7 Σεπτεμβρίου 2020
Πρωταγωνιστής σε κινηματογραφική ταινία που θα προβληθεί στο Φεστιβάλ ο δημοφιλής στη Δράμα μουσικός Παναγιώτης Χρόνης.
Η τέχνη δεν έχει όρια και πολλές φορές διαφορετικές μορφές της συνυπάρχουν «κάτω από την ίδια στέγη». Την διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνει ο γνωστός στους περισσότερους Δραμινούς και παράλληλα δημοφιλής μουσικός, συνθέτης και στιχουργός, Παναγιώτης Χρόνης.
Ο γνωστός καλλιτέχνης που έχει έδρα τη Δράμα και μέχρι σήμερα έχει δημιουργήσει πολλές μουσικές επιτυχίες, πρωταγωνιστεί σε ταινία μικρού μήκους διάρκειας 20 λεπτών, που συμμετέχει φέτος στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Ο κινηματογράφος είναι για τον ίδιο ένα πρωτόγνωρο βήμα, όχι όμως και το θέμα της ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί. Πρόκειται για την ταινία “Under The Same Roof” (κάτω από την ίδια στέγη) του Simeon Tsonchev, η οποία είναι ανάμεσα στις 35 ταινίες που προκρίθηκαν στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ.
Κ. Χρόνη, αποφασίσατε να συμμετάσχετε για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ποια είναι η ταινία για την οποία μιλούμε;
Η ταινία ονομάζεται “Under The Same Roof” και είναι του Simeon Tsonchev. Είναι βουλγαρικής παραγωγής με ελληνικό σενάριο του Χρήστου Ζαχαράκη. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας 65άρης συνταξιούχος Έλληνας μουσικός που λόγω της κρίσης, μετακομίζει στη Βουλγαρία για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα έξοδά του. Είναι ένα σενάριο βγαλμένο από την πραγματικότητα. Είναι αρκετοί οι Έλληνες συνταξιούχοι που μετακόμισαν σε γειτονικές περιοχές της Βουλγαρίας προκειμένου η σύνταξη που παίρνουν να είναι επαρκής για την επιβίωσή τους. Στο σενάριο της ταινίας, ένας παλιός μουσικός που στην Ελλάδα δεν μπορεί να βρει πλέον δουλειά αναγκάζεται να μετακομίσει. Στη Βουλγαρία όμως δεν γνωρίζει κανέναν. Στο δωμάτιο που νοικιάζει σε κάποια πολυκατοικία, η μόνη του διέξοδος είναι να ασχολείται όλη την ημέρα με το μπουζούκι του. Κάποια στιγμή όμως, αυτή η ενασχόληση αρχίζει να ενοχλεί τους γείτονες και κυρίως τους συγκατοίκους του στην πολυκατοικία που αρχίζουν να του κάνουν παρατηρήσεις. Η διαβίωσή του στη Βουλγαρία σύντομα τον οδηγεί στη διαπίστωση ότι τα χρήματα της σύνταξής, τελικά δεν επαρκούν για να καλύψει τα έξοδά του ούτε και στις συνθήκες της γειτονικής χώρας. Έτσι κάποια στιγμή αναγκάζεται να δώσει ενέχυρο το μπουζούκι του. Εκεί όμως εργάζεται ο γείτονας που του κάνει συνεχώς παράπονα.
Να υποψιαστούμε ότι κάπου εδώ θα ακολουθήσουν ανατροπές στην πλοκή της ταινίας;
Ναι, ο γείτονας είναι ο ίδιος άνθρωπος που με προσωπικό ρίσκο θα τον βοηθήσει τελικά να πάρει πίσω το μπουζούκι, όταν ο συνταξιούχος μουσικός δεν μπορεί να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνται σε συγκεκριμένη προθεσμία. Η ταινία είναι βαθιά ανθρώπινη και δείχνει ότι άνθρωποι που μπορεί βρίσκονται σε κάποιου είδους αντιπαράθεση, όταν βρίσκονται κάτω από διαφορετικές συνθήκες δεν έχουν να χωρίσουν απολύτως τίποτε και μπορούν να συνυπάρξουν.
Καλά όλα αυτά, αλλά πως έφθασε ο Παναγιώτης Χρόνης να πρωταγωνιστεί στη συγκεκριμένη ταινία;
Όλα ξεκίνησαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τα οποία μέχρι πρότινος δεν είχα καμία σχέση, όταν σε μια χορηγούμενη δημοσίευση σε διάβασα ότι ζητείται μουσικός κάποιας ηλικίας ως πρωταγωνιστής για τη συγκεκριμένη ταινία. Αυτό μου προξένησε το ενδιαφέρον. Ήρθα σε επαφή με την παραγωγή της ταινίας, είδα την περίληψη του σεναρίου και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Συναντηθήκαμε στη Δράμα, στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στη Σόφια. Τον περασμένο Νοέμβριο έμεινα εννέα ημέρες εκεί για τα γυρίσματα και τις πρόβες που ήταν πολύωρα.
Τι σας έμεινε περισσότερο από αυτή την εμπειρία;
Πολλά και ωραία πράγματα. Κυρίως γνωριμίες και φιλίες. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί της ταινίας πλην εμού, ήταν επαγγελματίες Βούλγαροι. Επρόκειτο για δουλειά που έγινε με επαγγελματικές προδιαγραφές, από μια ομάδα περίπου 35 ανθρώπων. Ήδη κάναμε μια κουβέντα με τον σκηνοθέτη και ίσως να κάνουμε κάποια επόμενη συνεργασία ίσως και με δικό μου σενάριο. Θα δούμε πως θα εξελιχθεί αυτό στο μέλλον.
Υπάρχουν κοινά μεταξύ ενός μουσικού και ενός ηθοποιού; Ρωτώ διότι βρεθήκατε και στους δυο ρόλους.
Πρόκειται για τέχνη και στις δυο περιπτώσεις. Κάθε μορφή τέχνης έχει την αυτονομία της, αλλά υπάρχουν κοινά στοιχεία. Έχουμε τη δημιουργία συναισθημάτων και στις δυο περιπτώσεις και έτσι πρέπει να είναι διότι αν η τέχνη δεν δημιουργεί συναισθήματα είναι κενή. Ένας καλός ηθοποιός μπορεί να κάνει τον θεατή να γελάσει ή να κλάψει. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στην περίπτωση του μουσικού.
Αυτή η εμπειρία σας έκανε να δείτε το Φεστιβάλ Ταινιών της Δράμας από διαφορετική οπτική γωνία;
Φυσικά. Παρακολουθώ χρόνια το φεστιβάλ. Είναι άλλο να το παρακολουθείς ως θεατής και άλλο να συμμετέχεις ως συντελεστής σε κάποια ταινία και μάλιστα ως κεντρικό πρόσωπο. Έχει πάντως πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η διαδικασία της παραγωγής των ταινιών. Πράγματα που δεν φανταζόμουν. Για 20 λεπτά ταινίας, χρειαστήκαμε 6 ημέρες γυρισμάτων από το πρωί μέχρι το βράδυ. Επίσης χρειάστηκε να δουλέψει μια ομάδα 35 ατόμων για 6 ημέρες ασταμάτητα. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία, από τις καλύτερες που έχω ζήσει στα καλλιτεχνικά πράγματα.
Τελικά από εδώ και πέρα θα πρέπει να περιμένουμε τον Παναγιώτη Χρόνη, περισσότερο δραστηριοποιημένο στα κινηματογραφικά δρώμενα ή παραμένει ως πρώτη προτεραιότητα η μουσική;
Θα παραμείνω φυσικά μουσικός και μάλιστα διανύω μια πολύ καλή περίοδο όσον αφορά την δημιουργία. Γράφω με το δικό μου ύφος του παλιού λαϊκού, ακατάπαυστα τραγούδια. Αυτός είναι ο χώρος μου και εκεί κινούμαι. Έχω γράψει και στίχους όχι μόνο μουσική. Υπάρχουν περίπου 150 δικά μου τραγούδια μέχρι στιγμής τα οποία δειλά – δειλά αρχίσαμε να τα ανεβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο Youtube κλπ. Στα σχέδια υπάρχει και η δημιουργία CD παρότι η δισκογραφία έχει πλέον τελειώσει αυτή τη στιγμή. Οι “Δραμάδοντες” υπάρχουν και κινούνται με άλλη σύνθεση. Φέτος είχαμε προγραμματισμένη μια ενδιαφέρουσα συναυλιακή χρονιά, όχι μόνο στη Δράμα, αλλά και στην Κυπαρισσία, τη Σπάρτη κλπ Δυστυχώς η περίοδος της πανδημίας τα ανέτρεψε όλα.
Δεν το συζητάμε αυτό. Μακάρι να τελειώσουν όλα αυτά που περιόρισαν φέτος ακόμη και τις προσωπικές μας ελευθερίες και να συνεχίσουμε πάλι στον ίδιο δρόμο. Κακά τα ψέμματα η μουσική για εμάς τους μουσικούς δεν είναι μόνο επάγγελμα. Εμένα αν μου κόψεις ξαφνικά το τραγούδι είναι σαν να με σκοτώνεις. Το ίδιο φαντάζομαι ισχύει και για τους περισσότερους μουσικούς. Είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τρόπος φιλοσοφίας και όλα αυτά μαζί.
