Η Αιωνιότητα της Θυσίας στο Μονοδέντρι Μέσα από την Ποίηση του Βασίλη Βλαχάκου

Στη Θυσία των «118»

Ο δρόμος για τη Σπάρτη στενωπός

γεμάτος Πλαταιές και Θερμοπύλες

ποτισμένη με αίμα ατραπός

με μάχες, αγώνες και θυσίες

μία ζωή ακοίμητοι φρουροί

φυλάνε της Ιστορίας μας τις πύλες

ο επισκέπτης μένει σκυθρωπός

σε τύμβους, ηρώα και μνημεία.

Ήρωες, Ηρακλήδες κι Αμαζόνες

αιώνια σύμβολα και φάροι οδηγοί

πεσόντες σε όλα τα σημεία

όταν το χρέος τη πατρίδας τους καλεί

Λεωνίδες θρέφει στους αιώνες

της Σπάρτης η λεβεντογέννα γη

με την καρδιά της τους θηλάζει

κι έχει το γάλα της ψυχή.

Σε πυρωμένο σίδερο κι ατσάλι

ασπίδα τα στήθη τους μπροστά

το αίμα στις φλέβες τους κοχλάζει

σαν χείμαρρος κατρακυλά

όταν η Πατρίδα τους φωνάζει

πέφτουν με το κεφάλι τους ψηλά.

Αν οι Τριακόσιοι ήσαν λίγοι

που στάθηκαν όρθιοι σε τόσους πολλούς

οι Εκατόν Δεκαοχτώ ήσαν κολίγοι

μιας ιδέας σε καιρούς χαλεπούς

που πήγαν κρατούμενοι μιας μπότας

προ έξη βημάτων στους ουρανούς.

Το Μονοδέντρι μόνο δεν είναι!

Στην άγονη τούτη και βαθιά ερημιά

έστησε πρόθυμα η Δόξα μνημείο

λιτό στα γενναία κορμιά

που η μνήμη τους αιώνια θα μένει

θύματα μιας σκληρής εποχής

πιστοί στο χρέος στρατιώτες

αντίσταση μιας φριχτής κατοχής

της λευτεριάς αληθινοί θιασώτες

ενάντια στης σκλαβιάς τα θεριά

«..τοις κείνων ρήμασι…» πατριώτες

για Πατρίδα και για Λευτεριά!

Β. Γ. Βλαχάκος

(από την ΩΔΗ στην ουράνια γη)

Ο Βασίλης Βλαχάκος, βραβευμένος Λάκωνας ποιητής και λογοτέχνης, υπηρέτησε ως δάσκαλος στην Καρίτσα τη δεκαετία του '70 και είναι ο συγγραφέας του έργου «Οι Αετοί της Καρίτσας», που περιγράφει τη ζωή στο χωριό και την εποχή του Μπάρμπα-Μιχάλη Μαλαβάζου κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

Με την ευκαιρία της σημερινής 81ης επετείου, το ποίημα «Στη Θυσία των 118» αποτελεί μια συγκλονιστική ωδή στους 118 μάρτυρες που εκτελέστηκαν στο Μονοδένδρι της Λακωνίας κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Με γλώσσα ζωντανή και γεμάτη πάθος, ο ποητής εξυψώνει την αυταπάρνηση και την αγωνιστικότητα, συνδέοντας τη θυσία τους με τη διαχρονική ιστορία της σπαρτιατικής γης.

Το ύφος του ποιήματος θυμίζει επική ποίηση, πλέκοντας τη μυθική παράδοση με την ιστορική μνήμη. Η αναφορά στη φράση «τοις κείνων ρήμασι» τονίζει τη συνέχεια του χρέους προς την πατρίδα, ενώ οι εικόνες που δημιουργεί ο ποιητής προκαλούν βαθιά συγκίνηση και θαυμασμό. Το έργο λειτουργεί ως ύμνος στη μνήμη και την αντίσταση, υπενθυμίζοντας την ανάγκη να τιμούμε την ιστορία μας και τη θυσία των ηρώων για την ελευθερία.