Στην καρδιά της Μελβούρνης, χτυπάει η καρδιά της Σπάρτης

Μια βόλτα ανάμεσα σε μνήμες, μάρμαρα και πατρίδα

Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μας από την Αδελαΐδα στη Μελβούρνη, εγώ και ο αγαπημένος μου ανιψιός Βαγγέλης, με τη συνοδεία του ανιψιού μας από τη Μελβούρνη, Αναργύρου Κατσάμπη, είχαμε την ευκαιρία να βαδίσουμε στα χνάρια της ιστορίας. Ιστορίας τόσο προσωπικής όσο και συλλογικής.

Σε μια πόλη που φιλοξενεί τη μεγαλύτερη ελληνική παροικία εκτός Ελλάδας, σταθήκαμε ενώπιον μνημειακών τόπων που ξύπνησαν μνήμες βαθιά χαραγμένες στις καρδιές μας.

Στάση πρώτη: Ο Λεωνίδας της Σπάρτα Πλέις

Στην Σπάρτα Πλέις, μέσα στην πολύβουη καθημερινότητα του Μπράνσγουικ, σταθήκαμε μπροστά στον Λεωνίδα. Φρουρό ακίνητο, διαχρονικό, με βλέμμα στραμμένο στο άπειρο. Το άγαλμά του δεν είναι απλώς μνημείο. Είναι φάρος που δείχνει στους Λάκωνες της Αυστραλίας τον δρόμο πίσω στις ρίζες τους.

Η αδελφοποίηση του Μπράνσγουικ με τη Σπάρτη δεν είναι μια απλή διοικητική πράξη. Είναι πράξη ψυχής, μια γέφυρα καρδιάς ανάμεσα στις δυο μας πατρίδες.

Στάση δεύτερη: Η καρδιά της Παλλακωνικής

Μόλις τέσσερα λεπτά με τα πόδια από τον Λεωνίδα, στο Άλμπερτ Στρητ, στέκει η αίθουσα της Παλλακωνικής Αδελφότητας. Ένα αρχοντικό κτήριο, ανακαινισμένο με τον κόπο και την αγάπη των πρώτων μεταναστών. Εκεί χτυπά ακόμη ο παλμός της Λακωνίας. Δυνατός, πεισματάρης, περήφανος. Οι τοίχοι κρατούν ακόμη τις φωνές της ξενιτιάς, τα τραγούδια της παρέας, τους ήχους του χορού και του λαούτου

Από εκεί κατευθυνθήκαμε σε τόπους ιερούς. Όχι για τον επίσημο χάρτη της Μελβούρνης, αλλά για τον οικογενειακό και συναισθηματικό μας χάρτη. Τόπους που σημάδεψαν τις πρώτες μας εμπειρίες στην Αυστραλία το 1961 και το 1962.

Στάση τρίτη: Το Φιτζρόι Όβαλ και Αυστραλιανό Φούτυ

Πρώτα στο Φιτζρόι Όβαλ, στη γωνία της Φρίμαν Στρητ και της Μπράνσγουικ Στρητ στο Νορθ Φιτζρόι. Εκεί παρακολουθήσαμε το πρώτο μας παιχνίδι από το άγνωστο τότε Αυστραλιανό Φούτυ. Ένα παιχνίδι που με τον καιρό αγαπήσαμε, γιατί μας ένωσε με τη νέα μας πατρίδα.

Στάση τέταρτη: Πρώτο μας σπίτι στην Αυστραλία

Στη συνέχεια, στο Νάμπερ 2 Κέρτεν Πλέις. Το πρώτο σπίτι που αγόρασαν ο θείος Αργύρης και η θεία Καλλιόπη. Το πρώτο μας κατάλυμα στην Αυστραλία. Ένα καταφύγιο στην ξενιτιά.

