Πικραμυγδαλιά στο Λυκόφως

Μονάχη στέκεις στη σιγή,

κορμός λυγισμένος σαν προσευχή,

στη ρίζα σου σκύβει το φως να πιει

μια στάλα ελπίδα — κι ίσως ψυχή.

Τα κλαδιά σου, φλόγες στον ουρανό,

χαιρετούν έναν κόσμο μισό και φθαρτό.

Σε κάθε φύλλο σου — μια μνήμη παλιά,

μια λέξη άρρητη, μια μικρή χαρά.

Το χρώμα κυλά σαν δάκρυ θερμό,

πράσινο, ώχρα, πορτοκαλί,

μια θάλασσα πίσω σου σιωπηλή,

και μπρος — το αύριο, το αβέβαιο, το γυμνό.

Δεν είσαι δέντρο· είσαι πληγή και φως,

ρίζες που τρέφονται απ’ το παρελθόν.

Και μες στο σκοτάδι, μες στη σιγή,

ανθίζεις πάντα — χωρίς κραυγή.

Αφιερωμένο στον δάσκαλο Κώστα Γιαννακούρα

Εμπνευσμένο από τον ομώνυμο πίνακά του

«Η πικραμυγδαλιά του ποιήματος είναι σαν τα παιδιά που δίδαξε: ρίζες βαθιές, άνθη σιωπηλά, φως αληθινό.»