Μια κόρη μια Καρτσιώτισσα

Μια κόρη μια Καρτσιώτισσα μια μικροπαντρεμένη
έχει ασημένιο αργαλειό, μαλαματένιο χτένι
και τα σαϊτια που ριχνε όλο μαργαριτάρι.
Ξένος διαβάτης πέρασε κι αυτή τον καλημέρισε.
Καλημέρα σου κόρη μου. Καλώς τον ξένο που ΄ρθε.
Κόρη μου δεν παντρεύεσαι κι άλλον αντρά να πάρεις;
Έχω αντρά στην ξενιτιά κι αντράδερφο στα ξένα.
Δώδεκα χρόνια καρτερώ και τρεις τον περιμένω.
Κι αν δεν φανεί κι αν δεν ΄κουστεί καλόγρια θα γίνω.
Θα πάω σ' έρημα βουνά να χτίσω μοναστήρια.
Κάθε διαβάτης να περνά να φάει και να πίνει χωρίς λεφτά να δίνει.

Στίχοι δημοτικού τραγουδιού από το ομώνυμο χωριό, την Καρίτσα της Πιερίας. Αναζητείται η μουσική που το συνοδεύει.

Επίσημη Αναγνώριση Νίκου Αντώνη στην παροικία της Αδελαΐδας

Ο 92χρονος συγχωριανός Νίκος Αντώνης υπήρξε ένας από τους συμπάροικους που αναγνωρίστηκε επισήμως στον ετήσιο χορό των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης Goodwood που έγινε στις 14 Μαΐου στο Ολύμπικ Χωλ της Αδελαΐδας. Ο Νίκος τιμήθηκε ως τακτικός εκκλησιαζόμενος κατά την διάρκεια πολλών ετών.

Παρακάτω η μεγαλύτερη κόρη του Νίκου, η Γεωργία, καταγράφει τα κεντρικά σημεία από τη ζωή του πατέρα της.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΙΩΑΝ. ΑΝΤΩΝΗ
Της θυγατέρας του Γεωργίας Βλάχου

Ο Νικόλαος Αντώνης γεννήθηκε στην Καρίτσα Λακωνίας στις 25 Μαρτίου 1919, το έβδομο από δέκα παιδιά των αείμνηστων Ιωάννη και Ελένης Αντώνη. Μεγάλωσε κάτω από δύσκολες καταστάσεις και μεγάλες φτώχειες. Όταν έφτασε σε ηλικία 21 χρονών υπηρέτησε στον στρατό, στο πρώτο σύνταγμα ιππικού στη Θεσσαλονίκη. Το 1940 όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος πήγε στην Αλβανία.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος γύρισε στο χωριό και συνέχισε τη ζωή του στο τσοπανιλίκι. Στο χωριό ερωτεύτηκε τη νεαρή Ζαχάρω Γεω. Κατσάμπη, Στις 22 Αυγούστου το 1948, αυτός 29 και εκείνη 25, στεφανωθήκανε και αποκτήσανε τρεις χαριτωμένες κόρες: Γεωργία (10 Ιουλίου 1950), Ελένη (10 Οκτωβρίου 1952), και Δήμητρα (26 Οκτωβρίου 1958).

Η ζωή όμως στο χωριό ήταν δύσκολη και μετά από 14 χρόνια έγγαμου βίου στην Καρίτσα ο Νίκος αποφάσισε σε ηλικία 43 χρονών να πάρει και αυτός το δρόμο για την ξενιτειά. Ο μικρότερός του αδερφός, ο Θανάσης, που ήταν στην Αυστραλία από το 1954, του έκανε πρόσκληση για να μεταναστεύσει. Μπαρκάρισε από τον Πειραιά με το υπερωκεάνιο «Πατρίς» της γραμμής Χανδρή στις 2 Ιουλίου 1962, αφήνοντας πίσω στο χωριό γυναίκα, παιδιά και δυο γέροντες γονείς· πατέρα 88 χρονών και μητέρα 78 .Μέσα σε δέκα χρόνια κι οι δυο έφυγαν από τη ζωή χωρίς να έχουν τη τύχη να ιδούν ξανά τα παιδιά τους.

Στην Αδελαΐδα πρώτα έμεινε στο φλατάκι, μικρό σπίτι με δύο δωμάτια, στο McLaren Street στο σίτυ με τον πρωτοπόρο αδερφό του, το Θανάση, 39 χρονών, και την οικογένειά του: νύφη Μαργαρίτα, 39, και μικρά ανίψια Παναγιώτη, 10, Κώστα, 9, και Ελένη, 6. Εκεί έμενε κι ο άλλος αδερφός του, ο Βαγγέλης, 41, που είχε έρθει κι αυτός με το «Πατρίς» ενάμισι χρόνια νωρίτερα. Εκεί και η νεοφερμένη οικογένειά του που είχε έρθει μόλις έξι μήνες νωρίτερα: νύφη Σοφούλα, 47, και εφηβικής ηλικίας ανίψια Γιάννης, 17, και Ελένη 15. Όλοι όλοι 10 άτομα σε ένα μικρό σπιτάκι.

Ο Νικόλαος είχε μαζί του μια φωτογραφία της οικογένειάς του, την είχε για παρηγοριά και εικόνισμα. Με αυτή ξάπλωνε και με αυτή ξύπναγε, τα μάτια πάντα δακρυσμένα, τόσο που έκανε πρόσκληση και σε έξι μήνες, στις 28 Φεβρουαρίου του 1963, τους είχε κοντά του. Στο μεταξύ ο Θανάσης είχε αγοράσει μεγαλύτερο σπίτι στην εργατική συνοικία στο Goodwood, και τα τρία αδέρφια με τις οικογένειές τους, 14 όλοι όλοι, μένανε στο 5 Gurr Street, Goodwood.

Μετά από λίγο καιρό η οικογένεια του Νίκου νοίκιασε μικρό διαμέρισμα στο σπίτι του Γιάννη Καπετάνου. Ο Γιάννης από τη Λυρκεία Αργολίδος είχε παντρευτεί την Καριτσωτοπούλα Ρούλα Γεω. Μαλαβάζου .

Ύστερα από λίγο, απέναντι από το σπίτι του Γιάννη ο Νίκος αγόρασε το δικό του σπίτι στο Ada Street όπου εγκαταστάθηκε η οικογένεια οριστικά. Για την αγορά χρειάστηκε μεγάλο χρέος, έτσι η οικογένεια αναγκάστηκε να πηγαίνει στο μάζεμα των σταφυλιών για πέντε συνεχείς χρονιές. Τα Σαββατοκύριακα ο Νίκος και η Ζαχάρω πήγαιναν με το Νίκο το Μήτρη δουλειά στις φάρμες: στα μήλα, στα κεράσια και στα μπιζέλια. Ο Νίκος δούλεψε επίσης και στα εξής εργοστάσια: Kelvinator η πρώτη του δουλειά, Perry Engineering και McKay.

Τον Ιούνιο του 1965, μια βροχερή χειμωνιάτικη νύχτα, ο Νίκος πήρε το ποδήλατο να πάει να ιδεί το αδερφό του το Θανάση. Στο δρόμο, στο Albert Street, τον κτύπησε αυτοκίνητο, έσπασε το πόδι σε τρεις μεριές και ράγισε το χέρι. Τον βρήκε ακίνητο σε ένα αυλάκι η συγχωριανή Ρούλα Καπετάνου η οποία το είπε στη Ζαχάρω και στα κορίτσια. Το ατύχημα του άφησε το ένα χέρι πιο κοντό από το άλλο και ο Νίκος έμεινε άνεργος 18 μήνες.

Το 1967, μετά από πέντε χρόνια στην Αυστραλία, ο Νίκος έμαθε για το θάνατο της μητέρας του Ελένης, ηλικίας 83 χρονών.

Το 1968, σε ηλικία 18 ετών παντρεύτηκε η πρώτη κόρη Γεωργία με το Χρήστο Βλάχο, 24 χρονών, από το Γεράκι και απέκτησαν τρία παιδιά: Δημήτρη, Μεταξία και Ζαχαρούλα.

Το 1971, μετά από εννιά χρόνια στην Αυστραλία, ο Νίκος έμαθε για το θάνατο του πατέρα του Γιάννη, ηλικίας 98 χρονών.

Το 1972, σε ηλικία 19 χρονών παντρεύτηκε η δεύτερη κόρη Ελένη με τον Παναγιώτη Οικονόμου από την Αλέα Αργολίδος και απέκτησαν τρεις γιους: Δημήτρη, Νίκο και Βασίλη.

Το 1973 ήρθαν στην Αυστραλία ο αδερφός και η νύφη του Νίκου, ο Γιώργης και η Παναγιώτα, οι οποίοι έμειναν τρία χρόνια. Ήταν όμορφα ευτυχισμένα χρόνια της οικογένειας.

Στις 23 Αυγούστου 1980, σε ηλικία 21 χρονών παντρεύτηκε και η μικρότερη κόρη με τον Αργύρη Μπαμπαδήμα. Πρόκειται για το δεύτερο συμπεθεριό με τους Μπαμπαδημαίους αφού κι ο αδερφός του Νίκου, ο αείμνηστος Ανδρέας 36 χρόνια νωρίτερα είχε παντρευτεί την αείμνηστη Κατερίνα Μπαμπαδήμα, από τον Κοσμά Κυνουρίας, θεία του γαμπρού Αργύρη. Η Δήμητρα και ο Αργύρης απέκτησαν δύο γιους, Γιάννη και Νίκο.

Το 1982, μετά από είκοσι χρόνια στην Αυστραλία ο Νίκος και η Ζαχάρω μαζί με την κόρη Δήμητρα και τον γαμπρό Αργύρη πήγαν για τρεις μήνες ταξίδι στην Ελλάδα. Επιστρέφοντας στην Αυστραλία και στο εργοστάσιο Mitsubishi , ο Νίκος δούλεψε μέχρι 11 Φεβρουαρίου 1983 που ήταν και η τελευταία του εργάσιμη μέρα.

Το Σεπτέμβρη του 1992 ήρθε στην Αυστραλία η πολυαγαπημένη αδερφή του Νίκου, η Χαρίκλεια Σταυριανού, κι ο Νίκος ένοιωσε ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση. Οι μήνες που έμεινε στην Αυστραλία η Χαρίκλεια έχουν μείνει μέσα στην καρδιά του, ανάμεσα στις καλύτερες αναμνήσεις στη ζωή.

Η σκοτεινότερη ημέρα στη ζωή του Νίκου ήταν η 5η Μαρτίου 2008 όταν πέθανε η πολυαγαπημένη του γυναίκα, η Ζαχάρω.