«Το τραγούδι ανήκει σε όλους τους
Καριτσιώτες, σε κάθε καρδιά που χορεύει και θυμάται τις ρίζες της.»
Μετά το χθεσινό αφιέρωμα στο «Τραγούδι της Καρίτσας», ο ίδιος ο συνθέτης, Τάκης
Χρόνης, μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις και συναισθήματα που κάνουν ξεκάθαρο πως το
τραγούδι αυτό δεν είναι μόνο μουσική, αλλά ψυχή του χωριού μας.
«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που η μοίρα με συνέδεσε με τη δημιουργία αυτού του
τραγουδιού!», μας λέει ο Τάκης, προσθέτοντας με ενθουσιασμό πως «αν και οι
δημιουργοί μπορεί να είμαστε ο αείμνηστος Τάσος και εγώ, το τραγούδι μας όμως
ανήκει σε όλους τους Καριτσιώτες!».
Με χαμόγελο θυμάται τον σκοπό που
επέλεξε: «Το έκανα σε ρυθμό Καλαματιανό για να μπορεί ο καθένας να το ακούει
και να το χορεύει. Να νιώθει στα κύτταρά του τις ρίζες μας, την αγάπη μας για
τη γενέτειρα, τον αέρα τον Καριτσιώτικο που όλοι ανασάναμε».
Και
συνεχίζει με μια νοσταλγική εικόνα του χωριού: «Τα τροκάνια από τα γιδοπρόβατα
που αντηχούσαν στην Τσούκα και στον Ελατιά, το αγνάντιό μας από τα μπαλκόνια
μέχρι τις άκρες της Λακωνίας, ο μικρόκοσμός μας που ζήσαμε μικροί, μέχρι που οι
ανάγκες για επιβίωση μας σκόρπισαν στα πέρατα της οικουμένης».
«Κι
όμως», υπογραμμίζει, «ένα κομμάτι της ψυχής μας βρίσκεται για πάντα δεμένο με
τον ιερό τόπο του χωριού μας. Και όπως έχει ειπωθεί και αλλού, μια φορά
Καριτσιώτης, για πάντα Καριτσιώτης!»
Ο Τάκης Χρόνης στέλνει τους θερμούς του χαιρετισμούς σε όλους τους Καριτσιώτες,
υπενθυμίζοντας πως το τραγούδι αυτό ζει όχι μόνο στα ηχεία και στις γιορτές,
αλλά μέσα στις καρδιές όλων όσων αγαπούν και θυμούνται τη γενέτειρά τους. Ένα
τραγούδι που ενώνει, συγκινεί και ξαναφέρνει στο φως τον παλμό της Καρίτσας.
«Ένα τραγούδι νοσταλγίας και μνήμης που ζωντανεύει την ψυχή του χωριού.»
Στις 28 Αυγούστου, παραμονή της
μεγάλης γιορτής τ’ Αγιαννιού στο χωριό, ο συγχωριανός μας Τάκης Χρόνης
παρουσίασε στο YouTube το
«Τραγούδι της Καρίτσας», ένα τραγούδι νοσταλγίας, μνήμης και αγάπης για τον
τόπο μας.
Η στιγμή δεν θα μπορούσε να είναι
πιο ταιριαστή. Την επόμενη μέρα η Καρίτσα ανηφόριζε ψηλά, εκατό μέτρα κάτω από
την κορυφή του Ελατιά, στο ξωκλήσι του Αϊ-Γιάννη. Εκεί όπου πίστη, έθιμο και
αντάμωμα κρατούν ζωντανή την ψυχή του χωριού. Σ’ αυτό το σκηνικό ήρθε το τραγούδι
να ενώσει μνήμες και καρδιές.
Η μνήμη του Τάσου Αντωνίου
Οι στίχοι ανήκουν στον αείμνηστο
Τάσο Γεωργίου Αντωνίου (1944–2024), που γεννήθηκε στην Καρίτσα και στα 19 του
χρόνια μετανάστευσε στην Αυστραλία. Από τον πρώτο καιρό πάλεψε με τη δουλειά και
τον μόχθο, χτίζοντας οικογένεια με τη σύζυγό του Μεταξία, από το γειτονικό
Γεράκι, και αφήνοντας πίσω τρία παιδιά και τρία εγγόνια.
Ο Τάσος αγαπήθηκε πολύ στην
παροικία της Αδελαΐδας για το χιούμορ και τη ζεστασιά του. Τα τελευταία χρόνια
υπηρέτησε ως ψάλτης στον ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Goodwood, το προάστιο όπου συγκεντρώνεται η
μεγαλύτερη κοινότητα Καριτσιωτών και απογόνων τους στην Αυστραλία. Έφυγε από τη
ζωή στις 21 Απριλίου 2024, αφήνοντας πίσω του μνήμη και ένα τραγούδι που θα μείνει
για πάντα.
Το τραγούδι που ένωσε καρδιές
Η νοσταλγία για το χωριό τον
οδήγησε να γράψει στίχους γεμάτους αγάπη για την Καρίτσα, που εμπιστεύτηκε στον
Τάκη Χρόνη. Εκείνος τους έντυσε με μελωδία και φωνή, κι έτσι γεννήθηκε το
«Τραγούδι της Καρίτσας».
Όπως λέει κι ο ίδιος ο Τάκης: «Οι Καριτσιώτες να το ακούν, να το τραγουδούν, να το χορεύουν και να
θυμούνται τον Τάσο. Κι όταν έρθει κι η δική μου ώρα να φύγω, να με θυμούνται κι
εμένα…»
Ο συνθέτης και ερμηνευτής Τάκης
Χρόνης
Ο Τάκης Χρόνης γεννήθηκε και
μεγάλωσε κι αυτός στην Καρίτσα, κουβαλώντας από μικρός τη μουσική μέσα του.
Τα νεανικά του χρόνια τα έζησε
στο κοντινό Γεράκι, ενώ από τα είκοσί του και μετά ζει και δραστηριοποιείται
στη Δράμα. Από το 1986 αφοσιώθηκε με μεράκι στο ρεμπέτικο και το λαϊκό
τραγούδι, παίζοντας τρίχορδο μπουζούκι και ερμηνεύοντας δικές του δημιουργίες,
στίχους και μελωδίες. Με αμέτρητες ζωντανές εμφανίσεις σε πανηγύρια
και πολιτιστικές εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, αλλά και σε χώρες όπως η
Φινλανδία, η Αίγυπτος, η Τουρκία, η Ιταλία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η
Αυστραλία, έχει ταξιδέψει τη μουσική του όπου χτυπά καρδιά ελληνική.
Με τη μελοποίηση των στίχων του Τάσου Αντωνίου, χαρίζει στη γενέτειρά του, την Καρίτσα, ένα τραγούδι που ανήκει όχι μόνο σε εκείνον, αλλά σε όλο το χωριό.
Μια ματιά στο τραγούδι
Από πλευράς μουσικής, το τραγούδι
ξεχωρίζει για την απλότητα και τη γνησιότητά του. Η μελωδία, λιτή αλλά ζεστή,
φέρνει στον νου τα παλιά δημοτικά ακούσματα — εκείνα που γεννήθηκαν για να
ενώσουν κοινότητες και να τραγουδιούνται σε πανηγύρια και ανταμώματα. Στοχεύει
κατευθείαν στην καρδιά, αφήνοντας χώρο στους στίχους να μιλήσουν.
Οι στίχοι του Τάσου Αντωνίου
λειτουργούν σαν προσωπικό ημερολόγιο νοσταλγίας αλλά και σαν συλλογική
εξομολόγηση κάθε Καριτσιώτη που βρέθηκε μακριά από τον τόπο του. Η γλώσσα είναι
απλή κι ακριβώς γι’ αυτό συγκινεί: γιατί αποτυπώνει την αλήθεια της ξενιτιάς
και της μνήμης.
Η ερμηνεία του Τάκη Χρόνη είναι
αυτή ενός επαγγελματία καλλιτέχνη αλλά κι ενός συγχωριανού που τραγουδά από
καρδιάς. Αυτή η αμεσότητα είναι που δίνει στο τραγούδι γνησιότητα και δύναμη.
Έτσι, το κομμάτι δεν στέκεται μόνο ως μουσικό δημιούργημα αλλά ως ζωντανό μέρος
της πολιτιστικής κληρονομιάς της Καρίτσας.
Μια παρακαταθήκη για τις γενιές
Το τραγούδι δεν είναι απλώς μια
μελωδία· είναι μια παρακαταθήκη. Όπως το ξωκλήσι του Αϊ-Γιάννη κρατά ζωντανή
την πίστη μας μέσα στους αιώνες, έτσι κι αυτό το τραγούδι θα κρατά ζωντανή την
ψυχή της Καρίτσας όπου κι αν βρισκόμαστε.
Ας το ακούσουμε, ας το
τραγουδήσουμε, ας το μάθουμε στα παιδιά μας. Για να μείνουν οι μνήμες, η αγάπη
και η περηφάνια του τόπου μας ζωντανές.
Το «Τραγούδι της Καρίτσας» είναι
διαθέσιμο στο YouTube.
Στις
ήσυχες ώρες, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ο δρόμος μας οδηγεί πάντα ψηλά, στο
ξωκλήσι του Αϊ-Γιάννη. Εκεί, για ένατη χρονιά, η καρδιά μας χτυπά δυνατά· με σεβασμό και συγκίνηση,
με τη μαγεία των αστεριών και τη ζεστασιά της παρέας, συνεχίζουμε το έθιμο της διανυκτέρευσης.
Μια στιγμή που μας γυρίζει στις ρίζες μας και μας δένει ξανά με το πνεύμα των
προγόνων.
«Η νύχτα μας δένει με τους προγόνους, η αυγή μας χαρίζει ελπίδα.»
Όταν οι Πρόγονοί μας Σμίγουν
Στη
γαλήνη της νύχτας, μετά τα μεσάνυχτα,
ανεβαίνουμε ψηλά, στον Αϊ-Γιάννη τον σεπτό.
Εκεί που τ’ άστρα σκύβουν και μιλάνε με την ψυχή,
κρατούμε ζωντανό το έθιμο, με δέος και με χαρά.
Εννέα
χρόνια τώρα, η παρέα μας αγρυπνά, με ευχαριστία, προσευχή και φως που ξαναγεννά.
Σαν να μας σφίγγουν το χέρι οι παππούδες και οι γιαγιάδες,
σαν να μιλά η γη με την παλιά της φωνή.
Κι
όταν χαράξει, και το πρώτο φως ξεπροβάλλει,
νιώθουμε την ψυχή μας γεμάτη ευγνωμοσύνη.
Για την όμορφη Καρίτσα, που δεν λησμονά τις ρίζες της,
για τον Αϊ-Γιάννη, που μας σμίγει κάθε χρόνο ξανά.
Χρόνια
πολλά, Καρίτσα πανέμορφη·
στον ουρανό σου ανατέλλει κάθε χρόνο
μια νέα αυγή παράδοσης.
Στην καρδιά του καλοκαιριού, παραμονή της μεγάλης εορτής τ' Αγιαννιού, ο χωριανός μας Τάκης Χρόνης παρουσιάζει εκ νέου το «Τραγούδι της Καρίτσας», σε στίχους του αείμνηστου Τάσου Αντωνίου, που έφυγε από τη ζωή μόλις πριν από δεκάξι μήνες.
Τάσος Αντωνίου
Η ιστορία του τραγουδιού έχει τις ρίζες της βαθιά στη νοσταλγία της ξενιτιάς. Ο Τάσος Αντωνίου, που έφυγε νέος από το χωριό και έζησε την υπόλοιπη ζωή του στην Αυστραλία, «κουβαλούσε πάντα μέσα του την Καρίτσα», όπως σημειώνει ο Τάκης Χρόνης. Εκεί, στην Αδελαΐδα, πριν από δέκα και πλέον χρόνια, γεννήθηκε η ιδέα να αποκτήσει το τραγούδι μια αυθεντική μουσική, κι όχι δανεισμένη από γνωστό νησιώτικο σκοπό.
«Με τον Τάσο το συζητήσαμε τότε», θυμάται ο Χρόνης. «Εκείνος είχε βάλει την ψυχή του στους στίχους, κι εγώ ανέλαβα την υποχρέωση να τους ντύσω με τη δική μου μουσική». Αν και πέρασαν χρόνια ώσπου να γίνει πράξη, τελικά ολοκληρώθηκε – δυστυχώς όμως χωρίς να προλάβει ο δημιουργός των στίχων να το ακούσει.
Τάκης Χρόνης
Η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στο στούντιο DAM στα Κύργια Δράμας, με τον ίδιο τον Χρόνη να ερμηνεύει το τραγούδι. Στο βιολί και τα κρουστά παίζει ο Μάριος Αναστασιάδης, στην κιθάρα ο Βασίλης Τσουρακάς, ενώ το βίντεο επιμελήθηκε ο ίδιος. Όλες οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το έργο είναι επιλεγμένες από τον φακό του Σωτήρη Σκεύη.
Στους στίχους αναβιώνει η αγάπη για την πατρώα γη:
«Καρίτσα μας, Καρίτσα μας, όμορφη ζηλεμένη / σ’ όλο τον κόσμο ξακουστή και χιλιοαγαπημένη». Ένα τραγούδι που μιλά για την ξενιτιά, τη νοσταλγία και το καμάρι των Καριτσιωτών.
«Στη μνήμη του Τάσου, το τραγούδι αυτό είναι ένας ύμνος στην Καρίτσα μας», τόνισε ο Τάκης Χρόνης, εμφανώς συγκινημένος.
Η επανεκτέλεση του «Τραγουδιού της Καρίτσας» αποτελεί φόρο τιμής στον δημιουργό του, αλλά και μια γέφυρα ανάμεσα στις γενιές Καριτσιωτών στην Ελλάδα και στη διασπορά. Με αφορμή αύριο τ' Αγιαννιού, το τραγούδι γίνεται ξανά κτήμα όλων μας.
Συστήνουμε σε όλους να το ακούσουν και να το απολαύσουν – γιατί μέσα σε κάθε στίχο και κάθε νότα χωράει η νοσταλγία της ξενιτιάς, η περηφάνια για τον τόπο μας και η ζεστασιά του χωριού μας. Ακούστε το λοιπόν και μοιραστείτε το, στο YouTube: Το Τραγούδι της Καρίτσας.
Σκίτσο μελάνης που μας ταξιδεύει χρόνια
πίσω: τέσσερις προσκυνητές μπροστά στο ταπεινό εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη στην
Καρίτσα, τότε που η σκεπή ήταν φτιαγμένη με ντόπιες σχιστόπλακες και οι χοντροί
τοίχοι έδειχναν κάθε καιρικό σημάδι. Ένας χωριανός, καβάλα στο γαϊδουράκι του,
κοιτάζει μπροστά ήρεμος και στοχαστικός∙ δίπλα του, τρεις χωριανές στέκονται
όρθιες και ευλαβικές. Μια ήσυχη, ειλικρινής στιγμή απλής πίστης και λιτής,
αληθινής ομορφιάς.
Στον Αϊ-Γιάννη τον μικρό, στου βουνού την αγκαλιά, το ξωκλήσι μας φυλά, δίνει χάρη στην καρδιά. Απ’ τον Ελατιά ψηλά, όλο το χωριό αντικρίζει, στέλνει φως και περηφάνια, στήριγμα που δεν λυγίζει.
Σιαπάνου, που ο ήλιος χρυσώνει τα Μνήματα, όπου θάψαν οι λεβέντες τους πασάδες στα χώματα. Σιαπέρα το Διάσελλο, μεγάλη η κορυφή, κι η Τσούκα αντικρύζει τα βοσκοτόπια εκεί.
Σιακάτου τα χωράφια, στάχυα κι ελιές μαζί, κάθε πέτρα τους μιλάει για αγώνα και ζωή. Στα χαμοκάλυβα ρίζες και στα μαντριά το αίμα τρέχει, κι όποιος φεύγει απ’ τον τόπο, η καρδιά εδώ προστρέχει.
Μα σαν ηχεί η καμπάνα στις 29 τ’ Αγιαννιού, τα τροκάνια αντηχούν σαν τραγούδι τ’ ουρανού. Στ’ αλώνι, που οι παππούδες αλωνίζαν το σιτάρι, τώρα γέροι και νέοι το χορεύουνε με καμάρι.
Βιολιά και κλαρίνα λαλούν, τα λαούτα κελαηδούνε, τραπέζια στρώνονται πλατιά κι όλοι οι χωριανοί γλεντούνε. Τ’ Αγιαννιού μας σμίγει, φέρνει το γλέντι της χρονιάς, κι η Καρίτσα καμαρώνει, ζει στιγμές λευτεριάς.
Φωτογραφίες: Anastasia Mavrides Αναδημοσίευση από τον «Νέο Κόσμο» Αυστραλίας, Σάββατο, 9 Αυγούστου
Χαρά και συγκίνηση χάρισε στους ηλικιωμένους του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας η επίσκεψη μαθητών ελληνικής καταγωγής, στους οποίους μίλησαν για τις προσωπικές τους ιστορίες.
Με μεγάλη χαρά και συγκίνηση υποδέχθηκαν οι ηλικιωμένοι του Παλλακωνικού
Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας νεαρούς μαθητές, με τους οποίους μοιράστηκαν
τις ιστορίες της ζωής τους.
«Δεν το βλέπεις κάθε μέρα να μπαίνουν νέα παιδιά στο καφενείο, να κάθονται, να είναι έτοιμα να παίξουν ένα τάβλι μαζί σου, να ακούσουν, να ρωτήσουν», δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» ο Dimitri Katsambis, μέλος του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας, και πρόσθεσε:
«Νιώσαμε ότι δεν μας ξέχασε η ζωή. Μας έδωσαν ζωή με την παρουσία τους».
«Σαν να ξανάζησα τα χρόνια μου. Τα διηγήθηκα και τα ένιωσα ξανά. Και ένιωσα και περήφανος, γιατί κάποιο παιδί θα πάρει την ιστορία μου και θα την κρατήσει. Δεν θα χαθεί».
Ο κ. Katsambis δήλωσε επίσης ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από τη «ζεστασιά και το ενδιαφέρον» που εισέπραξε από όλα τα παιδιά.
Όπως είπε «δεν ήταν μια τυπική επίσκεψη».
«Φαινόταν ότι είχαν προετοιμαστεί με αγάπη και σεβασμό … Μου άφησαν την αίσθηση ότι στα σχολεία των παιδιών και των εγγονών μας γίνονται πολύ όμορφα πράγματα. Κι αυτό μας γεμίζει ελπίδα».
Η επίσκεψη των μαθητών στο Καφενείο Λακωνίας πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της ευρύτερης πρωτοβουλίας «Our Greek-Speaking Community»
Τόνισε δε πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά να μαθαίνουν για την καταγωγή και την ιστορία τους «γιατί αλλιώς», όπως είπε, «ξεχνιέται ο τόπος, η γλώσσα, οι άνθρωποι».
«Αν δεν τα πεις στα παιδιά, θα χαθούν όλα. Κι εμείς από τους παλιούς τα μάθαμε, και τώρα ήρθε η ώρα να δώσουμε τη σκυτάλη. Να ξέρουν από πού κρατάνε».
Πρόσφατα, μαθητές ελληνικής καταγωγής της τάξης Year 9 του Adelaide High School κάθισαν και συνομίλησαν με ηλικιωμένους του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας στην Αδελαΐδα, με σκοπό να καταγράψουν και να διαφυλάξουν τις ιστορίες της ζωής των παλαιών, για να μαθαίνουν οι… νέοι.
Κάθε μαθητής/τρια που συμμετείχε στην εν λόγω πρωτοβουλία διασύνδεσης γενεών, θα δημιουργήσει στη συνέχεια μια σύντομη βιογραφία και ένα βίντεο-αφιέρωμα για τα άτομα με τα οποία συνομίλησαν.
Τα έργα καταγραφής ιστοριών θα παραδοθούν ως ενθύμια στις οικογένειες των ηλικιωμένων «πρωταγωνιστών» και θα αποτελέσουν μέρος ενός ευρύτερου αρχείου, ως ένα είδος παρακαταθήκης για τις μελλοντικές γενιές.
Η επίσκεψη των μαθητών πραγματοποιήθηκε στο Καφενείο Λακωνίας του Συλλόγου, στο πλαίσιο της ευρύτερης πρωτοβουλίας «Our Greek-Speaking Community», και είναι αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ της Neoléa, του Adelaide High School και του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας (Pan-Laconian Society of SA).
Μαθητές ελληνικής καταγωγής κάθισαν και συνομίλησαν με ηλικιωμένους του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας στην Αδελαΐδα. Φωτογραφίες: Anastasia Mavrides
Όπως δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» ο Manos Nikolaidis, ένας εκ των μαθητών του Adelaide High School, η εμπειρία της αλληλεπίδρασης με μέλη της παλαιότερης γενιάς της ελληνικής κοινότητας υπήρξε «πραγματικά αποκαλυπτική».
«Με έκανε να συνειδητοποιήσω τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν τότε οι άνθρωποι στην Ελλάδα. Μας δίδαξαν επίσης πολλά μαθήματα ζωής, όπως το ότι η οικογένεια είναι πάνω απ’ όλα, καθώς και ότι πάντα πρέπει να συμπεριφέρομαι με σεβασμό (be a gentleman)».
Ο Manos εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από το γεγονός ότι οι ηλικιωμένοι με τους οποίους συνομίλησε «είχαν πάντα θετική διάθεση» και «δεν είπαν ούτε μία φορά κάτι αρνητικό για τη ζωή τους», καθώς μοιράζονταν τις ιστορίες τους, από τα χρόνια τους στην Ελλάδα έως τη μετεγκατάστασή τους στην Αυστραλία.
Για τη μαθήτρια Ruby Grivas, αυτό που ξεχώρισε ήταν το ότι τα μαθήματα ζωής που μοιράζονταν οι περισσότεροι ηλικιωμένοι με τους μαθητές είχαν έναν κοινό παρονομαστή: την αξία της οικογένειας.
«Οι στιγμές που μου έμειναν περισσότερο ήταν όταν οι περισσότεροι ανέφεραν ως μάθημα ζωής το ‘η οικογένεια πάνω απ’ όλα’».
«Ήταν όμορφο να βλέπω πως όλοι είχαν την ίδια άποψη πάνω σε αυτό».
Οι μαθητές προσέφεραν στον Παλλακωνικό Σύλλογο Νότιας Αυστραλίας ένα χειροποίητο παγκάκι ως δώρο
Χαρακτήρισε την εμπειρία ιδιαίτερα «ευχάριστη», η οποία, όπως δήλωσε η Ruby στον «Νέο Κόσμο», τής πρόσφερε την ευκαιρία να κατανοήσει «τα σκαμπανεβάσματα και τις δυσκολίες στη ζωή των άλλων».
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκάλεσε στη μαθήτρια Sofia Gonis, το πόσα κοινά σημεία εντόπισε σε πολλές από τις εμπειρίες της μετανάστευσης που άκουσε.
«Μια ιστορία που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν όταν άκουσα για τα πλοία με τα οποία έφτασαν όλοι, τα περισσότερα ήταν τα ίδια, και για το πώς κάποια από τα μέλη (του Συλλόγου) πιθανόν να γνωρίζονταν χρόνια πριν (συναντηθούν στην Αυστραλία)».
Η Dimitra Rozaklis, καθηγήτρια Ελληνικών στο Adelaide High School, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της προς τη Neoléa «για την καταγραφή αυτών των πολύτιμων στιγμών μεταξύ γενεών».
«Η ευρύτερη κοινότητα εμπλουτίζει τις ζωές των μαθητών μας. Η καλοσύνη και η φιλοξενία των Λακώνων και φυσικά το νόστιμο φαγητό έκαναν αυτή την ημέρα αξέχαστη».
«Νιώθω πραγματικά ευλογημένη που προέρχομαι από μια τόσο υποστηρικτική κοινότητα».
Η πρόεδρος της Neoléa, Anastasia Mavrides, ανέφερε ότι η συνεργασία με την κα Rozaklis και το Adelaide High School ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη, υπογραμμίζοντας πως η εν λόγω πρωτοβουλία επικεντρώνεται στο «χτίσιμο γεφυρών ανάμεσα στις γενιές».
«Το να βλέπεις τον χώρο γεμάτο συζητήσεις, μουσική και γέλια ήταν μια δυνατή υπενθύμιση του τι σημαίνει κοινότητα».
Εκτός από τις συνεντεύξεις, οι μαθητές προσέφεραν στον Παλλακωνικό Σύλλογο Νότιας Αυστραλίας ένα χειροποίητο παγκάκι ως δώρο.
Δύο μαθητές παρουσίασαν μια μουσική παράσταση, ενώ οι παρευρισκόμενοι απόλαυσαν γεύμα που ετοίμασαν μέλη του συλλόγου.
Η Neoléa —μια πρωτοβουλία που έχει ως στόχο να ενθαρρύνει νέους Ελληνοαυστραλούς να εξερευνήσουν την πολιτιστική τους κληρονομιά και να οικοδομήσουν το μέλλον τους με βάση την παρακαταθήκη των προγόνων τους— συνεργάζεται με σχολεία όπου διδάσκεται η ελληνική γλώσσα, υλοποιώντας δράσεις που κυμαίνονται από συνεντεύξεις προφορικής ιστορίας έως δημιουργικές δραστηριότητες, με στόχο την ενεργή συμμετοχή των νέων στην κοινότητα.
δράσεις που κυμαίνονται από συνεντεύξεις προφορικής ιστορίας έως δημιουργικές δραστηριότητες, με στόχο την ενεργή συμμετοχή των νέων στην κοινότητα.
«Η νέα γενιά άκουσε, συγκινήθηκε και έγραψε με σεβασμό, καρδιά και μελάνι μνήμης.»
Μαθητές του Γυμνασίου Αδελαΐδας και η Νεολαία της Ελληνικής Κοινότητας συναντούν τους παλιούς στο «Καφενείο Λακωνίας» και γράφουν ιστορία.
Την Τετάρτη 30 Ιουλίου 2025, το παραδοσιακό Καφενείο Λακωνίας στην Αδελαΐδα γέμισε ξανά από φωνές, μουσική και συγκίνηση. Όμως αυτή τη φορά, δεν ήταν μόνο οι γνώριμες φωνές των παλιών καφενόβιων Λακώνων. Ήταν και οι νεανικές φωνές των μαθητών του Γυμνασίου Αδελαΐδας, που έφτασαν με έναν ξεχωριστό σκοπό: να καταγράψουν τις ιστορίες, τη σοφία και τις μνήμες των παππούδων και γιαγιάδων της παροικίας μας.
Η πρωτοβουλία ανήκει στη Νεολαία της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Νότιας Αυστραλίας (Neoléa) και αποτελεί μέρος του προγράμματος «Η Ελληνόφωνη Κοινότητά μας». Με συντονίστρια τη φιλόλογο Δήμητρα Ροζακλή, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών και περήφανη απόγονη Καριτσιώτικης οικογένειας, το σχολείο ένωσε τις δυνάμεις του με τον Παλλακωνικό Σύλλογο και τη Neoléa, δημιουργώντας μια ζωντανή γέφυρα ανάμεσα στις γενιές.
Κάθε μαθητής ανέλαβε να γνωρίσει έναν ηλικιωμένο της κοινότητας, να συνομιλήσει μαζί του και να μετατρέψει την εμπειρία σε μια σύντομη βιογραφία και ένα βίντεο-αφιέρωμα, ένα πολύτιμο ενθύμιο για την οικογένεια και ένα ντοκουμέντο για τις επόμενες γενιές.
Η πρωτοβουλία καλύφθηκε εκτενώς από τις δύο μεγαλύτερες ελληνόγλωσσες εφημερίδες της Αυστραλίας, τον Νέο Κόσμο και τον Ελληνικό Κήρυκα, τονίζοντας τη σημασία τέτοιων δράσεων για τη διατήρηση της συλλογικής μνήμης και την ενίσχυση της διαγενεακής επικοινωνίας.
«Είμαι βαθιά συγκινημένη. Η ημέρα αυτή ήταν μια υπενθύμιση του τι σημαίνει πραγματική κοινότητα: ζεστασιά, φιλοξενία και σύνδεση ψυχής», δήλωσε η Δήμητρα Ροζακλή. «Η γενναιοδωρία και η αγάπη των Λακώνων, και φυσικά το φαγητό τους!, άφησαν ανεξίτηλη εντύπωση στα παιδιά.».
Η εκδήλωση δεν περιορίστηκε μόνο σε συνεντεύξεις. Οι μαθητές προσέφεραν στους ηλικιωμένους ένα χειροποίητο παγκάκι ως ένδειξη σεβασμού, ερμήνευσαν ζωντανά ελληνικά τραγούδια και μοιράστηκαν ένα πλούσιο γεύμα που ετοίμασαν με αγάπη τα μέλη του Συλλόγου.
Ο Δημήτρης Κατσάμπης, τόνισε τη σημασία του εγχειρήματος: «Είναι σπουδαίο να βλέπεις τα νιάτα να ενδιαφέρονται για την ιστορία μας. Η νέα γενιά κρατά τα κλειδιά της μνήμης. Η φωνή των Λακώνων μεταφέρεται, κι αυτό είναι ανεκτίμητο».
Η πρόεδρος της Neoléa, Αναστασία Μαυρίδη, που απαθανάτισε τη μέρα με τον φωτογραφικό της φακό, σημείωσε: «Δεν συλλέγουμε απλώς ιστορίες, χτίζουμε δεσμούς. Και αυτοί οι δεσμοί είναι που κρατούν ζωντανή την ταυτότητά μας».
Τα Καριτσιώτικα Νέα, ως ηλεκτρονική εφημερίδα της Καρίτσας, δεν μπορούμε παρά να νιώθουμε περήφανοι που μια δική μας απόγονος, η Δήμητρα Ροζακλή, πρωτοστατεί σε τέτοιες δράσεις. Με γνώση, ήθος και αγάπη για τις ρίζες, εμπνέει τη νέα γενιά να τιμήσει τη φωνή της γιαγιάς και του παππού. Γιατί, όπως είπε κι ένας από τους ηλικιωμένους στο καφενείο εκείνη τη μέρα, «η μνήμη, όταν τη μοιράζεσαι, γίνεται ζωή που συνεχίζει».
Μπράβο Δήμητρα. Μπράβο σε όλα τα παιδιά. Σας περιμένουμε στο χωριό, να γράψουμε μαζί το επόμενο κεφάλαιο.
Με βαθιά θλίψη ανακοινώνουμε τον θάνατο του αγαπημένου μας χωριανού Νίκου Κατσάμπη, ετών 89, που έφυγε ήσυχα από τη ζωή χθες στο σπίτι του στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας, περιστοιχισμένος από την οικογένειά του.
Ο Νίκος ήταν σύζυγος της αείμνηστης Διαμάντως Κατσάμπη, το γένος Αντωνίου, με την οποία επανενώνεται μετά τον θάνατό της τον Σεπτέμβριο του 2023.
Γεννήθηκε στην Καρίτσα στις 8 Μαΐου 1936. Ήταν ο δεύτερος μικρότερος από τα επτά παιδιά του Κώστα και της Γεωργίας Κατσάμπη, τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια. Το 1965, σε ηλικία 28 ετών, μετανάστευσε στην Αυστραλία μαζί με την οικογένειά του και ρίζωσε εκεί.
Ήταν πατέρας του Κώστα και της Γεωργίας. Υπήρξε αγαπημένος πεθερός και τρυφερός παππούς που αφιέρωσε τη ζωή του στην οικογένεια και στους ανθρώπους του.
Οι συγγενείς και φίλοι του εκλιπόντος ενημερώνονται με σεβασμό ότι η Εξόδιος Ακολουθία θα τελεστεί την Παρασκευή 8 Αυγούστου και ώρα 10.00 π.μ. στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, 101 Goodwood Road, Goodwood.
Μετά το πέρας της Ακολουθίας, η πομπή θα μεταβεί στο κοιμητήριο Centennial Park, στο ορθόδοξο τμήμα Β.
Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους του.