Πρωταγωνιστής σε κινηματογραφική ταινία που θα προβληθεί στο Φεστιβάλ ο δημοφιλής στη Δράμα μουσικός Παναγιώτης Χρόνης.
Η τέχνη δεν έχει όρια και πολλές φορές διαφορετικές μορφές της συνυπάρχουν «κάτω από την ίδια στέγη». Την διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνει ο γνωστός στους περισσότερους Δραμινούς και παράλληλα δημοφιλής μουσικός, συνθέτης και στιχουργός, Παναγιώτης Χρόνης.
Ο γνωστός καλλιτέχνης που έχει έδρα τη Δράμα και μέχρι σήμερα έχει δημιουργήσει πολλές μουσικές επιτυχίες, πρωταγωνιστεί σε ταινία μικρού μήκους διάρκειας 20 λεπτών, που συμμετέχει φέτος στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Ο κινηματογράφος είναι για τον ίδιο ένα πρωτόγνωρο βήμα, όχι όμως και το θέμα της ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί. Πρόκειται για την ταινία “Under The Same Roof” (κάτω από την ίδια στέγη) του Simeon Tsonchev, η οποία είναι ανάμεσα στις 35 ταινίες που προκρίθηκαν στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ.
Κ. Χρόνη, αποφασίσατε να συμμετάσχετε για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ποια είναι η ταινία για την οποία μιλούμε;
Η ταινία ονομάζεται “Under The Same Roof” και είναι του Simeon Tsonchev. Είναι βουλγαρικής παραγωγής με ελληνικό σενάριο του Χρήστου Ζαχαράκη. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας 65άρης συνταξιούχος Έλληνας μουσικός που λόγω της κρίσης, μετακομίζει στη Βουλγαρία για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα έξοδά του. Είναι ένα σενάριο βγαλμένο από την πραγματικότητα. Είναι αρκετοί οι Έλληνες συνταξιούχοι που μετακόμισαν σε γειτονικές περιοχές της Βουλγαρίας προκειμένου η σύνταξη που παίρνουν να είναι επαρκής για την επιβίωσή τους. Στο σενάριο της ταινίας, ένας παλιός μουσικός που στην Ελλάδα δεν μπορεί να βρει πλέον δουλειά αναγκάζεται να μετακομίσει. Στη Βουλγαρία όμως δεν γνωρίζει κανέναν. Στο δωμάτιο που νοικιάζει σε κάποια πολυκατοικία, η μόνη του διέξοδος είναι να ασχολείται όλη την ημέρα με το μπουζούκι του. Κάποια στιγμή όμως, αυτή η ενασχόληση αρχίζει να ενοχλεί τους γείτονες και κυρίως τους συγκατοίκους του στην πολυκατοικία που αρχίζουν να του κάνουν παρατηρήσεις. Η διαβίωσή του στη Βουλγαρία σύντομα τον οδηγεί στη διαπίστωση ότι τα χρήματα της σύνταξής, τελικά δεν επαρκούν για να καλύψει τα έξοδά του ούτε και στις συνθήκες της γειτονικής χώρας. Έτσι κάποια στιγμή αναγκάζεται να δώσει ενέχυρο το μπουζούκι του. Εκεί όμως εργάζεται ο γείτονας που του κάνει συνεχώς παράπονα.
Να υποψιαστούμε ότι κάπου εδώ θα ακολουθήσουν ανατροπές στην πλοκή της ταινίας;
Ναι, ο γείτονας είναι ο ίδιος άνθρωπος που με προσωπικό ρίσκο θα τον βοηθήσει τελικά να πάρει πίσω το μπουζούκι, όταν ο συνταξιούχος μουσικός δεν μπορεί να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνται σε συγκεκριμένη προθεσμία. Η ταινία είναι βαθιά ανθρώπινη και δείχνει ότι άνθρωποι που μπορεί βρίσκονται σε κάποιου είδους αντιπαράθεση, όταν βρίσκονται κάτω από διαφορετικές συνθήκες δεν έχουν να χωρίσουν απολύτως τίποτε και μπορούν να συνυπάρξουν.
Καλά όλα αυτά, αλλά πως έφθασε ο Παναγιώτης Χρόνης να πρωταγωνιστεί στη συγκεκριμένη ταινία;
Όλα ξεκίνησαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τα οποία μέχρι πρότινος δεν είχα καμία σχέση, όταν σε μια χορηγούμενη δημοσίευση σε διάβασα ότι ζητείται μουσικός κάποιας ηλικίας ως πρωταγωνιστής για τη συγκεκριμένη ταινία. Αυτό μου προξένησε το ενδιαφέρον. Ήρθα σε επαφή με την παραγωγή της ταινίας, είδα την περίληψη του σεναρίου και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Συναντηθήκαμε στη Δράμα, στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στη Σόφια. Τον περασμένο Νοέμβριο έμεινα εννέα ημέρες εκεί για τα γυρίσματα και τις πρόβες που ήταν πολύωρα.
Τι σας έμεινε περισσότερο από αυτή την εμπειρία;
Πολλά και ωραία πράγματα. Κυρίως γνωριμίες και φιλίες. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί της ταινίας πλην εμού, ήταν επαγγελματίες Βούλγαροι. Επρόκειτο για δουλειά που έγινε με επαγγελματικές προδιαγραφές, από μια ομάδα περίπου 35 ανθρώπων. Ήδη κάναμε μια κουβέντα με τον σκηνοθέτη και ίσως να κάνουμε κάποια επόμενη συνεργασία ίσως και με δικό μου σενάριο. Θα δούμε πως θα εξελιχθεί αυτό στο μέλλον.
Υπάρχουν κοινά μεταξύ ενός μουσικού και ενός ηθοποιού; Ρωτώ διότι βρεθήκατε και στους δυο ρόλους.
Πρόκειται για τέχνη και στις δυο περιπτώσεις. Κάθε μορφή τέχνης έχει την αυτονομία της, αλλά υπάρχουν κοινά στοιχεία. Έχουμε τη δημιουργία συναισθημάτων και στις δυο περιπτώσεις και έτσι πρέπει να είναι διότι αν η τέχνη δεν δημιουργεί συναισθήματα είναι κενή. Ένας καλός ηθοποιός μπορεί να κάνει τον θεατή να γελάσει ή να κλάψει. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στην περίπτωση του μουσικού.
Αυτή η εμπειρία σας έκανε να δείτε το Φεστιβάλ Ταινιών της Δράμας από διαφορετική οπτική γωνία;
Φυσικά. Παρακολουθώ χρόνια το φεστιβάλ. Είναι άλλο να το παρακολουθείς ως θεατής και άλλο να συμμετέχεις ως συντελεστής σε κάποια ταινία και μάλιστα ως κεντρικό πρόσωπο. Έχει πάντως πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η διαδικασία της παραγωγής των ταινιών. Πράγματα που δεν φανταζόμουν. Για 20 λεπτά ταινίας, χρειαστήκαμε 6 ημέρες γυρισμάτων από το πρωί μέχρι το βράδυ. Επίσης χρειάστηκε να δουλέψει μια ομάδα 35 ατόμων για 6 ημέρες ασταμάτητα. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία, από τις καλύτερες που έχω ζήσει στα καλλιτεχνικά πράγματα.
Τελικά από εδώ και πέρα θα πρέπει να περιμένουμε τον Παναγιώτη Χρόνη, περισσότερο δραστηριοποιημένο στα κινηματογραφικά δρώμενα ή παραμένει ως πρώτη προτεραιότητα η μουσική;
Θα παραμείνω φυσικά μουσικός και μάλιστα διανύω μια πολύ καλή περίοδο όσον αφορά την δημιουργία. Γράφω με το δικό μου ύφος του παλιού λαϊκού, ακατάπαυστα τραγούδια. Αυτός είναι ο χώρος μου και εκεί κινούμαι. Έχω γράψει και στίχους όχι μόνο μουσική. Υπάρχουν περίπου 150 δικά μου τραγούδια μέχρι στιγμής τα οποία δειλά – δειλά αρχίσαμε να τα ανεβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο Youtube κλπ. Στα σχέδια υπάρχει και η δημιουργία CD παρότι η δισκογραφία έχει πλέον τελειώσει αυτή τη στιγμή. Οι “Δραμάδοντες” υπάρχουν και κινούνται με άλλη σύνθεση. Φέτος είχαμε προγραμματισμένη μια ενδιαφέρουσα συναυλιακή χρονιά, όχι μόνο στη Δράμα, αλλά και στην Κυπαρισσία, τη Σπάρτη κλπ Δυστυχώς η περίοδος της πανδημίας τα ανέτρεψε όλα.
Τελικά το μουσικόφιλο κοινό δεν χρειάζεται να ανησυχεί διότι από ότι αντιλαμβάνομαι σκοπεύετε να παραμείνετε κυρίως μουσικός.
Δεν το συζητάμε αυτό. Μακάρι να τελειώσουν όλα αυτά που περιόρισαν φέτος ακόμη και τις προσωπικές μας ελευθερίες και να συνεχίσουμε πάλι στον ίδιο δρόμο. Κακά τα ψέμματα η μουσική για εμάς τους μουσικούς δεν είναι μόνο επάγγελμα. Εμένα αν μου κόψεις ξαφνικά το τραγούδι είναι σαν να με σκοτώνεις. Το ίδιο φαντάζομαι ισχύει και για τους περισσότερους μουσικούς. Είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, τρόπος φιλοσοφίας και όλα αυτά μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου