μετά την Πρωτομαγιά.

Ο Σωτήρης Σκεύης καταλήγει:«Αυτό το μονοπάτι δεν είναι μόνο διαδρομή. Είναι γέφυρα ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν μας. Κάθε βήμα εδώ είναι συνομιλία με την ιστορία».

Βίντεο του Σωτήρη Σκεύη από το μονοπάτι «Καναλάκια-Μαρί».

Η Έμπνευση σε Κίνηση: Ο Καλλιτέχνης Αντώνης Μαλαβάζος

Όραμα μέσα από τις πινελιές

Με ακρίβεια και πάθος, ο Αντώνης Μαλαβάζος δίνει ζωή στον καμβά του, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό πορτρέτο ενός παιδιού. Ο ασπρόμαυρος ρεαλισμός του προσώπου έρχεται σε όμορφη αντίθεση με τις πολύχρωμες πεταλούδες, που συμβολίζουν τη μεταμόρφωση και την αθωότητα. Η τέχνη του αποτυπώνει όχι μόνο την ομοιότητα, αλλά και το συναίσθημα, ξυπνώντας νοσταλγία και θαυμασμό.

Μέσα από τα έργα του, ο Αντώνης γεφυρώνει τον ρεαλισμό με τη φαντασία, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ψυχή.