Ποίηση: Στης Καρίτσας το Κοτρώνι

Η αγριαμυγδαλιά που δε λύγισε ποτές

— ✤ —

Αφιερωμένο στο χωριό και στους ανθρώπους του, που κρατούν ρίζες βαθιές όπως κι η γη τους

Στης Καρίτσας το Κοτρώνι, περήφανο, αγέρωχο,

στέκει η αγριαμυγδαλιά, σύμβολο παντοτινό κι αιθέριο.

Μες στους ανέμους άνθισε, στις μπόρες δε λυγίζει,

όπως κι η Καρίτσα μας, ποτέ της δεν γονατίζει.

Στεριώνει στις ρίζες της πάνω σε πέτρα άγρια,

κι είναι για τους χωριανούς εικόνα παλιά κι άγια.

Θαύμα πώς βρίσκει νερό, και ζωή στ’ απόγεια,

σαν να τη θρέφει μυστικά, η θεία αγκαλιά.

Απ’ τα βάθη των καιρών στέκει κι ευλογεί,

τη ζωή, την υπομονή, την πίστη που ανθεί.

Όπως κι εκείνη ανθίζει στου γκρεμού το χείλι,

έτσι κι η Καρίτσα κρατά καρδιά και μνήμη φίλη.

Κι όταν τη δεις να λάμπει στο φως του πρωινού,

θαρρείς πως ψιθυρίζει τα λόγια του Θεού.