Στάση πέμπτη: Πρώτο μας σχολείο

Έπειτα, στο Λη Στρητ Στέιτ Σκουλ. Εκεί όπου για πρώτη φορά προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε μια νέα γλώσσα. Ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα. Έναν νέο κόσμο. Θυμόμαστε ακόμη το δέος. Την αμηχανία, τη σιωπή και την ελπίδα.

Στάση έκτη: Πρώτο σπίτι του πατέρα

Η διαδρομή μας κορυφώθηκε στο Νάμπερ 19 Νάπιερ Στρητ. Το πρώτο σπίτι που φιλοξένησε τον πατέρα μας όταν έφτασε το 1958. Εκεί ξεκίνησε το δικό του αυστραλιανό όνειρο. Κι εκεί, η σιωπή μίλησε. Ένιωθες τον πατέρα να στέκεται ακόμη στη γωνία του δρόμου με μια βαλίτσα στο χέρι και ελπίδα στην καρδιά.

Μνήμη και μέλλον μαζί

Εκείνη τη μέρα, στη Μελβούρνη, δεν περπατήσαμε απλώς. Προσκυνήσαμε. Κάθε βήμα ήταν επιστροφή. Κάθε γωνία, μια συγκίνηση. Κάθε τοίχος, μια σελίδα από το δικό μας βιβλίο ζωής. Φύγαμε με την ψυχή πιο γεμάτη. Γιατί σ’ αυτή τη στροφή του κόσμου, βρήκαμε τη Σπάρτη μας ζωντανή. Όπως της αξίζει.

Βιογραφικά σημειώματα

Ο Βαγγέλης Κατσάμπης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αδελαΐδα. Είναι εγγονός μεταναστών από τη Λακωνία, με καταγωγή από το ορεινό χωριό Καρίτσα. Με βαθιά αγάπη για την ελληνική του κληρονομιά, ταξιδεύει συχνά σε τόπους όπου η μνήμη της πατρίδας παραμένει ζωντανή, αναζητώντας πάντα το νήμα που ενώνει τις γενιές.

Ο γράφων γεννήθηκε στην Καρίτσα του Πάρνωνα και μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1961, σε ηλικία εννέα ετών. Η Λακωνία, με τους ανθρώπους, την ιστορία και τα τοπία της, παραμένει βαθιά ριζωμένη στην καρδιά του και αποτελεί πηγή έμπνευσης και καθοδήγησης για τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Φωτογραφίες

Σπάρτα Πλέις, Μπράνσγουικ
Μπροστά στον αιώνιο φρουρό της Σπάρτης, στη Σπάρτα Πλέις του Μπράνσγουικ. Ο Λεωνίδας δεν είναι μόνο άγαλμα. Είναι μνήμη, σύμβολο και υπόμνηση της καταγωγής μας.

Αίθουσα Παλλακωνικής Αδελφότητας, Άλμπερτ Στρητ
Μπροστά από την Αίθουσα της Παλλακωνικής Αδελφότητας — το σπίτι των Λακώνων στη Μελβούρνη. Εκεί όπου χτυπά ακόμη δυνατά η καρδιά της Λακωνίας στην Αυστραλία.

Φιτζρόι Όβαλ, Φρίμαν Στρητ και Μπράνσγουικ Στρητ
Στο γήπεδο Φιτζρόι Όβαλ όπου παρακολουθήσαμε το πρώτο μας παιχνίδι αυστραλιανού φούτυ. Ένα παιχνίδι άγνωστο, που με τον καιρό έγινε κομμάτι της νέας μας ταυτότητας.

Νάμπερ 2 Κέρτεν Πλέις
Μπροστά στο πρώτο μας σπίτι στην Αυστραλία. Εκεί όπου ο θείος Αργύρης και η θεία Κλειώπη μάς άνοιξαν την αγκαλιά τους. Μια ζεστή γωνιά μέσα στη μεγάλη άγνωστη πόλη.

