Οι συναντήσεις μας ήταν πολύ ευχάριστες όταν επισκεπτόμουνα το χωριό. Κάθε φορά είχαμε πολλά να πούμε. Δυσκολεύτηκε λίγο τα 2-3 τελευταία χρόνια και έτσι αποφάσισε να συνεχίσει πιο ξεκούραστα τη διαμονή του στο Γηροκομείο της Σπάρτης.
Όταν πέρυσι πηγαίνοντας στο χωριό πέρασα να τον δω, του είπα: «θέλεις να πάμε μαζί να ξεσκάσεις λίγο στο χωριό και να σε φέρω πάλι εδώ;» μου είπε: «θέλω πολύ να πάω, όμως η απόφασή μου είναι να μην πάω άλλη φορά μόνος μου, θα πάω όταν έρθει η ώρα...». Έφτασε πια στα 93 του χρόνια και ήταν παλικάρι. Κάποτε όμως έρχεται το τέλος αναπόφευκτα.
Έχω αναμνήσεις από τα παλιά και τα νεότερα χρόνια από το θείο. Όταν του ζητούσα να πηγαίνουμε παρέα σε αναζητήσεις που με ενδιέφεραν δεν μου χάλαγε το χατίρι. Πάντα πρόθυμος με περίμενε.
Περπατήσαμε με τα πόδια στον Ελατιά, στα Πηγάδια, στα Καναλάκια, όπως και στον Κοσμά από του Σορμπάνου, το μονοπάτι που πηγαίναν τα παλιά χρόνια για την Έλωνα.
Κάναμε περιοδείες στην Κουνουπιά για τις αναζητήσεις της Jo Rroferes (συζύγου του Γιάννη Π. Προφύρη), στη Χούνη, στο Μαρί, στο Γκιότσαλι (το παλιό χωριό που γεννήθηκε η γιαγιά μου η Γιωργίτσα Τούντα-Μικρούτση), στον Άγιο Ανδρέα για τις αναζητήσεις του θείου George Proferes (γιου της Όλγας Γ. Τσεμπελή) και σε άλλα ακόμα.
Με βοήθησε να φωτογραφήσουμε τα αξιοθέατα της Καρίτσας όπως μέρος από τα καλύβια, τα προσκυνητάρια, το Βαθύ Πηγάδι και άλλα.
Επισκεφθήκαμε σπίτια στο χωριό και συναντήσαμε αγαπητούς πατριώτες να τους ρωτήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε απορίες που αφορούσαν το γενεαλογικό δέντρο της Καρίτσας που ετοιμαζόταν από δύο πατριώτες στην Αυστραλία.
Τα βραδάκια συναντιόμασταν με άλλους πατριώτες στο χτίρι στο αλώνι ή πίναμε καφεδάκι στο μαγαζί. Πολλές φορές τα απογεύματα καθόμασταν στο σπίτι έξω στο λιακό κάτω από την κληματαριά στο τραπεζάκι με τις δύο καρέκλες και αγναντεύαμε τον κάμπο ή αν ήταν χειμώνας μέσα στη γωνιά στη σόμπα με τα ξύλα.
Θέλω, έστω και τώρα, να τον ευχαριστήσω για την ωραία παρέα που κάναμε αυτά τα χρόνια, για τη βοήθεια που μου προσέφερε με τόση ευχαρίστηση στις αναζητήσεις μου, για το οικογενειακό μας δέντρο που θυμότανε και τα εξιστορούσε όλα πολύ αναλυτικά, για την ιστορία του χωριού που αρκετά πράγματα μου γνώρισε.
Έφυγε ακόμα ένας από τους τελευταίους συγγενείς μου της Καρίτσας που έζησαν εκεί σε αυτό το υπέροχο χωριό. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.
Εύχομαι ο θεός να τον αναπαύσει εκεί που έχει πάει.
Γιάννης Β. Γαβριήλ
Παραθέτω πιο κάτω μερικές από τις φωτογραφίες που θυμίζουν τον θείο, τον μπάρμπα Γιώργη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου