Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους.
Πρώτη κόρη του
Δημήτρη και της Διαμάντως Χαγιά, πιστεύουμε ότι γεννήθηκε την Τρίτη, 22
Οκτωβρίου 1913 και βαπτίστηκε 17 ημέρες αργότερα στο μοναστήρι του Ιωάννη του
Πρόδρομου, την Παρασκευή 8 Νοέμβριου 1913 από τον παπα-Δημήτρη Χρόνη. Νονός
ήταν ο Λάμπρος Κατσάμπης (Κασσίδης) ο οποίος είχε προσωρινά επιστρέψει στην Καρίτσα,
από το Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης.
Δεν είχε ακόμα
χρονιάσει όταν ο πατέρας της αποχαιρέτησε την οικογένεια να δοκιμάσει την τύχη
του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι πρωτογνώρισε τον πατέρα της σε ηλικία περίπου
δέκα ετών, όταν επέστρεψε στην Καρίτσα. Πήγε στο σχολείο του χωριού μόνο λίγο
στην πρώτη τάξη, αλλά την βγάλανε γιατί ήταν ανάγκη να βοηθήσει την οικογένεια
στα πρόβατα και στα γίδια. Ως εκ τούτου, το έλεγε και το ξανάλεγε πόσο λυπότανε
που ποτέ δεν έμαθε να διαβάζει, να γράφει η να μετράει. Αυτό μπορεί να εξηγήσει
και τα τρία εντεκάρια στην επίσημη ημερομηνία γέννησης: 11/11/11, έτσι να το
θυμάτε!
Όταν ήταν μικρό κοριτσάκι την αγαπούσε πολύ η
Γεωργία Κατσάμπη, η οποία όποτε την έβρισκε, την έπνιγε με αγκαλιές και φιλιά
και της έλεγε, «Κάποτε θα σε παντρέψω στον Βαγγέλη μου!» Όπως το έφερε η τύχη,
το 1942 πράγματι η Παναγιώτα παντρεύτηκε τον Βαγγέλη, αλλά περίπου δεκατρία
χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας του, της Γεωργίας. Μέρος της προίκας
περιλάμβανε: χωράφια στην Αντωναίικη Πλεύρα, στο Ξηροκάμπι, στο Παλιόκαστρο και
στου Μαλακάκι.
Χωρίς να έχουν
δικό τους σπίτι, τα νιογάμπρια με τον πατέρα του Βαγγέλη πρώτα μένανε σε σπίτι
του Αποστόλη του Χαγιά. Στη συνεχεία επέστρεψαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα
να ζούνε στο μικροσκοπικό σπιτάκι της οικογένειας, στο λεγόμενο «Το Καλυβάκι»,
που το είχε ο γερο-Κατσάμπης ο οποίος απεβίωσε το 1944. Τα πρώτα λίγα χρόνια
ξεχειμωνιάζανε στης Μαρουλίτσας το καλύβι όπου το κλίμα ήταν πιο γλυκό. Κατόπιν
μετακομίσανε για αρκετό διάστημα σε ένα σπίτι στο χωριό γνωστό ως «Βλαχαίικο»
όπου και τα τρία παιδία γεννήθηκαν. Η οικογένεια τελικά έχτισε και μπήκε σε
δικό της ολοκαίνουργιο σπίτι, περίπου το 1954.
Όταν ο άντρας της
μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1958, μόνη της η Παναγιώτα φρόντιζε την
οικογένειά στην Καρίτσα. Η αρχική πρόθεση του Βαγγέλη ήταν να εργαστεί στην
Αυστραλία μέχρι πέντε χρόνια να αγοράσει κι άλλα χωράφια στο χωριό. Μετά από
περίπου τρεισήμισι χρόνια, όμως, άλλαξε σχέδια, επίλεξε μακροπρόθεσμο μέλλον
στην Αυστραλία και έφερε την Παναγιώτα και τα παιδία στην Μελβούρνη.
Όμως, η Παναγιώτα, που ήταν αναλφάβητη, είχε
δυσκολίες να βρει μισθωτή απασχόληση. Αυτός ήταν κι ο λόγος για τον οποίο το
1963 η οικογένεια μετακόμισε στο Goodwood, ένα προάστιο στην Αδελαΐδα με
πολλούς Καριτσιώτες. Εκεί η Παναγιώτα μαζί με άλλες γυναίκες από την Καρίτσα,
το Γεράκι και από αλλά χώρια της Λακωνίας πηγαίνανε να δουλεύουν στα μποστάνια
και τους λαχανόκηπους στα Adelaide Hills. Πάνω στην καρότσα του φορτηγού που
οδήγαγε ο Νίκος Μήτρης από το Γεράκι πηγαίνανε να μαζεύουν κεράσια, μήλα,
μπιζέλια, μπρόκολα και αλλά προϊόντα που παράγονται στους λαχανόκηπους στα
Adelaide Hills.
Η Παναγιώτα
πέθανε μετά από μακρά ασθένεια, την Τρίτη, 2 Οκτωβρίου 2007. Η κηδεία τελέστηκε
στην Εκκλησία των Άγιων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Goodwood την Παρασκευή, 5
Οκτωβρίου 2007 και η ταφή στο Νεκροταφείο Centennial Park στην Αδελαίδα της Νότιας
Αυστραλίας.
Παρακάτω ο
επικήδειος που εκφώνησαν η Μαρία (του Δημήτρη) και η Παναγιώτα (του Γιάννη) εκ
μέρους όλων των εγγονών της.
Είμαστε εδώ σήμερα να αποχαιρετήσουμε τη γιαγιά
μας την καλή, στο τελευταίο της ταξίδι. Μιλάμε για όλα τα εγγόνια της. Ήμασταν
τυχερά που μεγαλώσαμε μαζί της, και που την χαρήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Η
ζωντανή καρδιά της ήταν σαν τα ατέλειωτα νερά της Σμερτιάς, πάντοτε,
μέρα-νύχτα, κυλούσανε σίγουρα και αρμονικά. Η δυναμική αγάπη της ήταν σαν τα
βουνά, την Τσούκα και τον Ελατιά, ποτέ δεν γέρνουν το κεφάλι, και παρά όλες τις
δυσκολίες της ζωής, η αγάπη της ποτέ δεν λύγισε. Γιαγιά, σε ευχαριστούμε που
γελάσαμε μαζί και σχολιάζαμε τα πάντα ...Σε ευχαριστούμε που ακόμη σήμερα,
αύριο και πάντα η μνήμη σου χρωματίζει τόσο πολύχρωμα της άχρωμες στιγμές
...Μια παλέτα....εκατομμύρια χρώματα... Μέσα από τα δικά σου μάτια, μάθαμε στις
δυσκολίες να λέμε «Δόξα τω Θεώ» και να κοιτάμε μόνο ψηλά, σίγουρα και μπροστά
Καλό σου ταξίδι γιαγιά! Σε ευχαριστούμε για το αγέραστα διδάγματα της ζωής που
μας έδωσες! Κοιμήσου ήσυχη!
