Χαρούμενα 21α γενέθλια στον Μιχάλη του Στέλιου

«Χρόνια σου πολλά Μιχαλάκη να σε χαιρόμαστε ! 

Πολύχρονος και πάντα χαρούμενος !!»

Το παλικάρι της φωτογραφίας είναι γιός των γνωστών συμπάροικων στην Αδελαΐδα Στέλιο και Βασιλική Μαλαβάζου, τρισέγγονος του θρύλου της Καρίτσας «Μιχαλο-Ρουμάνο».

Τη φωτογραφία του αυτή ανέβασε στο Φέισμπουκ ο πατέρας του γράφοντας στη λεζάντα που τη συνοδεύει: «Χρόνια σου πολλά Μιχαλάκη να σε χαιρόμαστε ! Πολύχρονος και πάντα χαρούμενος !!»

Εμείς από τη μεριά μας του ευχόμαστε χαρούμενα 21α γενέθλια, να τα εκατοστίσει και να είναι πάντα ευτυχισμένος.

Leaving his own mark: Q&A with West Adelaide’s Peter Katsambis

"The pain you feel today is the strength you feel tomorrow, that’s something I heard from my previous coach. Every time I push myself to the max that quote comes to mind and pushes me more"

-Peter Katsambis

Peter is a descendant of Karitsa.
His paternal grandparents, Nikos and Diamando Katsambis along with their young family, migrated to Adelaide from Karitsa in the mid-1960s.

Twenty-year-old Peter Katsambis hopes to one day join the list of legends that have graced West Adelaide’s locker rooms.

In amongst his football training and carving out his own path in the hall of local heroes, the young attacker is also focusing on his university studies in occupational therapy.

“I’m enjoying it. I like focusing on the body and learning about anatomy… Another thing that’s attracted me to it is in soccer when you get injuries, you see the physio and they give you a rundown of where you’ve been injured and you slowly learn more about the human body which I find very fascinating,” Katsambis told Neos Kosmos.

Football training and studying are not too dissimilar from one another. Both require determination, persistence, and the utmost concentration, but the West Adelaide senior has some wise words on his side to get him through.

“The pain you feel today is the strength you feel tomorrow, that’s something I heard from my previous coach. Every time I push myself to the max that quote comes to mind and pushes me more,” he said.

Katsambis talks about overseas opportunities, improving his game, and elevating the team.

What drew you to football?

It was my cousins. My mum’s side of the family are big soccer fanatics. When I was about three, fours years old in 2005 that’s when I first started at West Adelaide. I was basically born with a soccer ball right next to me. Ever since then my passion for soccer has grown.

It’s game day, what do you do to get in the zone before the match?

I’m a pretty superstitious person, I have a lot of things that go on. It starts from the night before where I prepare myself, make sure my clothes are out, stretching beforehand, making my Powerade and protein drinks.

It’s a long list of things I prepare for. I just get into the zone, focus on the game because I can’t allow anything to distract me. I just focus on what I have to do if I’m on the field or on the bench regardless.

Top 3 training songs?

I like to listen to a bit of Greek music actually. So I did start off listening to some English, but now I feel like the Greek motivated me a fair bit.

I do enjoy listening to a bit of Oneiro, he has a couple of good songs and remixes.

What do you find most challenging about the game?

It’s a very tactical game. If you watch it on television you may not see that. The aim is just to get the ball in the goals but what really happens is all the tactics on the ball, whether it’s attacking, offensive, and defensive tactics.

It can all start right from the goalkeeper, with a lot of plays, rotations. That’s what’s challenging about the game. Understanding how the opposition plays, the individual player that you’re up against, and how they’re playing. It’s a very difficult game to play.

What has been a highlight in your sporting career thus far?

I’ve won a couple of awards, individual and team awards. A couple of years ago I was in the Adelaide United youth team and had some great opportunities with the league, win the title. I also had some opportunities to go overseas, I went to Spain and been to China.

I’d have to say going to China would have to be the highlight because we got to verse some big class names and teams like South Hampton and Bordeaux, a team in the French League.

How has football impacted your life?

It had impacted it a fair bit, I’ve been playing since around 2004, so around 16 years. It’s getting into that routine, with the training on Monday, Tuesday, Thursday, at night time, sometimes I was training in the mornings at 7:30. It’s just been my whole life.

I’ve dedicated so much time to it and it’s also I find that it takes my mind off things. I’m currently studying as well so it’s a good thing to help me take my mind off things and focus on something else and not get too caught up in my studies or any other issues that come up.

What is something you learned about yourself through playing the game?

A big thing I’ve learnt is working with others. In the future, in workplaces you’ll be teamed up with people you may not like or may like, and it’s learning to get along with them and getting to know them better, and cooperating.

Another thing is leadership. Sometimes you’ve got to take charge of the team. It may be for a short amount of time or a whole season, leadership and incorporating working with others have been big things I’ve learnt.

What do you hope to achieve in the next year?

I haven’t really set myself goals but it’s just about trying to be the best player I can be. Just working hard. I’ve set some short-term goals, but I just want to get some good individual stats with the goals and assists. Just small goals like that.

I want to finish my degree and have a good, successful life, making sure everything is stable.

What’s something someone might be surprised to learn about you?

I’m not really sure because everything I’ve done is basically based on soccer. It’s just soccer and my education, those are my priorities.

Favourite way to unwind after a game?

Usually, after the game, we stick around the club for a bit, but when I’m on my way home I don’t really have anything planned. I might just be going to an event I’ve got going on or having a night at home. Sometimes I reflect on the game and situations that have happened.

If the result didn’t go our way or if there was something about my individual performance that I feel I didn’t do well enough, it’s just something that will stick in my mind. It’ll actually stay there until the next training session, so if I’m playing Saturday, it’ll just run through my head until Monday.

What are you most looking forward to in 2021?

I’m just striving to be the best I can be. West Adelaide is currently in the State League 1 division, I want to try and do what I can to help this team get back to where they were in the NPL.

There’s a very rich history, it’s a very well-known club in the Greek community along with all the legends of the club.

What is something you want to be remembered by?

I just want to be the best player I can whether it’s scoring goals or being remembered by younger, developing kids at the club. I want them to look up to me, see that they can remember my name and I can be their idol when they watch the game.

Source:

Neos Kosmos

Leaving his own mark: Q&A with West Adelaide’s Peter Katsambis

Text: Marianna Alepidis

Photos: Adam Butler

28 May 2021

Πτυχιούχα του Πανεπιστημίου Αιγαίου η Δέσποινα Τσολομίτη

«Μέρα χαράς, περηφάνιας, και απέραντης ευτυχίας»

Πτυχιούχα του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου είναι από σήμερα η συγχωριανή Δέσποινα Τσολομίτη, κόρη του Βαγγέλη Τσολομίτη και της Αναστασίας Θεοδωρακάκου.

Η ορκωμοσία της Δέσποινας αποτελεί «μέρα χαράς, περηφάνιας, και απέραντης ευτυχίας», όπως λέει η μητέρα της, τόσο για την οικογένειά της όσο και για ολόκληρο το χωριό.

Εμείς από την μεριά μας απευθύνουμε θερμά συγχαρητήρια στη Δέσποινα και την οικογένειά της. Της ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία σε όλα της τα βήματα και να έχει μια καριέρα λαμπρή, όπως της αξίζει!

Καριτσιώτης ο καλύτερος ζαχαροπλάστης της Αυστραλίας

«Όνειρό μου να ανοίξω ένα ζαχαροπλαστείο στην Αυστραλία που να θυμίζει τα ζαχαροπλαστεία της Ελλάδας» 

- Ζαχαρίας Αντωνίου

Όταν ο Ελληνοαυστραλός Ζαχαρίας Αντωνίου, αποφάσισε πριν από δύο χρόνια να εγκαταλείψει την Μελβούρνη όπου εργαζόταν στον τομέα μάρκετινγκ και διαφήμισης, για να ακολουθήσει το παιδικό του όνειρο να γίνει ζαχαροπλάστης, δεν φανταζόταν ποτέ πως οι κόποι του θα ανταμείβονταν τόσο σύντομα και πως οι πρωτότυπες λαχταριστές δημιουργίες του θα του χάριζαν το βραβείο του καλύτερου ζαχαροπλάστη.

Ο διαγωνισμός «Ζαχαροπλάστης της χρονιάς» πραγματοποιήθηκε πριν δυο εβδομάδες στo Μπρίσμπεϊν όπου συμμετείχαν οι καλύτεροι ζαχαροπλάστες της Αυστραλίας.