Λη Στρητ Στέιτ Σκουλ

Εδώ, μπροστά στο σχολείο, εκεί όπου πριν από 63 χρόνια ακούσαμε για πρώτη φορά αγγλικά. Εκεί όπου αρχίσαμε να χτίζουμε τις πρώτες γέφυρες με τον νέο κόσμο που άνοιγε μπροστά μας.

Νάμπερ 19 Νάπιερ Στρητ
Μπροστά στο σπίτι όπου έφτασε ο πατέρας μας το 1958. Εκεί όπου άρχισε να φυτεύει ρίζες σε νέα γη. Μια σιωπηλή γωνιά της Μελβούρνης γεμάτη προσδοκία, μόχθο και ελπίδα.

Η Καρίτσα δε σ’ αφήνει. Άμα τη ζήσεις, ρέει στο αίμα σου

 «Μπορεί να πήραν το παιδί απ’ την Καρίτσα, μα δεν βγάζουν την Καρίτσα απ’ το παιδί.»

Έχω το προνόμιο — έστω και μόνο στο νου μου — να βλέπω κάθε μέρα την πανοραμική όψη του χωριού μου, όπως φαντάζομαι φαίνεται από κει ψηλά, απ’ το εκκλησάκι του Άη Γιάννη. Είναι η ματιά εκείνου που μεγάλωσε εδώ, που ξέρει τα μονοπάτια, τους ήχους και τις σιωπές αυτού του τόπου. Είναι θέα προνομιούχα, μα όχι σπάνια. Είναι αυτή που βλέπουμε εμείς οι Καριτσιώτες κάθε μέρα, είτε έχει λιακάδα είτε ρίχνει βροχή.

Μπροστά μου απλώνεται η σκληροτράχηλη γη του Πάρνωνα, η δική μας γη. Με τα πουρνάρια, τα κέδρα, τα βράχια — όλα γνώριμα από τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί βοσκούν τα γίδια, «τα σφαχτά μας» όπως τα λέγαμε. Η εικόνα αυτή μιλά για γενιές που διάβαζαν τη φύση με το ένστικτο. Η γη εδώ δεν χαρίζεται. Είναι άγρια, ανώμαλη, και σου ζητά υπομονή και σεβασμό. Εγώ ξέρω τι θα πει πέτρα και ξερορίζι. Τα περπάτησα όλα, από τόσα δα, ξυπόλυτο παιδάκι.

Καθώς κατεβάζω το βλέμμα, ο τόπος γλυκαίνει. Ο μικρός κάμπος ξεδιπλώνεται μπροστά μου, με τις ελιές, τα χωράφια, τις πλαγιές και τα βοσκοτόπια. Είναι η γη που δουλέψαμε, γιατί εμείς δεν αφήνουμε το χώμα να ξαποστάσει. Οι μουλαρόδρομοι και τα μονοπάτια ξεχωρίζουν καθαρά, σαν τις γραμμές στην παλάμη μου. Δρόμοι που οδηγούν σε στάνες, σε καλύβια, σε ζωές. Δεν είναι εξωτική αυτή η εικόνα. Είναι δικιά μου. Είναι η καθημερινότητά μου. Αυτό βλέπαμε κάθε μέρα, με χιόνι ή με ήλιο.

Κι εκεί, μακριά, λάμπει ο Λακωνικός κόλπος. Ασημένιος, φωτεινός, εκεί που φιλιέται ο ουρανός με τη θάλασσα. Κι ας είναι βουνίσιος ο τόπος μου, πάντα είχε το βλέμμα στραμμένο στο πέλαγος. Όταν το φως περνά μέσα απ’ τα σύννεφα και πέφτει πάνω στις ελιές, νιώθω σαν να λάμπει ο Θεός. Έτσι λέγαμε. Κι έτσι το πίστευα.

Βλέπω τους ορεινούς όγκους, τα πέτρινα υψώματα που σκαρφάλωνα παιδί. Εκεί που άλλοι βλέπουν απλώς βουνά, εγώ βλέπω τις ιστορίες μας. Την Ασφάκα, την Τσούκα, τον Ελατιά. Κάθε όνομα κι ένα βήμα. Ένα ίχνος. Μια ανάμνηση. Ο τόπος αυτός δεν είναι απλώς όμορφος. Είναι βαθιά δικός μου.

Ο ουρανός, γεμάτος σύννεφα, αφήνει φως να σκίζει τη σκοτεινιά και να πέφτει στα χωράφια. Κι εγώ λέω, όπως λέγανε οι παλιοί Καριτσιώτες: «Έτσ’ είν’ ο καιρός μας. Μουλαρικός, μα δίκαιος.»

Αυτή η εικόνα, είτε την αντικρίζω είτε την κρατώ στο νου μου, είναι κάτι παραπάνω από όμορφη. Είναι ρίζα. Είναι η βεβαιότητα πως η ψυχή μου ανήκει κάπου. Πως δεν χρειάζεται να ανακαλύψω αυτόν τον τόπο, γιατί με μεγάλωσε. Μου έμαθε να στέκομαι όρθιος. Να κοιτάζω μπροστά. Είναι προνόμιο να ’χεις τέτοιον τόπο.

Όταν στη φαντασία μου στέκομαι στου Άη Γιάννη και κοιτάζω κάτω, νιώθω πως κρατάω ολόκληρο το χωριό στην παλάμη μου. Αυτή είναι η γη μας. Όχι μόνο όμορφη, μα δική μας. Μεγαλώσαμε μαζί της. Ξέρει τις φωνές μας, τα τραγούδια μας, τις σιωπές μας. Εδώ βγήκαν οι πρώτες μου κραυγές. Εδώ έμαθα να περπατώ, να κουβαλώ, να δουλεύω, να ελπίζω.

«Αυτό βλέπω κάθε μέρα μου», λέω καμιά φορά σε κάποιον φίλο ξένο. Κι εκείνος δεν με πιστεύει. Μα ναι, κάθε μέρα, βροχή ή λιακάδα, αυτή είναι η θέα μου. Κι ο καιρός αλλάζει, μα η αγάπη μένει ίδια. Γιατί εγώ δεν βλέπω μόνο τοπίο. Βλέπω το παρελθόν μου. Βλέπω τον πατέρα μου να οργώνει στα Ανάσκελα. Τη μάνα μου πάνω στη σκάλα να μαζεύει ελιές στην Αντωναίικη Πλεύρα. Τη γιαγιά να διαλέγει αγριόχορτα στην Πάνου Λούτσα. Τον παππού να φτιάχνει μαγκούρες στο Καλύβι του Μπάλα. Και εμένα, οκτώ χρονών παιδάκι, να παίρνω σβάρνα το Βατσουραίικο Στεφάνι και να φυλάω τις γίδες στη Μισορράχη.

Και όταν είμαι μακριά, απλώς κλείνω τα μάτια. Τη βλέπω πάλι μπροστά μου. Τη μυρίζω. Τη νιώθω. Γιατί, όπως έλεγε κι ο πατέρας μου: «Η Καρίτσα δε σ’ αφήνει. Άμα τη ζήσεις, ρέει στο αίμα σου.»

Αθανάσιος Κατσάμπης (1961-2025)

Με βαθιά θλίψη ανακοινώνουμε τον θάνατο του Αθανάσιου (Άρτσι) Κατσάμπη σε ηλικία 63 ετών, ο οποίος απεβίωσε στη Μελβούρνη την 10η Μαΐου 2025 ύστερα από μακρόχρονη μάχη.

