Καινούργιο διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου Απανταχού Καριτσιωτών.

Στην ετήσια γενική συνέλευση του Πολιτιστικού Συλλόγου των Απανταχού Καριτσιωτών, που έλαβε χώρα στο καινούργιο κέντρο νεότητας την Κυριακή 25 Αυγούστου, νεό διοικητικό συμβούλιο εκλέχτηκε να καθοδηγήσει το σύλλογο στα επόμενα δύο χρόνια.  Από αριστερά προς δεξιά: Παναγιώτης Χρ. Αντωνίου (αντιπρόεδρος), Παναγιώτης Κων. Χαγιάς (γραμματέας), Νίκος Αδ. Ροζακλής (ταμίας), Διαμάντω Ιωαν. Αντωνίου, Κατερίνα Αθ. Μαλαβάζου (πρόεδρος), Λαμπρινή Ιωάν. Τσολομίτη (βοηθός ταμία), Δημήτρης Κων. Αντωνίου (βοηθός γραμματέα).

Συγχαρητήρια στην καινούργια επιτροπή, τους ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις προσπάθειές τους να επιτύχουν τις βελτιώσεις που επιδιώκουν στο χωριό.

Παναγιώτης και Ειρήνη: Ο Γάμος της χρονιάς στην Καρίτσα

Όλο το χωριό όντως περιμένει με αγωνία το γάμο της χρονιάς στην Καρίτσα μόλις δύο ημέρες μετά το πανηγύρι της χρονιάς «Τ' Αγιαννιού». 

Τα παιδιά Παναγιώτης Αντωνίου και η εκλεκτή της καρδιάς του Ειρήνη Λάτση ομολογούν:
«Από γάμους δε γνωρίζαμε ... Από παιδιά δεν ξέρουμε ... (ακόμα) Από έρωτα την πάθαμε και μας φαίνεται σαν ψέματα ότι τελικά παντρευόμαστε.» 

Οι οικογένειες του Χρήστου και Γεωργίας Αντωνίου από την Καρίτσα και Δημητρίου και Ματίνας Λάτση από το Λεωνίδιο είναι περήφανοι να ανακοινώσουν ο γάμος θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 31 Αυγούστου και ώρα 7:00 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη, στο Γεράκι.
Μετά το μυστήριο θα ακολουθήσει δεξίωση στο «Κτήμα Εσπερίδες» στους Μολάους.

Τους ευχόμαστε η ώρα η καλή και ο κοινός βίος να είναι γεμάτος χαμόγελα και αγάπη!

Η ελιά της Καρίτσας μετράει 3300 χρόνια ύπαρξης ...

και ο Βασίλης Βλαχάκος αφηγείται

           

Πιάστηκα από ένα κουκούτσι, που το έφτυσε μια τσίχλα, ναι έτσι γίνηκε και όχι όπως πιστεύουνε πολλοί, για να μην πω ούλοι, ότι το κουκούτσι, αφού φάνε τη σάρκα τα πουλιά, το βγάζουνε με την κουτσουλιά!

¨Κουκούτσι¨ μυαλό δεν έχουνε; έχει δει κανείς ποτέ κουκούτσι μέσα σε κουτσουλιά;

   Αφού με καθάρισε λοιπόν στη γκούσα της, μάμα, γούλα, πρόλοβο κι όπως αλλιώς το λένε δε ξέρω, με επεξεργάστηκε σαν καλή χημικός, βγάζοντας την κόλλα από πάνου μου για να μπορώ να ανασαίνω και να φυτρώσω σαν βρεθώ στο χώμα με ορισμένη θερμοκρασία και υγρασία ( μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου!..) και με ένα λόξυγκα, με έσπειρε σαπέρα σαν το καλό γεωργό!

    Εδώ λοιπόν, τέσσερα χλμ. από το Γεράκι, νοτιοανατολικά του κάστρου, (αχ! και πού να σας μολοήσω την ιστορία του..) στο δρόμο για τη φιλόξενη Καρίτσα, 500 μ. από τη διακλάδωση, σημείο επισημάνσεως το εικονοστασάκι και 200 μ.(περίπου) δεξιά του δρόμου, στην πλαγιά, με το αεράκι που κατεβαίνει από τους λόφους και τη δροσιά απ’ το ρέμα,  μια λιόλουστη μέρα της άνοιξης, έβαλα ούλη μου τη δύναμη και άνοιξα σαν την αχιβάδα το καβούκι, έβγαλα τα πρώτα φυλλαράκια μου, είδα τα φιλαράκια μου, σκίνα, πουρνάρια, σφαλάχτρια, σπάρτα, αφάνες και λογίς – λογίς αγριοχόρταρα και αγριολούλουδα, ανάπνευσα το μυρωμένο αεράκι, άκουσα το πρώτο νανούρισμα του κότσυφα, του σπίνου και ξετρελάθηκα με της πέρδικας το τικ-τικ, τη λυγερή κορμοστασιά και το καμαρωτό της περπάτημα!

Χωρίς μάνα και παραμάνα να με φροντίζουνε, από τη στιγμή που ήρθα στον κόσμο σαν ορφανό, πέρασα.. « της ελιάς τα βάσανα..! »

Το έχει πει άλλωστε και ο μεγάλος τραγικός της αρχαιότητας ο Σοφοκλής, λακωνικά με τρεις λέξεις « αυτοποιόν και αχείρωτον φύτευμα! » και το επαναλαμβάνει συχνά-πυκνά και ένας σύγχρονος αρχαιολάτρης και κινητή εγκυκλοπαίδεια, ο Αθανάσιος Στρίκος, καλή του ώρα!

Δεν είχα την τύχη γλέπετε να με βγάλουνε κουτσουράκι, να με κεντρώσουνε

και να με βάλουνε σε σακούλα για να μεγαλώσω σε θερμοκήπιο γλήγορα μέσα στην καλοπέραση, μαμόθρεφτη και καλομαθημένη..!

Μη με ρωτήστε τώρα να σας πω πότε γεννήθηκα.. έχουνε περάσει τόσα χρόνια, που στην ηλικία που είμαι, έχω ξεκουτιαστεί και δε θυμάμαι ούτε τι μέρα είναι σήμερα..!

Ο χρόνος γλέπετε είναι όχι μόνο αμείλικτος, αλλά και αμίλητος!

Έτσι μεγάλωνα αργά-αργά μετρώντας τα αστέρια τις νύχτες που δε με έπιανε  ύπνος, έκανα μια ευχή σαν έγλεπα ένα αστέρι να πέφτει, έκανα ρούγα με το φεγγάρι και ζούσα με την αγωνία και το φόβο μην πέσω θύμα καμιάς κατσίκας, π’ όταν άκουγε τα τροκάνια ένα σκίνο, που είχα αχώριστο φίλο, έσκυβε με τα κλαριά του πάνω μου και μ’ έκρυβε μη με πιάσει στο στόμα της κι αλίμονο μου..!

Τι νομίζετε εσείς οι ανθρώποι, δεν έχουμε αιστήματα κ’ εμείς τα φυτά;

Έχουμε και παραέχουμε! έχουμε κώδικα επικοινωνίας, όπως ούλα μέσα στη φύση και κακώς λέτε έναν άνθρωπο ¨φυτό¨ όταν δεν επικοινωνεί με τους γύρω του και είναι παράλυτος στο κρεβάτι!

Απεναντίας! Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια όπως έχει ειπωθεί και τα φυτά κατά γενική ομολογία, είναι το φαρμακείο και οι γιατροί του κόσμου!

Περάσανε χρόνια για να σηκώσω κεφάλι και να δω κ’ εγώ το φως του ήλιου!

Θα ’χα φτάσει και τα τρία μέτρα ύψος, όταν ένα πρωινό ήρθε ένας μουστακαλής και μου πήρε το κεφάλι ολόχωρα!

Προς στιγμή τον πέρασα για φονιά, αλλά γλήγορα κατάλαβα ότι ήθελε να με ημερέψει, να με φρονιμέψει και βάζοντάς μου μια φόλα με μάτι από ήμερη ελιά  μου έδεσε το τραύμα!

Στην αρχή δεν τονε πήρα με καλό μάτι, αλλά σαν ξανάρθε μετά από καμιά δεκαριά μέρες και μ’ έλυσε, άλλαξα γνώμη, για να μη πω ότι μετάνιωσα κιόλας..

 Ευτυχώς που με κέντρωσε ψηλά και γλίτωσε το κεντράδι μου από τα αγριόγιδα, που έτσι και δε φτάνουνε κείνο που θέλουνε, σηκώνονται σούζα στα πισινά και αν δε φτάνουνε κείνο που θέλουνε, βγάζουνε και μια γλώσσα δυο πιθαμές κ’ έτσι δε τους γλιτώνει τίποτα σ’ αυτό το ύψος..!

 Ευτυχώς που με κέντρωσε ψηλά και διατήρησα το άγριο κορμί μου, που ήτανε και είναι αντοχής στις κακουχίες και στο χρόνο! γι’ αυτό και ζω ακόμα!

Όσο ήμουνα άγρια, δε με ζύγωνε άνθρωπος! Με είχε φάει η μοναξιά

κ’ η εγκατάλειψη. Μόνο τα πουλιά έρχονταν και τσιμπολογούσαν

τις μικροσκοπικές, γυαλιστερές, ελίτσες μου τις μαυρομάτες!

 Από τη στιγμή όμως που με ημερέψανε, με περιποιηθήκανε και άρχισα να δίνω καρπούς, ούλα αλλάξανε! 

Ριζωμένη εδώ, αμετακίνητη και άγρυπνη φυλάω καραούλι μην κατέβουνε

τ’ άγρια απ’ το βουνό και διώξουνε τα ήμερα!

Σ’ αυτή την αιώνια μάχη, άλλοτε νικάνε τα άγρια με τη βοήθεια της φύσης, 

της ανθρώπινης αδιαφορίας και της δασικής νομοθεσίας και άλλοτε κερδίζουνε

τα ήμερα, αφού βάλει του χεράκι του ¨το τελειότερο δημιούργημα¨ και ξελογγώσει ό,τι βρει μπροστά του..!

Γέννημα και θρέμμα της Λακωνικής γης, τιμή μου και καμάρι μου, έκανα παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα και πάει λέγοντας στο πέρασμα του χρόνου..!

Πολλά μεγαλώσανε και μείνανε εδώ τρογύρω, μα τα πιο πολλά φύγανε μακριά να βρούνε αλλού την τύχη τους! Μερικά πήγανε στην Αθήνα, κοντά στον Πλάτωνα για να μορφωθούνε, ένα γεροδεμένο το πήρε ο Ηρακλής και το πήγε στην Ολυμπία και άλλα πάλι θρησκευόμενα που θέλανε να δούνε και να ακούσουνε το Θεάνθρωπο, πήγανε και τονε περιμένανε στο όρος των Ελεών!

Μέχρι και σήμερα, έχουμε πάρει ξωπίσω τους Έλληνες μετανάστες και έχουμε φτάσει μέχρι την Αυστραλία και σε όποιο άλλο μέρος της γης, αρκεί να έχει το κλίμα το δικό μας, γιατί δε σας κρύβω, οι ελιές είμαστε λίγο κρυουλιάρες..

Φοβούμαστε το κρύο και αποφεύγουμε την υγρασία, γιατί μας τρουπάει μέχρι μέσα στα κόκαλα..

Προτιμάμε γι’ αυτό τις πλαγιές και τα υψώματα και ανεβαίνουμε τον ανήφορο μέχρι να συναντήσουμε τα έλατα. Εκεί σταματάμε πιο κάτου, για να έχουμε μια ζώνη ασφαλείας, για κάθε ενδεχόμενο..

Εγώ όπως γλέπετε έμεινα ντόπακας, στα πάτρια, μη σβηστεί και χαθεί η γενέτειρά μας και δε ξέρει ο κόσμος από πού ξεκίνησε η σειργιά μας!..  

Περνάνε τα χρόνια και οι αιώνες, ακούω τους περαστικούς στο δρόμο, άλλοι πεζολάτες και άλλοι καβαλαραίοι στα μουλάρια τους, μα κανένας δε λέει λέξη για μένα! Με παίρνει το παράπονο, αλλά τι να κάνω…δε μπορώ να κάνω ούτε ένα βήμα να τους βγω στο δρόμο τους, μήτε να βάλω μια φωνή να με ακούσουνε..

Ως και οι κύρηδες, που αλλάζω από γενιά σε γενιά, μες τη βουβαμάρα..! με κλαδεύουνε, μαζεύουνε τις ελιές και δε μου κρένουνε..

Ώσπου μια μέρα, γλέπω να ’ρχονται προς το μέρος μου δυο ψηλοί, ξανθοί,

που από το παρουσιαστικό τους όπως ήσανε ασπρουλιάρηδες και τη περίεργη γλώσσα τους που άκουγα για πρώτη φορά, κατάλαβα πως ήσαν ξένοι!

Εδώ να σας πω ότι, στα αρχαία ήμουνα ξεφτέρι, πολύ αργότερα στη καθαρεύουσα άριστη, μετά στη δημοτική καλή και τώρα τελευταία στη ¨μαλλιαρή¨, έχει βγάλει η γλώσσα μου μαλλί, γι’ αυτό, με το συμπάθιο, λέω και μερικές.. τρίχες..! Από ξένη γλώσσα όμως είμαι σαν το κορμό μου κούτσουρο..!

 Αρχίσανε το λοιπόν να μου παίρνουνε τα μέτρα, λες και θα μου ράβανε σκουτί για το χειμώνα! Απλώνουνε τη μεζούρα γύρω από τη μέση μου και τι να δω! δεκατρία μέτρα! γεροντόπαχα.. σκέφτηκα η δύστυχη..

Στη συνέχεια με ένα μαραφέτι στο μάτι τους και με ένα κλικ, κοιτάγανε μέσα στο κουτί. Με μια λοξή ματιά, δε πίστευα στα μάτια μου!

Η αυτομουτσουνάρα μου, λες και τηραγόμουνα σε καθρέφτη! ( μόνο του χάρου δεν έχουνε κάνει ακόμη τίποτα..! ) Σε ούλες τις άλλες.. στάσεις, έπαιρνα  κι εγώ πόζα δέκα οκάδες και καμάρωνα, όλο καμάρωνα..!

Αφού με επεξεργαστήκανε από την κορφή μέχρι τα νύχια και ζαλίστηκα από το μπουρ-μπουρ γιατί δεν καταλάβαινα λέξη, κόψανε από τον κορμό μου δυο-τρία κομμάτια ξερό ξύλο, όχι για φυλαχτό, γιατί κανένα εν ζωή δε τονε κάνουνε άγιο και ακόμα περισσότερο, κανείς στο τόπο του δεν αγιάζει..!

Αν και δω που τα λέμε, μόνο καλά έχω κάνει στη ζωή μου και δεν έχω ρίξει ούτε ένανε τόσα χρόνια από τη λιόσκαλα να τσακιστεί.. Ας είναι.. κάνω το καλό και το ρίχνω στο γιαλό..

Πήρανε τα ξυλαράκια, είπανε πάλι κάτι στη γλώσσα τους και φεύγοντας γυρίζανε και με κοιτάγανε με δέος! Τους κούνησα κ’ εγώ μια από τις ποδιές μου και τους χαιρέτησα, μη με πούνε ακατάδεχτη, αφιλόξενη ή ακόμα και ρατσίστρια, που είναι σήμερα της.. μοδός..!

Τι γυρεύανε από μένα; αργότερα έμαθα ότι ήσαν εγγλέζοι πιστήμονες, λέει, που ήρθανε να με γνωρίσουνε από κοντά, να πάρουνε λίγο από το ξύλο μου, για να βρούνε την ηλικία μου με τη μέθοδο του κάρβουνου, άνθρακα όπως το λένε πιστημονικά! άλλο πάλι τούτο! γηράσκω αεί διδασκομένη, που λέγαμε κάποτε εμείς οι αρχαίοι και μας αναγελάνε σήμερα οι νεολαίοι..!

Βρήκανε λοιπόν, απ’ ό,τι άκουσα αργότερα, πως είμαι τριών χιλιάδων τριακοσίων χρόνων περίπου!

Χριστέ και Παναγιά! και τώρα τι θα κάμω, αν έρχουνται και με ρωτάνε για την ιστορία τόσων αιώνων; Τι να τους λέω και να τους μολογάω, που έχουνε ειπωθεί και γραφτεί τόσα και τόσα ψέματα;

Αν μπορέσει η πιστήμη τους και μου πάρει τα μυστικά μου, χαλάλι της!

εγώ πάντως δε πρόκειται να βγάλω λέξη! θα τα πάρω ούλα μαζί μου στο τάφο!

Εγγλέζοι λοιπόν μ’ ανακαλύψανε κ’ εγώ περίμενα μάταια τα αδέρφια μου τους Έλληνες.. Αλλά έτσι γίνεται.. τους τα δίνουμε ούλα και δε κρατάμε τίποτα για τον εαυτό μας και ό,τι καλό, μας το αρπάζουνε..!

Για να μην αδικώ όμως τη φυλή μου, έτσι και ήμουνα σε κανα -κοσμοπολίτικο νησί, του κόσμου τα λωφορεία θα φιλοξενούσα και θα ήμουνα το πρόσωπο της ημέρας! Τη Λακωνία γλέπετε την έχει η Αθήνα από κείνα τα χρόνια στο διάβολό της..! 

Μικρή είμαι όμως και ποιος ξέρει, αύριο μπορεί κάτι να κάνουνε οι συμπατριώτες μου οι Καριτσώτες! κάλλιο αργά παρά ποτέ, που λέει και η παροιμία..! και δεν έπεσα όξω!

Έτσι, φέτος μια Κυριακή πρωί του Αλωνάρη, είδα να σταματάνε δυο αυτοκίνητα στο δρόμο, απέναντι στο εικονοστασάκι, να κατεβαίνουνε δυο κύριοι, μια κυρία και δυο γλυκούλικα πιτσιρίκια και να παίρνουνε το μονοπάτι για το κονάκι μου!

Μπα σε καλό τους! στον ύπνο τους με βλέπανε; δεν είχε παπά σήμερα το χωριό τους; πρωί-πρωί επισκέψεις θα ’χω; πώς να τους ειπώ άνιφτη καλημέρα;

Αχ! και να μου φέρνανε κανα ασκί νερό να νιβόμουνα και να δροσιζόμουνα σαν έχει μήνες να βρέξει..! τα χίλια καλά θα τους ευκιόμουνα!..

Το παρουσιαστικό τους γνωστό, μα τον ένανε τον θυμάμαι πολύ καλά!

Τον έγλεπα πριν σαράντα πέντε χρόνια, ναι.. ναι..! που πέρναγε κάποια Σαββατοκύριακα στο δρόμο πάνου στο τραχτέρι και ο τραχτερτζής τον έλεγε δάσκαλο! αυτός είναι! ο δάσκαλος της Καρίτσας ο Βλαχάκος! καρδούλα μου!

Αχ! μόνο τα βουνά δε σμίγουνε..! αν και αυτό δω που τα λέμε δε στέκει, γιατί έτσι θα είμαστε γιομάτοι νησιά!

Να μη τονε ματιάσω, μπίτι δεν έχει αλλάξει, παρά τα χρόνια που περάσανε! Μπάσκε έχω αλλάξει κ’ εγώ; μόνο στη μέση είμαστε και οι δυο λίγο.. γιοματούληδες..! Ο μεγαλοδύναμος να τον έχει καλά και να του δίνει την υγειά του! Θα ’λεγα τώρα στην κρίση, να του δίνει και αύξηση στη σύνταξη, αλλά αυτή η στρίγκλα, η.. επίγεια θεά η Τρόικα, θα του την κόψει και όχι μόνο δε θα τη χαρεί, μα θα στεναχωρηθεί και από πάνου..!

Κάτι ξέρω κ’ εγώ από κρίση.. Γλέπω κάθε μέρα τους περαστικούς με το κεφάλι κάτου, το τσοπανάκο που βόσκει τα γίδια και δε παίζει το τσαφάρι του, την αλεπού που κιντυνεύει να σπάσει η μέση της από τη πείνα, τον αυλόγυρό μου που έμεινε χέρσος και τι δε γλέπω..! ούλα τα γλέπω και τ’ ακούω και μου ανεβαίνουνε στο λάδι τα οξέα..!

Γι’ αυτό λέω, αν δεν αλλάχτε παιδιά μου μυαλά, αν δε γυρίστε στη φύση, αν δε πιάστε από μόνοι σας δουλειά δίχως να την καρτεράτε από πουθενά, θα κλάψουνε μανούλες..!

Μη περιμένετε στις καφετέριες ¨μάννα¨ εξ ουρανού, γιατί δε γλέπω να ’ρχεται..!

Στο θέμα μου, γιατί αν συνεχίσω να μιλάω για κρίση, σίγουρα θα με πιάσει κρίση ή θα με βρει κεφαλιακό και θα ’ναι κρίμα κι άδικο, να πέσω θύμα κ’ εγώ της Τρόικας ύστερα από τόσους αιώνες ζωής…

Με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι ο δάσκαλος, έτσι άκουσα να  λένε αυτό το μαραφέτι που λέω εγώ, αρχίζει να μου παίρνει φωτογραφίες απ’ ούλες τις πάντες! ακίνητη εγώ, για να βγούνε καλές και καθαρές!

Βγάζει κι αυτός τη μεζούρα του και αρχίζει να μου μετράει τη μέση, σαν να μην πίστευε φαίνεται στα μάτια του, μήτε σ’ αυτό που είχε ακούσει..

Τα ξερά όμως χορτάρια και αγκάθια δεν τον αφήκανε να με μετρήσει με ακρίβεια.. Έδειξε όμως ότι πείστηκε και συμφώνησε με τα δεκατρία μέτρα του.. λόρδου και τον ακούω στερνά να λέει στη συντροφιά του.

- Για σκέψου φίλε μου, πόσο λάδι έχει δώσει αυτή η ελιά στη ζωή της..!

Αν είχε μάτια, αυτιά και στόμα να μιλήσει, σκέψου πόσα θα μας έλεγε..!

Ήθελα να ’ξερα, αυτός που την έχει, δεν ξέρει την αξία της;

δεν έχει σκεφτεί ότι έχει ένα μνημείο στο χωράφι του;

δεν καταλαβαίνει ότι έχει υποχρέωση και ευθύνη να τη φροντίζει και να την προσέχει σαν τα μάτια του;

δε γλέπει που κιντυνεύει από τα ξεροχόρταρα να πιάσει φωτιά και να καεί;

Οι τοπικές αρχές τι κάνουνε; γιατί αδιαφορούνε;

Γιατί δε φροντίζουνε να έρθουνε γεωπόνοι να την εξετάσουνε και να τη περιποιηθούνε; Τι περιμένουνε, να ξεραθεί πρώτα, χτύπα ξύλο και ύστερα να έρθουνε να τη θρηνούνε σαν φτωχοί συγγενείς;

Ε! λοιπόν αυτή την ελιά εγώ θα την κάνω διάσημη!

Θα γράψω και ένα ποίημα γι’ αυτή και μαζί με τη φωτογραφία θα τα δημοσιεύσω, θα τα βάλω πρώτη θέση όπου γίνονται εκθέσεις, θα τα δει στο internet κόσμος και λαός, σ’ ούλα της γης τα μέρη!..

 ( Το ’πε και το ’κανε! έγραψε το ποίμα σε πρώτο πρόσωπο, που το ’μαθα και το λέω νεράκι, απ’ όξω και ανακατωτά, άλλοτε γλήγορα και άλλοτε αργά, ανάλογα.. με τον αέρα που φυσάει και θα το απαγγείλω στο τέλος της κουβέντας μου.

Μπορεί να μην έχω τη σοφία της ελιάς του Πλάτωνα και την ευλογία της ελιάς του όρους των Ελαιών, όμως και στο δικό μου ίσκιο έχουνε ξαπλώσει κατά καιρούς, δε ξέρω πόσοι τσοπαναραίοι, έχουνε σταλίσει του κόσμου τα ζωντανά, έχουνε κάτσει στα κλαριά μου αμέτρητα πουλιά, έχω ταΐσει γενιές και γενιές..!

Δοξάζω το μεγαλοδύναμο, που βρίσκονται κατά καιρούς ευαίσθητες ψυχές, ποιητές, ζωγράφοι και φωτογράφοι, άλλοτε μεγάλοι και άλλοτε μικροί, δεν έχει σημασία, που με κάνουνε ποίμα και έργο τέχνης!

Να ’ναι καλά οι ανθρώποι, τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και τους ευγνωμονώ! )

Ύστερα από κάμποση ώρα, αφού με περιεργαστήκανε για τα καλά, απλώνει το χέρι του ο φίλος μου, με χαϊδεύει στο κορμί, με χτυπάει δυο-τρεις φορές φιλικά και απομακρύνεται..

Από τη συγκίνηση σηκώθηκε αεράκι, κούνησα τα κλαριά μου, τους χαιρέτησα και τους ευχήθηκα μέσα από τη καρδιά μου να έχουνε την ευκή μου, την ευλογία του θεού και καλό δρόμο!

Κάνανε μια κίνηση σαν να με καταλάβανε και ευχαριστημένοι με αποχαιρετήσανε με μια λαμπερή και πεντακάθαρη ματιά!..

Μα σαν έμεινα πάλι μόνη κι έρημη, έπεσα σε θλίψη και σε σκέψη, αρχίσανε να περνάνε από το ξερό μου, ούλα τα αρνητικά και μ’ έπιασε απογοήτεψη..

Μπάσκε μωρέ με τη δημοσιότητα που θα έχω, γίνω καμιά ξετσίπωτη, καβαλήσω το καλάμι και αρχίσουνε οι νεότερες γενιές να με κυνηγάνε με δαύτο, να με πετροβολάνε και να μην ξέρω πούθε να γύρω και πούθε να κρυφτώ;

Αν χάσω την ησυχία μου και τη γαλήνη μου και το σκυλομετανιώσω ύστερα οικτρά;

Από τη στιγμή που θα γίνω γνωστή, μην έρθει κανένας εμπρηστής, ανάψει κανα σπίρτο, κούφια η ώρα, λαμπαδιάσω και γίνω κάρβουνο και στάχτη;

Να κάνω το σταυρό μου που υπάρχω, γιατί στην ηλικία μου, απ’ ότι ξέρω, άλλη μία αδερφή έχει μείνει ζωντανή λίγο έξω από τις Γούβες και ελάχιστες νεότερες στα Τσίλια, που γλιτώσανε από το.. μεσσηνιακό πόλεμο των ημερών μας..!

Γλέπω και τις διπλανές μου, που πάνου που πήρανε τα πάνου τους,

τις αποκεφαλίσανε, τις παλουκώσανε και τις κάνανε ¨γενίτσαρες¨ της.. ¨Καλαμών¨, λέτε και φταίξαμε εμείς που είναι το λάδι σήμερα πιο φτηνό κι απ’ το νερό..!

Αλλά έτσι που ξεστράτησε ο άνθρωπος κ’ έκανε τα.. πετρόλαδα ¨μαύρο χρυσό¨,

μαύρο κι άραχνο τονε γλέπω..! Αλλά έτσι είναι.. όποιος πάει για τα πολλά, χάνει και τα λίγα..! Κάτι λοιπόν ξέρανε οι παλιοί που λέγανε, ψωμί κι ελιά και.. άντε δε λέω το υπόλοιπο.. δε θέλω να ανοίξω το Πολιτειακό, γιατί ο λαός, όπως είπανε οι κανακάρηδες οι κυβερνήτες μας, αποφάσισε οριστικά και αμετάκλητα! αποφάσισε μια γενιά για ούλες τις επόμενες! τι δημοκρατικό!

Ας σκεφτούνε όμως τώρα κ’ εμένα οι τοπικοί άρχοντες και ας κάνουνε κάτι, για να δούνε τι μπορώ να κάμω κ’ εγώ γι’ αυτούς, όχι με το λάδι μου πια, αλλά με τη δημοσιότητα που θα πάρω και την επισκεψιμότητα που θα έχω αύριο!

Έτσι θα μπορέσω να βάλω κ’ εγώ λίγη ¨πλάτη¨ να βγούμε από την κρίση και να βρούμε πάλι τη στράτα μας! γιατί τούτη που έχουμε πάρει, αν συνεχίσουμε να τη διαβαίνουμε, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει..!

Το ’χουνε βάλει σκοπό να μας ξεκάμουνε και να μας σβήσουνε από το χάρτη..!

Καιρός να βάλουμε το νιονιό μας να δουλέψει, να γυρίσουμε στις ρίζες μας, να δούμε ποιοι ήμασταν, να πάρουμε τα πάνου μας,  κι αντί για το όνομα που μας έχουνε βγάλει, να τους βγει τότε σε δαύτους το μάτι..! Θε μου συχώρα με..!

Αν στέκουμαι εγώ ακόμα όρθια και ζω, είναι γιατί έχω ρίζες ελληνικές και κορμό σπαρτιάτικο, λακωνικό! Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν και μένα η γλώσσα πάει αρβάλι..!

Υποκλίνομαι λοιπόν να σας πω το ποίμα μου, όπως σας υποσκέθηκα και τελειώνω με αυτό!

 η ελιά

της Καρίτσας

« Είμαι του ήλιου η θυγατέρα »

είπε ένας βάρδος ποιητής..

και την Ελλάδα λέω μητέρα

στο πνεύμα το αιώνιο μυητής!

Μοναχοκόρη, με το στάρι

και με τ’ αμπέλι αδερφό

κάθε καρπός μας και βλαστάρι

ευλογημένα απ’ το θεό!

Παιδιά μου, είναι οι αγρότες

μία ζωή μαζί στην εξοχή

σαν με ποτίζουν με ιδρώτες

τους δίνω το λάδι με ευχή

στο λιτριβιό απ’ τα τσαντίλια

και το μοιράζω πολλαχού

ανάβω στους άγιους τα καντήλια

και το λυχνάρι του φτωχού!

Φάρος το βράδυ, πυροφάνι

του κόσμου αίμα και τροφός

κότινος στης νίκης το στεφάνι

στο ιδεώδες και στο φως!

Κρατώ την πίκρα μου στα φύλλα

φαρμάκι οι καρποί μου στα κλαδιά

βάζει ο καημός φωτιά στα ξύλα

καπνός ο πόνος στην καρδιά..!

Με τους αγέραστους κορμούς μου

αιωνόβια κι αειθαλής

ρέει το λάδι στους καρπούς μου

και καμαρώνω ευσταλής!

Με το φεγγάρι δίχως στάση

νυχτέρι με κουτσομπολιό

και με τον ήλιο στο λιοστάσι

ο ίσκιος μου λιόπανο παλιό!

Ανάβω τ’ αστέρια κάθε βράδυ

ουράνια καντήλια και κεριά

να βλέπω μέσα στο σκοτάδι

σαν έχει χασοφεγγαριά!

Μετράω τη ζωή μου σε αιώνες

γενέθλια κάθε εκατό

χάνονται οι συνδαιτυμόνες

κι εγώ ακόμα περπατώ

από του Πλάτωνα τον Ελαιώνα

στο όρος το ιερό των Ελαιών

περνώ και παίρνω του αιώνα

το χρίσμα, εγώ, των ευκλεών!

Ήμουν το μήνυμα γαλήνης

στου Νώε τον κατακλυσμό

είμαι το σήμα της Ειρήνης

σ’ όλης της γης τον πληθυσμό!

Προσκλητήριο: «Τ’ Αγιαννιού» στην Αδελαΐδα

YouTube βίντεο από τα εγκαίνια του ιατρείου και κέντρου νεότητας στην Καρίτσα

Του Μιχάλη Λεϊμονίτη

(Διάρκειας 47')

Φωτογραφία του Μήνα Αυγούστου 2013: Πανηγύρι «Τ' Αγιαννιού».

Η φωτογραφία του Αυγούστου 2013 είναι από τη δεκαετία του '50 και απεικονίζει το πανηγύρι «Τ' Αγιαννιού» στην πλατεία του χωριού.

Πρώτη που σέρνει το χορό στην μπροστινή σειρά είναι η Τούλα Στυλ. Χαγιά.Tην ακολουθούν Γιώργης Τούντας, Ελένη Αντωνίου, Κατερίνα Αντωνίου και Κατερίνα Απ. Χαγιά. Στη δεύτερη σειρά διακρίνεται η Κατερίνα Γεω. Αντωνίου. Ο οργανοπαίχτης λαουτέρης είναι οΛεωνίδας Μοίρας από τον Αϊ-Δημήτρη.

Όπως πάντα ζητούμε τη βοήθεια των αναγνωστών στον εντοπισμό κι άλλων χωριανών που απεικονίζονται στη φωτογραφία.

Τη φωτογραφία παραχώρησε ο Γιάννης Γαβριήλ.
 

FLY NEWS: Εγκαινιάστηκε το πολιτιστικό δημοτικό ιατρείο στην Καρίτσα

Του Βασίλη Βλαχάκου
(Πρώην δάσκαλος στο χωριό)

Ο Πολιτιστικός και Εξωραϊστικός Σύλλογος των Απανταχού Καριτσιωτών, του Δημοτικού Διαμερίσματος Καρίτσας του Δήμου Ευρώτα, έκανε τα εγκαίνια του Πολιτιστικού του Κέντρου και του Δημοτικού ιατρείου, στο παλιό Δημοτικό Σχολείο του χωριού, που αναπαλαιώθηκε σε σύγχρονο και πολυτελέστατο κτίριο!

Μετά τον καθιερωμένο αγιασμό από τον εφημέριο του χωριού, το λόγο πήρε η δραστήρια Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Κατερίνα Μαλαβάζου, ορκωτός λογιστής, η οποία αφού ευχαρίστησε το Δήμαρχο Ευρώτα για το ενδιαφέρον που έδειξε και τον Πρόεδρο της Αντικαρκινικής Εταιρίας ιατρό κ. Νίκο Μαγκανιώτη για την οικονομική ενίσχυση και την περάτωση του έργου, στο σύντομο αλλά μεστό λόγο της, αναφέρθηκε στις δραστηριότητες και τις επιδιώξεις του Συλλόγου. Στη συνέχεια μίλησε η αντιπρόεδρος του Συλλόγου κ. Αλεξάνδρα Κατσάμπη, τραπεζική υπάλληλος, η οποία μεταξύ άλλων, απήγγειλε και το ποίημα του Βασίλη Βλαχάκου, «Η Καρίτσα στο όνειρο και στη φαντασία». 

Την τελετή των εγκαινίων τίμησε με την παρουσία του ο Δήμαρχος Ευρώτα κ. Ιωάννης Γριπιώτης, ο οποίος και μίλησε στο συγκεντρωμένο πλήθος, ο Πρόεδρος της Αντικαρκινικής Εταιρίας, ιατρός κ. Νίκος Μαγκανιώτης ο οποίος αναφέρθηκε στις προσπάθειες και τις δυσκολίες τη αποπεράτωσης του έργου.
 
Χαιρετισμό απηύθυνε ο κ. Δημήτρης Κατσάμπης, απόδημος Καριτσιώτης και γραμματέας της Παμπελοποννησιακής Ομοσπονδίας καθώς και του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας, και τέλος ο Πρόεδρος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας και δάσκαλος του χωριού κατά το παρελθόν κ. Βασίλης Βλαχάκος, ο οποίος αφού ευχαρίστησε την Πρόεδρο του Συλλόγου και κάποτε άριστη μαθήτριά του, ευχήθηκε κάθε επιτυχία και έκλεισε αφιερώνοντας ένα ποίημα στην αιωνόβια ελιά 3.300 ετών και με περίμετρο κορμού 13 μ. που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή του χωριού!
 
Μετά το κόψιμο της κορδέλας των εγκαινίων από το Δήμαρχο και την Πρόεδρο του Συλλόγου, μοιράστηκαν γλυκίσματα και αναψυκτικά, για να ακολουθήσουν χοροί στην πλατεία, από το χορευτικό των νέων του χωριού και ύστερα φαγοπότι, γλέντι και χορός μέχρι τις πρωινές ώρες!
Ήταν μια επιτυχημένη πράγματι εκδήλωση, που εγγυάται μια εξίσου λαμπρή συνέχεια, καίτοι ο τόπος βρίσκεται σε μια εποχή δύσκολη και κρίσιμη.
 
Τη στιγμή όμως που έκλεισε το σχολείο του χωριού, αντί να ανοίξει μια φυλακή, άνοιξε Πολιτιστικό Κέντρο!
 
Εύγε στους νέους που μπαίνουν μπροστά και μπράβο στους παλιούς
που ακολουθούν!

Πηγή: FLYNEWS

Γιορτή Μετανάστη 2013

Με μεγάλη επιτυχία διεξήχθη και φέτος το πολιτιστικό διήμερο στο Γεράκι. Το αποτέλεσμα της αρμονικής συνεργασίας του Δήμου Ευρώτα με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Γερονθρών ήταν ένα γεμάτο πρόγραμμα, το οποίο παρακολούθησαν πλήθος κόσμου από το Γεράκι, αλλά και από την ευρύτερη περιοχή.

Συγκεκριμένα τη Δευτέρα 29 Ιουλίου, στη Γιορτή του Μετανάστη, τελέστηκε μέγας εσπερινός μετά αρτοκλασίας στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου προς τιμήν των ξενιτεμένων, προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Ευσταθίου, ο οποίος στο μήνυμά του τόνισε το ρόλο των μεταναστών στην προβολή της Ελλάδας αλλά και της ιδιαίτερής τους πατρίδας. Κατόπιν, εκ μέρους του Δήμου, το λόγο πήρε η Αντιδήμαρχος κα. Νικολέτα Χρήστου- Μιχαλούτσου, η οποία αφού καλωσόρισε τους παρόντες ομογενείς, αναφέρθηκε και στο ρόλο των μεταναστών στη σημερινή εποχή της πρωτοφανούς κρίσης που διέρχεται η χώρα.

Μετά το πέρας του εσπερινού, στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας προσφέρθηκαν χυμοί και νερά από τον Εμποροεπαγγελματικό Σύλλογο Γερακίου και χειροποίητα γλυκά από τον Φιλανθρωπικό Σύλλογο Κυριών και Δεσποινίδων Γερακίου.

Ο κόσμος κατηφόρισε προς την κεντρική πλατεία του χωριού όπου είχε την ευκαιρία να περιηγηθεί σε μία ιδιαίτερη έκθεση τοπικών, εικαστικών και άλλων προϊόντων, ενισχύοντας την εικόνα της δημιουργικής όψης της περιοχής μας.

Ευχαριστούμε για την πολύτιμη συμμετοχή τούς τους εκθέτες:

• Σταματοπούλου Χρυσούλα - υφαντά
• Γκίνη Πολυτίμη - ζωγραφική
• Μανόκας Γιώργος - χειροποίητα διακοσμητικά
• Τσακμάκη Αναστασία - χειροποίητα σαπούνια
• Συνεταιρισμός Εργάνη - υφαντά
• Αντωνά Αλεξάνδρα -  ζωγραφική
• Αγροτικός Συνεταιρισμός Γερακίου - ελιές και λάδι
• Μελισσοκόμοι Γερακίου - μέλι
• Γιάννε Άλμα - ζωγραφική
• Μαρουδά Μαργαρίτα - αγιογραφία
• Ρετζεπέρης Παναγιώτης - αγιογραφία

Τη γιορτή άνοιξε ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Γερονθρών με μία ιστορική αναδρομή στην καθιερωμένη αυτή γιορτή αλλά και στη μετανάστευση γενικότερα.

Στη συνέχεια ο Δήμαρχος Δήμου Ευρώτα κος Ιωάννης Γρυπιώτης αναφέρθηκε στη διαχρονική εξέλιξη του θεσμού και τις προσπάθειες που καταβάλει ο Δήμος για την ποιοτική του αναβάθμιση.

Το κεντρικό μέρος της εκδήλωσης ξεκίνησε με τον εκπαιδευτικό και σύμβουλο ανάπτυξης πωλήσεων και οργάνωσης, κο. Δημήτρη Στεφανίδη. Η ομιλία του, με τίτλο ««Ο ξεριζωμός των Ελλήνων γιγάντωνε ως τώρα την Ελλάδα- Ισχύει σήμερα το ίδιο ή μήπως η ελπίδα είναι ψεύτικη;», περιελάμβανε την παράθεση στοιχείων για τη μετανάστευση, τη σύγκρισή τους με το σήμερα, αλλά και τη παρουσίαση δεδομένων της πραγματικότητας, με στόχο να αναπτυχθεί γόνιμος προβληματισμός, σε όσους σκέφτονται σοβαρά, να ψάξουν αλλού την τύχη τους, απογοητευμένοι από την προοπτική του τόπου τους. Δεύτερος στόχος, εξίσου σημαντικός, ήταν και η παρουσίαση των δυσκολιών, με τις οποίες πάλεψαν, με επιτυχία, διαχρονικά οι Έλληνες μετανάστες, διαφημίζοντας με τον καλύτερο τρόπο το έθνος μας, στα πέρατα της οικουμένης.

Εν συνεχεία το λόγο πήρε η αρχιτέκτων-μηχανικός και Προϊσταμένη της Υπηρεσίας νεοτέρων μνημείων και τεχνικών έργων Πελοποννήσου, κα. Αμαλία Ανδρουλιδάκη, η οποία παρουσίασε συνοπτικά το σημαντικό έργο που επιτελείται σήμερα στο κάστρο του Γερακίου, στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2007-2013, υπό την επίβλεψή της.

Οφείλουμε να εκφράσουμε τη λύπη μας για το τεχνικό πρόβλημα του ήχου που δεν επέτρεψε σε μία μερίδα του κόσμου να παρακολουθήσει αδιάσπαστος τις σημαντικές αυτές ομιλίες και δυσκόλεψε το έργο των ομιλητών, τους οποίους θέλουμε να ευχαριστήσουμε και πάλι γιατί πραγματικά προάγουν ήθος και πολιτισμό.

Μετά το τέλος των ομιλιών, το χορευτικό τμήμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Γερονθρών και ο Χορευτικός Όμιλος Σκάλας εντυπωσίασαν κυριολεκτικά τους θεατές της κατάμεστης πλατείας με παραδοσιακούς, νησιώτικους και λαϊκούς χορούς.

Ταυτόχρονα, οι διοργανωτές της εκδήλωσης πρόσφεραν γλυκά σε όλον τον κόσμο.

Το ψυχαγωγικό μέρος της εκδήλωσης ανέλαβε το μουσικό σχήμα ΑΝΕΜΟΣ, το οποίο αποτελούν ο Κώστας Μαλαβάζος, η Στέλλα Μαλαβάζου, η Ηλέκτρα Τράκα, ο Γιάννης Λάμπρου και ο Αντώνης Κούρλας. Ξεκίνησαν με τραγούδια της ξενιτιάς και συνέχισαν με πλούσιο μουσικοχορευτικό πρόγραμμα που ξεσήκωσε τους παρευρισκομένους.

Το πολιτιστικό διήμερο ολοκληρώθηκε την Τρίτη 30 Ιουλίου με τα Κάστρεια και μία καταπληκτική εμφάνιση της μοναδικής Ελένης Τσαλιγοπούλου και των μουσικών που τη πλαισιώνουν, στην επάνω πλατεία του Γερακίου, με φόντο το φωταγωγημένο κάστρο. Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη, όχι μόνο από το Γεράκι αλλά και από την ευρύτερη περιοχή, που ήρθαν να απολαύσουν αγαπημένα τραγούδια σε ένα μοναδικό πρόγραμμα για όλες τις ηλικίες, που άγγιξε και συγκίνησε χάρη στην αυθεντικότητα και το πάθος του.

Στο διήμερο των εκδηλώσεων στο Γεράκι παρευρέθησαν η βουλευτής Φεβρωνία Πατριανάκου, ο Δήμαρχος Γιάννης Γρυπιώτης, ο Διοικητής του Νοσοκομείου Σπάρτης Νίκος Κουφός, ο Πρόεδρος της Κοινωφελούς Επιχείρησης Δημήτρης Διαμαντάκος, οι Αντιδήμαρχοι Νικολέτα Χρήστου-Μιχαλούτσου, Ηλίας Παναγιωτακάκος και Σωτήρης Μένεγας, ο Πρόεδρος Νίκος Σακελλαρίου και τα μέλη του τοπικού συμβουλίου Γερακίου, οι δημοτικοί σύμβουλοι Παναγιώτης Αργυρίου, Γκουβούση-Κρητικάκου Αργυρώ, Παναγιώτης Μαστρογιαννάκος, Παναγιώτα Παπαγιαννοπούλου, Γεώργιος Σούμπασης, Μεταξία Μυλωνάκου, Παρασκευή Πετροπούλου-Γκαμουλάκου και Κυριάκος Σπανός, Πρόεδροι και μέλη Πολιτιστικών Συλλόγων του Δήμου Ευρώτα.

Τέλος, οφείλουμε θερμές ευχαριστίες στο Δήμο Ευρώτα και την Κοινωφελή Επιχείρηση «Ευρώτειος Πολιτεία», αλλά και σε όσους με τον τρόπο τους συνέβαλαν στη συνέχιση του θεσμού αυτού και στην πραγματοποίηση των φετινών εκδηλώσεων. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους ομογενείς, αλλά και όλους όσους μας τίμησαν με τη παρουσία τους.
  

Παν. Τσεμπελής

Παράλληλα εκφράζουμε την πεποίθηση ότι και στο μέλλον είναι εφικτό να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα πολιτιστικά στοιχεία του χωριού μας και της ευρύτερης περιοχής και ότι σε αυτό το έργο θα συμβάλλουν ποικιλοτρόπως αρχές, φορείς και δημότες, όπως και στο παρελθόν.

Ευχαριστούμε
Εκ του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου Γερονθρών,
Ο Πρόεδρος
Παναγιώτης Τσεμπελής