«Ομολογώ πως δεν περίμενα να κερδίσω γιατί ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος αλλά όταν άκουσα τους υπεύθυνους του διαγωνισμού να ανακοινώνουν το όνομα μου, ενθουσιάστηκα και ένιωσα πως οι κόποι και η σκληρή δουλειά των τελευταίων χρόνων ανταμείφθηκαν» λέει ο 41χρονος ζαχαροπλάστης ο οποίος ζει πλέον μόνιμα στην Αδελαΐδα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε.

Γιος του Κώστα Αντωνίου και της Συρματένιας Μαυρίδη, που μετανάστευσαν από την Καρίτσα Λακωνίας την την Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του 1960, ο Ζαχαρίας εξομολογείται πως από μικρό παιδί αγαπούσε να παρακολουθεί την γιαγιά και την μητέρα του να μαγειρεύουν και να ετοιμάζουν γλυκά και λιχουδιές» λέει ο Ζαχαρίας ο οποίος ομολογεί πως η έμπνευση του να δημιουργήσει το δημοφιλές «μάτι κέικ» ήταν όταν ζήτησε από μια αγαπημένη του φίλη να τον «ξεματιάσει».

«Είχα μόλις ανοίξει δειλά-δειλά το εργαστήρι μου στο πίσω μέρος του σπιτιού, και της ζήτησα να με ξεματιάσει. Για να την ευχαριστήσω σκέφτηκα να φτιάξω μια τούρτα σε σχήμα ματιού αλλά σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμουν πως θα είχε τέτοια απήχηση και θα γινόταν τελικά σήμα κατατεθέν και υπογραφή της δουλειάς μου» λέει ο Ζαχαρίας ο οποίος ετοιμάζει τα γλυκίσματα του καθημερινά σε ένα μικρό εργαστήρι ζαχαροπλαστικής που έχει στήσει στο πίσω μέρος του σπιτιού του.

Τα γλυκίσματα του 41χρονου ζαχαροπλάστη είναι μοναδικά. Για τη δημιουργία τους απαιτούνται ώρες προετοιμασίας, υλικά υψηλής ποιότητας, ταλέντο και υπομονή. 

«Για μένα το να βλέπω το τελικό αποτέλεσμα και το χαμόγελο των πελατών μου είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.

«Το όνειρό μου είναι να αποκτήσω το δικό μου ζαχαροπλαστείο που να θυμίζει τα ελληνικά ζαχαροπλαστεία όπου θα μπορούν όλοι να έρχονται και να απολαμβάνουν όλα τα ελληνικά παραδοσιακά γλυκίσματα αλλά και τις δημιουργίες μου που μπορεί να μην είναι παραδοσιακά ελληνικές αλλά είναι εμπνευσμένες από την πατρίδα μας, την Ελλάδα», καταλήγει ο Ζαχαρίας.

Προσαρμοσμένο από:

κείμενο Θεοδώρας Μαΐου

26 Μάη 2021

neoskosmos.com

Φωτογραφία του Μήνα Μάη 2021: Γιορτινή διάθεση στο βουνό

Κάθε μήνα τα «Καριτσιώτικα Νέα» επιλέγουν και παρουσιάζουν μια αναμνηστική φωτογραφία στη σειρά «Φωτογραφίες του Μήνα».

Η φωτογραφία του μήνα Μάη 2021, απεικονίζει ντόπιους σε γιορτινή διάθεση με βιολί και λαούτο στο βουνό, ίσως στα Καναλάκια στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ή στις αρχές του '60. Δύο που αναγνωρίζονται είναι ο παπα-Αναστάσης στα αριστερά και ο Θανάσης Αντωνίου, τρίτος από αριστερά.

Τη φωτογραφία παραχώρησε η Στέφανη Αντωνίου, κόρη του Θανάση.

Η φωτογραφία έχει επίσης δημοσιευτεί στις «Παλιές φωτογραφίες από την Καρίτσα Λακωνίας» στο Facebook.

Photo of the month of May 2021: Festive mood in the mountains

Every month the "Karitsiotika Nea" selects and presents a photo in the series "Photographs of the Month".

The photograph for the month of May 2021 is of locals in a festive mood, with violin and lute in the mountains, perhaps at Kanalakia in the late 1950s or early 60s. Two readily recognised are papa-Anastasis on the left and Thanasis Antoniou, third from left.

Photo provided by Stephanie Antoniou, daughter of Thanasis.

Previously published in "Old photos from Karitsa of Laconia" on Facebook.

Κώστας Γιαννακούρας: Η παιδεία μιας άλλης εποχής

Ο Κώστας Γιαννακούρας ήταν δάσκαλος στο

Μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Καρίτσας

1971-72-73,1974-75-76

Πριν λίγες ημέρες διάβαζα ότι, όταν ο πατέρας του Νίκου Καζαντζάκη πήγε τον Νίκο στο σχολείο για πρώτη φορά, είπε στο δάσκαλο. «Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου. Μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάνε τον άνθρωπο.

Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη. Έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους, είπε ο δάσκαλος, κι έδειξε τη βίτσα».

Όταν πήγαινα στο δημοτικό, θυμάμαι κι εγώ το δάσκαλο να κάθεται με μια ψιλή βέργα στην πόρτα του σχολείου και να μας ελέγχει για ψείρες στο κεφάλι και ακάθαρτα πόδια. Μετά η βέργα ήταν και για το μάθημα. Μερικές φορές η μια βέργα την ημέρα δεν έφτανε !!!!!!! Ήταν ένας δάσκαλος με 45 παιδιά σε δύσκολες εποχές.

Κάποια ημέρα γίναμε πολύ χαρούμενοι γιατί μάθαμε ότι στα διπλανά χωριά, οι δάσκαλοι, είχαν πιο χοντρές βέργες !!!!!

Μετά από χρόνια ήρθε η ώρα κι έγινα και εγώ δάσκαλος.

Δε χρειαζόταν να κάθομαι στην πόρτα με την βέργα, αν και πολλοί λίγοι το έκαναν ακόμη.
Πρωτοδιορίστηκα στο χωριό Καρύτσα Λακωνίας, όπου δεν υπήρχε συγκοινωνία, ούτε νερό στα σπίτια, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Τα παιδιά όμως κάθε ημέρα έρχονταν καθαρά και διαβασμένα.
Ήρθε η άνοιξη του 1973 και ένα πρωϊ εμφανίζεται ο Επιθεωρητής, για επιθεώρηση, μαζί με το Λάμπρο Βουρβουριώτη, τότε Διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Γερακίου.

Ήρθε ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση !!!!!! Επιθεώρησε δάσκαλο και μαθητές για 4 ώρες περίπου κι έμεινε ευχαριστημένος.

- Εδώ φτιάχνουν ωραίους μεζέδες, έχω ακούσει. Τι λες θα βρούμε κάτι να φάμε; Μεσημέρι είναι τώρα !!!!! λέει ο Επιθεωρητής.

- Βεβαίως και θα βρούμε, του είπα και τον οδήγησα στη «δώθε γειτονιά, στο Μέλεγο» που ήταν το μαγαζί του μπάρμπα Γιάννη.

Είχα δοκιμάσει το προηγούμενο βράδυ, γίδα στο φούρνο, λουκούμι !!!!!! Σκέφτηκα ότι κάτι θα είχε μείνει.

Καθήσαμε, παραγγείλαμε, ήρθε ο μεζές και είδα τον Επιθεωρητή να γλείφει και τα δάκτυλά του.!!!!
Όση ώρα τρώγαμε, συνέχεια έμπαιναν στο μαγαζί χωριανοί. Σπάνια περίπτωση για μεσημέρι. Μάλλον το έμαθαν από τα παιδιά και ήρθαν να δουν τον Επιθεωρητή. Όταν τελειώσαμε το φαγητό μας, είπε λίγα λόγια για την παιδεία και ξαφνικά τους ρωτάει:

- Δε μου είπατε, είστε ευχαριστημένοι από το δάσκαλο;
- Είμαστε, είμαστε, είναι καλός !!!!!! ακούστηκαν μερικές φωνές. Πρόλαβα να δω κάποια γελαστά πρόσωπα.
Δεν πρόλαβα να δω περισσότερους γιατί ακούστηκε μια δυνατή φωνή από το βάθος του μαγαζιού.
- Δεν είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι κύριε Επιθεωρητή είναι ο χειρότερος δάσκαλος !!!!!!! Μην ακούτε αυτούς εκεί μπροστά, γιατί είναι φίλοι του !!!!!!
Ο Επιθεωρητής μου ρίχνει αμέσως μια άγρια ματιά, που κατάλαβα ότι το φαγητό που έφαγα άρχισε να ανεβαίνει προς τα επάνω.
Εύστροφος όμως ο Επιθεωρητής γυρίζει και του λέει:
- Απ’ ό,τι βλέπω έχεις άσπρα μαλλιά και σίγουρα δεν έχεις παιδιά στο σχολείο.
- Μπορεί να μην έχω παιδιά, κ. Επιθεωρητή μου, αλλά έχω εγγόνια. Είναι τώρα δύο χρόνια που ρωτάω τον εγγονό μου όταν έρχεται από το σχολείο:
- Πόσες βεργιές έφαγες παιδί μου από το δάσκαλο σήμερα;
και συνέχεια η απάντησή του είναι, καμμία.
- Δύο χρόνια τώρα καμμία βεργιά. Δε γίνεται, δε βαράει.!!!!!! Πώς θα μάθει το παιδί αυτό γράμματα;
Εγώ όταν πήγαινα σχολείο γύριζα το μεσημέρι στο σπίτι με μαυρισμένα πόδια και χέρια.
Γι αυτό έμαθα γράμματα και διαβάζω εφημερίδα και ξέρω να βάζω υπογραφή. Όχι σαν μερικά «τσούκια» εδώ μέσα που αντί για υπογραφή βάζουν σταυρό!!!!
Ο Επιθεωρητής έριξε γύρω μια ματιά στους παρευρισκόμενους και τους ρωτάει:
- Εσείς τι λέτε; Να χτυπάει ο δάσκαλος;
Κανένας δεν μίλησε !!!!!
Τότε γυρίζει σε εμένα και μου λέει:
- Αφού θέλουν να βαράς, βάρα .!!!!!!!!! Μόνο πρόσεξε μη σπάσεις κανένα κεφάλι και πας «μέσα».

Χαιρέτησε, ο Επιθεωρητής, κι έφυγε

Χρυσούλα Τούντα (1925-2021)

Πλήρης ημερών, σε ηλικία 96 ετών απεβίωσε στη Καρίτσα η Χρυσούλα Τούντα, το γένος Τσεμπελή, χήρα του αείμνηστου Αναστασίου Γεω. Τούντα.

Η κηδεία τελέστηκε σήμερα, Δευτέρα 10 Μαΐου 2021, στον Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας στην Καρίτσα.

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους.

Δείτε τον οικογενειακό κλάδο της αείμνηστης στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα:

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα»

Δισέγγονα στο «Σπίτι του Ρουμάνου»

«Το σπίτι του Ρουμάνου», όπως είναι γνωστό από τους περισσότερους χωριανούς, χτίστηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα από τους πρώτους του ιδιοκτήτες, το Μιχάλη Μαλαβάζο ή «Ρουμάνο»  (1887-1981) και τη γυναίκα του Στυλιανή (1887-1979).

Το έκτησαν σύντομα μετά το γάμο τους το 1905. Εδώ γεννήθηκαν και τα εννιά παιδιά τους. Το σπίτι βρίσκεται στην Πέρα Γειτονιά της Καρίτσας δίπλα στο σπίτι του πατέρα του Μιχάλη, πάνω σε αδελφομοίρι, το μερίδιο γης του Μιχάλη από τον πατέρα του. Σημειώνεται ότι πολλά από τα άλλα γειτονικά σπίτια είναι κι αυτά Μαλαβαζαίικα.

Μετά το θάνατό του Ρουμάνου το 1981, το σπίτι το κληρονόμησε ο γιος του ο Διαμαντής που από το 1954 είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Το σπίτι στη συνέχεια μεταβιβάστηκε στο Μιχάλη Αδαμαντίου Μαλαβάζο όταν ο Διαμαντής πέθανε το 2017.

Στην πάνω φωτογραφία απεικονίζονται τρία δισέγγονα του Ρουμάνου και της θεια-Στυλιανής σε επίσκεψη στο πατρικό το 2017: Άνταμ, Βασίλης και Βικτώρια Μαλαβάζου

Τις φωτογραφίες παρεχώρησε ο σημερινός ιδιοκτήτης Μιχάλης Αδαμαντίου Μαλαβάζος από την Αδελαΐδα στην Αυστραλία.  Επιπλέον πληροφορίες από τον Μιχάλη Ιωάννη Μαλαβάζο.

Παρασκευή του Πάσχα 1962: Εορτή στην Παναγιά την «Τσιλιώτισσα»

Κάθε χρόνο στο γειτονικό μας Γεράκι η δοξολογία για τον εορτασμό της Ζωοδόχου Πηγής πραγματοποιείται την Παρασκευή του Πάσχα στο ομώνυμο εκκλησάκι στα Τσίλια γνωστό στους ντόπιους και ως «Η Παναγιά η Τσιλιώτισσα».

Τα Τσίλια, μια γραφική κοιλαδίτσα που βρίσκεται ανάμεσα στο Γεράκι και το Βρονταμά, είναι εγκαταλειμμένος πλέον χειμερινός οικισμός τσοπάνων και γεωργών, κυρίως Αϊγιωργιτών από την ορεινή περιοχή Αϊ-Γιώργη του Κοσμά Κυνουρίας.

Η φωτογραφία, πολύτιμο κειμήλιο της Άννας Ζούνη-Μαρουδά από την Αδελαΐδα στην Αυστραλία, απεικονίζει την οικογένειά της καθώς και συγγενείς στα Τσίλια την Παρασκευή του Πάσχα το 1962.

Από αριστερά: Παναγιώτης Κούρλας, ο γιος του Κώστας, η Άννα Ζούνη-Μαρουδά, η κόρη του Λιλή Κούρλα-Θελερίτη, η μητέρα του Πετρούλα Κούρλα, η Διαμάντω Μαρουδά, η Γεωργία Μαρουδά, η Γαρούφω Μαρούδα-Λαγογιάννη (που χτες έκλεισε 100 χρονών!), η Σοφούλη Μαρουδά και η Παντελίτσα Λαγογιάννη (κόρη της Γαρούφως). Πίσω από την Γεωργία και τη Γαρούφω είναι ο Θωμάς Τσερώνης και ίσως ο Ντίνος ο Μαλαβαζος.

Τη φωτογραφία παρεχώρησε η Άννα Ζούνη-Μαρουδά. Επιπλέον πληροφορίες από Χρυσούλα Σταματιπούλου.

Work of love for his mother’s village: Photographic tribute by Sotiris Skevis to "Karitsa of Parnonas"

A truly outstanding online album with some of the most iconic photographs ever taken in Karitsa and its outskirts may be viewed on the following link:  Afiéroma Sotíri Skévi stin «Karítsa tou Párnona»

Two hundred and sixty images all in all, very much veritable pieces of art, all taken by a descendant of Karitsa who truly loves the ancestral village but considers neighbouring Mari his home have been uploaded on our Facebook page.    

Sotiris Skevis, the son of Christos Skevis of Mari and Stratigoula Katsampis of Karitsa, was born in Mari in the early 1950s but grew up in Athens.  

A retired mechanical engineer, Sotiris is married to Aikaterini Karampatsou, head of the Piraeus Court of First Instance, with whom he has three daughters.  

Sotiris enjoys mountain climbing and trekking over the mountainous terrain in our parts of the world with which he shares a special bond. "My heart", he divulges, "beats on the rocks above the Parnon villages". Most of all, Sotiris delights in capturing with his camera lens the splendour before him; the beauty of the natural and built environment from grand landscapes, towering mountains, humble shepherd huts, quaint village houses, and even intimate details of sprouting flora.

All photos demonstrate his love and connection with his ancestral village and the essence of the world around us.

Whilst at first the album was designed to feature 200 images, as time went on more gems from Sotiris were added.  As he notes in the last image uploaded: “The end, for now… of a very beautiful long walk through my mother's village. Of course, I shall return with added energy and even more and better pen pictures.”

Take your time and peruse them one by one, it is well worth the effort.

A special plea… While a picture on its own is indeed worth a thousand words, captions are also important in presenting details not evident in the photos.  Readers are encouraged to add details, including names of localities, owners of huts, fields, and houses as well as any background information they deem interesting.