Με βαθιά θλίψη ανακοινώνουμε τον θάνατο του Αθανάσιου (Άρτσι) Κατσάμπη σε ηλικία 63 ετών, ο οποίος απεβίωσε στη Μελβούρνη την 10η Μαΐου 2025 ύστερα από μακρόχρονη μάχη.
Από μικρός, ο Θανάσης διακρινόταν για τη ζωντάνια και την καλοσύνη του. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, και η παρουσία του φώτιζε όσους τον περιτριγύριζαν. Θα λείψει βαθιά σε όλους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να τον αγαπήσουν.
Η οικογένειά μας βιώνει την απώλεια του αγαπημένου μας Άρτσι με αβάσταχτο πόνο. Η καλοσύνη, το χιούμορ και η ζεστασιά της ψυχής του θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά μας. Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας ξάδελφε. Θα μας λείπεις για πάντα.
Μοιραζόμαστε τη θλίψη και εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στη σύζυγό του Ντέμπι, στην ευρύτερη οικογένειά του, καθώς και σε όλους τους συγγενείς και φίλους του.
Αιωνία του η μνήμη.
Σας αγάπησα όλους όσο καλύτερα μπορούσα.
Ο καθένας από εσάς σήμαινε τόσα πολλά για μένα.
Ήρθε η ώρα να ξαποστάσω, να πιω ένα ποτηράκι και να πω το αντίο μου σε όλους εσάς που δώσατε νόημα στη ζωή μου.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που υπήρξατε μέρος της ζωής μου.
Τώρα είμαι με τη μητέρα μου!
Η ζωή σας θα συνεχιστεί μετά από μένα.
Να αγαπάτε και να εκτιμάτε όσους έχετε δίπλα σας και να ζείτε την κάθε μέρα με όλη σας την ψυχή.
Σας αγαπώ όλους,
Άρτσι
Επικήδειος Λόγος για τον Άρτσι: Έναν Άνθρωπο Γεμάτο Ζωή
Αγαπητοί συγγενείς και φίλοι,
Σήμερα, μαζευτήκαμε για να αποχαιρετήσουμε με βαριά καρδιά, αλλά και με απέραντη αγάπη, τον Θανάση – τον δικό μας Άρτσι. Έναν άνθρωπο που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του σε όλους μας, με τη ζωντάνια, την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία του.
Ο Θανάσης γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1961, στη Νάπιερ Στρητ στο Φιτζρόι, παιδί του Αναργύρου και της Καλλιόπης. Ήταν ο μικρότερος από τέσσερα αδέρφια – ο Γιάννης, ο Σαράντος και η αγαπημένη του αδερφή, η Γεωργία. Από μικρός ξεχώριζε – γεμάτος ενέργεια, σκανταλιάρης, περίεργος, πάντα έτοιμος να δοκιμάσει τα όρια, να σκαρφαλώσει στα δέντρα ή και στις σκεπές. Δεν υπήρχε ποτέ βαρετή στιγμή όταν ήταν ο Άρτσι τριγύρω.
Πήγε στο δημοτικό σχολείο του Λη Στρητ και εκεί γεννήθηκε η αγάπη του για το αυστραλιανό φούτι. Η αδερφή του, η Γεωργία, τον τραβούσε μαζί της σε κάθε αγώνα της Κάρλτον στο Πρίνσες Παρκ, φροντίζοντας να φτάνουν νωρίς για να πιάσουν τις καλύτερες θέσεις πίσω από τα δοκάρια. Κι όμως, η μεγάλη του αγάπη ήταν η ομάδα της Φιτζρόι. Σαν παιδί, φορούσε σχεδόν κάθε μέρα τη φανέλα της και η μητέρα του, κάθε χρόνο στα γενέθλιά του, του αγόραζε καινούργια – μια μικρή παράδοση αγάπης που δείχνει πόσο τον κακόμαθαν, και πόσο τον αγαπούσαν.
Ο Άρτσι ξεκίνησε το λύκειο στο Πρίνσες Χιλ και έπαιζε φούτι με την ομάδα «Πρίνσες Χιλ – Κάρλτον Τζούνιορς», όπου όλοι αναγνώριζαν το φυσικό του ταλέντο. Συνέχισε στο Φιτζρόι Χάι, όπου δημιούργησε φιλίες ζωής.
Η αγάπη του για την οικογένεια και τους φίλους ήταν θεμέλιο της ζωής του. Είχε πολλή αγάπη να προσφέρει και τον αγαπούσαν όλοι. Δεν εγκατέλειψε ποτέ το φούτι – το προπονούσε, το διαιτήτευε, το ζούσε. Έγινε θείος και, πιο πρόσφατα, προ-θείος. Ήταν σύζυγος τρυφερός και πατρική φιγούρα για πολλούς.
Για 40 ολόκληρα χρόνια, η αγαπημένη του Ντέμπι ήταν πάντα στο πλευρό του – μια σχέση βαθιάς αγάπης, συντροφικότητας και αφοσίωσης.
Ο Άρτσι ήταν άνθρωπος γενναιόδωρος. Κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα και Γιορτή της Μητέρας, έμπαινε στο σπίτι με μια σακούλα γεμάτη δώρα – για όλους. Δεν άφηνε κανέναν παραπονεμένο. Ήταν χαρά του να προσφέρει.
Είχε την εκπληκτική ικανότητα να βλέπει το καλό στους ανθρώπους. Καταλάβαινε τον άλλον με την καρδιά του και έκανε τους γύρω του να αισθάνονται σημαντικοί. Επικοινωνούσε με όλους – μικρούς και μεγάλους – με σεβασμό, χιούμορ και ζεστασιά.
Οι κουβέντες μαζί του είχαν πάντα βάθος. Είχε άποψη, διορατικότητα, κι έναν τρόπο να φωτίζει ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές. Άγγιξε και εμπλούτισε τις ζωές πολλών ανθρώπων – και όλοι εμείς σήμερα είμαστε απόδειξη αυτού.
Ήταν γεμάτος ζωή. Και αγάπη. Και φως. Και θα μας λείψει απέραντα.
Ο Άρτσι δεν θα ήθελε να τον θυμόμαστε με θλίψη. Θα ήθελε να τον θυμόμαστε με χαρά, με ένα μεγάλο χαμόγελο – όπως το μεγάλο, όμορφο χαμόγελο που είχε πάντα εκείνος. Θα ήθελε να συνεχίσουμε τη ζωή μας τολμηρά, με καρδιά και γενναιότητα – όπως έζησε εκείνος.
Αντίο αγαπημένε μας Άρτσι. Θα είσαι για πάντα μαζί μας.
Στου Άρτσι το Μονοπάτι
(Εις μνήμην Αθανασίου Κατσάμπη, 1961–2025)
Γεννήθηκες στου Φιτζρόι τη γειτονιά,
μα η ρίζα σου τραβούσε απ’ την Καρίτσα βαθιά·
του Αναργύρου βλαστάρι, της Καλλιόπης παιδί,
μες στ’ αυστραλέζικο φως, μα με λακωνική ψυχή.
Από μικρός γελούσες με μάτια ζωηρά,
σκαρφάλωνες σε δέντρα, έτρεχες σε πάρκα,
μα όπου κι αν πατούσες, άφηνες πατημασιές
γεμάτες αγάπη, ζεστασιά και σκανταλιές.
Με τη φανέλα της Φιτζρόι στους ώμους σου ριχτή,
κι η μάνα να σου παίρνει καινούργια κάθε γιορτή,
ήσουν παιδί με ψυχή, που τους πάντες αγκάλιαζε –
στο παιχνίδι, στη ζωή, στο φως που μοίραζε.
Ευλογημένος σύζυγος, φίλος ακριβός,
με της Ντέμπι τη στήριξη, δεσμός παντοτινός.
Σαν έμπαινες στο σπίτι, γεμάτος τσάντες, χαρά –
για όλους δώρο είχες, καρδιά γεμάτη αγαθά.
Ήξερες να μιλάς, να νιώθεις, να γιατρεύεις,
και με μια κουβέντα σου τον κόσμο να γλυκαίνεις.
Σε κάθε Πάσχα, σε γιορτές, ήσουν πάντα μπροστά,
όχι για λόγια – μα για πράξεις ζεστά.
Και τώρα που 'φυγες για πάντα σ’ άλλο φως,
δεν έσβησε η φλόγα σου – ζει μες σ’ εμάς, διαρκώς.
Έγινες άστρο φωτεινό στου ουρανού το στερέωμα,
να μας θυμίζεις πως η ζωή δεν είναι καθεστώ.
Καλοστρατιά σου, Άρτσι μας γλυκέ.
Στη μνήμη σου υψώνουμε ένα ποτήρι—
με δάκρυ και χαμόγελο μαζί.
Αιωνία σου η μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου