Ο Θοδωρής Κούτρας τιμά την παράδοση της Θεσσαλίας

«Θερμός φόρος τιμής στη πλούσια πολυμορφία

της όμορφης πατρίδας!»

Τον πολιτισμό και τις παραδόσεις της Θεσσαλίας επέλεξε ο Θοδωρής Κούτρας να τιμήσει με αυτή τη στολή σε πρόσφατη πολιτιστική εκδήλωση στην Αθήνα.

Ο Θοδωρής, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και αποφοίτησε από το τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι γιος της Κατερίνας Μαλαβάζου από την Καρίτσα και του Ευάγγελου Κούτρα από το Κούμανι της Ηλείας.

Παρά την καταγωγή του από διαφορετικές περιοχές, η παρουσία του στην εκδήλωση αποτέλεσε ένα θερμό φόρο τιμής στην πολιτιστική κληρονομιά της Θεσσαλίας και μια υπενθύμιση για την αξία της πολυμορφίας και της ενότητας της όμορφης πατρίδας.

Θεια-Κατερίνα Αντωνίου (1933-2023)

Ειδοποιείται με θλίψη η απώλεια σήμερα της θεια-Κατερίνας Αντωνίου, 89 ετών, χήρας του αείμνηστου μπάρμπα-Γιώργη Αντωνίου.

Η αγαπημένη μας θεια-Κατερίνα αφήνει πίσω τα παιδιά της Νίκο και Τζοβάννα, την Αθανασία και τον Σταύρο, καθώς και τα εγγόνια της Γιώργο, Μυρτώ, Γιώργο και Δημήτρη.

Η θεια-Κατερινά, το γένος Δρουγγάνη, γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1933 στην Κουνουπιά Αρκαδίας και απεβίωσε στις 19 Ιουνίου 2023, στο Νοσοκομείο της Σπάρτης, μετά από σύντομη ασθένεια.

Η εκκλησιαστική τελετή για την αποχαιρετιστήρια ακολουθία θα λάβει χώρα αύριο, Τρίτη 20 Μαρτίου στις 12:00 το μεσημέρι, στην εκκλησία Ευαγγελίστριας στην Καρίτσα, ενώ η ταφή θα πραγματοποιηθεί στο νεκροταφείο της Καρίτσας.

Οι οικείοι και οι φίλοι παρακαλούνται να παρευρεθούν για να αποτίσουν φόρο τιμής στην αγαπημένη μας θεια-Κατερίνα και να προσφέρουν την τελευταία αποχαιρετιστήρια προσευχή.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει και ας ξεκουραστεί η ψυχή της σε αιώνια ηρεμία.

Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους αγαπημένους της θεια-Κατερίνας.

Δείτε τον οικογενειακό της αείμνηστης στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα».

Να θυμόμαστε τον Βαγγέλη Κατσάμπη, τον πλανόδιο «φρουταρά» από την Καρίτσα

Βαγγέλης π. 1959, εργένης στη Μελβούρνη

Εικοσιένα χρόνια από το θάνατό του

Σαν σήμερα το 2002 έφυγε από τη ζωή

σε ηλικία 85 ετών ο Βαγγέλης Κατσάμπης

Ο Βαγγέλης Κατσάμπης γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια στο χωριό. Ο πατέρας του, ο Γιάννης, ήταν «ξενοτσόπανος», φύλαγε γιδοπρόβατα για τους πλουσιότερους Καριτσιώτες.

Η μητέρα του, η Γιωργίτσα Πήλιουρα, ήτανε από το χωριό Κοσμά της Κυνουρίας και παντρεύτηκε τον Γιάννη Κατσάμπη «Βατσούρα» όταν ήταν 17 χρονών κι αυτός 12 χρόνια μεγαλύτερος. Είχαν οκτώ παιδιά, τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια, αλλά μόνο τα δύο, ο Βαγγέλης και ο Αργύρης, ζήσανε να κάνουν δικές τους οικογένειες στην μακρινή Αυστραλία.