Ο Θανάσης γεννήθηκε στη Μελβούρνη την 1η Ιουλίου 1961. Ήταν ο νεότερος γιος του αείμνηστου Αναργύρου και της αείμνηστης Καλλιόπης Κατσάμπη, με καταγωγή από την Καρίτσα και τις Βελιές Λακωνίας. Οι γονείς του εργάζονταν αρχικά ως εργάτες γης στον Λέημονα Λακωνίας, πριν μεταναστεύσουν στην Αυστραλία με το πλοίο «Καστέλ Βέρντε», φτάνοντας στο λιμάνι της Μελβούρνης στις 11 Απριλίου 1954.

Από μικρός, ο Θανάσης διακρινόταν για τη ζωντάνια και την καλοσύνη του. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, και η παρουσία του φώτιζε όσους τον περιτριγύριζαν. Θα λείψει βαθιά σε όλους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να τον αγαπήσουν.

Η οικογένειά μας βιώνει την απώλεια του αγαπημένου μας Άρτσι με αβάσταχτο πόνο. Η καλοσύνη, το χιούμορ και η ζεστασιά της ψυχής του θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά μας. Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας ξάδελφε. Θα μας λείπεις για πάντα.

Μοιραζόμαστε τη θλίψη και εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στη σύζυγό του Ντέμπι, στην ευρύτερη οικογένειά του, καθώς και σε όλους τους συγγενείς και φίλους του.

Αιωνία του η μνήμη.

Τελευταίο Γράμμα από τον Άρτσι

Μετά τον θάνατό του, ο Άρτσι αφήνει το εξής μήνυμα σε όλους που στη ζωή τον γνώρισαν.

Στη γυναίκα μου, την αδελφή μου, τον αδελφό μου, τα παιδιά μου, την ευρύτερη οικογένεια και όλους τους φίλους που στάθηκαν στη ζωή μου.

Σας αγάπησα όλους όσο καλύτερα μπορούσα.

Ο καθένας από εσάς σήμαινε τόσα πολλά για μένα.

Ήρθε η ώρα να ξαποστάσω, να πιω ένα ποτηράκι και να πω το αντίο μου σε όλους εσάς που δώσατε νόημα στη ζωή μου.

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που υπήρξατε μέρος της ζωής μου.

Τώρα είμαι με τη μητέρα μου!

Η ζωή σας θα συνεχιστεί μετά από μένα.

Να αγαπάτε και να εκτιμάτε όσους έχετε δίπλα σας και να ζείτε την κάθε μέρα με όλη σας την ψυχή.

Σας αγαπώ όλους,
Άρτσι

Επικήδειος Λόγος για τον Άρτσι: Έναν Άνθρωπο Γεμάτο Ζωή

Αγαπητοί συγγενείς και φίλοι,

Σήμερα, μαζευτήκαμε για να αποχαιρετήσουμε με βαριά καρδιά, αλλά και με απέραντη αγάπη, τον Θανάση – τον δικό μας Άρτσι. Έναν άνθρωπο που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του σε όλους μας, με τη ζωντάνια, την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία του.

Ο Θανάσης γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1961, στη Νάπιερ Στρητ στο Φιτζρόι, παιδί του Αναργύρου και της Καλλιόπης. Ήταν ο μικρότερος από τέσσερα αδέρφια – ο Γιάννης, ο Σαράντος και η αγαπημένη του αδερφή, η Γεωργία. Από μικρός ξεχώριζε – γεμάτος ενέργεια, σκανταλιάρης, περίεργος, πάντα έτοιμος να δοκιμάσει τα όρια, να σκαρφαλώσει στα δέντρα ή και στις σκεπές. Δεν υπήρχε ποτέ βαρετή στιγμή όταν ήταν ο Άρτσι τριγύρω.

Πήγε στο δημοτικό σχολείο του Λη Στρητ και εκεί γεννήθηκε η αγάπη του για το αυστραλιανό φούτι. Η αδερφή του, η Γεωργία, τον τραβούσε μαζί της σε κάθε αγώνα της Κάρλτον στο Πρίνσες Παρκ, φροντίζοντας να φτάνουν νωρίς για να πιάσουν τις καλύτερες θέσεις πίσω από τα δοκάρια. Κι όμως, η μεγάλη του αγάπη ήταν η ομάδα της Φιτζρόι. Σαν παιδί, φορούσε σχεδόν κάθε μέρα τη φανέλα της και η μητέρα του, κάθε χρόνο στα γενέθλιά του, του αγόραζε καινούργια – μια μικρή παράδοση αγάπης που δείχνει πόσο τον κακόμαθαν, και πόσο τον αγαπούσαν.

Ο Άρτσι ξεκίνησε το λύκειο στο Πρίνσες Χιλ και έπαιζε φούτι με την ομάδα «Πρίνσες Χιλ – Κάρλτον Τζούνιορς», όπου όλοι αναγνώριζαν το φυσικό του ταλέντο. Συνέχισε στο Φιτζρόι Χάι, όπου δημιούργησε φιλίες ζωής.

Η αγάπη του για την οικογένεια και τους φίλους ήταν θεμέλιο της ζωής του. Είχε πολλή αγάπη να προσφέρει και τον αγαπούσαν όλοι. Δεν εγκατέλειψε ποτέ το φούτι – το προπονούσε, το διαιτήτευε, το ζούσε. Έγινε θείος και, πιο πρόσφατα, προ-θείος. Ήταν σύζυγος τρυφερός και πατρική φιγούρα για πολλούς.

Για 40 ολόκληρα χρόνια, η αγαπημένη του Ντέμπι ήταν πάντα στο πλευρό του – μια σχέση βαθιάς αγάπης, συντροφικότητας και αφοσίωσης.

Ο Άρτσι ήταν άνθρωπος γενναιόδωρος. Κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα και Γιορτή της Μητέρας, έμπαινε στο σπίτι με μια σακούλα γεμάτη δώρα – για όλους. Δεν άφηνε κανέναν παραπονεμένο. Ήταν χαρά του να προσφέρει.

Είχε την εκπληκτική ικανότητα να βλέπει το καλό στους ανθρώπους. Καταλάβαινε τον άλλον με την καρδιά του και έκανε τους γύρω του να αισθάνονται σημαντικοί. Επικοινωνούσε με όλους – μικρούς και μεγάλους – με σεβασμό, χιούμορ και ζεστασιά.

Οι κουβέντες μαζί του είχαν πάντα βάθος. Είχε άποψη, διορατικότητα, κι έναν τρόπο να φωτίζει ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές. Άγγιξε και εμπλούτισε τις ζωές πολλών ανθρώπων – και όλοι εμείς σήμερα είμαστε απόδειξη αυτού.

Ήταν γεμάτος ζωή. Και αγάπη. Και φως. Και θα μας λείψει απέραντα.

Ο Άρτσι δεν θα ήθελε να τον θυμόμαστε με θλίψη. Θα ήθελε να τον θυμόμαστε με χαρά, με ένα μεγάλο χαμόγελο – όπως το μεγάλο, όμορφο χαμόγελο που είχε πάντα εκείνος. Θα ήθελε να συνεχίσουμε τη ζωή μας τολμηρά, με καρδιά και γενναιότητα – όπως έζησε εκείνος.

Αντίο αγαπημένε μας Άρτσι. Θα είσαι για πάντα μαζί μας.

Στου Άρτσι το Μονοπάτι

(Εις μνήμην Αθανασίου Κατσάμπη, 1961–2025)

Γεννήθηκες στου Φιτζρόι τη γειτονιά,
μα η ρίζα σου τραβούσε απ’ την Καρίτσα βαθιά·
του Αναργύρου βλαστάρι, της Καλλιόπης παιδί,
μες στ’ αυστραλέζικο φως, μα με λακωνική ψυχή.

Από μικρός γελούσες με μάτια ζωηρά,
σκαρφάλωνες σε δέντρα, έτρεχες σε πάρκα,
μα όπου κι αν πατούσες, άφηνες πατημασιές
γεμάτες αγάπη, ζεστασιά και σκανταλιές.

Με τη φανέλα της Φιτζρόι στους ώμους σου ριχτή,
κι η μάνα να σου παίρνει καινούργια κάθε γιορτή,
ήσουν παιδί με ψυχή, που τους πάντες αγκάλιαζε –
στο παιχνίδι, στη ζωή, στο φως που μοίραζε.

Ευλογημένος σύζυγος, φίλος ακριβός,
με της Ντέμπι τη στήριξη, δεσμός παντοτινός.
Σαν έμπαινες στο σπίτι, γεμάτος τσάντες, χαρά –
για όλους δώρο είχες, καρδιά γεμάτη αγαθά.

Ήξερες να μιλάς, να νιώθεις, να γιατρεύεις,
και με μια κουβέντα σου τον κόσμο να γλυκαίνεις.
Σε κάθε Πάσχα, σε γιορτές, ήσουν πάντα μπροστά,
όχι για λόγια – μα για πράξεις ζεστά.

Και τώρα που 'φυγες για πάντα σ’ άλλο φως,
δεν έσβησε η φλόγα σου – ζει μες σ’ εμάς, διαρκώς.
Έγινες άστρο φωτεινό στου ουρανού το στερέωμα,
να μας θυμίζεις πως η ζωή δεν είναι καθεστώ.

Καλοστρατιά σου, Άρτσι μας γλυκέ.
Στη μνήμη σου υψώνουμε ένα ποτήρι—
με δάκρυ και χαμόγελο μαζί.
Αιωνία σου η μνήμη.

New Brilliance at Evangelistria: Fresh Icons Bring Spiritual Renewal to the Church in Karitsa

“The icon work at Evangelistria began a year ago and is progressing well. We thank everyone for their incredible support.”

– Alexandra Katsampi

The Church of Evangelistria in Karitsa is steadily becoming a breathtaking masterpiece of art and faith, thanks to the ongoing iconography project that started a year ago. Alexandra Katsampi sent 56 new photos that highlight the impressive progress of this sacred work, which has deeply touched the hearts of all Karitsiotes, both at home and abroad.

A Journey of Faith and Creativity

After last year’s successful first stages, the project is now entering an even richer phase. Dozens of new icons recently added to the church’s interior have brought renewed spiritual energy, turning the space into a living testament to faith, tradition, and community effort.

The artistic direction, led by experienced iconographer Triantafyllos Kagias and his dedicated team, stays true to Byzantine traditions and church artistry.

Alexandra Katsampi, closely involved in the project, shared: “The iconography began a year ago and is moving ahead smoothly. We’re grateful for the overwhelming support from everyone.”

Icons Uniting a Community

The response from Karitsa’s community, both in Greece and beyond, has been heartfelt and unwavering. The emotional impact of the saints’ portraits and biblical scenes hasn’t just deepened local devotion, it’s also bridged generations, reconnecting people with their shared roots.

As noted in earlier updates: “We’ve seen huge support from Karitsa’s diaspora, and even from those without direct ties to our village.”

This project is no longer just about beauty; it’s a collective act of memory, faith, and identity. Evangelistria Church is now a symbol of unity, offering both a sacred refuge and a place that tells the story of Karitsa’s soul.

What’s Next for the Icons?

Spurred by Alexandra and Father Christos Karydogiannis, the church committee is preparing for the next phase: painting the upper areas of the church with rich biblical themes. These will complete the visual and spiritual identity of Evangelistria.

Alexandra adds: “Anyone wishing to donate can reach out to me directly.”

Every contribution, big or small, helps build a space that reflects our history, faith, and community spirit.

The iconography at Evangelistria isn’t just art, it’s a revival of shared memory and faith. A heartfelt thanks to all who support this vision. Karitsa truly shines through the light of its saints.