Στις Γιδοστράτες Πάνω

Στου Πάρνωνα τις πλαγιές, του ήλιου το φιλί,
με κοπάδια τριγύρω, ξεκινά το πρωί.
Τροκάνια αντηχούν, στο πέτρινο βουνό,
και γέλια των τσοπάνων γεμίζουν τον αητό.

Με φλογέρα στα χείλη, με κλίτσια στο χέρι,
ο τσοπάνης περπατάει στου χωριού το αστέρι.
Της Καρίτσας οι ψυχές, δεμένες με τη γη,
με γιδοπρόβατα αντάμα, σ’ αιώνια φυγή.

Η Ασφάκα την αυγή καλημερίζει στα ανατολικά,
η Τσούκα το δειλινό αποχαιρετά στα δυτικά.
Κι ο Ελατιάς περήφανος, ψηλά στον βοριά,

στέκει φύλακας αιώνιος, του τόπου μας σιωπηλά.  

Ο άνεμος χορεύει, στη στάνη τη ζεστή,
και το γάλα κυλάει, σαν δώρο της ζωής.
Οι πέτρες μαρτυρούν, στα μονοπάτια αυτά,
ιστορίες αρχαίες, βαθιά χαραγμένα μυστικά.

Μα οι τσοπάνοι ξέρουν, πως είναι ευλογία,
να ζεις με τα γιδοπρόβατα, σε τέτοια αρμονία.
Γιατί η γη μας ζει, με ιδρώτα και ψυχή,
και η Καρίτσα πάντα, θα στέκει με πυγμή.