Αν και η επίσημη ημερομηνία γέννησης του Βαγγέλη ήταν στις 14 Μαρτίου 1917, στην πραγματικότητα γεννήθηκε την 25η Μαρτίου 1917 και ονομάστηκε Ευάγγελος, προς τιμήν του πολιούχου της Καρίτσας, της Θεοτόκου του Ευαγγελισμού.

Ο Βαγγέλης βαφτίστηκε στην Καρίτσα από τον παπα-Δημήτρη Χρόνη και η νονά του ήταν η Κατερίνα Κατσάμπη ή «Φουρλογιαννού», χείρα του Γιάννη Κατσάμπη ή «Μαρκαίου». Ήταν καλός μαθητής στο σχολείο του χωριού και η μητέρα του είχε υψηλές φιλοδοξίες για εκείνον και τον αδελφό του Αργύρη. Επιθυμούσε να γίνει δάσκαλος ο Βαγγέλης και ο Αργύρης ιερέας, αλλά αυτές οι φιλοδοξίες δυστυχώς ματαιώθηκαν με τον θάνατο της μητέρας τους το 1929, όταν ο Βαγγέλης ήταν μόλις 12 ετών.

Το 1942, ο Βαγγέλης παντρεύτηκε την Παναγιώτα Χαγιά και απέκτησαν τρία παιδιά: τη Γιωργία (1949), τον Γιάννη (1950) και τον Δημήτρη (1952). Για να φροντίσουν την οικογένειά τους, ο Βαγγέλης και η Παναγιώτα δούλευαν τα μικρά χωράφια που κληρονόμησαν ή πήραν ως προίκα.

Ο Βαγγέλης έκανε και τον πλανόδιο μανάβη. Με φορτωμένα μουλάρια πηγαινοερχόταν στον κάμπο, κυρίως τις νύχτες, για να ανταλλάξει τα προϊόντα του χωριού - τυρί, αυγά και ξύλα - με φρούτα και λαχανικά που παράγονταν στον πλούσιο κάμπο, όπως ντομάτες, αγγούρια, καρπούζια και πορτοκάλια. Πολύ νωρίς, δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα, ξεκινούσε με δύο μουλάρια μια τετράωρη κατηφόρα προς την Σκάλα ή το Βλαχιώτη για να πουλήσει ή να ανταλλάξει το φορτίο από την Καρίτσα με προϊόντα του κάμπου. Έπειτα, φορτωμένος ξανά, ξεκινούσε την ανηφόρα προς την Καρίτσα, όπου θα κάνει τον πλανόδιο μανάβη, πουλώντας στις νοικοκυρές σε όλο το χωριό. Με δυνατή φωνή, φώναζε τις προσφορές σε κάθε γειτονιά.

Με την δυνατή φωνή του, πριν υπάρξουν μεγάφωνα, δημόσια συστήματα ενημέρωσης, τηλέφωνα σε κάθε σπίτι και ίντερνετ, ο Βαγγέλης ήταν και ένας από τους ντελάληδες του χωριού, ο δημόσιος κήρυκας. Έκανε αγκαρίες για τη Κοινότητα γυρίζοντας όλο το χωριό, από γειτονιά σε γειτονιά, να φωνάζει τα νέα και τις ειδήσεις που το συμβούλιο του χωριού ήθελε να ανακοινώσει. Συνήθως, στεκόταν σε ψηλά σημεία για να ακουστεί από όσο το δυνατόν περισσότερους χωριανούς.

Αλλά παρά τη σκληρή δουλειά, τις γενναίες προσπάθειές του, ήταν δύσκολο να τα φέρει πέρα. Έτσι, το 1958 ο αδελφός του, Αργύρης, του έκανε πρόταση να μεταναστεύσει στη Μελβούρνη, στην Αυστραλία. Η Παναγιώτα και τα παιδιά έφτασαν τρεισήμισι χρόνια αργότερα, προς το τέλος του 1961.

Στη Μελβούρνη, ο Βαγγέλης εργάστηκε αρχικά στους σιδηρόδρομους της Βικτωρίας, στη συνέχεια στη Ζυθοποιία «Φόστερς» και κατόπιν στα χυτήρια της πολυεθνικής αυτοκινητοβιομηχανίας Τζέραλ Μότορς Χόλντεν, όπου υπέστη βιομηχανικό ατύχημα και έχασε μέρος του μεγαλύτερου δαχτύλου του δεξιού χεριού, για το οποίο αποζημιώθηκε περίπου με 700 λίρες.

Το 1963, η οικογένεια μετακόμισε στο Γκούντγουντ, προάστιο της Αδελαΐδας, με πολλούς Καριτσιώτες. Ο Βαγγέλης ξαναβρέθηκε στην ίδια εργασία στην Τζέραλ Μότορς στην Αδελαΐδα. Κατά τη διάρκεια των διακοπών, μαζί με όλη την οικογένεια, πήγαιναν να μαζέψουν φρούτα στην κοιλάδα του ποταμού Μάρι.

Ένιωσε ικανοποίηση όταν αγόρασαν το πρώτο τους σπίτι στο Γκούντγουντ, μέσα στο 1963, και έβαλαν μόνιμες ρίζες εκεί.

Ο Βαγγέλης έζησε μέχρι την ηλικία των 85 ετών. Πριν από αυτόν, έφυγε από τη ζωή, 52 ετών, η κόρη του, η Γεωργία, που απεβιώσε 14 μήνες πρωτύτερα, στις 14 Απριλίου 2001. Ο Βαγγέλης έμεινε αδύναμος, αδιάθετος και κυρίως συντετριμμένος από τον πρόωρο χαμό της Γεωργίας, και την 17η Ιουνίου 2002 αποχαιρέτησε τη ζωή. Τον διαδέχθηκαν η απελπισμένα άρρωστη σύζυγός του, Παναγιώτα, οι δύο γιοί του, Γιάννης και Δημήτρης, καθώς και πέντε εγγόνια. Περίπου πέντε χρόνια αργότερα, στις 2 Οκτωβρίου 2007, η βασανισμένη Παναγιώτα, σε ηλικία 94 ετών, συνάντησε ξανά και για πάντα τη Γεωργία και τον Βαγγέλη στην αυλή των αγγέλων. Ο Βαγγέλης, η Παναγιώτα και η Γεωργία παραμένουν πάντα ζωντανοί στις καρδιές και στις σκέψεις μας.

Βρείτε τον Βαγγέλη Κατσάμπη στα Οικογενειακά Δέντρα του Νοτίου Πάρνωνα στη διεύθυνση:
https://www.tribalpages.com/tribe/browse?userid=karitsa&view=0&pid=19&randi=801647544

Σε περίπτωση που επιθυμείτε να συμπεριλάβετε φωτογραφίες και στοιχεία σχετικά με προγόνους ή απογόνους σας, ή και τον εαυτό σας, στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα, παρακαλούμε επικοινωνήστε με το συντονιστή, Στέλιο Χαγιά, είτε με προσωπικό μήνυμα στο Facebook ή μέσω email: sghagais@optusnet.com.au

Οι εργασίες των Οικογενειακών Δέντρων του Νότιου Πάρνωνα τελούνται υπό την χορηγία του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών της Νότιας Αυστραλίας.

Chronia polla Vangeli

For Vangelis' birthday cheer,

We now all appear.

In Adelaide, the city of his birth,

Α celebration of his worth.

In Karitsa, nestled on Parnons' height,

Vangelis found his heart's delight.

Amidst the hills and valleys grand, 

He cherished Greece, his native land.

He bears his grandfather's honoured name,

A legacy of strength and fame.     

Like a beacon shining bright,

Vangelis spreads love with all his might.

With a smile that lights up his face,

He wanders through life with grace.

Friends know him as generous and kind,

A warm-hearted soul, rare to find.

Today, we rejoice in his existence,

Vangelis, a source of love's persistence.

May he live with dreams and passion strong,

Illuminating the world as he moves along.

Τιμή για τον Γιάννη Αντωνίου: Αναγνωρίστηκε από την Αυστραλιανή Κυβέρνηση με Βραβείο Εθελοντικής Εργασίας

«Η αφοσίωση και ο κόπος του Γιάννη 

έχουν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην κοινότητα,

αποδεικνύοντας τη δύναμη της εθελοντικής εργασίας»

Ενας ταπεινός και συνάμα όμορφος χαιρετισμός σε ειδική τελετή της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Γκούντγουντ της Αδελαΐδας, καθώς ο 80χρονος Γιάννης Αντωνίου αναγνωρίζεται ως αξιόλογος αποδέκτης του Βραβείου Εθελοντών για το έτος 2023 από την Αυστραλιανή Κυβέρνηση. Ο Στιβ Γεωργανάς, ομοσπονδιακός βουλευτής της Αδελαΐδας, απένειμε το βραβείο στο Γιάννη, επαινώντας την εξαίρετη προσφορά του στην τοπική εκκλησία. 

Ο Γιάννης μετανάστευσε στην Αδελαΐδα από την Καρίτσα το 1963, σε ηλικία 20 ετών, και από τότε ζει στην περιοχή του Γκούντγουντ. Εδώ παντρεύτηκε, εδώ μεγάλωσε την οικογένειά του, και η εδώ εκκλησία αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής τους.

Η αφοσίωση και ο κόπος του Γιάννη έχουν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην τοπική κοινότητα, αποδεικνύοντας τη δύναμη της εθελοντικής εργασίας στον εμπλουτισμό της ζωής και την προαγωγή μιας ισχυρής αίσθησης ενότητας. Εδώ και χρόνια, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, αφιερώνοντας αμέτρητες ώρες σε διάφορες πρωτοβουλίες και δραστηριότητες που έχουν ενισχύσει την παρουσία της εκκλησίας στο Γκούντγουντ. Ο Γιάννης αποτελεί πρότυπο δέσμευσης στην υποστήριξη της αποστολής της εκκλησίας, είτε πρόκειται για τη συντήρηση του ναού, τη διοργάνωση εκδηλώσεων, είτε την παροχή βοήθειας σε όσους τη χρειάζονται. 

Η συνεισφορά του έχει επηρεάσει τη ζωή πολλών πιστών. Ο Στιβ Γεωργανάς επαινεί το εξαίρετο έργο του Γιάννη και τον αντίκτυπο που έχει στην τοπική κοινότητα. Ο Γεωργανάς τονίζει τη σημασία των εθελοντών όπως ο Γιάννης, οι οποίοι, με την ακλόνητη αφοσίωσή τους, συμβάλλουν στη δημιουργία μιας ενωμένης και δυναμικής κοινωνίας. 

Η αναγνώριση του Γιάννη ως δικαιούχου του Βραβείου Εθελοντών της Αυστραλιανής Κυβέρνησης για το 2023 επιβεβαιώνει το πάθος του για την εθελοντική εργασία και την ακλόνητη δέσμευσή του στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Πρόκειται για μια δίκαιη αναγνώριση των σημαντικών συνεισφορών του και του θετικού αντικτύπου του στην κοινότητα. 

Η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, καθώς και η Κοινότητα Καριτσιωτών της Νότιας Αυστραλίας και οι Έλληνες του Γκούντγουντ, εύχονται τα θερμά συγχαρητήρια τους στο Γιάννη Αντωνίου για αυτήν την εξαιρετική επιτυχία. Η αφοσίωσή του αποτελεί έμπνευση για άλλους και τους ενθαρρύνει να αγκαλιάσουν το πνεύμα της εθελοντικής εργασίας και να προκαλέσουν θετική αλλαγή στη ζωή των γύρω τους.

