«Το πριόνι και το αλέτρι είναι κομμάτια της
ψυχής του Διαμαντή, σύμβολα της εποχής που τον διαμόρφωσαν»
Ο Διαμαντής Ροζακλής, στα 80 του χρόνια, καθισμένος στη βεράντα του σπιτιού του στο Γκούντγουντ της Αδελαΐδας, κοιτάζει σκεπτικός τα δυο μικρά ομοιώματα που έφτιαξε με τα ίδια του τα χέρια: ένα πριόνι για την κοπή ξύλων και ένα αλέτρι. Αυτά τα αντικείμενα δεν είναι απλά χειροποίητα στολίδια να κοσμούν τη βεράντα του. Είναι κομμάτια της ψυχής του, ζωντανά σύμβολα μιας άλλης εποχής, τα χρόνια που πέρασε στην αγαπημένη του Καρίτσα, το μικρό χωριό του, χτισμένο στις πλαγιές του Πάρνωνα.
Από παιδί δέκα ετών, ο Διαμαντής ακολουθούσε τον πατέρα του στα δασώδη βουνά πάνω από το χωριό. Εκεί, σε κρυφές στιγμές και μακριά από τα μάτια των αρχών, έκοβαν έλατα παράνομα. Ήταν μια επικίνδυνη δουλειά, που γέμιζε την καρδιά του μικρού Διαμαντή με φόβο αλλά και μια αίσθηση υπερηφάνειας, καθώς γνώριζε πως η σκληρή αυτή εργασία ήταν απαραίτητη για να τα βγάλει πέρα η οικογένεια. Η καρδιά του σφίγγεται στη θύμηση αυτών των δυσκολιών, αλλά ταυτόχρονα γεμίζει δύναμη από τις εμπειρίες που τον διαμόρφωσαν ως άνθρωπο.
Δεν ήταν μόνο το κόψιμο των ξύλων που σημάδεψε την παιδική του ηλικία. Στα χωράφια στα Ανάσκελα, όργωναν τη γη με το αλέτρι, σπέρνοντας σιτάρι για το ψωμί της χρονιάς. Εκεί, στις ανοιχτές εκτάσεις του χωριού, ο Διαμαντής έμαθε την αξία του μόχθου, της υπομονής, και της συνεργασίας με τη φύση.
Παρά τα 62 χρόνια που ζει στην Αυστραλία, το πνεύμα του Διαμαντή παραμένει βαθιά ριζωμένο στην Καρίτσα, στις ελιές, τα χωράφια και στα πετρόχτιστα σπίτια της. Τα ομοιώματα του πριονιού και του αλετριού στέκουν σαν φρουροί στη βεράντα του, και κάθε φορά που τα κοιτάζει, ο νους του ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, επιστρέφοντας στα χρόνια εκείνα της απλότητας, του μόχθου και της αθωότητας. Αυτά τα μικρά σύμβολα κρατούν ζωντανή τη μνήμη του χωριού του, τη μνήμη της γης και των ανθρώπων που τον διαμόρφωσαν. Είναι η κληρονομιά του, σκαλισμένη στο ξύλο, χαραγμένη βαθιά στη μνήμη και στην καρδιά του.