Ο καιρός στο χωριό μας

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2023

Τάκης Χρόνης: Λαϊκή και Ρεμπέτικη Βραδιά στο Γεράκι!

Την Παρασκευή 1η Σεπτέμβρη 
όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Δημοτικό Σχολείο Γερακίου

Σας προσκαλούμε να αποχαιρετίσουμε αυτό το όμορφο και γεμάτο καλοκαίρι, διασκεδάζοντας σε μια κεφάτη, αυθεντική λαϊκή και ρεμπέτικη βραδιά, την Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου, στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου Γερακίου.

Μαζί μας θα είναι ο συμπατριώτης μας Παναγιώτης (Τάκης) Χρόνης με την κομπανία του, που μας υπόσχονται μια υπέροχη βραδιά, όπου θα ακούσουμε, θα τραγουδήσουμε και θα χορέψουμε εκτός από παλιά και καινούργια λαϊκά και ρεμπέτικα, νησιώτικα και σμυρναίικα τραγούδια!

Θα προηγηθεί παρουσίαση του βιβλίου του ίδιου «Ασυνάρτητος Λόγος» με αυτοβιογραφικές αναφορές, από το Γεράκι στην Δράμα, μέσα από το λαϊκό τραγούδι αλλά και τους πρωταγωνιστές του!!!

Θα υπάρχει φαγητό και λαχειοφόρος αγορά με πλούσια δώρα!! 
Ώρα έναρξης 9.30 μ.μ.
Τηλέφωνο για κρατήσεις: 6936 815850  

Πολιτιστικός σύλλογος Γερονθρών

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2023

Στα 80 του χρόνια, ο Γιάννης Αντωνίου γιόρτασε με τους δικούς του

«Από την Καρίτσα στο Γκούντγουντ, ο Γιάννης Αντωνίου σε 80 χρόνια ζωής και αναμνήσεις.»

Σε μια λαμπρή εορταστική εκδήλωση, ο Γιάννης Αντωνίου γιόρτασε τα 80ά του γενέθλια, περιβάλλοντας τον εαυτό του με συγγενείς και φίλους, το Σάββατο 26ης Αυγούστου. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της εκκλησίας του αγαπημένου του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης στο Γκούντγουντ στην Αδελαΐδα, όπου υπηρέτησε ως πρόεδρος για πολλά χρόνια.

Γεννημένος στην Καρίτσα, ο Γιάννης κατάγεται από την οικογένεια του Γεωργίου και της Παναγιώτας Αντωνίου. Το καλοκαίρι του 1963, σε ηλικία 20 ετών, αποφάσισε να αφήσει το χωριό του και να αναζητήσει καινούργιες ευκαιρίες στην Αυστραλία. Επιβιβασμένος στο πλοίο «Πατρίς», έφτασε στη νέα του πατρίδα στις 10 Νοεμβρίου 1963.

Η ζωή του έλαβε μια ακόμα σπουδαία στροφή όταν παντρεύτηκε την Ερμιόνη Χριστάκου, από τη Γράμμουσα. Μαζί δημιούργησαν μια οικογένεια βαθιών δεσμών, ενώ παράλληλα εργάστηκαν ακούραστα για την ευημερία των παιδιών τους.

Σε αυτό το ξεχωριστό στιγμιότυπο, αποστέλλουμε τις θερμότερες ευχές μας στον Γιάννη για τα 80 χρόνια της ζωής του. Χρόνια πολλά και γεμάτα ευτυχία! Ευχόμαστε να συνεχίσει να απολαμβάνει κάθε στιγμή και να μοιράζεται αυτήν τη χαρά με τους αγαπημένους του, ενώ ευχόμαστε πολλές και ευτυχισμένες στιγμές να επαναλαμβάνονται!

Σαν Χθες το 1829: Οι Πρώτοι Έλληνες Καταφτάνουν στην Αυστραλία

«Ένα ζωντανό κομμάτι της Αυστραλιανής ιστορίας»
 
Σας χθες, πριν 194 χρόνια, στις 27 Αυγούστου 1829, οι πρώτοι Έλληνες έφτασαν στην Αυστραλία. Ήταν επτά ναυτικοί που είχαν καταδικαστεί για πειρατεία στη Μεσόγειο από τους Βρετανούς. Τα ονόματά τους ήταν: Γεώργιος Βασιλάκης, Γκίκας Βούλγαρης, Γεώργιος Λαρίτσος, Αντώνης Μανώλης, Δαμιανός Νίνης, Νικόλαος Παπανδρέας και Κωνσταντίνος Στρομπόλης.

Το όνομα του πλοίου που τους έφερε στην Αυστραλία καταγράφηκε επίσης. Ήταν το βρετανικό πλοίο "Norfolk" και μετέφερε συνολικά 192 άλλους εγκληματίες, κυρίως από το Ηνωμένο Βασίλειο, στην ανελέητη ηπειρωτική Αυστραλία για να εκτίσουν τις ποινές τους. Το ταξίδι, που αποτελούσε μια είδους τιμωρία από μόνο του, διήρκεσε από 91 έως 93 ημέρες και υποθέτεται ότι ο καπετάνιος ήταν ο Αλεξάντερ Γκριγκ.

Αργότερα, παρά το γεγονός ότι οι ελληνικές αρχές τους χορήγησαν επίσημη αμνηστία, δύο από τους άνδρες, ο Αντώνης Μανώλης και ο Γκίκας Βούλγαρης, αποφάσισαν να παραμείνουν εκεί, ξεκινώντας έτσι το μακρύ ταξίδι της ελληνικής παρουσίας στην Αυστραλία.

Σάββατο 26 Αυγούστου 2023

Η Καρίτσα Γιορτάζει: Έρχεται το Πανηγύρι «Τ' Αγιαννιού» που Έχει Ιστορία

«Καθώς πλησιάζει το "πανηγύρι της χρόνιας" στο χωριό, βιώνουμε ένα αντάμωμα γεμάτο χαρά,  πνευματικότητα και φιλία.»

 Λίγες ημέρες πριν το πανηγύρι, αισθανόμαστε ανυπομονησία και χαρά στις καρδιές μας, καθώς και στις καρδιές των συγχωριανών μας, των φίλων μας από τα γειτονικά χωριά και των απογόνων μας που ζουν σκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο. Από την πολυκοσμία στις γειτονιές της Αθήνας μέχρι τα ανοιχτά προάστια της Αυστραλίας, και από τις γοητευτικές πόλεις της Αμερικής έως τα γραφικά τοπία του Καναδά, οι απόγονοί μας αναμένουν πώς και πώς την παραδοσιακή γιορτή «Τ' Αγιαννιού». Αυτή η γιορτή, με βάση την κοινή μας κληρονομιά και την ιδιαίτερη σχέση που έχουμε με το πατρικό μας χωριό, έχει καταφέρει να συνδέσει όσους ζουν κοντά και μακριά, δίνοντάς μας την ευκαιρία να βυθιστούμε σε έναν πλούτο από παράδοση, πνευματικότητα και φιλία.

Κάθε χρόνο, στις 29 Αυγούστου, η Καρίτσα αποχαιρετά το καλοκαίρι και υποδέχεται το φθινόπωρο με την αγαπημένη μας εκδήλωση, «Τ' Αγιαννιού». Αναμφίβολα, αυτό το πανηγύρι θεωρείται το αποκορύφωμα της χρονιάς, και έχει κατακτήσει έναν ξεχωριστό χώρο στις καρδιές μας. Η σημασία του είναι τόσο βαθιά που, τα τελευταία χρόνια, έχει μετατραπεί σε ένα ανεπίσημο αντάμωμα, φέρνοντας κοντινούς και μακρινούς απόγονους και φίλους από τα γειτονικά χωριά, από την Αθήνα και ακόμα από μέρη του εξωτερικού, όπως η Αμερική, ο Καναδάς και η Αυστραλία.

Ο Αύγουστος, με την ιδιαίτερη σημασία που φέρει, συναρπάζει το χωριό μας, συμβολίζοντας την κορύφωση της ομορφιάς και της ζωντάνιας της χρονιάς. Καθώς η φύση εκθέτει την πληρότητά της, όλο το τοπίο γίνεται ένας χορός χαράς για το καλοκαίρι. Αυτή η εποχή ανοίγει την ευκαιρία στους απογόνους της Καρίτσας να επιστρέψουν στις ρίζες τους, να ανταμώσουν συγγενείς και φίλους, είτε αυτοί είναι ντόπιοι, είτε έχουν ταξιδέψει από μακριά.

Ο εορτασμός «Τ' Αγιαννιού» ξεκινά νωρίς το πρωί της 29ης Αυγούστου. Συναντιόμαστε με ντόπιους συγχωριανούς, απογόνους και φίλους από τα γειτονικά χωριά, όπως το Κοσμά, τον Άγιο Δημήτριο, το Αλεποχώρι και το Γεράκι. Αρχίζουμε ένα περπάτημα προς τις πλαγιές του Ελατιά, με τον προορισμό να φτάσουμε στο μικρό ξωκλήσι του Αγιάννη. Αυτό το λατρευτικό εκκλησάκι βρίσκεται λίγα μέτρα κάτω από την κορυφή του Ελατιά και έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία. Οι λευκοί τοίχοι του, διακοσμημένοι με μπλε λεπτομέρειες, συνδυάζονται με τα χρώματα του Λακωνικού κόλπου που απλώνεται στον μακρινό ορίζοντα. Η είσοδος, που κάποτε ήταν από ξύλινες τάβλες από έλατο, πλέον είναι μια σιδερένια πόρτα. Πάνω από την είσοδο, υπάρχει ένα ανάγλυφο με τη χρονολογία 1899, ενώ ένα άλλο δίπλα στο μικρό παραθυράκι αναγράφει: «Η οικοδομή αυτή εγίνετο διά χρημάτων του Χ. Μαλαβάζου το 1869». Η καμπάνα αποτελεί πρόσφατη προσθήκη και κρέμεται από μια σιδερένια δομή, ψηλά τρία μέτρα. Παρόλα αυτά, η εκκλησία η ίδια αποτελεί ένα σύμβολο του παρελθόντος μας, διατηρώντας μια αίσθηση που διαφεύγει το χρόνο.

Καθώς εισέρχεσαι μέσα από την πόρτα, αισθάνεσαι τη γαλήνη του Αγιάννη να σε περιβάλλει, ενώ τα αναμμένα κεριά δημιουργούν ένα ζεστό φως πάνω στις εικόνες του ναού. Κάτω από την ουρανίσια-γαλανή οροφή στολισμένη με χρυσά αστεράκια, βλέπεις ένα απλό λευκό εικονοστάσι και τρία ή τέσσερα φτωχικά ξύλινα στασίδια που αντηχούν στην ιερότητα του χώρου. Ο ήλιος φωτίζει απαλά τον χώρο μέσα από το μικρό παραθυράκι, δημιουργώντας έναν ήρεμο τόπο προσευχής και στοχασμού. Καθώς η λειτουργία εξελίσσεται στον ηρεμισμένο χώρο μέσα στο ναό, όσοι βρίσκονται έξω συνδέονται κι αυτοί με το γεγονός. Στέκονται γύρω, ακούγοντας τους ψαλμούς που διαπερνούν τους τοίχους και συνδυάζονται με το δροσερό αεράκι του βουνού, δημιουργώντας μια σύνδεση μεταξύ εκείνων που είναι μέσα και εκείνων που είναι έξω.

Αυτή την στιγμή, οι διαχωρισμοί μεταξύ του πνευματικού και του φυσικού κόσμου αρχίζουν να εξαλείφονται. Οι ψαλμοί, σαν αιθερικά νήματα, αρπάζουν τον αέρα του τοπίου και συνδυάζονται με την ομορφιά της φύσης. Το χωριό κάτω από το εντυπωσιακό τοπίο γίνεται μάρτυρας αυτής της αρμονικής σύγκλισης. Την ίδια στιγμή, ο Ελατιάς κοιτά και από ψηλά, ενώ η Ασφάκα και η Τσούκα αναδύονται από ανατολή και δύση προς τον απέραντο ουρανό. Τα κοπάδια στο Διάσελο, όπως και τα Πηγάδια από την άλλη πλευρά του Αγιάννη, είναι βυθισμένα στην ηρεμία της στιγμής. Καθώς βρισκόμαστε σε αυτό το όριο, μεταξύ του περιορισμένου χώρου του ναού και του απέραντου τοπίου της φύσης, νιώθουμε μια δυνατή σύνδεση, μια γέφυρα που ενώνει τις πνευματικές αγωνίες του ανθρώπου με τα θαύματα της φύσης.

Μετά τον εκκλησιασμό, η γιορτή συνεχίζεται αργά το βράδυ στην πλατεία του χωριού, όπου ο χορός κυριαρχεί πάνω στο αλώνι δίπλα στην Εκκλησία της Ευαγγελίστριας, της προστάτιδας της Καρίτσας. Οι χοροί αυτοί το βράδυ αποτελούν την πολύχρωμη κορύφωση της ημέρας. Η πλατεία ζωντανεύει με τους χορευτές να κυκλοφορούν, χέρι με χέρι, συναρπασμένοι από τη μουσική. Οι μελωδίες ανακλώνται με τον ρυθμό της γης, ενώ ο χορός ενώνει τους συγχωριανούς με τους απογόνους τους. Καθώς το βράδυ γίνεται πιο βαθύ και τ' άστρα αναλαμπούν στο σκοτεινό ουρανό πάνω από την Καρίτσα, μια αίσθηση ευγνωμοσύνης γεμίζει τον αέρα. Ευγνωμοσύνη για τη γη που μας ταΐζει, για τις παραδόσεις που μας ενώνουν και για τη συνέχεια της επιστροφής στις ρίζες μας. Καθώς η νύχτα εξελίσσεται, ο χορός συνεχίζεται, ενώ η ενέργεια της κοινότητας ανθρώπων, πνευμάτων και φύσης συνεχίζει να ακτινοβολεί από τον χώρο, δημιουργώντας μια αίσθηση ενότητας που παραμένει στον αέρα ακόμα και όταν η γιορτή φτάσει στο τέλος της.

Έτσι, «Τ' Αγιαννιού» γίνεται πολύ περισσότερο από μια απλή γιορτή. Είναι ένας τρόπος να συνδεθούμε με τις ρίζες μας, με το πνεύμα της κοινότητας, με τη φύση και με την πνευματικότητα. Είναι μια ευκαιρία να ανανεώσουμε τον δεσμό μας με το πατρικό μας χωριό και να δημιουργήσουμε ανεξίτηλες αναμνήσεις για τους εαυτούς μας και τις επόμενες γενιές. Και καθώς το πανηγύρι φθάνει στο τέλος του και το τραγούδι και η μουσική σιγοσβήνουν, η αίσθηση της συνδεσιμότητας και της πνευματικότητας συνεχίζει να μας συνοδεύει, δίνοντάς μας δύναμη και εμπνευσμένες σκέψεις καθώς επιστρέφουμε στις καθημερινές μας ζωές.

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2023

Agianniou Karitsa Feast: Where Candles Glow and Songs Soar!

"With candles aglow and chants echoing, the "Agianniou" Feast casts a timeless spell."

With just five days remaining, a sense of anticipation and excitement is sweeping through the hearts of fellow villagers, as well as our friends in neighbouring villages and the descendants scattered across the globe. From the bustling streets of Athens to the serene landscapes of Australia, and from the charming neighbourhoods of America to the picturesque towns of Canada, descendants of our village find themselves eagerly counting down to the highly anticipated Feast of Agianniou. Bound by a shared heritage and a profound connection to our ancestral village, many have come from near and far to fully immerse themselves in the rich tapestry of tradition, spirituality, and camaraderie that this cherished celebration offers.
Every year, on August 29th, Karitsa bids farewell to summer and welcomes the embrace of autumn with its iconic feast, "T' Agianniou." This celebration, indisputably the "panigyri of the year,” holds a special place in our hearts. Its significance is so profound that in recent years, it has transformed into quite a reunion, drawing together descendants and friends from near and far corners, from neighbouring villages, from Athens, and even places abroad like America, Canada, and Australia.

August holds a particularly cherished spot in the calendar of our village, symbolising the peak of beauty and vibrancy in the year. As nature reaches its zenith, the entire countryside comes alive with the joys of summer. This time of year provides the perfect opportunity for the descendants of Karitsa to return to their ancestral village, allowing us to reconnect with our relatives and friends, both local and those who have journeyed from afar.

The traditions of the "T' Agianniou" feast begin early on the morning of August 29th. Alongside the locals, descendants, and friends from neighbouring villages such as Kosmas, Agios Dimitrios, Alepochori, and Geraki, we embark on a journey to ascend the slopes of Mount Elatias and reach the chapel of Agiannis. Perched just 100 meters below the summit of Mount Elatias, this quaint chapel's origins are steeped in the mists of time. Its whitewashed walls, adorned with azure accents, harmonize beautifully with the hues of the Laconian Gulf stretching across the distant horizon. The entrance, once hewn from local fir slabs, is now an iron door. Above the entrance, a plaque bears the numerals 1899, while another plaque adjacent to a small window reads: "This building was constructed with the funds of Ch. Malavazos in 1869." While the bell tower is undoubtedly a recent addition, rising approximately three meters with a solitary bell, the chapel itself stands as a testament to generations past.

Stepping through the entrance, the tiny chapel exudes serenity, as the flickering candles cast a warm and soothing glow upon the church icons. Beneath a sky-blue arched ceiling adorned with golden stars stands a simple whitewashed altar and three or four rustic wooden pews in quiet reverence. Sunlight gently filters through a petite window, illuminating a tranquil space that invites contemplation. As the religious service unfolds within the cosy chapel, filled with only a handful of worshippers, those outside, the multitude who are unable to enter, still find themselves immersed in the service. They stand around, absorbing the Byzantine chants that emanate from within the chapel's walls and reverberate through the crisp mountain air, creating a connection between those inside and those outside.

At this moment, the boundary between the spiritual and the natural world begins to dissolve. The chants, like ethereal threads, weave themselves into the fabric of the captivating scenery surrounding us. The village below nestled amidst the breathtaking landscape becomes a silent witness to this harmonious convergence of realms. As we stand on this threshold, caught between the chapel's hallowed interior and the vast expanse of nature, we experience a profound connection—a bridge that unites the spiritual aspirations of humanity with the awe-inspiring wonders of the natural world.

Following the service, the festivities continue later in the evening in the village square, where dancing takes centre stage next to the Church of Evangelistria, the patron of Karitsa. These evening dances are the vibrant culmination of the day's events. The square comes alive with twirling bodies, hand-in-hand, moving to the rhythm of our music. The melodies resonate with the heartbeat of the land, echoing the collective spirit of the villagers and their descendants. Steps that have been passed down through generations are retraced, connecting the present to the past in a fluid motion.

As the night deepens and the stars take their places in the ink-black sky, a sense of gratitude pervades the atmosphere. Gratitude for the land that sustains us, for the traditions that bind us, and for the enduring connections that now span continents. The Feast of Agianniou is a poignant reminder that despite the passage of time and the march of modernity, the essence of a community and its heritage can remain intact.

With each passing year, as new faces join the celebration and others depart, the feast continues to evolve while staying rooted in its foundational values. It stands as a testament to the power of tradition to shape identity, foster unity, and create an unbreakable bond between people and their past. The panigyri of the year, "T' Agianniou," shines as a beacon of cultural preservation and human connection, inviting all to partake in our own unique village, spirituality, and camaraderie.

Κυριακή 20 Αυγούστου 2023

Αναμνηστική Φωτογραφία: Ο Στέλιος Μαλαβάζος Συναντά τη Σπαρτιάτισσα Λαϊκοδημοτική Τραγουδίστρια

Ανεπανάληπτο πλάνο! 

Ο συγχωριανός μας, Στέλιος Μαλαβάζος, από το Άντελαϊντ, βρισκόμενος στα «χάι» του στο μεγάλο πανηγύρι στη Ζαραφώνα προχτές το Σάββατο, είχε την ευκαιρία να απαθανατίσει ένα αναμνηστικό στιγμιότυπο με την διάσημη Σπαρτιάτισσα λαϊκοδημοτική τραγουδίστρια, Έλενα Χαραμή. Η Έλενα, με το συγκρότημά της, διασκέδαζε τους θαυμαστές της από κάθε γωνιά της περιοχής και από την Καρίτσα.

Το ζαραφωνίτικο πανηγύρι είναι ευκαιρία για τους κατοίκους και τους κοντοχωριανούς να σμίξουν, να γιορτάσουν και να περάσουν με μουσική, με χορό, και με την ιδιαίτερη επιλογή τους από τα νέκταρ των θεών, ένα καλοκαιρινό ξεφάντωμα.

Μια αναμνηστική στιγμή που απλά δεν ξεχνιέται!

Τρίτη 15 Αυγούστου 2023

Αναμνήσεις της Σουσανιώς Πολυμενάκου: Το Προσκύνημα του Δεκαπενταύγουστου το 1963

«Με μοναδικές εμπειρίες, επιστρέψαμε από την Έλωνα φορτωμένοι με ευχές και αναμνήσεις.»

Τα πρόσφατα άρθρα στα «Καριτσιώτικα Νέα» σχετικά με το «Προσκύνημα του Δεκαπενταύγουστου» ξύπνησαν τις νοσταλγικές μνήμες της Σουσανιώς Πολυμενάκου από τη Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία θέλησε να μοιραστεί μια πολύτιμη φωτογραφία από το προσκύνημα, το δικό της, ως νεαρή κοπελίτσα το 1963.
 
Η Σουσανιώ, από την οικογένεια του Μήτσου Αντωνίου, η οποία ήταν 14 ετών τότε, θυμάται ότι η μητέρα της, Αθανασία, 34 ετών, μαζί με τη Δέσποινα Τσολομίτη, 32 ετών, και τον άντρα της, Γιάννη, 26 ετών, είχαν ξεκινήσει από το χωριό περίπου στις 4:00 το πρωί. Περπάτησαν δίχως διακοπή για 12 έως 13 ώρες πάνω στα βουνά, φτάνοντας στο Μοναστήρι της Έλωνας γύρω στις 3:00 το απόγευμα.

Η Σουσανιώ σήμερα
74 χρόνων
Η φωτογραφία, που τραβήχτηκε ψηλά στις ανεμοδαρμένες βουνοπλαγιές του Νότιου Πάρνωνα, απεικονίζει την παρέα στο μονοπάτι της επιστροφής προς την Καρίτσα, την ημέρα Πέμπτη 15 Αυγούστου 1963.

Η Σουσανιώ στέλνει την αγάπη της και εύχεται σε όλους τους Καριτσιώτες, είτε βρίσκονται στο χωριό είτε είναι σκορπισμένοι σε άλλα μέρη του κόσμου, «Καλό Δεκαπενταύγουστο», γεμάτο υγεία, ενώ ανυπομονεί για τη μέρα που θα ξανασμίξουν στην όμορφη Καρίτσα μας!

Return to Yesteryears: Eight fellow villagers reenact Pilgrimage of the Dekapentavgoustos to Elona

"Our pilgrimage proved how strong our bonds are and how much it's worth keeping our traditions alive!"

Yesterday, eight fellow villagers experienced a unique journey through time, deciding to relive the magic of the past. The group, led by barmpa-Dimitrakis Katsabis from Australia, raised high the flag of tradition and solidarity.

Their goal was both simple and challenging, physically and mentally demanding: to recreate the pilgrimage of the Dekapentavgoustos, just as our ancestors practised for centuries, walking on foot from the village to Elona. They followed the old path from Karitsa to Kosmas and then on to Elona. This was an endeavour that our village hadn't attempted in a long time.

The group included the everyday heroine, Konstantina Hagiá, Manolis Malavazos who always brings a smile, the newlywed couple, Leonidas Malavazos with his beloved Sarantia Kolovou radiating warmth, young Anastasia Chantzi, who brightens hearts with her positive energy, the dynamic Despina Tsolomiti, and the bright light of the group, Giorgos Tsolomitis, who followed with passion and devotion.

Starting the journey from Karitsa around 4:00 in the afternoon, they followed in the footsteps of our ancestors on the old path towards Kosmas. They passed Diaselo, descended to Sourbanou, faced the steep ascent to Mazaraki, and enjoyed the beauty all around Lampraiiki Sterna.

Their journey continued towards the Monument of the Fallen, where they followed the public road leading to Kosmas. After continuously walking for 11 hours, they reached their destination at 3:00 in the morning, the Elona Monastery. It was a journey full of challenges, but the sense of accomplishment they felt, not only individually but as a united group, made them feel like they had discovered something precious.

This walk was not just a hike; it was an experience that strengthened their bonds and made them proud of our heritage and our village. Despite the long and arduous road, the devotion, friendship, and solidarity they experienced along the way made them feel like they were living a blessed adventure.

Upon returning to Karitsa, though physically fatigued, the feeling of satisfaction was evident in the group of eight. As one, they were eager to wish everyone a happy Dekapentavgoustos and many years of good health to all fellow villagers!

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2023

Επιστροφή στο χθες: Οκτώ χωριανοί αναπαράγουν την παλιά Πεζοπορεία του Δεκαπενταύγουστου μέχρι την Έλωνα

«Η πορεία μας απέδειξε πόσο δυνατά είναι τα δεσμά μας και πόσο πολύ αξίζει να φυλάγουμε την παράδοσή μας ζωντανή.»

Μια μοναδική περιπέτεια στο χρόνο βίωσαν χθες οκτώ χωριανοί, αποφασίζοντας να ξαναζήσουν τη μαγεία του παρελθόντος. Η παρέα, που ηγήθηκε με αγάπη ο αγαπητός μπάρμπα-Δημητράκης Κατσάμπης από την Αυστραλία, σήκωσε ψηλά τη σημαία της παράδοσης και της αλληλεγγύης.

Ο στόχος τους ήταν πολύ απλός αλλά προκλητικός και δύσκολος σωματικά και ψυχικά. Ήθελαν να αναπαραστήσουν το προσκύνημα του Δεκαπενταύγουστου, όπως το έκαναν οι πρόγονοί μας για εκατοντάδες χρόνια, περπατώντας από το χωριό μας μέχρι την Έλωνα μέσα από το παλιό μονοπάτι που περνούσε από την Καρίτσα στον Κοσμά και στη συνέχεια στην Έλωνα. Αυτή είναι μια προσπάθεια που δεν είχε γίνει στο χωριό μας εδώ και πολλά χρόνια.

Στην ομάδα περιλάμβαναν την καθημερινή ηρωίδα, την Κωνσταντίνα Χαγιά, τον Μανόλη Μαλαβάζο που φέρνει πάντα χαμόγελα, το νεόνυμφο ζευγάρι, τον Λεωνίδα Μαλαβάζο με την αγαπημένη του Σαραντία Κολοβού, που ακτινοβολεί ζεστασιά, τη 13χρονη κοπελίτσα Αναστασία Χαντζή που φωτίζει τις καρδιές με τη θετική της ενέργεια, τη δυναμική Δέσποινα Τσολομίτη και το λαμπρό φως της παρέας, τον Γιώργο Τσολομίτη που ακολούθουσε με σθένος και αγάπη.

Ξεκινώντας το περπάτημα από την Καρίτσα γύρω στις 4:00 το απόγευμα, ακολούθησαν τα βήματα των προγόνων μας πάνω στο παλιό μονοπάτι προς τον Κοσμά. Πέρασαν από τον μαγικό τόπο στο Διάσελο, κατέβηκαν στου Σουρμπάνου, αντιμετώπισαν την απότομη ανάβαση προς το Μαζαράκι και απόλαυσαν την ομορφιά όλο γύρω από τη Λαμπραίικη Στέρνα.

Συνέχισαν την πορεία τους προς τη θέση «Σταυρός» και το Μνημείο των Πεσόντων. Από εκεί, πήραν τον δρόμο προς τον Κοσμά, και μετά από 11 ώρες περπάτημα, φτάσανε στον προορισμό τους στις 3:00 τα ξημερώματα, το μοναστήρι της Έλωνας. Αν και η πορεία ήταν γεμάτη προκλήσεις, η αίσθηση επιτυχίας που ένιωσαν δεν ήταν μόνο ατομική, αλλά και ως μια ενωμένη ομάδα, κάνοντας τους να αισθάνονται σαν να είχαν κατορθώσει κάτι σπουδαίο.

Το περπάτημα αυτό δεν ήταν απλά μια πεζοπορία, ήταν μια εμπειρία που ενίσχυσε τα δεσμά αναμεταξύ τους και τους έκανε να αισθάνονται περήφανοι για την κληρονομιά μας και το χωριό μας. Και παρόλο που ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος, η αγάπη, η φιλία και η αλληλεγγύη που βίωσαν στη διαδρομή τους, τους έκανε να αισθάνονται σαν να ζούσαν μια ευλογημένη περιπέτεια.

Με την επιστροφή στο χωριό, η κούραση αλλά και η αίσθηση ικανοποίησης ήταν εμφανείς στην παρέα των οκτώ, καθώς σύσσωμοι ήταν ανυπόμονοι να ευχηθούν καλό Δεκαπενταύγουστο και χρόνια πολλά με υγεία σ' όλους τους χωριανούς!

Κυριακή 13 Αυγούστου 2023

Περπατώντας μέσα από την Ιστορία: Η Πεζοπορεία του Δεκαπενταύγουστου από την Καρίτσα στο Μοναστήρι της Έλωνας

 Απόδειξη της πίστης, της αντοχής και της αφοσίωσης των προγόνων μας

Τούτον τον καιρό κάθε χρόνο, από τότε που μπορούμε να θυμηθούμε και από τόσο βαθιά όσο μας πάει η προφορική μας παράδοση, μια ψυχικά ανατονιστική παρακαταθήκη ξεδιπλώνεται στην Καρίτσα καθώς οι μέρες πλησιάζουν το Δεκαπενταύγουστο. Οι πιστοί, όχι μόνο από το χωριό μας αλλά και από τα κοντινά, καθώς και από όλους τους οικισμούς της Κυνουρίας και του Νότιου Πάρνωνα, ξεκινούν μια ευλαβική πεζοπορεία — ένα προσκύνημα που όμορφα συνδυάζει την πίστη, την ενότητα του κόσμου και τη βαθιά σύνδεση με τη φύση. Αυτό το προσκύνημα οδηγεί στο φημισμένο μοναστήρι της Έλωνας, γαντζωμένο πανω σε απόκρημνα βράχια δυο ώρες από το γειτονικό μας χωριό, τον Κοσμά, στην Κυνουρία.

Τις μέρες τούτες, αυτή η παράδοση έχει εξελιχθεί σε απλή οδήγηση με το αυτοκίνητο ή συμβολική πεζοπορία σε ένα μόνο κομμάτι του δρόμου, συνήθως από τον Κοσμά μέχρι της πύλες στο μοναστήρι. Ωστόσο, στο παρελθόν, το προσκύνημα ακολουθούσε μια πολύ διαφορετική διαδρομή και εμπειρία. Μέχρι πριν από περίπου πενήντα χρόνια, η πορεία ξεκινούσε στο σκοτάδι της νύχτας, αναχωρώντας από την Καρίτσα γύρω στις 4:00 το πρωί, πολύ πριν τα ξημερώματα, όταν ο αέρας φαινόταν να αντηχεί με προσμονή καθώς οι πρόγονοί μας περιηγούνταν ένα μονοπάτι που έτρεχε μέσα από τα απόκρημνα βουνά. Αυτή η αποστολή για αυτούς ήταν τόσο μια δοκιμασία σωματικής αντοχής καθώς και βαθιά ψυχική πορεία.

Η πορεία προς το φημισμένο μοναστήρι είχε τη δική της γοητεία καθώς ακολουθούσε τον παμπάλαιο μουλαρόδρομο πάνω στο σκληρό έδαφος από την Καρίτσα μέχρι τον Κοσμά και κατόπιν προς το ίδιο το μοναστήρι. Κάθε βήμα συμβόλιζε το κουράγιο και την αντοχή τους, καθώς κατάφερναν τα πανύψηλα βουνά και διέσχιζαν τα πυκνά ελατοδάση.

Καθώς ο ήλιος ανέβαινε σιγά-σιγά, ζεσταίνοντας τις πλάτες τους και ρίχνοντας φως στο μονοπάτι, οι προσκυνητές προχωρούσαν. Τα βήματα μέσα στο δάσος και το απαλό ψίθυρο των φύλλων τους συνόδευαν σαν πιστοί σύντροφοι. Στο δρόμο, συναντούσαν περισσότερα από τα θαύματα της φύσης. Σημεία αναφοράς με ονόματα όπως Διασέλο, του Σουρμπάνου, Σκάλα, και Λαμπραίικη Στέρνα στόλιζαν τη διαδρομή, δημιουργώντας στιγμές θαυμασμού και περισυλλογής.

Και έτσι, μετά από 10 ώρες περπάτημα μέσα από την καρδιά του δικού τους φυσικού περιβάλλοντος, καθώς οι δείκτες του ρολογιού έφταναν στις 2:00 το μεσημέρι οι προσκυνητές είχαν ολοκληρώσει την πορεία, με τα πρόσωπά τους να αντικατοπτρίζουν ένα μείγμα εξάντλησης και ευφορίας. Είχαν διανύσει όχι μόνο μια φυσική απόσταση, αλλά είχαν εμβαθύνει τη δική τους αφοσίωση και αποφασιστικότητα. Αυτό το προσκύνημα, ένα περίπλοκο κέντημα αρχαίων εθίμων και προσωπικής εσωστρέφειας, αποτελούσε απόδειξη της διαρκούς δύναμης της πίστης και των άρρηκτων δεσμών της κοινότητας.

Το μοναστήρι, τις πύλες του οποίου είχαν μόλις φτάσει και ήταν όλοι έτοιμοι να περάσουν, φαινόταν σαν να κρεμιόταν επικίνδυνα από τον κόκκινο βράχο του απότομου γκρεμού, σαν να κρατιόταν με όλη του τη δύναμη. Η γύρω πανοραμική θέα που κόβει την ανάσα, που αγκαλιάζει τα πανύψηλα απόκρημνα βουνά τριγύρω, προκαλεί πραγματικά δέος. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι το μοναστήρι της Έλωνας ήταν και παραμένει ο πιο ευλαβικός, τιμημένος και ιερός χώρος σε όλη την έκταση του Νότιου Πάρνωνα.

Σύμφωνα με την τοπική προφορική παράδοση, οι απαρχές του μοναστηριού χρονολογούνται από τον 14ο αιώνα, όταν οι τσοπάνοι πρόγονοί μας νύχτα με τη νύχτα άρχισαν να παρατηρούν ένα φως να τρεμοπαίζει από ένα δυσπρόσιτο σημείο του γκρεμού, ένα καντήλι αναμμένο μπροστά από μια ιερή εικόνα που μετά από τις προσευχές τους σαν από θαύμα κατέβαινε πιο κάτω στο γκρεμό. Κι όταν οι πιο τολμηροί από τους πιστούς κατάφεραν να σκαρφαλώσουν το βράχο, ανακάλυψαν ότι ήταν πράγματι ιερή εικόνα της «Παναγίας Βρεφοκρατούσας».

Με ευλάβεια, πρώτα έφτιαξαν ένα μικρό ξύλινο εκκλησάκι, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε μικρό εκκλησάκι με δύο κελιά για τους μοναχούς. Με τον καιρό και μετά από πολλές δωρεές, το εκκλησάκι εξελίχθηκε σε κάτι σαν τη σημερινή Μονή.

Όσον αφορά τη χαρακτηριστική ονομασία της Μονής, υπάρχουν αρκετές εικασίες: μια ισχυρίζεται ότι το όνομα οφείλεται στο κοντινό σπήλαιο «Ελώνη», άλλη το αποδίδει σε παράγωγο της λέξης «εούνης» από την τοπική τσακώνικη διάλεκτο που σημαίνει «Ελεούσα», και ακόμα άλλη ότι κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας Λάκωνες από το Έλος και τα Ελοχώρια μετακίνησαν μια εικόνα της Παναγίας από τα μέρη τους και την έφεραν στη Μονή, δίνοντάς της έτσι και το όνομα «Παναγία της Έλωνας».

Το μοναστήρι ωστόσο λεηλατήθηκε, πυρπολήθηκε και καταστράφηκε πολλές φορές κατά την Οθωμανική περίοδο. Το χτίσιμο του κύριου ναού όπως τον γνωρίζουμε σήμερα μέσα στο κοίλωμα κάτω από το βράχο ξεκίνησε σιγα σιγά από το1809 ενώ το μαρμάρινο καμπαναριό προστέθηκε το 1831. Ο ναός είναι σε ρυθμό θολοσκεπής βασιλικής και έχει τέσσερις εισόδους, δεν έχει αγιογραφίες, ενώ την οροφή του την κατακλύζουν αμέτρητα καντήλια. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο είναι κομψοτέχνημα και οι εικόνες του φέρουν τις χρονολογίες 1798, 1806, 1815. Κεντρικό σημείο του ναού είναι η «θαυματουργή», σύμφωνα με τους πιστούς, εικόνα της Παναγίας στολισμένη με λουλούδια, τάματα και επαργυρωμένη, έτσι ώστε να μην μπορεί να διαπιστωθεί η ηλικία, η τεχνοτροπία και η ταυτότητα του αγιογράφου που την καλλιτέχνησε. Πάντως σύμφωνα με την παράδοση πρόκειται για έργο του Αγίου Λουκά του Ευαγγελιστή.

Το συγκρότημα κελιών, κατοικίες για τις μοναχές αλλά και ησυχαστήρια για τους πιστούς, έχει τρεις ορόφους. Στο μοναστήρι υπάρχουν επίσης δύο μικρά παρεκκλήσια: η Ζωοδόχος Πηγή, καθώς και οι Άγιοι Πάντων.

Σήμερα, αν και οι μακρινές νυχτερινές πορείες μπορεί να έχουν πάρει διαφορετικές μορφές, η Ελώνα παραμένει ένας χώρος συνεχούς προσκυνήματος όλο το χρόνο, με σημαντικές γιορτές στις 15 Αυγούστου, 23 Αυγούστου και 21 Νοεμβρίου. Μέσα από τα κύματα της ταραχής και της νίκης, το μοναστήρι της Ελώνας έχει σταθεί ως φάρος, προσελκύοντας τους πιστούς με την πανοραμική του θέα και τρέφοντας τις ψυχές τους με την ψιθυριστή σοφία της πίστης. Αυτό το προσκύνημα, τόσο από την Καρίτσα όσο και απ' όλη την Κυνουρία και το Νότιο Πάρνωνα, όπου τα βήματα αντηχούν όπως τα βήματα της ιστορίας, επαναβεβαιώνει τη διαρκή δύναμη της πίστης, την ομορφιά των κοινοτικών δεσμών και τη βαθιά ριζωμένη σύνδεση μεταξύ του ανθρώπινου πνεύματος και του θαύματος της φύσης.

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2023

Walking through History: The Pilgrimage of the Dekapentávgoustos from Karitsa to the Monastery of Elona

The trek to Elona Monastery is more than a very long walk;
it's a testament to our ancestors' resilience and devotion.

At this time of the year, from as far back as our oral tradition can recall, a spiritually rejuvenating ritual unfolds in Karitsa as the days approach the Dekapentávgoustos (15th of August). People of faith, not only from our village but also from nearby ones, as well as from all the settlements in Kynouria and Southern Parnon, embark on a devout pilgrimage—a journey that beautifully combines faith, unity of the community, and a deep connection with nature. This pilgrimage leads to the renowned monastery of Elona, perched precariously on steep cliffs, a two-hour hike from our neighbouring village, Kosmas, in Kynouria

Nowadays, this tradition has evolved into a simple drive or a symbolic walk along just a portion of the road, usually from Kosmas to the monastery gates. However, in the past, the pilgrimage followed a very different route and experience. Up until about fifty years ago, the journey began in the darkness of the night, departing from Karitsa around 4:00 in the morning, long before dawn, when the air seemed to echo with anticipation as our ancestors traversed a path winding through rugged mountains. For them, this undertaking was both a test of physical endurance and a profound spiritual journey.

The path to the renowned monastery held its own charm as it followed the ancient mule track across the tough terrain from Karitsa to Kosmas and onwards to the monastery itself. Each step was testament to their courage and resilience, as they conquered towering peaks and crossed dense fir forests.

As the sun gradually rose, warming their backs and casting light on the trail, the pilgrims advanced. The steps through the woods and the soft rustling of leaves accompanied them like faithful companions. Along the way, they encountered more of nature's wonders. Landmarks with names like Diaselo, Sourmpanos,, Skala, and Lampraiiki Sterna adorned the path, creating moments of admiration and reflection.

And so, after ten hours of walking through their natural surroundings, as the watch hands approached 2:00 in the afternoon, the pilgrims had completed the journey, their faces reflecting a mixture of exhaustion and euphoria. They had covered not only a physical distance but also delved deeper into their own dedication and determination. This pilgrimage, a complex tapestry of ancient customs and personal introspection, served as evidence of the enduring power of faith and the unbreakable bonds of the community.

The monastery, the gates of which they had just reached and were ready to enter, seemed to hang perilously from the red rock of the steep cliff, as if holding on with all its might. The panoramic view that takes one's breath away, embracing the towering cliffs of the surrounding mountains, truly inspires awe. It's no wonder, then, that the Elona Monastery has remained the most devout, revered, and sacred place throughout the expanse of Southern Parnon.

According to local oral tradition, the origins of the monastery date back to the 14th century when our shepherd ancestors began to notice a flickering light from an inaccessible point on the cliff. A candle was lit in front of a sacred icon, which, through their prayers, appeared to descend further down the cliff. And when the boldest of the faithful managed to climb the rock, they discovered that it was indeed a sacred image of the "Panagia Vrefokratousa" (Virgin Mary Nursing the Christ Child).

With devotion, on that very spot, they first constructed a small wooden chapel, which later evolved into a small monastery with two cells for the monks. Over time and through numerous donations, the chapel evolved into something resembling today's Monastery.

As for the distinctive name of the Monastery, there are several theories: one claims it's related to the nearby cave "Eloni," another attributes it to a derivation of the local Tsakonian dialect word "eounis," meaning "merciful," while yet another suggests that during the Venetian rule, Lakonians from Elos and Elochoria relocated an icon of the Panagia from their region to the Monastery, giving it the name "Panagia of Elona."

Sorrowfully, the monastery was pillaged, set on fire, and destroyed numerous times during the Ottoman period. The construction of the main temple as we know it today, nestled within the hollow under the rock, began gradually around 1809, with the marble bell tower added in 1831. The temple follows the style of a vaulted basilica and has four entrances, lacking frescoes but adorned with countless candles on its ceiling. The wooden-carved iconostasis is a masterpiece, and its images bear the dates 1798, 1806, and 1815. Centrepiece of the temple is the "miraculous" icon of Panagia, adorned with flowers, gifts, and silver, concealing its age, style, and the identity of the iconographer who crafted it. Even so, according to tradition, it's considered the work of St. Luke the Evangelist.

The complex of cells, residences for the nuns, and quiet places for the faithful, spans three floors. The monastery also houses two small chapels: Zoodóchos Pigí and Agíon Pánton.

Today, even though the long nocturnal journeys may have taken on different forms, Elona remains a place of continuous pilgrimage throughout the year, with significant celebrations on August 15th, August 23rd, and November 21st. Amidst the waves of turmoil and triumph, the Elona Monastery stands as a beacon, drawing the faithful with its panoramic view and nourishing their souls with the whispered wisdom of faith. This pilgrimage, whether from Karitsa, Kynouria, or Southern Parnon, where footsteps echo like the steps of history, reaffirms the enduring strength of faith, the beauty of communal bonds, and the deep-rooted connection between the human spirit and the marvels of nature.

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2023

Μιχαήλ Δημ Γεωργαντώνης (1938-2023)

Με βαθιά θλίψη ανακοινώνεται η απώλεια του αγαπημένου χωριανού Μιχάλη Δημητρίου Γεωργαντώνη.

Ο Μιχάλης γεννήθηκε στην Καρίτσα στις 10 Δεκεμβρίου 1938 και απεβίωσε σε ηλικία 84 ετών, στις 1 Αυγούστου 2023, στην Αθήνα. Με καλοσύνη και φιλικότητα, άφησε ανεξίτηλο σημάδι στο χωριό μας. Η τελετή κηδείας πραγματοποιήθηκε με σεβασμό στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους.

Δείτε τον οικογενειακό του αείμνηστου στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα»
.

Τρίτη 8 Αυγούστου 2023

Παρουσίαση Βιβλίου και CD από τον Τάκη Χρόνη στην Καβάλα, Και Επόμενος Προορισμός το Γέρακι!

«Ο Τάκης θα συνεχίσει το μαγικό ταξίδι της τέχνης του 
και θα παρουσιάσει το βιβλίο του και το CD του 
στο Γεράκι την Παρασκευή 1η του Σεπτέμβρη»

Προχθές, τη Δευτέρα το βράδυ στις 8, οι πελάτες στο κατάστημα «Μυροβόλο Άνοιξη» στην Καβάλα βίωσαν μια ξεχωριστή στιγμή γεμάτη μαγεία και μουσική. Ο δικός μας συγχωριανός, ο Τάκης Χρόνης, χάρισε μια μοναδική εκδήλωση παρουσιάζοντας το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ασυνάρτητος Λόγος» και το CD «Οι μεθυσμένες μας πενιές».

Το βιβλίο αυτό είναι το αποτέλεσμα της μεγάλης αγάπης και προσπάθειας του Τάκη. Το CD περιλαμβάνει τραγούδια με μουσική του Τάκη και στίχους του Χρήστου Κανελλόπουλου. Τη μουσική εκδήλωση συνόδευσαν ζωντανές ερμηνείες από τον ίδιο τον Τάκη, τον Βασίλη Τσουρακά, τον Ανδρέα Καρακάση και τη Σταυρούλα Παναγιωτίδου.

Όμως, οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν εδώ! Ο Τάκης θα συνεχίσει το μαγικό ταξίδι της τέχνης του και θα παρουσιάσει το βιβλίο του και το CD του στο Γέρακι, την Παρασκευή 1η Σεπτεμβρίου, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση που διοργανώνεται από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Γερονθρών όπου αναμένεται να μας χαρίσει ακόμη μια μαγική βραδιά γεμάτη τέχνη και μουσική.

Κυριακή 6 Αυγούστου 2023

Ντεμπούτο για τον 16χρονο Τζιμ Ρίτσαρντς στην πρώτη ομάδα ανδρών!

«Το μέλλον του φαίνεται λαμπρό 
και υπόσχεται πολλά!»

Μια ευχάριστη είδηση από τον κόσμο του ποδοσφαίρου!

Ο νεαρός μας τερματοφύλακας Τζιμ Ρίτσαρντς, μόλις 16 ετών και 6 μηνών, έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα της Ροου Παρκ Γιουνάιτεντ!

Η ομάδα αγωνίζεται στον δεύτερο όμιλο της Κυριακάτικης Διοργάνωσης του Νότιου Αυστραλιανού Ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου.

Η μητέρα του, Κατερίνα Ρίτσαρντς, το γένος Αντωνίου, λέει με χαρά: «Είμαι τόσο υπερήφανη για τον γιο μου που κάνει το πρώτο του παιχνίδι με την πρώτη ομάδα!»

Ο Τζιμ είναι εγγονός του Αργύρη Αντωνίου, που ήρθε στην Αυστραλία μόνος του από την Καρίτσα μόλις 18 ετών το μακρινό 1965, έτσι ο νεαρός καριτσιώτικης καταγωγής απόγονος κουβαλά μια κληρονομιά από αποφασιστικότητα και πάθος σε ό,τι κι αν κάνει.

Οι προσδοκίες για τον νεαρό Τζιμ είναι πολύ θετικές και θα παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον την πορεία του. Το μέλλον του φαίνεται λαμπρό και υπόσχεται πολλά! Είμαστε όλοι δίπλα του και θα τον υποστηρίζουμε σε κάθε του βήμα.

Συγχαρητήρια Τζιμ, είμαστε περήφανοι και ανυπομονούμε να δούμε τις επιτυχίες που θα φέρεις!

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2023

Παραδοσιακά βαφτίσια στην Ευαγγελίστρια: Απόγονοι από το Σικάγο αγκαλιάζουν τις ρίζες τους στην Καρίτσα

Μια συγκινητική στιγμή που ενώνει το παρελθόν με το παρόν, 
γεμάτη νόημα και όμορφες παραδόσεις για το χωριό μας!


Ένα τόσο συνηθισμένο όσο και ασυνήθιστο, αλλά εξίσου όμορφο και γεμάτο νόημα για το χωριό μας μυστήριο πραγματοποιήθηκε τις προάλλες. Απόγονοι από το Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών ταξίδεψαν στην όμορφη Καρίτσα και επέλεξαν να βαπτίσουν τη χαριτωμένη κορούλα τους στην Ευαγγελίστρια, την ίδια εκκλησία στην οποία ο παππούς της γιαγιάς λειτουργούσε τόσα χρόνια τον περασμένο αιώνα.

Ήταν μια συγκινητική και σημαντική στιγμή για όλους. Η Ελένη Τουμπλή και ο σύζυγός της, Κάιλ, οι γονείς της μικρής μπέμπας, μαζί με τη νονά Αγγελική Γκίκα και τους παππούδες Στέλλα και Γιάννη Τουμπλή, όλοι μόνιμοι κάτοικοι του Σικάγου, ήταν γεμάτοι χαρά κατά την είσοδό τους στη σχεδόν 100 ετών πολιούχο του χωριού για την τελετή.

Η νονά Αγγελική, της Ελένης φίλη με καταγωγή από τα Καλάβρυτα και την Τρίπολη, έδωσε στη μικρή το όνομα Στέλλα Μαρία (Stella Marie), προς τιμήν της γιαγιάς Στέλλας από το γένος Αντωνίου, η οποία πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην Καρίτσα και μεγάλωσε ακριβώς απέναντι από την ίδια εκκλησία.

Ωστόσο, οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν εδώ. Η Ελένη και ο Κάιλ αποφάσισαν να τιμήσουν ακόμη περισσότερο τον πατροπαράδοτο τόπο. Έτσι, διοργάνωσαν δεξίωση και έστρωσαν πλούσιο τραπέζι στη μέση της κεντρικής πλατείας του χωριού, τον ίδιο χώρο που η γιαγιά Στέλλα θυμόταν ως «Το Αλώνι», εκεί όπου γενιές και γενιές από προγόνους της μικρής Στέλλας Μαρίας αλώνιζαν τις σοδειές τους στα χρόνια του παλιού καιρού. Ακριβώς εκεί πραγματοποιήθηκε η δεξίωση, ενώ παράλληλα προς τα πάνω απολάμβαναν τη μαγευτική θέα των βουνοπλαγιών και προς τα κάτω αγνάντευαν τα χωράφια, τις ελιές και πέρα πέρα τον κάμπο που φτάνει μέχρι την απέραντη γαλάζια θάλασσα.

Ας ευχηθούμε λοιπόν στους γονείς, τους παππούδες και τη νονά όλη την ευτυχία του κόσμου, και να δουν τη μικρή Στέλλα Μαρία να μεγαλώνει με υγεία, χαρά και επιτυχίες. Ας είναι πάντα γεμάτη αγάπη, ευγένεια και γενναιοδωρία, όπως οι παραδόσεις που τίμησαν σε αυτήν την υπέροχη τελετή. Να ζήσετε με την ισχυρή πίστη ότι οι ρίζες σας, η καλλιέργεια των προγόνων σας και η αγάπη σας θα σας κρατούν πάντα ενωμένους, σαν μια μεγάλη οικογένεια που ξέρει πώς να αγκαλιάζει τη ζωή με ελπίδα και χαρά.

Ένα είναι σίγουρο, η Στέλλα Μαρία, το κοριτσάκι από το Σικάγο, έχει τώρα χαράξει μια ανεξίτηλη και αιώνια πνευματική σύνδεση με την Καρίτσα, τον πατροπαράδοτο τόπο των προγόνων της. Συγχαρητήρια για την υπέροχη τελετή και ευτυχισμένη ζωή στη μικρή Στέλλα Μαρία και την οικογένειά της!

Τετάρτη 2 Αυγούστου 2023

Οι μελισσοκόμοι της Καρίτσας προστατεύουν τη φύση και δημιουργούν γλυκά θαύματα!

«Στη γλυκή δράση της μελισσοκομίας
στα Μαλαβαζαίϊκα Υπόγεια

Στο όμορφο χωριό Καρίτσα, η ημέρα ξεκίνησε με υπέροχες μυρωδιές! Η πρόεδρος της κοινότητας, η Μαρία Μαλαβάζου, και ο αδερφός της, ο Χρήστος, ξεκίνησαν την εργασία τους, εξάγοντας μέλι από τις κηρήθρες.

Αυτή η όμορφη δουλειά είναι μέρος της ζωής της οικογένειας Μαλαβάζου και άλλων κατοίκων του χωριού εδώ και πολλά χρόνια. Οι κάτοικοι γνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η μελισσοκομία για το χωριό, αφού βοηθάει την τοπική οικονομία και προστατεύει το περιβάλλον.

Η Μαρία, που είναι και υποψήφια για δεύτερη θητεία ως πρόεδρος του χωριού στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, αφοσιώνεται στην προώθηση της μελισσοκομίας στην περιοχή. Είναι μια παράδοση που μοιραζόμαστε με γενιές και δεν είναι απλώς μια δουλειά, αλλά και μια ευκαιρία να συνδεθούμε με τη φύση και να προστατεύσουμε το περιβάλλον μας.

Παρά τις αλλαγές στην κοινωνία, η μελισσοκομία παραμένει πολύτιμη και περνά από γενιά σε γενιά. Η Μαρία, ο Χρήστος και η οικογένειά τους, μαζί με άλλους χωριανούς, συνεχίζουν να φροντίζουν τις μελισσοκομικές τους εργασίες με αφοσίωση και αποφασιστικότητα, προσφέροντάς μας το πιο γλυκό δώρο της φύσης.

Ας σκεφτούμε πώς μπορούμε κι εμείς να στηρίξουμε τις τοπικές κοινότητες που προσπαθούν να προστατεύσουν το περιβάλλον και να διατηρήσουν τις παραδόσεις, για να έχουμε ένα καλύτερο, να μη πούμε και πιο γλυκό, μέλλον για όλους μας.