Καριτσιώτικα Νέα: Η ζωγραφική του Κώστα Γιαννακούρα: «Πικραμυγδαλιά»

Πέμπτη 24 Απριλίου 2025

Η ζωγραφική του Κώστα Γιαννακούρα: «Πικραμυγδαλιά»

«Η πικραμυγδαλιά της έκθεσης είναι σαν τα παιδιά που δίδαξε — ρίζες βαθιές, άνθη σιωπηλά, φως αληθινό.»

Ο Κώστας Γιαννακούρας δίδαξε στο χωριό μας για τέσσερα αξέχαστα χρόνια κατά τη δεκαετία του 1970, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στη μνήμη των κατοίκων. Ήταν ένας δάσκαλος που εκτίμησε ειλικρινά την κοινότητα, αγάπησε τα παιδιά σαν δικά του και αφιερώθηκε με πάθος στο μέλλον τους.

Στον ρόλο του εκπαιδευτικού, καλλιέργησε τη δημιουργικότητα και φαντασία των μαθητών, ενθαρρύνοντας τις ιδέες και τα ταλέντα τους. Δημιούργησε ένα σχολικό περιβάλλον γεμάτο έμπνευση, όπου η αυτοπεποίθηση και η έκφραση ανθούσαν φυσικά και αυθόρμητα.

Η παρουσία του στο χωριό μας υπήρξε πολύτιμη, παράδειγμα του πώς ένας δάσκαλος μπορεί να αγγίξει ζωές και να αφήσει ουσιαστικό έργο πίσω του.

Σήμερα, ο Κώστας απολαμβάνει τη συνταξιοδότησή του, και τα Καριτσιώτικα Νέα έχουν τη χαρά και την τιμή να παρουσιάζουν δείγματα από τη δημιουργική του πορεία, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη ζωγραφική του.

Στην τωρινή έκθεση, ξεδιπλώνεται μπροστά μας μια ποιητική απεικόνιση της πικραμυγδαλιάς — ενός δέντρου που ευδοκιμεί στα χώματα της Καρίτσας και ενσαρκώνει την ελπίδα και τη μελαγχολία, τη ρίζα και το φως. Ο κορμός της, κυρτός σαν χορευτής που συγκρατεί την ανάσα του, στέκεται σκοτεινός και αποφασιστικός, ενώ τα κλαδιά της εκτείνονται προς έναν ουρανό που καίγεται από φλόγες χρωμάτων.

Η πικραμυγδαλιά δεν είναι εδώ απλώς ένα δέντρο· είναι σύμβολο καρτερίας και εσωτερικής δύναμης. Στέκει μόνη — και όμως γεμάτη φως. Ριζώνει βαθιά, ανθίζει σιωπηλά και απλώνει τη χάρη της γύρω, χωρίς κραυγές. Κάθε της φύλλο, μικρό και ευαίσθητο, αποπνέει ζωή, έναν σιωπηλό ύμνο στο φως που την περιβάλλει.

Πικραμυγδαλιά στο Λυκόφως

Αφιερωμένο στον δάσκαλο Κώστα Γιαννακούρα

Μονάχη στέκεις στη σιγή,

κορμός λυγισμένος σαν προσευχή,

στη ρίζα σου σκύβει το φως να πιει

μια στάλα ελπίδα — κι ίσως ψυχή.

Τα κλαδιά σου, φλόγες στον ουρανό,

χαιρετούν έναν κόσμο μισό και φθαρτό.

Σε κάθε φύλλο σου — μια μνήμη παλιά,

μια λέξη άρρητη, μια μικρή χαρά.

Το χρώμα κυλά σαν δάκρυ θερμό,

πράσινο, ώχρα, πορτοκαλί,

μια θάλασσα πίσω σου σιωπηλή,

και μπρος — το αύριο, το αβέβαιο, το γυμνό.

Δεν είσαι δέντρο· είσαι πληγή και φως,

ρίζες που τρέφονται απ’ το παρελθόν.

Και μες στο σκοτάδι, μες στη σιγή,

ανθίζεις πάντα — χωρίς κραυγή.

Ακολουθεί η επιλογή μας από μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά και αξιόλογα έργα του Κώστα, που δημιουργήθηκαν με αγάπη και έμπνευση, από τότε μέχρι σήμερα.