Μια νύχτα μαύρη-αποφράδα, σε ένα ταξίδι δίχως γυρισμό
στα Τέμπη αιμορράγησε η γη, με δάκρυα ποτισμένο το χαρτί
πάγος στο μελανoδοχείο το μελάνι
στη μνήμη τους «ενός λεπτού σιγή».
Τα τραγούδια γίναν μοιρολόγια
φέρετρα τα βαγόνια στο συρμό
κόπηκαν της νιότης τα μπουμπούκια
τα όνειρά τους πήρανε φωτιά.
«Μάρτη» δεν είχaνε στο χέρι, κάρβουνο έγιναν και στάχτη
Άνοιξη δεν θα ζήσουνε ξανά.
Μύρισε η ατμόσφαιρα λιβάνι, χωρίς ψάλτη, δίχως και παπά
με την ανάσα τους κομμένη, χωρίς οξυγόνο η αναπνοή
μαζί οι ζωντανοί και οι νεκροί
μέλη στα μπάζα ενταφιασμένα, σε κενοτάφια οι σταυροί.
*
Γύριζαν σαν τα χελιδόνια στη γονική τους τη φωλιά
και ξάφνου έπεσαν σε ενέδρα, 57 ανυποψίαστα παιδιά
σαν άγγελοι τώρα στα αστέρια
σε δέντρο-μνημείο σαν πουλιά.
Πώς να αντέξει κάθε μάνα σαν πίσω δεν γυρίζουνε ξανά
με τί ψυχή και τί κουράγιο πόσο να αντέξει η καρδιά
χτυπάει όπως την καμπάνα
πένθιμος στη φλέβα ο σφυγμός.
Η συμπαράσταση του κόσμου-παρηγοριά και αποκούμπι
κι ο χρόνος καλύτερος γιατρός
η Θέμιδα μ’ επιμονή κ’ υπομονή
της Αριάδνης το μίτο ξετυλίγει μες τον Λαβύρινθο να βρει
τους υπεύθυνους για ισόβια τιμωρία
από το σκαμνί στη φυλακή
και τους ανεύθυνους για τη μοίρα
μη δουν ήλιου αχτίδα στη ζωή.
*
«Όσο είναι τα παιδιά στη μνήμη μας θα ζουν
και όσο λέμε το όνομά τους θα υπάρχουν»
Βασίλης Βλαχάκος
Το ποίημα «Στην μνήμη των 57» είναι ένα οδυνηρό μοιρολόι για τα 57 θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη (28/2/2023). Μέσα από συμβολισμούς και εικόνες μεταφέρει τη συντριβή μιας γενιάς που έπεσε σε «ενέδρα», τα όνειρα της οποίας έγιναν στάχτη. Εκφράζει το πένθος των μητέρων, την αθεσία τελετών και τη συλλογική μνήμη που μετατρέπει τα θύματα σε «άγγελους στα αστέρια». Παράλληλα, απαιτεί δικαιοσύνη: η Θεμίδα, με το νήμα της Αριάδνης, καταδιώκει τους υπαίτιους για ισόβια τιμωρία, ενώ η κοινωνία ψάχνει παρηγοριά στη συμπαράσταση και στην ελπίδα ότι «η μνήμη τους θα ζεί».
.jpg)