Ποίηση Βασίλη Βλαχάκου: «Και επί γης ειρήνη»

Ελάτε ν' αλλάξουμε τον κόσμο

όλοι μαζί, λααοί, να σώσουμε τη γη

Τον επίκαιρο ποιητικό του λόγο προσφέρει στα «Καριτσιώτικα Νέα» ο Βασίλης Βλαχάκος, δάσκαλος του χωριού, στις αρχές της δεκαετίας του '70.

Ποίηση Βασίλη Βλαχάκου: «Ματωμένα Χριστούγεννα»

«Χαρούμενα Χριστούγεννα

με υγεία και ειρήνη

και όλα τα ποθούμενα

με αγάπη και γαλήνη!»

Ο Βασίλης Βλαχάκος, βραβευμένος ποιητής και συγγραφέας από τη Λακωνία, δίδασκε στο σχολείο της Καρίτσας στη δεκαετία του ’70 και εξακολουθεί να διατηρεί στενές σχέσεις με το χωριό μας. Με ευχές για Χριστούγεννα, εκφράζει επιθυμίες για υγεία και ειρήνη, ευχόμενος για όνειρα που να γίνουν πραγματικότητα με αγάπη. Παρουσιάζει επίσης το ποίημά του «Ματωμένα Χριστούγεννα», αναδεικνύοντας τα συναισθήματα στη Μέση Ανατολή, εστιάζοντας στη σταύρωση του Χριστού και την έλλειψη συμπόνιας. Αντιπαραβάλλει παράδοση με πραγματικότητα, επιδιώκοντας θαύμα που θα αλλάξει τα πάντα. Η επανάληψη της γέννησης και της σταύρωσης αντιπροσωπεύει ανανέωση και ελπίδα για μεταμόρφωση της ανθρωπότητας

*

Η Μέση Ανατολή χωρίς ανατολή
δεν έχουν οι άνθρωποι στον ήλιο μοίρα
η Αγάπη στον Σταυρό του Γολγοθά
φθόνος κι αλληλοσπαραγμός
«ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ», Χριστέ μου,
καραβάνια ο ξεριζωμός
άταφοι νεκροί δίπλα στα μπάζα
κ’ η ανθρωπότητα, «ὠιμέ..! δεν έχει γάζα
να επουλώσει των αμάχων τις πληγές.

*

Ρουκέτες χτυπάνε τα αστέρια
νεκρή η Πούλια κι ο Αυγερινός
της Βηθλεέμ λαβώθηκε το Αστέρι
μάτωσε η Γη κἁι ο Ουρανός
οι Άγιοι Τόποι με αγρυπνίες
με παρακλήσεις, προσευχές,
οι Άγιοι στον Παράδεισο με λιτανείες
να πάψουν του πολέμου οι ιαχές.

*

Στα φετινά Γενέθλια, Χριστέ μου,
αιχμάλωτοι, στις στρούγκες, οι βοσκοί
όμηροι στα καταφύγια οι Μάγοι
με τόση δυστυχία και οδύνη
με τί πίστη, ποια ελπίδα.., ποια ζωή..,
πώς να γιορτάσει η Χριστιανοσύνη
οι Άγγελοι πώς να ψάλλουν «Ὠσαννά!»
πώς να πουν «..καί ἐπί γῆς εἰρήνη!»
μόνο ο Ηρώδης μες την καλή χαρά
σαν βλέπει τα παιδιά νεκρά στους δρόμους
τον θρόνο ονειρεύεται και λαχταρά.

*

Τέτοιοι αιμοχαρείς και θηριώδεις
γράφουν τη μοίρα των λαών
που ξέρουν πότε γεννηθήκαμε
και πότε θα πεθάνουμε, άνθρωπέ μου.
Αιμορραγεί η Γη σ’ όλα τα μέρη
αίμα δεν έχει να δώσει ο Ουρανός
κάνε το θαύμα σου, Χριστέ μου,
κι ο αλλόθρησκος να γίνει χριστιανός.

*

Τί κι αν γεννήθηκες, Χριστέ μου,
φοβάμαι, πως πρέπει ξανά να γεννηθείς
δύο φορές να σταυρωθείς
και άλλες τόσες να αναστηθείς
μήπως και πιστέψουμε, Θεέ μου.

Family Trees of Southern Parnon: Old Photos from Kosmas Kynourias

"Every photo tells a chapter of a story that comes alive through memories."

Today, at the luncheon of the Greek Elderly and Pensioners Association in Goodwood, Adelaide, Koula Tsintziniotis (nee Piliouras) and Angeliki Kotsonis (formerly Pilioura), first cousins from Kosmas of Kynouria, relived memories and recollections through old photographs.

With warm memories held close, Koula retrieved two old photographs from the bottom of her handbag. She's certain these historical images were captured in Kosmas around July 1, 1930, eight years before she was born, during the celebration of the village's patron saints, the Holy Anargyroi.

The first photo features their grandfather, Konstantinos Piliouras (1861-1952), with three of his sons: likely Elias (1913-), George (1908-1988), and possibly Antonis (1910-1999). Dimitris (1892-1972), Panagiotis (1901-1989), and his only daughter Angeliki (1894) are not in the picture. Another son, Thanasis (1897-1921), tragically lost his life in the "Asia Minor Catastrophe" between 1919 and 1922.

The second photo shows Grandfather Konstantinos with the family at a festive lunch, including George Manolias (second from the right), the son-in-law from America who had married Angeliki about ten years prior.

Koula, daughter of Dimitris (her mother, Olga Koutsoviti (1902-1985) from Geraki), immigrated to Australia in 1964 at the age of 26 to marry Dimitris Tsintziniotis (1930-2005), a "Gerakito-Kosmitis", with Kosmas ancestry but residing in Geraki. Despite being from neighbouring villages, Koula reveals she had never seen Dimitris in Greece. He was in Geraki, and she was in Kosmas. They courted through correspondence, agreed to get engaged, and exchanged rings quickly through letters, while he had already immigrated and lived in Adelaide, Australia, and she was still in Kosmas, Greece. They met in person for the first time when she disembarked from the ship at the port of Melbourne, and he awaited her with a bouquet of flowers!

Angeliki, daughter of uncle George (her mother, Theodoroula Malavazos (1918-2002) from Karitsa), immigrated with the family to Australia in 1964, at the age of 12. Uncle George, at 56, was the oldest Karitsioto-Kosmitis (dual resident) to receive a visa to work in Australia. He passed away in Adelaide at the age of 80 in 1988.

These photographs reveal a piece of their family's history and roots, keeping alive memories and stories of the past. They are testimonies of a legacy that binds us to tradition and our origins.

The underlying message behind these photos is the power of family, memories, and the continuity of history. They serve as a reminder to honour our ancestors and the heritage they passed down, keeping our history alive for future generations. Old photographs are windows to the past, allowing us to maintain our connection to our heritage and roots, keeping alive the stories that shaped our lives.

Explore the family branch of  Konstantinos Dimitriou Piliouras (1861-1952) in the Family Trees of Southern Parnon.

Family Trees of Southern Parnon are sponsored by the Pan-Laconian Society of South Australia 'Leonidas' and the Karitsa Community South Australia 'Karitsa'.

Οικογενειακά Δέντρα Νότιου Πάρνωνα: Παλιές Φωτογραφίες από το Κόσμα Κυνουρίας

 «Κάθε φωτογραφία είναι ένα κεφάλαιο μιας ιστορίας που ζωντανεύει μέσα από τις μνήμες.»

Σήμερα, στο τραπέζι των Ελλήνων Ηλικιωμένων και Συνταξιούχων στο Γκούντγουντ της Αδελαΐδας, η Κούλα Τσιντζινιώτη (πρώην Πήλιουρα) και η Αγγελική Κοτσώνη (πρώην Πήλιουρα), πρωτοξάδελφες από το Κοσμά της Κυνουρίας, ζωντάνεψαν στιγμές αναμνήσεων και μνήμης μέσα από παλιές φωτογραφίες.

Κρατώντας στη μνήμη της τις παλιές αναμνήσεις με ζεστασιά, η Κούλα ανέσυρε από το βάθος της τσάντας της δύο παλιές φωτογραφίες. Είναι σίγουρη πως αυτά τα κομμάτια ιστορίας είχανε απαθανατιστεί, πιθανόν, στο Κοσμά κάπου γύρω στην 1η Ιουλίου του 1930, οκτώ χρόνια πριν ακόμα αυτή γεννηθεί, κατά τη γιορτή των Αγίων Αναργύρων, των πολιούχων του χωριού.

Η πρώτη φωτογραφία παρουσιάζει τον παππού τους Κωνσταντίνο Πήλιουρα (1861-1952) με τρεις από τους γιους του: πιθανότατα τον Ηλία (1913-), τον Γιώργη (1908-1988) και ίσως τον Αντώνη (1910-1999). Ο Δημήτρης (1892-1972), ο Παναγιώτης (1901-1989) και η μοναχοκόρη του η Αγγελικώ (1894) δεν είναι στην εικόνα. Ένας άλλος γιος, ο Θανάσης (1897-1921), είχε τραγικά χάσει τη ζωή του στη «Μικρασιατική Καταστροφή» μεταξύ του 1919 και του 1922.

Η δεύτερη φωτογραφία δείχνει τον παππού Κωνσταντίνο με την οικογένεια σε ένα γιορτινό τραπέζι, όπου είναι και ο Γιώργος Μανωλιάς (δεύτερος από δεξιά), ο γαμπρός από την Αμερική που είχε πάρει την Αγγελικώ περίπου δέκα χρόνια πριν.

Η Κούλα, κόρη του Δημήτρη, (η μητέρα της, η Όλγα Κουτσοβίτη (1902-1985) από το Γεράκι), μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1964, όταν ήταν 26 ετών, για να παντρευτεί τον Γερακιτο-Κοσμίτη αρραβωνιαστικό της Δημήτρη Τσιντζινιώτη (1930-2005). Παρότι ήταν κοντοχωριανοί, η Κούλα αποκαλύπτει ότι ποτέ δεν είχε δει τον Δημήτρη στην Ελλάδα. Εκείνος ήταν στο Γεράκι, κι αυτή στον Κοσμά. Έγινε συγκέσιο με προξενιό εξ αποστάσεως, λέει η Κούλα. Αντάλλαξαν φωτογραφίες, συμφώνησαν να αρραβωνιαστούνε και άλλαξαν δαχτυλίδια πολύ γρήγορα, όλα με γράμματα, ενώ εκείνος είχε ήδη μεταναστεύσει και ζούσε στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας και εκείνη ήταν ακόμη στον Κοσμά στην Ελλάδα. Συναντήθηκαν από κοντά για πρώτη φορά όταν εκείνη κατέβηκε από το καράβι στο λιμάνι της Μελβούρνης και εκείνος την περίμενε με ένα μπουκέτο λουλούδια!

Η Αγγελική, κόρη του μπάρμπα-Γιώργη, (η μητέρα της, η Θεοδωρούλα Μαλαβάζου (1918-2002) από την Καρίτσα) μετανάστευσαν οικογενειακώς επίσης στην Αυστραλία το 1964, όταν ήταν μόλις 12 ετών. Ο Μπάρμπα-Γιώργης, σε ηλικία 56 ετών, ήταν ο πιο ηλικιωμένος Καριτσιωτο-Κοσμίτης (ήταν «διπλοκάτοικος») που του είχε χορηγηθεί βίζα για μετανάστευση ως εργαζόμενος στην Αυστραλία. Απεβίωσε στην Αδελαΐδα σε ηλικία 80 ετών το 1988.

Αυτές οι φωτογραφίες αναδεικνύουν ένα κομμάτι της ιστορίας και των ριζών της οικογένειάς τους, διατηρώντας ζωντανές τις μνήμες και τις ιστορίες του παρελθόντος. Είναι μαρτυρίες ενός παρελθόντος και μιας κληρονομιάς που μας δένουν με την παράδοση και τις ρίζες μας.

Το νόημα που κρύβεται πίσω από αυτές τις φωτογραφίες είναι η δύναμη της οικογένειας, της μνήμης και της συνέχειας της ιστορίας. Αποτελούν μια υπενθύμιση να τιμούμε τους προγόνους μας και την κληρονομιά που μας παρέδωσαν, διατηρώντας ζωντανή την ιστορία μας για τις επόμενες γενιές. Οι παλιές φωτογραφίες είναι παράθυρα προς το παρελθόν που μας επιτρέπουν να διατηρούμε τη σύνδεσή μας με την κληρονομιά και τις ρίζες μας, διατηρώντας ζωντανές τις ιστορίες που διαμόρφωσαν τη ζωή μας.

Δείτε τον οικογενειακό κλάδο του παππού Κωνσταντίνου Δημητρίου Πήλιουρα (1861-1952) στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα».

