με κοπάδια τριγύρω, ξεκινάει το πρωί.
Τροκάνια αντηχούν, στ’ αρχαία μονοπάτια,
και βελάσματα γεμίζουν τις γιδοστράτες, τα βράχια.
Με φλογέρα στα χείλη, με κλίτσια στο χέρι,
ο τσοπάνης βαδίζει στου βουνού το αστέρι.
Της Καρίτσας οι ψυχές, δεμένες με τη γη,
με γίδια και με πρόβατα αντάμα, σ’ αιώνια φυγή.
Η Ασφάκα την αυγή καλημερίζει στα ανατολικά,
η Τσούκα το δειλινό αποχαιρετά στα δυτικά.
Κι ο Ελατιάς περήφανος, ψηλά στον βοριά,
στέκει φύλακας αιώνιος, του τόπου μας σιωπηλά.
Ο άνεμος σφυρίζει, στη στάνη τη ζεστή,
και το γάλα κυλάει, σαν δώρο της ζωής.
Οι πέτρες μαρτυρούν, στα μονοπάτια αυτά,
ιστορίες αρχαίες, βαθιά χαραγμένα μυστικά.
Μα οι τσοπάνοι μας ξέρουν, πως είναι ευλογία,
να ζεις με τα γίδια και τα πρόβατα, σε τέτοια αρμονία.
Γιατί η Καρίτσα ανθίζει, με ιδρώτα και ψυχή,
και κρατά την παράδοση σαν ιερή ευχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου