Κωνσταντίνος Ροκονίδας (1958-2025)

Με βαθιά θλίψη ανακοινώνουμε τον θάνατο του Κώστα Ροκονίδα την Πέμπτη, 2 Ιανουαρίου 2025, σε ηλικία 66 ετών. Ο Κώστας υπήρξε αγαπητό μέλος της παριανής κοινότητας, Δημοτικός Σύμβουλος και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Λαϊκή Συσπείρωση Πάρου».

Εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των κατοίκων της Πάρου, αγωνιζόμενος αδιάκοπα για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους, τη βελτίωση των υποδομών, των υπηρεσιών και των συνθηκών διαβίωσης στο νησί. Με αφοσίωση και διορατικότητα, εργάστηκε για την προστασία των πολύτιμων φυσικών πόρων, δημιουργώντας τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον στις επόμενες γενιές.

Ήταν γιος της Πολυξένης Μαλαβάζου, κόρης του θρυλικού μπαρμπα-Μιχάλη, γνωστού ως «Ρουμάνου», από την Καρίτσα, Λακωνίας.

Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε την Παρασκευή, 3 Ιανουαρίου 2025, στις 13:30, στο Ιερό Προσκύνημα Παναγία Εκατονταπυλιανή στην Πάρο.

Η απώλειά του είναι ανυπολόγιστη για το νησί, καθώς θα λείψει βαθιά σε όλους.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Πάρου, σε ένδειξη πένθους και αποδίδοντας την πρέπουσα τιμή στον εκλιπόντα, αποφάσισε:

• Να αναρτηθεί μεσίστια η σημαία του Δήμου κατά την ημέρα της εξοδίου ακολουθίας.
• Να παρευρεθούν τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου στην εξόδιο ακολουθία.
• Να αναγνωστεί το παρόν ψήφισμα από την Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου κατά την τέλεση της εξοδίου ακολουθίας και να επιδοθεί στην οικογένεια του εκλιπόντος.
• Να αναρτηθεί το ψήφισμα στην ιστοσελίδα του Δήμου Πάρου και να δημοσιευθεί στον τοπικό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
• Να εκφραστούν θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγό του, Σταυρούλα, στις κόρες του, Πολυξένη, Ειρήνη και Ηλέκτρα, καθώς και σε όλη την οικογένειά του.

Αιωνία του η μνήμη.

Ποίηση: Στης Καρίτσας τις Γιδοστράτες

Στου Πάρνωνα τις πλαγιές, του ήλιου το φιλί,
με κοπάδια τριγύρω, ξεκινάει το πρωί.
Τροκάνια αντηχούν, στ’ αρχαία μονοπάτια,
και βελάσματα γεμίζουν τις γιδοστράτες, τα βράχια.

Με φλογέρα στα χείλη, με κλίτσια στο χέρι,
ο τσοπάνης βαδίζει στου βουνού το αστέρι.
Της Καρίτσας οι ψυχές, δεμένες με τη γη,
με γίδια και με πρόβατα αντάμα, σ’ αιώνια φυγή.

Η Ασφάκα την αυγή καλημερίζει στα ανατολικά,
η Τσούκα το δειλινό αποχαιρετά στα δυτικά.
Κι ο Ελατιάς περήφανος, ψηλά στον βοριά,
στέκει φύλακας αιώνιος, του τόπου μας σιωπηλά.

Ο άνεμος σφυρίζει, στη στάνη τη ζεστή,
και το γάλα κυλάει, σαν δώρο της ζωής.
Οι πέτρες μαρτυρούν, στα μονοπάτια αυτά,
ιστορίες αρχαίες, βαθιά χαραγμένα μυστικά.

Μα οι τσοπάνοι μας ξέρουν, πως είναι ευλογία,
να ζεις με τα γίδια και τα πρόβατα, σε τέτοια αρμονία.
Γιατί η Καρίτσα ανθίζει, με ιδρώτα και ψυχή,
και κρατά την παράδοση σαν ιερή ευχή.