Αναμνήσεις από τον παππού μου Μιχάλη Μαλαβάζο

Του Μιχάλη Αδ. Μαλαβάζου
(Μετάφραση Δημ. Ε. Κατσάμπης)

Με την ευκαιρία της Ημέρας του ΟΧΙ 2016, ο Μιχάλης Μαλαβάζος, αυστραλογεννημένος εγγονός του θρυλικού συγχωριανού απ' τον οποίο και ονομάστηκε, στην πιο πρόσφατή του ανάρτηση στο Φέισμπουκ, αφηγείται αναμνήσεις από τον παππού του, τον οποίο γνώρισε μόνο μία φορά ως 10χρονο παιδάκι το 1972 .

Η 28η Οκτωβρίου 2016 αποτελεί εθνική εορτή στην Ελλάδα, η μέρα του «Όχι», ο εορτασμός της απόρριψης από τον Έλληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά του τελεσίγραφου από τον Ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Το τελεσίγραφο απαιτούσε η Ελλάδα να επιτρέψει στις δυνάμεις του Άξονα να εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος και να καταλάβουν ορισμένα «στρατηγικά σημεία» αλλιώτικα θα αντιμετώπιζε πόλεμο. Η απόλυτη απόρριψη από το Μεταξά ήταν η αρχή της ανάμιξης της Ελλάδας σε έναν ακόμα πόλεμο, αυτή τη φορά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τη σημαντική αυτή μέρα, το έκρινα ότι αρμόζει να μοιραστώ και κάτι σχετικά με τον πατρικό μου παππού, το Μιχάλη Μαλαβάζο, έναν άνθρωπο του οποίου η υπόσταση και η γενναιότητα στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913 είναι φημισμένη στη Λακωνία και όχι μόνο.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 ήταν βαρυσήμαντη στην ιστορία της χώρας, καθώς επέτρεψε το ελληνικό κράτος να διπλασιάσει σχεδόν την έκτασή του και να αποκτήσει το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού εδαφικού του μεγέθους. Χρησίμευσε επίσης να φέρει στο προσκήνιο δύο διάσημους Έλληνες, τον πρωθυπουργό και αναμφισβήτητα τον καλύτερο πολιτικό άνδρα της Ελλάδας, Ελευθέριο Βενιζέλο, καθώς και τον Στρατηλάτη, διάδοχο του θρόνου και μετέπειτα βασιλιά Κωνσταντίνο Α'.

Και οι δύο αυτοί άνδρες είχαν μεγάλη εκτίμηση από τον παππού, και όταν 10χρονος τον συνάντησα για πρώτη και μοναδική φορά το 1972, ο ίδιος μου είπε πόσο περήφανος ήταν που είχε υπηρετήσει αυτούς τους άντρες στην επιδίωξή τους να απαλλάξουν μια για πάντα την Ελλάδα από το οθωμανικό δηλητήριο. Τον θυμάμαι να μου λέει ότι εκείνοι που πέσανε νεκροί, αγωνιζόμενοι δίπλα του για την ελευθερία στην Ελλάδα ήταν ήρωες που δεν θα ξεχνούσε ποτέ. Προπαντός στην ενάντια της Βουλγαρίας μεγάλη επίθεση, γνωστή ως ο «Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος», όπου η Ελλάδα υπέστη μεγάλες απώλειες, αλλά στο τέλος επικράτησε και παρέδωσε την εδαφική ελευθερία που η Ελλάδα απολαμβάνει σήμερα.

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι αποτελούταν από δύο στάδια. Στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, η Ελλάδα συμμάχησε με τη Βουλγαρία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, τη λεγόμενη «Βαλκανική Συμμαχία" ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτή η αρχική κύρια ώθηση στην ξηρά από το στρατό της Θεσσαλίας κατόρθωσε να καταλάβει μεγάλο μέρος της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου του στρατηγικής σημασίας λιμανιού της Θεσσαλονίκης, μόλις ώρες μπροστά από το βουλγαρικό τμήμα. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος, 29 Ιουνίου 1913, είχε τις βουλγαρικές δυνάμεις σε αιφνιδιαστική επίθεση ενάντια στην Ελλάδα και τη Σερβία. Οι βουλγαρικές επιθέσεις περιορίστηκαν και σπρώχτηκαν πίσω.  Εκεί ο παππούς μου μαρτύρησε τόσο το θάνατο όσο και τη δόξα αφού πολλοί από τους συντρόφους του έπεσαν στις εξορμήσεις ενάντια στις βουλγαρικές δυνάμεις.

Στις δύο αυτές φάσεις των Βαλκανικών Πολέμων, ο παππούς μου εκτέλεσε πράξεις που τον κάνανε διάσημο, διακοσμημένο ήρωα, μέλος των τεσσάρων ταγμάτων ευζώνων του Στρατού Θεσσαλίας υπό τη διοίκηση του διαδόχου πρίγκιπα Κωνσταντίνου. Σε αναγνώριση της ανδρείας του ο παππούς μου τιμήθηκε με τα δυο μετάλλια που απεικονίζονται  στο πορτραίτο του.

Όταν επισκέφθηκα τον παππού το 1972, μου έδειξε με μεγάλη υπερηφάνεια τα μετάλλια του. Θυμάμαι ξεκάθαρα την κεντητή λεπτομέρεια πάνω στα μετάλλια και έντονα αναπολώ το πάθος του παππού, όπως ο ίδιος περιέγραφε τις μάχες και τους περήφανους τσολιάδες να βαδίζουν μέσα στη Θεσσαλονίκη στις 9 Νοεμβρίου 1912 με τον πιστό στρατηλάτη Κωνσταντίνο στο πλευρό τους πάνω σε άλογο. Αυτός ο τέλειος άνδρας, στα μάτια του παππού μου, έγινε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α' τον Μάρτιο του επόμενου έτους.

Θυμάμαι τον παππού να μου λέει ότι ήταν η πιο περήφανη στιγμή στη ζωή του, όταν οι κάτοικοι χύνονταν στους δρόμους να χαιρετήσουν το στρατό Θεσσαλίας του στρατηλάτη Κωνσταντίνου που απελευθέρωνε τη Θεσσαλονίκη μετά από 100 χρόνια οθωμανικής κατοχής.

Ο πάππους κατέστησε πολύ σαφές, ακόμα και σε ένα 10χρονο παιδάκι, ότι πολιτικά άνηκε σίγουρα στο στρατόπεδο των Μοναρχικών, μιλώντας με υπερηφάνεια για τον λατρευτό του βασιλιά Κωνσταντίνο, αναπολώντας ιδιαίτερα το όραμά του το νεαρό βασιλιά, ως στρατηλάτη, περήφανο καβάλα σ' άλογο να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη, μόλις μέτρα απόσταση από τον παππού. Σα μικρό 10κάχρονο παιδάκι δεν κατανοούσα τότε την ιστορική σημασία του περιεχομένου της απλής αυτής συζήτησης μεταξύ παππού και εγγονού, αλλά σήμερα ως 54χρονος εκτιμώ πολύ τη στιγμή εκείνη.

 Η σημασία αυτών των μεταλλίων φυλάσσετε μόνιμα χαραγμένη στο δίπλωμα που τα συνοδεύει.

Το δίπλωμα κάνει αναφορά σε μια διάσημη μάχη, τη μάχη των Γιαννιτσών που ήταν ζωτικής στρατηγικής σημασίας για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης σε ελληνικά χέρια. Ο πάππους απονεμήθηκε ένα από τα μετάλλια για αυτή τη μάχη. Το δεύτερο το απονεμήθηκε για μια άλλη περίφημη μάχη, όπως αναφέρεται στο δίπλωμα, τη μάχη του Κιλκίς (Λαχανά). Αυτή η μάχη κατοχύρωσε τη Θεσσαλονίκη από όποια βουλγαρική απειλή και ουσιαστικά έβαλε τέλος στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο. Στη συζήτηση με τον παππού, θυμάμαι την αφήγησή του για τη τελευταία μάχη που θυμόταν με μεγάλη θλίψη, αφού πολλοί από τους συντρόφους του εκεί πέσανε νεκροί αντιμετωπίζοντας και συντρίβοντας τη βουλγαρική επίθεση. Θυμάμαι πολύ καλά τα λόγια του για μία από τις τελευταίες επιθέσεις που ο ίδιος και δώδεκα τόσοι της διμοιρίας του από το αγαπημένο τάγμα τσολιάδων κάνανε, απ' ό, τι κατάλαβα, σε βουλγαρική φρουρά ή διοικητήριο. Περιέγραψε λεπτομερώς πώς αυτός και οι σύντροφοι του ντυμένοι με την παραδοσιακή στρατιωτική στολή των Ευζώνων όρμισαν με ξιφολόγχες πάνω στους Βουλγάρους κι όπως ορμούσαν ένας αριθμός από τους συντρόφους του έπεσαν δίπλα του, αλλά αυτός και η υπόλοιπη διμοιρία έφτασε και νίκησε τη βουλγαρική θέση. Όταν ρώτησα τον παππού τι συνέβη στους Βουλγάρους που πιάσανε, έμεινε σιωπηλός, κοίταξε έξω από το παράθυρο, ρουφώντας το τσιμπούκι του. Κατάλαβα αυτό να σημαίνει ο ίδιος και οι  άλλοι σύντροφοι του δεν έδειξαν και τόσο έλεος!

Όπως αναγράφεται στο δίπλωμα, τα μετάλλια απονεμήθηκαν στον παππού στις 25 Μαρτίου, 1914. Επιπλόων ιστορικής σημασίας του ανεκτίμητου αυτού έγγραφου είναι η υπογραφή του Ελευθερίου Κ Βενιζέλου στην κάτω δεξιά γωνία. Στην κάτω αριστερή γωνία του διπλώματος προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι η υπογραφή ίσως να είναι ότι του Στρατηλάτη Κωνσταντίνου, όμως παραμένω να πειστώ γι αυτό!

Ο παππούς απεβίωσε γύρω στο 1981 από τραυματισμούς που υπέστη μετά από μοιραία πτώση από τοίχο, ενώ έκοβε κλαριά από δέντρο για τις αγαπημένες του κατσίκες. Ο Παππούς είχε πλέον φτάσει την ώριμη ηλικία περίπου 99 ετών, και από μάχες ταχυπορημένος πέθανε στην αγκαλιά των αγαπημένων του θυγατέρων, Μαρία και Ευγενία. Το 1988 σε ηλικία 26 ετών ξαναγύρισα στο χωριό για την παραδοσιακή εκταφή των λειψάνων και τελικά να βάλω τα κουρασμένα του κόκαλα σε ξεκούραση με την ταπεινοφροσύνη και την αξιοπρέπεια που αξίζε σε ένα μεγάλο ήρωα σαν αυτόν.

Κι αφού βρισκόμουν εκεί, ως φόρο τιμής στην μεγάλη του ιστορία, ξαναπήγα στο σπίτι του έτσι να ρίξω μια μάτια για άλλη μια φορά σ' αυτά τα μετάλλια, μόνο να συνειδητοποιήσω με φρίκη και θλίψη ότι είχαν κλαπεί. Ευτυχώς το δίπλωμα ήταν ακόμα εκεί, όπως και το πορτραίτο, τα οποία έφερα πίσω στην Αυστραλία να τα αποκαταστήσω όπως έπρεπε.

Εν τέλει, όπως αρμόζει στον εορτασμό της σημαντικής αυτής ημέρας, της 28ης Οκτωβρίου, αξίζει επίσης να αποδώσουμε τιμή και σε δυο γιους του παππού που υπηρέτησαν κι αυτοί στον ελληνικό στρατό. Ο πρώτος ήταν ο θείος μου ο Γιώργης, ο οποίος στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γίνηκε διακοσμημένος ήρωας για την προσφορά του ως πυροβολητής στα αλβανικά σύνορα νικώντας τους Ιταλούς στην πρώτη απόπειρα εισβολής στην Ελλάδα λίγο μετά την κήρυξη του πολέμου ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα.

Ο άλλος γιος ήταν ο πατέρας μου, ο Αδαμάντιος, που απεικονίζεται στη συνημμένη φωτογραφία λίγο μετά τη στρατολόγησή του το 1946.  Ο πατέρας πολέμησε για την Ελλάδα σχεδόν τέσσερα χρόνια, αναμφισβήτητα στο χαμηλότερο σημείο της ένδοξης ελληνικής ιστορίας, τον Εμφύλιο.

Κλείνοντας, θα ήθελα επίσης, να αποτίσουμε φόρο τιμής σ' αυτό το κείμενο σ' όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, τους φίλους και τους εχθρούς που έχασαν τη ζωή τους, όχι μόνο στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο , αλλά σ' όλους τους πολέμους σ' ολόκληρη την ιστορία, συμπεριλαμβανομένων και των πολέμων που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή

Υπό άσχημες καιρικές συνθήκες η 28η Οκτωβρίου στο Γεράκι

Με άσχημες καιρικές συνθήκες πραγματοποιήθηκαν φέτος οι εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου στο Γεράκι.

Ο Χρήστος Μπαλαμπάνος αναφέρει: Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με δοξολογία στον κεντρικό ναό του χωριού « Η Κοίμησης της Θεοτόκου» παρουσία επισήμων, μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθηγητών, δασκάλων και πλήθος κόσμου. Ο δάσκαλος του δημοτικού σχολείου, κ. Ιωάννης Σκαγιάς, εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στις πολύπαθες αλλά ηρωικές εκείνες ημέρες.

Λόγω της βροχής δεν κατέστη δυνατό να πραγματοποιηθεί η παρέλαση των μαθητών, έτσι οι επίσημοι, οι μαθητές και αρκετός κόσμος πήγαν στο μνημείο των πεσόντων όπου τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των ηρώων που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα μας.

Στο τέλος έγινε κατάθεση στεφάνων από τους επίσημους, τους διευθυντές του Γυμνασίου του Λυκείου και τους μαθητές.

Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες όπου κι αν βρίσκονται και του χρόνου να είμαστε καλά να γιορτάσουμε την εθνική μας επέτειο.

Αποστόλης Αντωνίου (1933-2016)

Σε ηλικία 83 ετών, στις 25 Οκτωβρίου 2016, απεβίωσε στο Σαν Φρανσίσκο ο Αποστόλης Αντωνίου

Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου στον Ι. Ν. της Αγίας τριάδας.

Ο Αποστόλης γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1933 στην Καρίτσα.

 Τον διαδέχονται η σύζυγός του Αντωνία, τα τέκνα Κριστίν και Νικ, Ντιν και Κάθριν, τα εγγόνια Μαριάνα, Κασσάνδρα, Νίκολας και Πολ, τα αδέλφια Έρνι και Αδαμαντία καθώς και η αδελφή Ελένη Μανόκα.

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους

Επιλογές Τάκη Χρόνη «Ψηλά, Στης Πίνδου Τα Βουνά»

Αφιέρωμα του Τάκη Χρόνη, στην προσωπική του σελίδα στο Φέισμπουκ, 

για την 28η Οκτωβρίου.

Καλή σας μέρα, χρόνια πολλά, ζήτω η λευτεριά.!!

Το Αλβανικό έπος, οι θυσίες του λαού μας, η κατοχή, η αντίσταση, η απελευθέρωση, τιμήθηκαν κατά πως τους άξιζε, απ όλες τις μορφές τέχνης.! Το ελληνικό τραγούδι δε θα μπορούσε να λείπει απ αύτη τη διαδικασία!! Κυρίως εκφράστηκε μέσα από τη φωνή της Σοφίας Βέμπο με τα σατυρικά και επιθεωρησιακά τραγούδια, που έγιναν σύμβολο κατά την περίοδο του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Δεν ήταν όμως μόνο η Βέμπο. Ήταν και ο Παπσσιδέρης που έγραψε τα δικά του δημοτικά τραγούδια (εσείς βουνά της Κορυτσάς, στη μέση στα Καλάβρυτα κ.λ.π)!  Ήταν και το ρεμπέτικο που είχε μεγάλη συνεισφορά στην ύμνηση του τρίπτυχου μέτωπο-κατοχή-αντίσταση! Περιστέρης-Ματσάς, Χατζηχρήστος-Φωτίδας, Μάρκος, Μπαγιαντέρας, Τούντας, Χρυσίνης, Κερομύτης, Μαρίνος Γαβριήλ, Γενιτσάρης (κυρίως αυτός με τα θρυλικά του «σαλταδόρο» «μαυραγορίτες» «οι λαδάδες» «ο Στέλιος ο Καρδάρας»), Παπαϊωάννου, Τσιτσάνης, Μπακάλης, Καλδάρας και αρκετοί ακόμα ύμνησαν με τα τραγούδια τους τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας για τη λευτεριά.

 
Εδώ ενα τραγούδι του Μήτσου Γκόγκου, του γνωστού Μπαγιαντέρα, ο οποίος είναι ο πολυγραφότερος με ανάλογης θεματολογίας τραγούδια. Ο οποίος Μπαγιαντέρας, τυφλώθηκε εκείνη την περίοδο.

  Ψηλά στης Πίνδου τα βουνά.!

Memories of my grandfather Michalis Malavazos

Pappou Michalis Malavazos 1914 portrait

with two medals awarded for his valour

in First and Second Balkan Wars

By Michael Adamantiou Malavazos

On the occasion of OXI Day 2016, Michael Malavazos, Australian-born grandson of legendary fellow-villager whom he was named after, on his most recent Facebook post reminiscences  about his grandfather whom he met only once as a ten-year-old in 1972.

The 28th October 2016 is Greece’s national celebration of “Οχι” (“No”) day commemorating the rejection by Greek dictator Ioannis Metaxas of the ultimatum made by Italian dictator Benito Mussolini on 28 October 1940. The ultimatum demanded that Greece allow Axis forces to enter Greek territory and occupy certain "strategic locations" or otherwise face war. This outright rejection by Metaxas was the beginning of Greece’s participation in “yet” another war, this time World War 2.

Being such an important day, I thought it appropriate to share a bit about my paternal grandfather, Μιχάλης Μαλαβάζος (Michael Malavazos) a man whose stature and wartime heroism during the Balkan Wars of 1912–1913 is well renown by many within Laconia (Greece) and beyond.

Greece’s participation in the Balkan Wars of 1912–1913 was a significant moment in Greece’s history, as it allowed the Greek state to almost double its size and achieve most of its present territorial size. It also served to bring to prominence two Greek famous personalities, the Prime Minister and arguably Greece’s finest statesman, Eleftherios Venizelos, and the Army's commander-in-chief, the Crown Prince and later King, Constantine I.

Both these men were highly regarded by my grandfather, and when I was 10 years old and met him for the first and only time back in 1972, he personally told be me of how proud (υπερήφανος) he was to have served these men and their quest to rid Greece of the Ottoman poison once and for all. I remember him telling me that those who died fighting alongside him for Greece’s freedom were the heroes he would never forget. Particularly in the major offensive against Bulgaria, which was known as the “second Balkan war” where Greece suffered major casualties, but in the end triumphed and delivered Greece’s territorial freedom it enjoys today.

The Balkan Wars comprised of two stages, in the First Balkan War, Greece was allied with Bulgaria, Serbia and Montenegro in the "Balkan League" against the Ottoman Empire. This initial principal thrust on land by the Army of Thessaly succeeded in occupying much of Macedonia, including the strategically important port of Thessaloniki just hours ahead of a Bulgarian division. The Second Balkan War, 29 June 1913, was where the Bulgarian forces launched a surprise attack against Greece and Serbia, the Bulgarian attacks were contained, and pushed back. This is where my grandfather witnessed death and glory as many of his mates fell in charges and sorties against Bulgarian forces.

It was in both these stages of the Balkan Wars that my grandfather made his claim to fame as a decorated hero as part of one of the 4 Evzones (Εύζωνοι) battalions forming part of the Army of Thessaly (Στρατός Θεσσαλίας), commanded by the Crown Prince Constantine. In recognition of his bravery, my pappou (my grandfather) was awarded the 2 medals pictured in his portrait shown below.

When I visited pappou back in 1972, with great pride he showed me his medals. I distinctly remember the embroidered detail on the medals and vividly recollect pappou’s passion as he described the battles as his proud evzones marched onto Thessaloniki on the 9th November 1912 with their loyal general Constantine by their side on horseback, this icon of a man in the eyes of my grandfather, became King Constantine (the first) in March the following year.

I recollect pappou telling me it was his proudest moment in his life as the inhabitants poured onto the streets greeting General Constantine’s Army of Thessaly as it liberated Thessaloniki from 100’s of years of Ottoman occupation. Pappou made it very clear, even to a 10year-old, that his allegiances lay very much in the Monarchist camp, he spoke proudly of his beloved King Constantine. Particularly, recollecting his vision of the young king, as a general, riding proudly on his horse into Thessaloniki only meters away from papou. As a young 10year-old boy, I didn’t appreciate the historical significance of the content of this casual grandfather to grandson conversation, but as a 54year-old man that I am now, I relish that moment.

The significance of those medals are permanently enshrined in the diploma shown in the picture below, that accompanied the medals.

The diploma makes reference to a famous battle, the Battle of Giannitsa that was of critical strategic significance to the liberation of Thessaloniki back into Greek hands. Pappou was awarded one of his medals for this battle. His second medal was awarded for another famous battle as referenced in the diploma here, the Battle of Kilkis (Lachanas). This battle secured Thessaloniki from any Bulgarian threat and basically put to an end the Second Balkan War. In my conversation with pappou, I recollect his story of this latter battle which he remembered with great sadness as many of his mates had fallen as they faced and defeated the Bulgarian onslaught. I clearly remember his words as he described to me one of his last attacks that he and a dozen or so of his platoon from his beloved evzones battalion made, on what I gather, was a Bulgarian garrison or command post. He described in detail how he and his mates dressed in the traditional evzones army outfit (φουστανελα) charged with bayonets the Bulgarian post and as they charged a number of his mates fell to their death beside him but he and the remaining platoon reached and defeated the Bulgarian position. When I asked pappou what happened to the Bulgarians that they captured, he fell silent and gazed out the window while puffing on his pipe, I took that to mean that he and his remaining mates didn’t show too much mercy!

As inscribed on this diploma, the medals were awarded to pappou on the 25th March 1914, and of further historical significance contained on this invaluable document, is the signature of Eleftherios K Venizelos on the bottom right hand corner. On the bottom left corner of this diploma it is claimed that the signature may be that of General Constantine, however I remain to be convinced.

Papou passed away circa 1981 from injuries sustained after a fatal fall from a wall while cutting feed from a tree for his beloved goats. Papou was at a ripe old age of about 99 years, battle scared he died in the arms of his beloved daughters, Maria and Evgenia. In 1988 I went back to the village as a 26-year-old to witness the age old tradition of exhumation of his remains and finally put his battle weary bones to rest with the humility and dignity deserving of such a great hero.

While I was there, remembering his great story I went back to his house to set my eyes once again on those medals only to realise to my horror and sadness that they had been stolen. Luckily the diploma was still there as was his portrait which I brought both back to Australia restoring the former as proudly displayed here in my post.

Included here is a photo of pappou with grandma (giagia) Stella and pappou on his own, both circa 1970.
Finally, in keeping with the commemoration of this important day of 28th October, it’s worth also honouring two of pappou’s sons who also served Greece in the army. The first was my uncle George, who in World War 2 became a decorated hero for his service as an artilleryman serving on the Albanian border defeating the Italians in their first invasion attempt of Greece shortly after Greece’s declaration of war on the Axis forces.

My father, Adamantios, in 1946, just after conscription

The other son, was my father Adamantios, pictured in the attached photo shortly after joining the army in 1946. Dad fought for Greece for nearly 4 years in what was probably one of Greece’s low points of it proud history, the civil war!

In closing I’d also like to honour in this post all those men, women and children, friends and foes who lost their lives not only in World War 2 but all wars throughout history, including wars happening this very moment.

Κοινότητα Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας: Εκδρομή στο Μονάρτο και μια φωτογραφία όλοι μαζί!

Φέτος η Κοινότητα Καριτσιωτών της Νότιας Αυστραλίας εόρτασε την 30η της επέτειο με μια σειρά εκδηλώσεων. 

Το Γενάρη γίνηκε το καθιερωμένο καλοκαιριάτικο αντάμωμα στο Σούτερ Παρκ. Τον Ιούνη έλαβε χώρα η επίσημη χοροεσπερίδα στο Κοινοτικό Κέντρο Γκούντγουντ. Τελικά την Κυριακή 24 του Οκτώβρη μέλη και φίλοι επιβιβάστηκαν σε ένα λεωφορείο με προορισμό ημερήσια εκδρομή στο Μάρεϊ Μπριτζ και το ζωολογικό κήπο Μονάρτο.

Το Μάρεϊ Μπριτζ είναι αγροτική πόλη, 76 χιλιόμετρα από την Αδελαΐδα, χτισμένο στις όχθες του ποταμού Μάρεϊ. Πρόκειται για αγροτική περιοχή με κύρια προϊόντα γαλακτοκομικά, κοτόπουλα, καλλιέργειες δημητριακών και λαχανικών.

Το Μονάρτο είναι ο μεγαλύτερος ανοιχτής εμβέλειας ζωολογικός κήπος στον κόσμο και φιλοξενεί πάνω από 500 ζώα καθώς και 50 εξωτικά και αυτόχθονα θηλαστικά, πουλιά και ερπετά. Διαθέτει πολλά μοναδικά αξιοθέατα, όπως μια μονάδα από τσίτα που διασχίζεις μέσα από αυτοκίνητο, ενδιαίτημα ρινόκερων, καθώς και το μεγαλύτερο κοπάδι καμηλοπαρδάλεων στην Αυστραλία. Είναι επίσης χώρος του μεγαλύτερου έργου αναβλάστησης της Νότιας Αυστραλίας.

Σύμφωνα με τον πρόσφατα εκλεγμένο πρόεδρο της Κοινότητας Καριτσιωτών, Μιχάλη Μαλαβάζο, οι 50 περίπου εκδρομείς πέρασαν μια υπέροχη μέρα και πήραν την ευκαιρία να βγάλουν την παραπάνω επίσημη ομαδική φωτογραφία. Τώρα το μόνο που παραμένει είναι κάποια τολμηρή ψυχή να βάλει όνομα σε κάθε πρόσωπο στη φωτογραφία!

Αποφοίτησε η Μαρία Χαγιά

Συγχαρητήρια στην Μαρία Χαγιά του Παναγιώτη και της Βενετίας η οποία αποφοίτησε από το τμήμα εκπαίδευσης και αγωγής στην προσχολική ηλικία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η Μαρία φωτογραφίζεται με τον μικρό της αδελφό, τον Κωνσταντίνο που χαιρετάει με το πτυχίο της στο χέρι, περήφανος κι αυτός για την επιτυχία της αδελφής του.

Μαρία, όλοι είμαστε περήφανοι για σένα και για ότι έχεις καταφέρει στις σπουδές σου. Σου ευχόμαστε κάθε επαγγελματική επιτυχία.

Adoni ART: Πινελιές χρωμάτων

Ο Αντώνης Μαλαβάζος είναι καριτσιώτικης καταγωγής ζωγράφος, μόνιμος κάτοικος στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας.

Κάθε μήνα επιλέγουμε ένα από τα έργα του ταλαντούχου συγχωριανού για ειδική παρουσίαση στα Καριτσιώτικα Νέα.

Οι πίνακες του Αντώνη προωθούνται υπό τη καλλιτεχνική του φίρμα Adoni ART.
­­­
Για πληροφορίες σχετικά με προμήθεια και προσωπικά έργα, επικοινωνήστε μέσω: andonimalavazos@gmail.com

Προηγούμενοι πίνακες από τον Αντώνη

Οι Έλληνες μετανάστες του χτες στην Αμερική

Γλέντι των αλογάδων στο Γεράκι.

Κάθε χρόνο αλογάδες από το Γεράκι και από άλλα μέρη της Πελοποννήσου μαζεύονται στο γειτονικό μας χωριό και διοργανώνουν το γλέντι τους, αφού πρώτα κάνουν επιδείξεις και την καθιερωμένη τους διαδρομή στους δρόμους του χωριού.

Φέτος το σημείο συνάντησης (τερματισμού) ήταν στην Κάτω Βρύση, στον πλάτανο όπου ακολούθησε γλέντι με φαγητό και ζωντανή μουσική από το πρωί, μέχρι αργά το απόγευμα.

Τα βιντεοκλίπ που ακολουθούν μας δίνουν μια γεύση από της γιορτής τους.

Φωτογραφία του Οκτώβρη 2016: Στου Μπάρμπα-Γιάννη το Μαγαζί

Η φωτογραφία του μήνα Οκτώβρη 2016, αριθμός 58 στη σειρά, αποικονίζει το ταβερνιάρη μπάρμπα-Γιάννη Μαλαβάζο με το ποτήρι κρασί, τη γυναίκα του Αντωνία στα αριστερά, την κόρη Στέλλα δεξιά και τον ανιψιό Μιχάλη Κουτσοθεοδωρή πίσω με τη γυναίκα του.

Τη φωτογραφία παραχώρησε o Γιάννης Γαβριήλ.

Η φωτογραφία έχει επίσης δημοσιευτεί στις «Παλιές φωτογραφίες από την Καρίτσα Λακωνίας» στο Facebook

Προηγούμενες φωτογραφίες του μήνα

October 2016 Photo: At Barmpa Gianni's shop

The photograph for the month of October 2016, number 58 in the series, is of Taverner Barmpa-Giannis Malavazos with glass of wine, his wife Antonia left, daughter Stella right, and nephew Michalis Koutsotheodoris at the back with his wife.

The photo was provided by Giannis Gavriil.

Previous pictures of the month 

Κώστας Θεοδωρακάκος (1935-2016)

Σε ηλικία 81 ετών, στις 29 Σεπτεμβρίου 2016, απεβίωσε στην Αδελαΐδα Νότιας Αυστραλίας ο Κώστας Θεοδωρακάκος.
Η κηδεία τελέστηκε στις 7 Οκτωβρίου από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Θέμπαρτον Αδελαΐδας και η σορός του ενταφιάσθη στο κοιμητήριο του Σεντένιαλ Παρκ.

Ο Κώστας γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1935 στην Καρίτσα και σε ηλικία 30 ετών μετανάστεψε στην Αυστραλία, νιόγαμπρος με την σύζυγό του Ματίνα, το Σεπτέμβριο 1965.

Τον διαδέχονται η σύζυγός του, τέσσερα παιδιά, και οκτώ εγγόνια.

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους.

THEODORAKAKOS, Con

Memory Eternal THEODORAKAKOS, Con. Born in Karitsa, Sparti, Greece on May 5, 1935. Passed away peacefully surrounded by his loving family on September 29, 2016. Aged 81 years. Devoted and beloved husband of Matinafor 51 wonderful years. Adored father and father-in-law of Christine and Kyriakos, George and Sophie, Anna, John and Olga. Cherished Pappou of Martina, Jacqui, Kosta, Kosta, Tom, Dina, Stavroula and Nicholas.

To my beloved husband Kosta, thank you for the 51 wonderful years we shared together full of love and happiness. I will cherish the memories we created with our children and grandchildren forever. My grief is hard as your love was so strong. Until we meet again.

Love

your wife Matina.

Patera mou you said to me the other night what joy you had when you first touched my little fingers. This was how our journey started. It ended with those same fingers stroking your forehead. You never showed fear only strength every step of the way. Thank you for the love you showed my husband and the girls. We love you and will miss your constant smile.

Your devoted daughter Christine.

Dad you were a person with a heart of gold. You gave so much and asked so little, always guided and supported me. Thank you for everything you did for me and the many happy times we shared together at home and work. You fought hard for so long to stay with us you now deserve to rest in peace. I love you Dad you will forever be in my heart.

Your loving son

George.

Baba what a true gentleman. Always there for me full of energy and guidance throughout my life. Thank you for the love and warmth you had for me I will miss everything about you. Love

Your sweetie Anna

Dad as a true Spartan you devoted your life to the people you loved. You were a kind and proud man, a visionary. You were also the person that gave us our wings. Despite your recent challenges you never retreated, you kept your incredible smile. And through sheer determination your mind was sharp till the very end. My children will remember your generosity and your courage and this is a gift they will embrace forever.

Dad it is an honour to be your son.

John

Dear Dad and Pappou, we are so saddened at your passing but we have comfort knowing that you are now in God's arms. Thank you for being such an amazing father-in-law and Pappou. You always encouraged us to follow our dreams. We admired your zest for life and promise we will instil that in your precious grandchildren.

Love

from Kerry, Sophie and Olga

The family sincerely thank doctors, nurses and all staff, especially Vascular, Renal and Cardiac Departments of F. M. C. also Hyperbaric at R. A. H. for their tireless support and care towards Dad. Please refer to future editions of The Advertiser for Funeral details. PETER ELBERG FUNERALS8234 1266 A. F. D. A.

Obituaries

Published in The Advertiser on 04/10/2016