Κρύος Χειμώνας, Ζεστή Γιορτή: Η Αγάπη της Καρίτσας για τον Άγιο Νικόλαο

Φωτογραφία του Αγίου Νικολάου της Καρίτσας,

ευγενική προσφορά του Ντίνου Τσολομίτη.

 «Εορτή που συνδέει την καρδιά και την ψυχή μας με το παρελθόν!»

Σήμερα, στις 6 Δεκεμβρίου, στη μέση στο λιομάζωμα, παίρνουμε μια ανάσα για να γιορτάσουμε τον Άγιο Νικόλαο στο όμορφο χωριό μας.

Η μικρή εκκλησία, το γοητευτικό παρεκκλήσι που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο, βρίσκεται στην αρχή της μεγάλης ανηφόρας προς το χωριό. Η γύρω περιοχή, απ’ την αρχή της ανηφόρας είναι γεμάτη νοσταλγικές μνήμες και συνάμα η καρδιά και ψυχή για όλους μας στην Καρίτσα. Αυτό το μικρό εκκλησάκι ξυπνάει μνήμες, τονίζοντας τη σπουδαιότητα του Αγίου Νικολάου στην ιστορία και την παράδοσή μας.

Κατά τον Σωτήρη Σκεύη, στη μεγάλη αφιέρωσή του στο χωριό της αείμνηστης μητέρας του, «Ό Άγιος Νικόλαος, στέκει ακοίμητος φρουρός στην είσοδο του χωριού. Καλωσορίζει τους ερχόμενους και αποχαιρετά/ευλογεί τους εξερχόμενους.»

Ο Τάκης Χρόνης το βλέπει ως σημείο αναφοράς των Καριτσιωτών: «Ένα από τα πιο γνώριμα σημεία του χωριού! Όπου και να πηγαίναμε, είτε στα χωράφια μας είτε στο Γεράκι, ή οπουδήποτε αλλού, από μπροστά του θα περνούσαμε. Αλλά και σαν σχολιαρόπαιδα, εκεί κάναμε τις ημερήσιες εκδρομές μας. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο, oι πιο πολλοί από μας, μήπως δεν αλώνισαν στου «Κατσάμπη τ' αλώνι»; Μήπως δεν ψάχναμε για φωλιές στα γύρω δέντρα; Και στο ρυάκι που υπήρχε δίπλα του, με το λιγοστό νεράκι του που ’ρχόταν απ' τη Σμερτιά, μήπως δεν παίξαμε, δεν τσαλαβουτήσαμε; Μετά τον Αη-Νικόλα άρχιζαν οι ανηφόρες και οι στροφές για το χωριό μας! Σημείο αναφοράς λοιπόν για μας τους Καριτσιώτες ο Άη-Νικόλας!»

Η γιορτή του Αγίου Νικολάου στην Καρίτσα είναι μια ευκαιρία να τιμήσουμε την πλούσια κληρονομιά και την ιστορία μας. Παρά το τσουχτερό κρύο του χειμώνα, η ζεστή ατμόσφαιρα της γιορτής μας φέρνει περισσότερο κοντά, κάνοντας αυτήν τη μέρα μία από τις πιο αγαπημένες για όλους μας.

Για πολλούς από εμάς, η εορτή του Αγίου Νικολάου είναι μια ευκαιρία να ταξιδέψουμε στο παρελθόν με αγαπημένες μας αναμνήσεις. Είναι μια μέρα γεμάτη αφηγήσεις και ιστορίες που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, ενώ οι νεότεροι ανακαλύπτουν την παράδοση και την ιστορία του χωριού μας.

Απόψε, καθώς η γιορτή φτάνει στο τέλος της, μας αφήνει με μια δόση νοσταλγίας, αλλά και με την υπόσχεση νέων αναμνήσεων που θα δημιουργηθούν τον επόμενο χρόνο. Η εορτή του Αγίου Νικολάου στην Καρίτσα συνεχίζει να είναι μια συγκινητική στιγμή που ενώνει το χωριό μας και αναζωογονεί τις μνήμες του παρελθόντος.

Σήμερα, ευχόμαστε σε όλους όσους γιορτάζουν χρόνια πολλά, να χαίρονται την εορτή τους. Αύριο, επιστρέφουμε όλοι με χαρά στο λιομάζωμα, που με τα γιδοπρόβατα μας αποτελούν την πνοή και την πηγή επιβίωσης του χωριού εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Από τότε που η Καρίτσα γίνηκε Καρίτσα!