Προσφορά αγάπης από το Γεράκι

Άλλο ένα πακέτο με πλαστικά καπάκια εστάλη από το Γεράκι στην Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση «Ένα παιδί μετράει τα’ άστρα».

Εννέα κιβώτια, βάρους 44 κιλών (πάνω από 30.000 καπάκια), τα οποία με τη βοήθεια του Στάθη Σιδερά και της Μαρίας Λιαπάκου- Αποστολοπούλου ετοιμάστηκαν και ταξίδεψαν για Αθήνα.

Όπως αναφέρει ο κ. Χρήστος Μπαλαμπάνος, «για μία ακόμη φορά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πολύτιμη βοήθειά σας, γιατί αν δεν υπήρχε θέληση από όλους εσάς δεν θα καταφέρναμε τίποτα! Ιδιαίτερες ευχαριστίες για τις μεγάλες ποσότητες καπακιών που φέρανε σε: Μαρία Βολάκου, Βιβλιοπωλείο Γνώση και Μελιά Καφέ. Όλοι μαζί μπορούμε...! Σας ευχαριστώ...!»

Μαζί με τα καπάκια του καταστήματος του κ. Μπαλαμπάνου, στην Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση εστάλησαν και δύο κιβώτια, βάρους 11,5 κιλών που τα προσέφερε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών Ζαραφώνας.

Αναδημοσίευση από lakonikos.gr
26 Οκτ 2019

«Οι αετοί της Καρίτσας» μια ιστορική και λαογραφική μυσταγωγία

Γράφει ο Αθ. Στρίκος

Ένας αητός περήφανος κι ένας αητός λεβέντης
δεν πάει στα κατώμερα να καλοξεχειμάσει
Δημοτικό

Και:

Αητέ που κάθεσαι ψηλά στ’ όρος το χιονισμένο
τρώεις το δρόσος του χιονιού πίνεις νερό κατάκρυο
λαγό κι αν πιάσεις γεύεσαι περδίκι και δειπνάς το. 
Φιλείς και κόρην όμορφη.
Ριζίτικο

Και:

Αητέντς επαραπέτανεν ψηλά σα επουράνια.
Είχεν τσαγκία κόκκινα και το τσαρκούλ’ ν ατ μαύρον.
Ποντιακό

Αποδίδω:

Ένας αητός επέταγε ψηλά στα επουράνια.
Είχε πατούσες κόκκινες και το λοφίο μαύρο.

Αυτόν τον τίτλο επέλεξε ο συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος Βασίλης Βλαχάκος, πρώτος Πρόεδρος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας για την πρόσφατη πνευματική του ευκαρπία. "Οι αετοί της Καρίτσας", τίτλος στον οποίο πυκνώνεται όλο το νόημα του βιβλίου και ταυτίζεται με το περιεχόμενό του. Άλλωστε ο αετός από τη βαθειά αρχαιότητα ως σήμερα θεωρείται ως το τελειότατον των πτηνών. Να: Ο Πρίαμος πριν κινήσει για τον Αχιλλέα να του ζητήσει το σώμα του παιδιού του, παρακαλεί τον Δία να του στείλει "οἰωνὸν ταχὺν ἄγγελον". Και ο Δίας τού ’στειλε αμέσως έναν αετό. "Τελειότατον πετεεινῶν".

Ο συγγραφέας με το βιβλίο αυτό επανέρχεται στο χωριό που πρωτοδιορίστηκε δάσκαλος -καιγόταν αληθινά για τα παιδιά του σχολείου- και κάνει ένα προσκύνημα. (Ίδιο προσκύνημα ήταν και η συμμετοχή των ανθρώπων της Καρίτσας, απ’ όπου γης, κατά την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου την 10 Αυγούστ. 2019, με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου. Εύγε στα κορίτσια της Καρίτσας. Κι εκείνο που μέτραγε περισσότερο ήταν η ψυχική συμμετοχή των ανθρώπων. Τό ’βλεπες στα μάτια τους. Ιεροτελεστία. Στιγμές εξόχως συγκινητικές. Δίψα για αληθινή πολιτιστική εκδήλωση, για νόημα ζωής αξιοβίωτης. Ποτέ δεν υπήρξε τόσο έντονη ψυχική συμμετοχή του κοινού σε παρουσίαση βιβλίου, που εκφραζόταν με μάτια, χέρια, κορμί και χείλη.)

Δυσανασχέτησε ο συγγραφέας όταν πριν μισό και πλέον αιώνα διορίστηκε δάσκαλος στο χωριό, όπου τότε περίσσευαν η φτώχεια, ο ιδρώτας και το δάκρυ. Από την άλλη όμως περίσσευαν και η θυμοσοφία, η αρχοντιά της ψυχής, το γέλιο και προπαντός οι φτερούγες που όλα τά ’φερνε η στέρηση. "Η πενία μας, λέει ο Θεοδωρακόπουλος, συντρόφισσά μας και δασκάλα μας". Κι αυτή δημιουργούσε μια ανεπανάληπτη συνοχή και συνάφεια πνευματική και ψυχική, με αψεγάδιαστη λειτουργικότητα δίχως λειψάδες. Με μια λέξη δημιουργούσε την ομορφιά που υπάρχει παντού, αγνή και ανόθευτη, φτάνει νά ’χει κανείς μάτια να την ιδεί και αυτιά να την αφουγκραστεί. Κι έγιναν ζωή απ’ τη ζωή του και ποίηση στο αίμα του.

Συμβολικός βέβαια ο τίτλος από τα δύο κύρια πρόσωπα του έργου που ξεχώριζαν για την υπερφυσική τους δύναμη σε χέρια, πόδια και μυαλό. Που είχαν δηλαδή διπλά και τριπλά φτερά και καταγοήτευσαν τον συγγραφέα.

Βιωματικό το βιβλίο και γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Μετά τον πρόλογο του σοφού διδασκάλου και συγγραφέα Δημήτρη Κατσαφάνα, που πρέπει να διαβαστεί με προσοχή (η ίδια η λέξη καλεί έτσι να το διαβάσουμε αφού προσοχή σημαίνει προς + έχω τον νουν) που είναι πραγματικά ο καθρέφτης του βιβλίου, το ίδιο το έργο εξελίσσεται γραμμικά, αξονικά αλλά και ακτινωτά, με τεχνική απλή, λιτή, ανεπιτήδευτη, κατανοητή. Γραμμένο με αθωότητα, καλοσύνη, τρυφεράδα και αυθορμητισμό, σαν τη φύση και σαν τη ζώσα πραγματικότητα. Αυτά που αποτελούσαν και την οικουμένη των δύο κεντρικών του ηρώων και όλων των προσώπων που κινούνται στο βιβλίο.

ʺΤα πουρνάρια, τα σκίνα, οι ασπάλακες, οι ασφάκες, τα ρείκια, οι αγριελιές, οι κουμαριές, τ’ αγριολούλουδα, τα γιδοπρόβατα με τα τροκάνια τους, τα γκεσέμια που κρατάνε κόντρα μπάσο με τις τροκάνες τους, όπως τσιμπολογάνε ροϊδάμι και παίρνοντας φόρα χτυπούν τα κεφάλια τους βγάζοντας ένα ξερόν ήχον, όπως τα ξυλαράκια του τύμπανου όταν ο τυμπανιστής τα χτυπάει στον αέρα, οι κήποι του χωριού με τις κολοκυθιές κορφάδες που έχουν βγάλει τα κεφαλάκια τους οι κουτσομπόλες για να βλέπουν ποιος περνάει στο δρόμο, με τα λουλούδια τους ανοιχτά σαν αυτιά για να ακούνε τί λένε οι διαβάτεςʺ, τα βουνα, οι λόγγοι, τα ισιώματα, τα καταράχια, οι πηγές με τα κρύα νερά, τα πουλιά του Θεού που τραγουδάνε στο πανηγύρι της ημέρας, οι βρύσες, τα ταβερνάκια, το σχολείο, η εκκλησιά, όλα μα όλα στα χέρια και το μυαλό του άξιου της τέχνης γίνονται φορείς συναισθημάτων που ξεσηκώνουν τον αναγνώστη.

Και εκεί πια που το βιβλίο κορυφώνεται είναι στους δύο κεντρικούς ήρωες, τον Μιχάλη και τον Κωσταντή Μαλαβάζο, τους Ρουμάνους όπως ήταν τα παρατσούκλια τους (ωραία λέξη το παρατσούκλι από το παρά + εκ + καλώ), όχι βέβαια γιατί είχαν σχέση με τη Ρουμανία, αλλά γιατί ζούσαν συνεχώς στα ρουμάνια, τα αδιαπέραστα δάση και τις λαγκαδιές, συντροφιά με τα αγρίμια, τα δέντρα και τους αέρηδες.

Και πουθενά υπερβολή σε τούτο το βιβλίο. Μα κι αν υπάρχει κάπου κάποια ή την θεωρεί ο αναγνώστης τέτοια, αυτή είναι φαινομενική, αφού ο συγγραφέας κατορθώνει με μαεστρία να την εντάσσει στον κόσμο της φυσικότητος. Και όλα πια λειτουργούν ως τεκμήριο της ψυχικής συγκίνησης, που ένιωσε όταν πρωτοαντίκρυσε τον πρώτον ήρωά του τον Μιχάλη, που τον γνώρισε προσωπικά. Και ήταν τόσο συνταρακτική η συνάντηση με τον γίγαντα εκείνον ώστε μέσα του έγινε σεισμός και χαλασμός, όπως σε ’κείνη του Παύλου με τον Ιησού στο δρόμο προς τη Δαμασκό, σε άλλο επίπεδο φυσικά εδώ. Μετά από εκείνη κι όσες ακολούθησαν έγιναν στην ψυχή του συγγραφέα πόθος, λαχτάρα και καημός να το κάνει βιβλίο. Τραγούδι που θα το λέει στα χρόνια που θα ’ρθούν. Γιατί ο ανθρωπος εκείνος δεν ήταν απλώς κάτι διαφορετικό από τους άλλους αλλά κάτι εξαιρετικό.

Πάνοπλος παρουσιάζεται στο βιβλίο, όχι μόνο γιατί κρατούσε το γκρα και τη μαγκούρα, που δεν αποχωριζότανε ποτέ, σύμβολα δυνάμεως και φυσικού δικαίου, αλλά στη λέξη πάνοπλος εννοήσατε την εγρήγορση που τον διέκρινε σε ό,τι έκανε, ό,τι έλεγε, ό,τι σχεδίαζε. Και ήταν η γρηγοράδα του, η σπιρτάδα του, ακόμη κι όταν σιωπούσε (ἡ σιωπὴ λόγος ἐστί, έλεγαν οι Πυθαγόρειοι), γρηγορότερη από το βέλος. Και αυτά είναι που αναγνωρίζονται και τιμώνται στο βιβλίο, όπως γινόταν στην πατρίδα μας σε κάθε εποχή όλους τους αιώνες, στην ιστορία και τη λογοτεχνία. Και το βλέπουμε στον Ηρακλή, στους Αίαντες του Ομήρου, στον Διγενή Ακρίτα, στους ήρωες του 1821, στο Νικηταρά και στον Αντρούτσο, στους Ιππότες των Ορέων, στους Κοντραμπατζήδες της θάλασσας, στον Αλέξη Ζορμπά του Καζαντζάκη. Ήταν δε ο Μιχάλης ο Ρουμάνος εκτός από φοβερά χεροδύναμος και ταχύς, προπαντός "ἄνδρας πεπονηρευμένος" όπως θα έλεγε και ο παλαιός χρονικογράφος Δωρόθεος ο εκ Μονεμβασίας, με μια ηθική ξεχωριστή από τους άλλους που θα την έλεγα φυσική.

Και αντιπαραθέτει ο συγγραφέας τον πρωτογονισμό και την αγνότητα της φύσης στην κακία και τη δολιότητα ενός ψεύτικου πολιτισμού, του πολιτισμού μας. Ένα αγρίμι, ένα ζούδι του λόγγου ήταν ο Μιχάλης, με αυτό που ονομάζουμε παλληκαριά, ζωντάνια, λεβεντιά, περηφάνεια, συνέπεια, αγάπη για τη ζωή. Ένα κράμα ιδιοτήτων μαζί με την υπερφυσική δύναμη που την είχε στη διάθεση κάθε αναγκεμένου, ακόμα και για γυναικοαρπαγές, μιας και την εποχή εκείνη στο χωριό ο έρωτας ήταν απρόσιτος και τα κορίτσια ήθελαν να φύγουν από εκεί και καμμία από τα γύρω χωριά δεν ήθελε να πάει νύφη σε ’κείνο το χωριό. Και πολλές φορές υπερέβαινε τα όρια που έχουν θέσει οι άνθρωποι.

Και αν θέλαμε σε κάποιον στην ευρύτερη περιοχή να απονεμηθεί, κατά τα παλαιότερα πρότυπα, ο τίτλος του βασιλιά, του Ιππότη των Ορέων, αυτός δικαιωματικά ανήκει στον Μιχάλη τον Ρουμάνο. Και αυτό χάρις στα προσόντα του, τα ανδραγαθήματά του, πρωτότυπα και ασύλληπτα στη φαντασία, την εφευρετικότητα και τις επινοήσεις, το βίο και την πολιτεία του. Γιατί βγήκε νεώτατος στο κλαρί, έδρασε ποικιλοτρόπως με αλλιώτικη δική του φυσική ηθική, αποσπώντας το θαυμασμό, το σεβασμό και το δέος των κατοίκων της περιοχής. Σε άλλες εποχές θα συνέθεταν γι’ αυτόν κλέφτικα δημοτικά τραγούδια.



Ο άλλος αετός, ο Κωσταντηρουμάνος, ετεροθαλής αδερφός του Μιχάλη, μεγαλύτερος σε ηλικία, ήταν κι αυτός πλασμένος από τη φύση με υλικά μοναδικά. Πιο γεροδεμένος, μοναδικός και σπάνιος, θαύμα και φαινόμενο, χαρακτηριστικά κοινά και στους δύο. Τούτος όμως ο Κωσταντής περιγράφεται ως ήσυχος και πράος που χρησιμοποιούσε τη μυική του δύναμη όταν του τη ζητούσαν, πάντα για το καλό.

Σε άλλον καιρό και τόπο είπα πως τον φαντάζομαι σαν τον Αίαντα, τον Ομηρικόν ήρωα, το έρκος των Αχαιών, δηλαδή τον φράκτη του στρατού των Αχαιών, με τις τεράστιες πλάτες, που είχε τη δύναμη ελέφαντα και καρδιά μικρού παιδιού. Που και ένα παιδί μπορούσε να τον οδηγήσει, να τον προστάξει να διπλωθεί στα πόδια του και να το βοηθήσει με το χοντρό του χέρι, την προβοσκίδα του, να ανεβεί ανέμελο στη ράχη του ογκοδέστατου ζώου που υπακούει καλοπροαίρετα.

Τον Αίαντα που πάνω στο πτώμα του Πατρόκλου, βήμα βήμα, με ιδρώτα και αίμα το διέσωσε από την αρπαγή που θα τό ’κανε τρόπαιο στα χέρια των Τρώων. Τον Αίαντα που προσφέρθηκε να παλαίψει, να μονομαχήσει με τον Έκτορα και παρακολουθούσαν τον αγώνα εκείνο οι Τρώες από τα τείχη πάνω, στην περίφημη ραψωδία "τειχοσκοπία", για να ρωτήσει ο γέρο Πρίαμος την Ελένη "ποιός είναι εκείνος ο λεβέντης;" Και η Ελένη: "Οὗτος ἐστὶν Αἴας ὁ πελώριος ἕρκος Ἀχαιῶν".

Τέτοιος και ο Κωσταντηρουμάνος στο βιβλίο του Β. Βλαχάκου, που ακόμη κι όταν κεραυνοβολήθηκε στην Αμερική και ήταν να μην τον έβλεπε ανθρώπου μάτι, ένα κάψαλο όλο το κορμί και μόνον η καρδιά χτυπούσε ακόμη, γλύτωσε με μόνο ένα ελαφρο κούτσαμα που του άφησε το στοιχειό του ουρανού. Για να δοθεί από το συγγραφέα στο γεγονός φιλοσοφική και μεταφυσική διάσταση.

Αυτός είναι ο δεύτερος αετός. Και δεν είναι υπερβολή να ειπούμε ότι μαζί με τα υπόλοιπα πρόσωπα που κινούνται ακτινωτά τώρα πια, ενώ ως τώρα η κίνηση στο βιβλίο ήταν γραμμική, αξονική, φωτογραφική, ζωγραφική, τα αετόπουλα της Καρίτσας εδώ και παντού στον κόσμο, συνθέτουν την εποποιία του χωριού.

Και όπως πολλά χωριά στη Λακωνία έχουν τα βιβλία τους (Χρύσαφα, Μυστράς, Γεράκι, Παλαιοπαναγιά, Κουμουστά, Βαμβακού, Γκιότσαλη κι Άγιος Δημήτριος, Ξηροκάμπι, Μπαλσινίκο, Βουτιάνοι, Αγριάνοι κ.ά, των Δημ. Κατσαφάνα, Κατσουλάκου-Στούμπου, Σταυρόπουλου, Μπατσάκη-Πραγαλού, Λάσκαρη, Μούτουλα, Τριλίτη, Κουφού και τελευταία ʺΤο Ασήμι της Καρδιάς μουʺ του 90χρονου Βασίλη Πολυχρ. Γεωργούλη και άλλων άξιων των γραμμάτων και της πατρίδος, που τα ονόματά τους πρέπει να μνημονεύονται) έτσι και η Καρίτσα έχει τώρα πια το βιβλίο της, τους αετούς της, την Ιστορία της. Και είναι πολύ σημαντικό κατά καιρούς το γράψιμο βιβλίων για τα μικρά χωριά, με οποιαδήποτε αφορμή από φλογερούς συγγραφείς. Και όλα σαν τα ρυάκια πέφτουν στο μεγάλο ποτάμι της Ιστορίας αρδεύοντας αυτήν και το Έθνος.

Θα κλείσω τη σημερινή αναφορά στο βιβλίο του Β. Βλαχάκου λέγοντας ότι ο τρόπος που είναι γραμμένο, πρωτότυπος και πρωτοεμφανιζόμενος στη λογοτεχνία, που δεν υπηρετεί καμμιά νοοτροπία και ρεύμα, είναι χαρακτηριστικός. Και με τις εξαίσιες φυσιολατρικές περιγραφές του, που ξεχειλίζουν λυρισμό και έξαρση με νότες χαράς και ιλαρότητος, μαζί με το τέλος του, όπου ο συγγραφέας, ποιητής ο ίδιος, εξιδανικεύει τους ήρωές του, αφού τους βλέπει να φτεροζυγιάζονται στον ουρανό της Καρίτσας, να τους μιλεί και να του αποκρίνονται, μη μπορώντας να δεχτεί ότι ακολούθησαν τον αιώνιο νόμο της φύσης, που είναι πάνω σε όλους μας νικήτρια. Βαθειά επιθυμία να τους ξαναδεί. Κι εκείνοι εκπληρώνουν την επιθυμία του καλύπτοντας άλλη μια φορά το συναισθηματικό χώρο του συγγραφέα. Πράγματα που συναντάμε στα δημοτικά μας τραγούδια, την παράδοση και το λαϊκό μας πολιτισμό. Για όλους αυτούς τους λόγους βλέπω το βιβλίο αυτό να αποτελεί πυξίδα που θα οδηγεί και άλλους συγγραφείς στο μέλλον.

Και σκέφτομαι: αν οι αρχαίοι Αθηναίοι ετίμησαν τον Θηβαίο ποιητή Πίνδαρο, βραβεύοντάς τον με μυρίας δραχμάς, ποσό τεράστιο για την εποχή εκείνη και τον αναγόρευσαν πρόξενό τους, μόνο και μόνο γιατί ύμνησε την Αθήνα με δύο (2) στίχους

Ἰοστέφανοι Άθῆναι. Ἑλλάδος ἔρεισμα

Δαιμόνιον πτολίεθρον

Δηλαδή: Δαφνοστεφανωμένη Αθήνα. Βάση της Ελλάδος, θεϊκή πόλη, αναρωτιέμαι πώς πρέπει να τιμήσει η Καρίτσα τον Βασίλη Βλαχάκο, δάσκαλο του χωριού και κήρυκά του, που με βιβλίο εποποιία για το χωριό, 318 σελίδων, με τον εύτροχον τίτλον ʺΟι αετοί της Καρίτσαςʺ θα την ταξειδεύει με τα φτερά του και σάλπιγγα Τυρρηνική στα πέρατα της γης.

Τα 80α γενέθλια του Παναγιώτη Βλάχου

«Όσες οι στάλες της βροχής
και της Καρίτσας μας τα χιόνια,
τόσα πολλά σου ευχόμαστε
χρόνια ευτυχισμένα!» 

Χρόνια πολλά στον καλό μας φίλο και συγχωριανό Παναγιώτη Βλάχο από την Αδελαΐδα που γεννήθηκε στην Καρίτσα το 1939.

Παππούς και εγγονός στο Ελληνικό Μουσείο της Αδελαΐδας

Ο παππούς και ο εγγονός στο Ελληνικό Μουσείο της Αδελαΐδας με ειδική ξενάγηση από την πρόεδρο Χρυσούλα Μελισσινάκη και τον γραμματέα Παναγιώτη Μαυραειδή.

Η συγκρότηση του μουσείου αποτελεί το επιστέγασμα πολυετούς πρωτοβουλίας της Χρυσούλας και του Παναγιώτη, καταγόμενος από το Γεράκι, που ήρθαν στην Αυστραλία το 2012.

Το μουσείο εμπεριέχει στα εκθέματά του εκθέσεις με αντικείμενα λαογραφικής και παραδοσιακής τέχνης, αρχαιότητες (σε αντίγραφα υψηλής ποιότητας), αλλά και φωτογραφικό υλικό, καθώς και αναμνηστικά αντικείμενα από τους πρώτους μετανάστες.

Το μουσείο είναι ανοιχτό από τις 10 π.μ. έως τις 6 μ.μ. μέχρι την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου στο West Torrens Auditorium Gallery, Hamra Centre, 1 Brooker Tce, Hilton.

Αξίζει κι εσείς να το επισκεφτείτε.

Φωτογραφία του Μήνα Οκτώβρη 2019: Στο βενζινάδικο

Η φωτογραφία του μήνα Οκτώβρη 2019, αριθμός 94 στη σειρά, απεικονίζει το Σπύρο και τη Μαρία Χαγιά από την Καρίτσα με το τρακτέρ τους στο βενζινάδικο του Ζάχου στο Γεράκι το 1973 ή 1974.

Τη φωτογραφία παραχώρησε η κόρη τους, Άννα Χαγιά.

Η φωτογραφία έχει επίσης δημοσιευτεί στις «Παλιές φωτογραφίες από την Καρίτσα Λακωνίας» στο Facebook.

Photo of the month October 2019: At the petrol station

The photograph for the month of October 2019, number 94 in the series, depicts Spyros and Maria Chagias from Karitsa on their tractor at the Zachos petrol station in Geraki in 1973 or 1974.
Photo provided by their daughter, Anna Chagias.

Previously published in "Old photos from Karitsa of Laconia" on Facebook.

Δείτε ολόκληρο το βίντεο της notospress από την παρουσίαση του βιβλίου «Αετοί της Καρίτσας» στην πλατεία του χωριού

Βίντεο της notospress, διάρκεια 2 ώρες και 7 λεπτά, από την παρουσίαση του βιβλίου «Οι Αετοί της Καρίτσας» στην πλατεία του χωριού το Σάββατο 10 Αυγούστου.
 

Πετούν πάνω από τη Σπάρτη οι «Αετοί της Καρίτσας»

«Το κοινό της Σπάρτης αγκάλιασε το βιβλίο του Β. Βλαχάκου» 

Αναδημοσίευση από NOTOSPRESS 
17 Οκτ 2019

Εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Γ. Βλαχάκου «Οι Αετοί της Καρίτσας» πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Σπάρτης. Την εκδήλωση διοργάνωσε η Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος» μαζί με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Καρίτσας.

Την παρουσίαση επιμελήθηκε η κυρία Μεταξία Παπαποστόλου και αποσπάσματα

από το βιβλίο διάβασαν μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Καρίτσας. Για το βιβλίο μίλησε και κύριος Νίκος Κουφός. Οι λέξεις που επέλεξε ο κύριος Βλαχάκος για να απεικονίσει εκείνη την ιδιαίτερη εποχή γέμισαν την κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου και σε πολλές στιγμές η φόρτιση και η συγκίνηση κατέκλυσαν τους θεατές.

Πρόκειται για το πρώτο πεζογράφημα του συγγραφέα μετά από εφτά ποιητικές συλλογές. Οι ήρωες του βιβλίου του κ. Βλαχάκου ξεχωρίζουν για την πολύπαθη ζωή τους και τον μοναδικό τρόπο του συγγραφέα να σκιαγραφεί τον χαρακτήρα αλλά και την κοψιά τους. «Δυο αδέρφια, που θύμιζαν πρόσωπα από τη μυθολογία, με κοινά χαρακτηριστικά την υπερβολική σωματική τους διάπλαση και υπερφυσική τους δύναμη, σωστοί γίγαντες, μα δυο διαφορετικοί χαρακτήρες…» 

Παρακάτω το βίντεο από την παρουσίαση του βιβλίου στη Σπάρτη:

Με το πτυχίο στο χέρι ο Άκης

Συγχαρητήρια στο Θεόδωρο (Άκη) Κούτρα, γιό του Ευάγγελου Κούτρα και της Κατερίνας Μαλαβάζου, ο οποίος αποφοίτησε από τη Σχολή Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στη φωτογραφία με το πτυχίο στο χέρι ο Άκης δίπλα από τους γεμάτους περηφάνια γονείς του και τη μικρή του αδελφή την Εβίτα.

Στον Άκη ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία και πάντα επιτυχίες στη ζωή του.

Παναγιώτης Κατσάμπης παίκτης της χρονιάς

Συγχαρητήρια στον Παναγιώτη Κατσάμπη της Κρόυντον Κιγκς ο οποίος στην τελετή απονομής βραβείων χτες το βράδυ ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης τη φετινή σεζόν (2019) των δεύτερων ομάδων της Α' κατηγορίας του νοτιαυστραλιανού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.

Ο Παναγιώτης, ηλικίας 18 ετών, είναι πρώτης γενιάς απόγονος της Καρίτσας, εγγονός του Νίκου και της Διαμάντως Κατσάμπη που μετανάστευσαν οικογενειακώς στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας το 1965.

(Φωτογραφία: Ευγενική προσφορά Βαγγέλη Κατσάμπη)

Η εθελοντική εργασία κάνει το χωριό να λάμπει

Η εθελοντική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου συνεχίζει να αυξάνει τον αριθμό των εθελοντών και να καλλιεργεί το πνεύμα του εθελοντισμού στην Καρίτσα. Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βλέπουμε τόσους από τους πιο νέους χωριανούς να δείχνουν την αγάπη τους για το χωριό με τέτοιο τρόπο.

Από τη σελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Απανταχού Καριτσιωτών μαθαίνουμε ότι με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε χθες η 2η Εθελοντική Δράση καθαρισμού των δύο ιστορικών βρυσών του χωριού μας.

Η συμμετοχή των κατοίκων ήταν πραγματικά συγκινητική.
Ευχαριστούμε όλους τους εθελοντές που συμμετείχαν:

• Ροζακλή Χριστίνα
• Αντωνίου Παναγιώτα
• Μαλαβάζος Χρήστος
• Μαλαβάζου Μαρία
• Αντωνίου Παναγιώτης
• Λάτση Ειρήνη
• Αντωνίου Δημήτρης
• Αντωνίου Όλγα
• Ροζακλη Κατερίνα
• Ροζακλή Χρυσούλα
• Μαλαβάζος Μανώλης
• Χαγιά Μαρία
• Κατσάμπης Γρηγόρης
• Χαγιά Κωνσταντίνα
• Αντωνίου Γεωργία

«Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε το χωριό μας καλύτερο!»

Χαρούμενο τέλος στο δρόμο της Καρίτσας

Ένας καλός λόγος να χαιρόμαστε, οι φωτογραφίες τα λένε όλα!

Ξεκίνησαν οι εργασίες για την αποκατάσταση του δρόμου της Καρίτσας που υπέστη σοβαρές ζημιές από πλημύρες εδώ και τρία χρόνια.

Τα βαριά χωματουργικά μηχανήματα κάνουν όλους να πιστεύουν ότι αυτή τη φορά η δουλειά δα γίνει καλά, ο δρόμος θα επισκευαστεί όπως πρέπει και σε λίγο θα είναι σε θέση να αντέξει τις συνηθισμένες καταιγίδες του χειμώνα.

Αυτό από μόνο του αποτελεί αισιόδοξη αρχή του μήνα και μας κάνει να χαιρόμαστε.