Κωνσταντίνος Δημ. Ροζακλής (1936-2023)

Σε ηλικία 87 ετών απεβίωσε χθες, 10 Ιουνίου 2023, στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας ο Κωνσταντίνος Δημ. Ροζακλής.

Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Καρίτσα στις 15 Μαρτίου 1936.

Ήταν από τους πρώτους Καριτσιώτες που μετανάστευσαν στην Αυστραλία τη δεκαετία του 1950. Σε ηλικία 19 ετών, στις 10 του Φλεβάρη 1956, έφτασε με το πλοίο «Skaugum» στην Αδελαΐδα όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα, παντρεύτηκε και δημιούργησε την οικογένειά του.

Έφυγε ειρηνικά περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του. Αγαπημένος σύζυγος της Λυγερής. Αγαπημένος πατέρας και πεθερός του Τζιμ και της Τζοάννας, του Άγγελου και της Πετρούλας, της Σούλας και του Ντάνιελ. Αγαπημένος παππούς πέντε εγγονιών και των συντρόφων τους και τεσσάρων δισέγγονων.

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα πραγματοποιηθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου, Μάιλ Εντ, τη Δευτέρα 19 Ιουνίου 2023, με ώρα έναρξης στις 10.30 π.μ. Μετά την ακολουθία, η ταφή θα γίνει στο Κοιμητήριο Σεντένιαλ Παρκ.

Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Δείτε τον οικογενειακό κλάδο του αείμνηστου στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα».

Ode to our village: Enchanting Karitsa

Oh, Karitsa, what beauty untold,

Nestled 'mongst Parnon's peaks so bold.

Between Tsouka, Elatias, Asfaka too,

A picturesque village, where dreams come true.

Stone houses, scattered in disarray,

With red roof tiles, vibrant and gay.

Whitewashed walls, gleaming and bright,

Overlooking fields, a captivating sight.

Tilling fields stretch below, in golden hue,

Goat and sheep pastures, where dreams pursue.

Olive groves dance, under the sun's sweet glow,

And Laconian plains, where memories flow.

Amidst the fields, rustic hovels collapsed yet proud,

Memories echo through their ruins, speaking loud.

Homes of great grandfathers and grandmothers, side by side,

Their legacy lingers, in each humble stride.

Abode to shepherds and land tillers, a devoted band,

Their love for Karitsa, forever will stand.

Ancestral village, connecting hearts afar,

From America, Canada, to Australia’s southern star.

Oh, Karitsa, forever in our heart,

Your enchanting beauty, a work of art.

In every corner of the world, near and far,

Your spirit lives on, like a guiding star.

From Elatias' embrace, emigrant birds take flight,

With each inhale, ancestral whispers ignite,

Kanalakia's water, a taste of pure delight,

By Vangelistra's altar, a candle burning bright.

So, let us celebrate Karitsa's grace,

A village cherished, in every embrace.

For it will always hold a special part,

Enchanting Karitsa, forever in our heart.

What the poem is all about

The poem "Ode to our village: Enchanting Karitsa" is a lyrical tribute to the beauty, history, and enduring spirit of our ancestral village. The poem paints a vivid picture of the village nestled among the peaks of Parnon, surrounded by natural splendour and scenic landscapes.

The opening lines express admiration for the untold beauty of Karitsa, highlighting its location amidst the majestic peaks of Parnon. The village is described as a place where dreams come true, capturing a sense of wonder and enchantment.

The imagery then shifts to the physical characteristics of Karitsa. The stone houses with vibrant red roof tiles and gleaming whitewashed walls create a picturesque scene. The village overlooks fields, which are described as captivating, and the golden hue of the tilling fields and the presence of goat and sheep pastures evoke a rustic and idyllic atmosphere. The mention of olive groves and Laconian plains adds to the imagery and emphasizes the connection between the village and its natural surroundings.

The poem also pays homage to the history of Karitsa. The mention of collapsed yet proud rustic hovels that echo with memories alludes to the village's humble past. The huts of great-grandfathers and grandmothers stand as a testament to the community's enduring legacy and humble origins. The village is portrayed as a place where shepherds and land tillers lived, emphasizing our humble beginnings.

The following stanzas highlight the global reach of Karitsa, as the village connects the hearts of people living in various parts of the world. It mentions individuals from America, Canada, and Australia, illustrating how the spirit of Karitsa transcends geographical boundaries and unites people in their shared love for their ancestral village.

The poem concludes by emphasizing the everlasting presence of Karitsa in the hearts of its descendants. The village's beauty is likened to a work of art, and its spirit is described as a guiding star that lives across the globe. The final lines evoke the sensations and memories associated with the village, from the emigrant birds taking flight to the taste of Kanalakia's water and the candle burning bright at Vangelistra's altar. The poem ultimately calls for a celebration of Karitsa's grace and expresses the enduring love and appreciation for the village.

In summary, "Ode to our village: Enchanting Karitsa" is a heartfelt poem that celebrates the natural beauty, historical significance, and enduring spirit of Karitsa. It combines vivid imagery, nostalgia, and a sense of unity to capture the essence of the place and its significance to the people who hold it dear.

Γάμος της χαράς! Η Μαρία Χαγιά και ο Γιώργος Πληβούρης ενώνουν τις ζωές τους σε μια αξέχαστη γιορτή!

«Οι καμπάνες αντήχησαν από την Αθήνα μέχρι τη μακρινή Καρίτσα!» 

Με χαρά ανακοινώνεται ο ευτυχισμένος γάμος της Μαρίας Χαγιά, κόρης του Παναγιώτη και της Βενετίας από την Καρίτσα, και του Γιώργου Πληβούρη, γιου του Χαραλάμπη και της Κατερίνας από την Αθήνα. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στα Σπάτα, το περασμένο Σαββάτου 3 Ιουνίου.

Οι καμπάνες αντήχησαν από την Αθήνα μέχρι την Καρίτσα! Οι οικογένειες Χαγιά και Πληβούρη ανακοίνωσαν με χαρά την ευτυχισμένη ένωση των αγαπημένων τους παιδιών. Αυτή η ξεχωριστή στιγμή έγινε ακόμη πιο λαμπερή και μαγική με την παρουσία και τις ευχές των αγαπημένων φίλων και συγγενών.

Ευχόμαστε στη Μαρία και το Γιώργο μια ζωή γεμάτη αγάπη, χαρά και αμοιβαία υποστήριξη. Ας είναι πάντα γεμάτοι χαμόγελα, όπως την ημέρα που ξεκίνησαν το ταξίδι τους ως σύζυγοι.

Ο γάμος τους ήταν μια χαρούμενη γιορτή γεμάτη ευχές, μουσική, χορό και ατελείωτη διασκέδαση.

84χρονος φίλος Ικαριώτης στην Αυστραλία: «Σύνταξη; Όχι ακόμα!”

Η προσωπική μεταναστευτική εμπειρία φίλου από την Ικαρία και γιατί ως ογδοντάχρονος εξακολουθεί να εργάζεται όπως πάντα!

Ο κάτοικος της Νότιας Αυστραλίας και Ικαριώτης, Τζον Γρόνθος, μίλησε στην ελληνόγλωσση εφημερίδα Πανελλήνιο Κήρυκα για την προσωπική του μεταναστευτική εμπειρία και γιατί ως ογδοντάχρονος εξακολουθεί να εργάζεται σκληρά, διατηρώντας τον αγαπημένο του κήπο.

Το μικρό νησί της Ικαρίας έχει γίνει πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο επειδή οι κάτοικοί του ζουν περισσότερο σε μια ζωή που θεωρείται ειδυλλιακή. Αλλά στα τέλη της δεκαετίας του 1950 η εργασία ήταν περιορισμένη, οπότε πολλοί Ικαριώτες έφυγαν για να αναζητήσουν ευκαιρίες αλλού.

Ο πατέρας του Τζον, ο Γιώργος, μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1948 και όπως οι περισσότεροι μετανάστες, εργάστηκε και αποταμίευσε σκληρά για να φέρει τη σύζυγό του Αφροδίτη και τα πέντε παιδιά τους – την Καλλιόπη, την Ασημίνα, την Ιωάννα, τον Τζον και τον Θεόδωρο – στην Αδελαΐδα το 1954.

Ήταν χρόνια αργότερα, το 2022, που η οικογένεια θα επανερχόταν στην ιστορία του προγόνου τους, Ιωάννη Γρόνθου (παππού του 84χρονου Τζον), από τον εγγονό του Yianni Cartledge.

Ο Ιωάννης (παππούς) είχε εγκατασταθεί στο Πορτ Πίρι της Νότιας Αυστραλίας το 1911, έγινε Αυστραλός πολίτης, αλλά είχε επιστρέψει πίσω στην Ικαρία τη δεκαετία του 1930.

Δέσποινα Παντελάδη και τα παιδιά της

Ο Γιάννης Κάρτλιτζ (εγγονός του Τζον) σπούδαζε για το διδακτορικό του, ερευνώντας ελληνικές μεταναστευτικές ιστορίες από τις αρχές του 1800 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1900, όταν έπεσε πάνω σε αυτό το ελάχιστα γνωστό κομμάτι της οικογενειακής ιστορίας. Ήταν η φωτογραφία του παππού του και της γιαγιά του τη μέρα του γάμου τους.

Τα πρώτα χρόνια
Ο Γιώργος και η Αφροδίτη εγκαταστάθηκαν στο Νορθ Άντελαϊντ και ο Τζον πήγε στο Δημοτικό Σχολείο του Νορθ Άντελαϊντ γύρω στο 1954 ή το 1955 ενώ πήγε και σε νυχτερινό σχολείο για να μάθει αγγλικά.

«Ήταν δύσκολο να μάθω αγγλικά», λέει ο Τζον.

«Ξεκίνησα από το μηδέν, καθώς δεν ήξερα ούτε μια λέξη αγγλικά. Μου πήρε περίπου έξι μήνες μέχρι να μπορέσω να επικοινωνήσω. Χρησιμοποιούσα πολύ τα χέρια μου για να βοηθήσω στην επικοινωνία».

Αφού τελείωσε το σχολείο, ο Τζον εργάστηκε σε εργοστάσια – το εργοστάσιο γυαλιού και στο Πέρι Εντζινίριγκ– πριν πάει στο Ράνλι Γουέρ, όπου θα έμενε για 20 χρόνια.

Σε ηλικία 22 ετών παντρεύτηκε τη Δέσποινα Παντελάδη, την οποία περιγράφει ως «το πιο γλυκό κορίτσι στον κόσμο» και έγιναν γονείς πέντε παιδιών – του Γιώργου, του Σταν, της Βένα, της Τούλας και του Τζιμ.

«Όταν παντρευτήκαμε, η ζωή στην Αδελαΐδα ήταν δύσκολη», λέει ο Τζον.

«Εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη ανεργία στην πολιτεία. Πολλά εργοστάσια έκλειναν και μετά από 20 χρόνια, το Ράνλι Γουέρ έκλεισε και αναγκάστηκα να φύγω».

Είκοσι χρόνια και ούτε μια μέρα ρεπό
Όμως η τύχη ήταν με το μέρος του Τζον και σύντομα βρήκε δουλειά στην Αποθεματική Τράπεζα της Αυστραλίας τη δεκαετία του 1970. Είχε επίσης μερικές δουλειές παράλληλα, καθάριζε, διατηρούσε μια επιχείρηση κηπουρικής και έβαφε τα Σαββατοκύριακα στον ελεύθερο χρόνο του.

Στην Αποθεματική Τράπεζα, ξεκίνησε ως καθαριστής και ανέβηκε ως προσωπικός βοηθός του διευθυντή.

«Γνώρισα πολλούς διάσημους κατά τη διάρκεια αυτού του ρόλου, όπως τον Ύπατο Αρμοστή της Αγγλίας, Ρόμπερτ Χολμς-α-Κορτ,τον Πρόεδρο της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας, τον πρωθυπουργό Πολ Κίτιγκ, τον πρώην αναπληρωτή πρωθυπουργό KΚιμ Μπίζλι, τον Αυστραλό παίκτη του κρίκετ Σερ Ντόναλντ Μπράντμαν (σε τακτική βάση), έξι διαφορετικούς διοικητές της Κεντρικής Τράπεζας, ηθοποιούς και πρωθυπουργούς πολιτειών», λέει.

Ο Τζον πήγαινε με τα πόδια στην τράπεζα και επέστρεφε στο σπίτι, διανύοντας 16 χιλιόμετρα κάθε μέρα «με βροχή, χαλάζι ή λιακάδα».

Το έκανε αυτό για 20 χρόνια. «Δεν είχα ούτε μια μέρα ρεπό σε όλη μου την επαγγελματική ζωή», λέει.

Ο Τζον το Πάσχα με την οικογένεια του

Η ζωή ως ογδοντάχρονος
Σήμερα, ο Τζον εξακολουθεί να εργάζεται με πλήρη απασχόληση με τον γαμπρό του Ρομπ Κάρτλιτζ και να ασχολείται ως κηποτεχνικός.

«Εξακολουθώ να έχω χρόνο για να συντηρώ τις ιδιοκτησίες μου, συμπεριλαμβανομένης το βάζιμο και της κηπουρικής, και να επικεντρώνομαι στο κήπο μου», λέει.

«Εργάζομαι τουλάχιστον 32 ώρες την εβδομάδα μεταξύ των εργασιών μου στη κηποτχνική αλλά και του δικού μου κήπου».

Τι παρακινεί λοιπόν τον Τζον να σηκώνεται με βροχή, χαλάζι ή λιακάδα για να κάνει τις ώρες που κάνει;

«Πήρα την εργασιακή μου ηθική από τον πατέρα μου», λέει. «Ήταν εργασιομανής».

Αυτή η εργασιακή ηθική, εξηγεί, έχει περάσει στα δικά του παιδιά – κάτι για το οποίο είναι πολύ περήφανος.

«Έγιναν όλα επαγγελματίες – δύο δάσκαλοι, ένας πανεπηστιμιακός, ένας πολεοδόμος και ένας δημοσιογράφος», λέει.

Ο Τζον στα πεντηκοστά του γενέθλια

Ο Ικαριώτικος τρόπος
Ο Τζον αποδίδει τη μακροζωία του στη διατήρηση της φυσικής του κατάστασης με το περπάτημα, τη σωστή διατροφή, το μη κάπνισμα και την ενεργητικότητα.

«Τρώω μεσογειακή κουζίνα, όλα σπιτικά μαγειρεμένα», λέει. «Είναι πολύ σπάνιο για μένα να πάω σε φαστφουντάδικο».

Το 2003, μετά από σχεδόν 50 χρόνια ζωής στην Αυστραλία, ταξίδεψε με τη σύζυγό του στην Ικαρία και έμεινε για έξι μήνες.

«Πραγματικά το ευχαριστήθηκα. Πολλοί από τους συγγενείς μου ήταν ακόμα ζωντανοί, όπως θείες, θείοι και ξαδέρφια», θυμάται ο Τζον.

«Κατάφερα να δω πολλά μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας που δεν είχα ξαναδεί και πήγα ακόμη και στην Έφεσο και τη Σμύρνη στην Τουρκία».

Ο Τζον δεν σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί και σκοπεύει να εργαστεί για άλλα 10 χρόνια. «Θα δώσω την παραίτησή μου στον γαμπρό μου στα 95 μου», γελάει. «Αυτή είναι μια καλή ηλικία για να αποσυρθώ».

Κηποτεχνικοί ο Τζον με το γαμπρό του