με κοπάδια τριγύρω, ξυπνάει το πρωί.
Τροκάνια αντηχούν στ’ αρχαία μονοπάτια,
και βελάσματα γεμίζουν τις γιδοστράτες, τα βράχια.
Με φλογέρα στα χείλη, με κλίτσια στο χέρι,
ο τσοπάνης τραβάει προς το βουνό το αστέρι.
Της Καρίτσας οι ψυχές, δεμένες με τη γη,
με γίδια και με πρόβατα ζουν σε αιώνια φυγή.
Η Ασφάκα την αυγή καλημερίζει στα ανατολικά,
η Τσούκα το δειλινό αποχαιρετά στα δυτικά.
Κι ο Ελατιάς περήφανος, ψηλά στον βοριά,
στέκει φύλακας αιώνιος, στη σιγή σιωπηλά.
Ο άνεμος σφυρίζει, στη στάνη τη ζεστή,
και το γάλα κυλάει, σαν δώρο της ζωής.
Οι πέτρες μαρτυρούν, στα μονοπάτια αυτά,
ιστορίες αρχαίες, βαθιά χαραγμένα μυστικά.
Μα ο τσοπάνης ξέρει πως είναι ευλογία,
να ζεις με τα γίδια και τα πρόβατα σε τέτοια αρμονία.
Γιατί η Καρίτσα ανθίζει με ιδρώτα και ψυχή,
και κρατά την παράδοση σαν ιερή ευχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου