Μνήμες από τη Βασιλική Μαλαβάζου (1933-2007)

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΜΑΛΑΒΑΖΟΥ 

από το γιο της Μιχάλη Μαλαβάζο 

Είμαι περήφανος για τους δυο γονείς που φέρανε και μεγαλώσανε την αδερφή μου και εμένα σε τούτο τον κόσμο. Ιδιαίτερα για τη μάνα μας, για να κατανοήσουμε από πού προήρθε η αγάπη της και το φιλότιμο της, που όλοι γνωρίζουμε, πρέπει να καταλάβουμε την καταγωγή της.

Στις 24 Ιουνίου 1933 στη Γράμμουασα Λακωνίας γεννήθηκε η μάνα μας μέσα στην οικογένεια του Λεωνίδα και της Κατερίνας Κοτσώνη. Με τα εφτά αδέρφια της μεγαλώσανε σε ένα σπιτικό γιομάτο αγάπη και πολύ φιλότιμο. Του παππού το σπίτι ήτανε πάντοτε ανοιχτό και καταδεχτικό σε όλους. Πάντοτε υπήρχε ένα πιάτο φαγητό και ένα καλό κρασί να καλοπεράσει το φίλο, το συγγενή και τον ξένο. Στου παππού το σπίτι η έννοια «εχθρός» δεν υπήρχε, μόνο η έννοια «φιλία». Όποιος πέρναγε από το χωριό ήτανε απαραίτητο να περάσει από το Κοτσοναίικο. 

Όπως λέει η παροιμία, «Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει!» Έτσι ήτανε και της μάνας μας το σπίτι εδώ στην Αυστραλία. Το σπίτι της φιλοξενούσε αδέρφια, ανίψια και συγγενείς τα πρώτα χρόνια τη μαζικής μεταναστέψεις. Από μικρός θυμάμαι το σπίτι μας πάντοτε γιομάτο τα Σαββατοκύριακα με επισκέπτες. Όλοι γνωρίζαμε στη μάνα μας την καλή της την παρέα και το εύθυμο το καλαμπούρι της. 

Πάντοτε δεν υπήρχε χωρίς παρέα ούτε μοναχή. Όταν πηγαίναμε για καφέ το τηλέφωνο δεν σταμάταγε: κουμπάροι, συγγενείς και καλές φίλες την τηλεφωνάγανε να δουν πώς πάει, μέχρι ξαδέρφια από την Ελλάδα τηλεφωνάγανε συχνά. Δε θυμάμαι πόσες φορές έκαιγε τον καφέ μου για να σηκώσει το τηλέφωνο, μέχρι που βαρέθηκα και της αγοράσαμε τηλέφωνο με δίχως καλώδιο για να το έχει μαζί φτιάχνοντας τον καφέ. Τόσο πολύ την αγαπάγανε τη μάνα μας! 

Η μεγάλη της όμως αγάπη ήτανε τα εγγόνια της, ή όπως τα φώναζε, «τα καμάρια» της. Άμα πήγαινα καμιά φορά μοναχός στο σπίτι της με μάλωνε γιατί δεν είχα φέρει τα παιδιά. 

Οι γιατροί μας είπαν ότι πέθανε η μάνα γιατί είχε μεγάλη καρδιά. Δυστυχώς μανούλα μας, όταν έχεις πολύ αγάπη να δόσεις αυτά παθαίνεις. Τη έβδομη ώρα, της έβδομης ημέρας του έβδομου μήνα, τον έβδομο χρόνο αυτή η καρδία έδωκε το τελευταίο χτύπο της και μπροστά στα δακρυσμένα μάτια μας έπαυσε. Αυτή τη στιγμή άκουσα και με δακρυσμένα μάτια είδα ένα πουλάκι να χτυπάει το παράθυρο του θαλάμου δυο φόρες προτού φτερουγίσει μακριά. Μαζί με αυτό το πουλάκι ταξίδεψε και η μάνα μας. Την περασμένη Κυριακή στη Γράμουσα της Λακωνίας, χτυπήσανε λυπητερά την καμπάνα της εκκλησίας του χωριού εις μνήμη της. 

Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται από την αγάπη του κόσμου και από την κοσμοσυρροή σήμερα η μάνα μας είχε άπειρη εκτίμηση. Τη μνήμη και την αγάπη που έχουμε για τη μάνα μας θα την φυλάμε πάντα βαθιά στις καρδιές μας. 

Ο πολυαγαπημένος σου γιος 
Μιχάλης 

OBIRUARY ABOUT VASILIKI MALAVAZOS By her grandchildren  To our dearest yiayia, There is an ancient saying, “My children’s children are twice my children!”  That therefore makes you twice our mother.  Your continuing love, support and guidance epitomised the person you were and the endless love you had to give. Your quick wit and immeasurable compassion gave you the ability to discipline us kids with minimal fuss but with incredible meaning. These lessons will not be forgotten as your memory will forever be etched into us as people from now and into the future. For some of us, we were able to see our relationship with you grow from a person who had a huge hand in raising us through to someone we could confide in whenever things became too much. But for all of us your love was always more than enough and always will be forever in our hearts and memories. Your grandchildren Alexander Daniel Adam Victoria Vasilis

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΜΑΛΑΒΑΖΟΥ Από τα εγγόνια της Στην πολυαγαπημένη μας γιαγιά, Υπάρχει ένα αρχαίο ρητό που λέγει, «Τα παιδιά των παιδιών μου είναι δυο φορές παιδιά μας!»  Αυτό επομένως σε κάνει δυο φορές μητέρα μας.  Η συνεχιζόμενη αγάπη σου, η στήριξή σου και η ορμήνια σου δείχνουν ο άνθρωπος που ήσουν και την ατέλειωτη αγάπη που έδινες. Τα χάιδια σου, και η συμπόνια σου, σε κάνανε να πειθαρχείς εμάς τα παιδιά με ελάχιστη φασαρία αλά με απίστευτη αγάπη. Τα διδάγματα αυτά δεν θα τα ξεχάσουμε αφού η μνήμη σου θα χαραχτεί μέσα μας ως συνάνθρωποι  από σήμερα και στο μέλλον. Για μερικούς από μας, που είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη σχέση μας με σένα να αναπτύσσεται από κείνη ενός ανθρώπου σπουδαίου στη ανατροφή μας μέχρι κείνη κάποιας που μπορούσαμε να εμπιστευτούμε και να μοιράσουμε τον πόνο μας στις δύσκολες στιγμές. Αλλά για όλους μας η αγάπη σου ήταν πάντα αστείρευτη κι έτσι θα παραμείνει πάντα στις καρδιές μας και στις μνήμες μας. Τα πολυαγαπημένα σου εγγόνια Αλέξανδρος Διαμαντής Διαμαντής Βασιλική Βασίλης