Δορυφορικό μάτι μας παρακολουθεί

Δορυφορική εικόνα από την Καρίτσα και την περιοχή

Από δω και στο εξής όταν οι Καριτσιώτες βγαίνουν βόλτα στο Αλώνι του χωριού κοιτάνε ψηλά στον ουρανό και χαιρετάνε διότι κάποιοι άγνωστοι τους παρακολουθούν. 

Πεντακάθαρη λοιπόν φαίνεται η Καρίτσα από τους δορυφόρους που περικυκλώνουν την υφήλιο κάθε δευτερόλεπτο 24 ώρες την ημέρα.

Στη φωτογραφία δίπλα βλέπουμε το χωριό μας, όπως ποτέ άλλοτε, κρυμμένο στην αγκαλιά της Τσούκας, του Ελατιά και της Ράχης Ασφάκα.

Παρακάτω, στη διαδραστική εικόνα της εταιρίας Google, πάμε πιο κοντά και με απλές κινήσεις στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή βλέπουμε κάθε σπίτι του χωριού, την κύρια εκκλησία την Ευαγγελίστρια, καθώς κι όλα τα μέρη όπως το Διάσελο, τη Μαλαβαζαίικη Χούνη και τα Ανάσκελα. Μπορούμε ακόμα να ακολουθήσουμε τη δημοσιά και να δούμε τη διαδρομή μέχρι το Γεράκι, ή αν θέλουμε παίρνουμε το μονοπάτι και ανηφορίζουμε πάνω προς το βουνά ακολουθώντας τον παλιό μουλαρόδρομο μέχρι τον Κοσμά.

Χρησιμοποιώντας τα βελάκια πηγαίνουμε αριστερά, δεξιά, πάνω και κάτω στην εικόνα. Επίσης έχουμε τα κουμπιά + και - για τη μεγέθυνση και σμίκρυνση της εικόνας. Από τα τρία κουμπιά στα δεξιά, εκτός από το μεσαίο που ενεργοποιεί τη δορυφορική διαδραστική εικόνα, το αριστερό παρουσιάζει το οδικό δίκτυο και το δεξιό τον υψομετρικό χάρτη της περιφέρειας.

Παναγιώτα Κατσάμπη 1913-2007

Σε ηλικία 94 ετών έφυγε από κοντά μας η Παναγιώτα Κατσάμπη στις 2 Οκτωβρίου 2007 και κηδεύτηκε στις 5 Οκτωβρίου 2007 στην Αδελαΐδα  

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους.

Πρώτη κόρη του Δημήτρη και της Διαμάντως Χαγιά, πιστεύουμε ότι γεννήθηκε την Τρίτη, 22 Οκτωβρίου 1913 και βαπτίστηκε 17 ημέρες αργότερα στο μοναστήρι του Ιωάννη του Πρόδρομου, την Παρασκευή 8 Νοέμβριου 1913 από τον παπα-Δημήτρη Χρόνη. Νονός ήταν ο Λάμπρος Κατσάμπης (Κασσίδης) ο οποίος είχε προσωρινά επιστρέψει στην Καρίτσα, από το Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης.

Δεν είχε ακόμα χρονιάσει όταν ο πατέρας της αποχαιρέτησε την οικογένεια να δοκιμάσει την τύχη του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι πρωτογνώρισε τον πατέρα της σε ηλικία περίπου δέκα ετών, όταν επέστρεψε στην Καρίτσα. Πήγε στο σχολείο του χωριού μόνο λίγο στην πρώτη τάξη, αλλά την βγάλανε γιατί ήταν ανάγκη να βοηθήσει την οικογένεια στα πρόβατα και στα γίδια. Ως εκ τούτου, το έλεγε και το ξανάλεγε πόσο λυπότανε που ποτέ δεν έμαθε να διαβάζει, να γράφει η να μετράει. Αυτό μπορεί να εξηγήσει και τα τρία εντεκάρια στην επίσημη ημερομηνία γέννησης: 11/11/11, έτσι να το θυμάτε!

 Όταν ήταν μικρό κοριτσάκι την αγαπούσε πολύ η Γεωργία Κατσάμπη, η οποία όποτε την έβρισκε, την έπνιγε με αγκαλιές και φιλιά και της έλεγε, «Κάποτε θα σε παντρέψω στον Βαγγέλη μου!» Όπως το έφερε η τύχη, το 1942 πράγματι η Παναγιώτα παντρεύτηκε τον Βαγγέλη, αλλά περίπου δεκατρία χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας του, της Γεωργίας. Μέρος της προίκας περιλάμβανε: χωράφια στην Αντωναίικη Πλεύρα, στο Ξηροκάμπι, στο Παλιόκαστρο και στου Μαλακάκι.

Χωρίς να έχουν δικό τους σπίτι, τα νιογάμπρια με τον πατέρα του Βαγγέλη πρώτα μένανε σε σπίτι του Αποστόλη του Χαγιά. Στη συνεχεία επέστρεψαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα να ζούνε στο μικροσκοπικό σπιτάκι της οικογένειας, στο λεγόμενο «Το Καλυβάκι», που το είχε ο γερο-Κατσάμπης ο οποίος απεβίωσε το 1944. Τα πρώτα λίγα χρόνια ξεχειμωνιάζανε στης Μαρουλίτσας το καλύβι όπου το κλίμα ήταν πιο γλυκό. Κατόπιν μετακομίσανε για αρκετό διάστημα σε ένα σπίτι στο χωριό γνωστό ως «Βλαχαίικο» όπου και τα τρία παιδία γεννήθηκαν. Η οικογένεια τελικά έχτισε και μπήκε σε δικό της ολοκαίνουργιο σπίτι, περίπου το 1954.

Όταν ο άντρας της μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1958, μόνη της η Παναγιώτα φρόντιζε την οικογένειά στην Καρίτσα. Η αρχική πρόθεση του Βαγγέλη ήταν να εργαστεί στην Αυστραλία μέχρι πέντε χρόνια να αγοράσει κι άλλα χωράφια στο χωριό. Μετά από περίπου τρεισήμισι χρόνια, όμως, άλλαξε σχέδια, επίλεξε μακροπρόθεσμο μέλλον στην Αυστραλία και έφερε την Παναγιώτα και τα παιδία στην Μελβούρνη.

 Όμως, η Παναγιώτα, που ήταν αναλφάβητη, είχε δυσκολίες να βρει μισθωτή απασχόληση. Αυτός ήταν κι ο λόγος για τον οποίο το 1963 η οικογένεια μετακόμισε στο Goodwood, ένα προάστιο στην Αδελαΐδα με πολλούς Καριτσιώτες. Εκεί η Παναγιώτα μαζί με άλλες γυναίκες από την Καρίτσα, το Γεράκι και από αλλά χώρια της Λακωνίας πηγαίνανε να δουλεύουν στα μποστάνια και τους λαχανόκηπους στα Adelaide Hills. Πάνω στην καρότσα του φορτηγού που οδήγαγε ο Νίκος Μήτρης από το Γεράκι πηγαίνανε να μαζεύουν κεράσια, μήλα, μπιζέλια, μπρόκολα και αλλά προϊόντα που παράγονται στους λαχανόκηπους στα Adelaide Hills.

Η Παναγιώτα πέθανε μετά από μακρά ασθένεια, την Τρίτη, 2 Οκτωβρίου 2007. Η κηδεία τελέστηκε στην Εκκλησία των Άγιων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Goodwood την Παρασκευή, 5 Οκτωβρίου 2007 και η ταφή στο Νεκροταφείο Centennial Park στην Αδελαίδα της Νότιας Αυστραλίας.

Παρακάτω ο επικήδειος που εκφώνησαν η Μαρία (του Δημήτρη) και η Παναγιώτα (του Γιάννη) εκ μέρους όλων των εγγονών της.

Είμαστε εδώ σήμερα να αποχαιρετήσουμε τη γιαγιά μας την καλή, στο τελευταίο της ταξίδι. Μιλάμε για όλα τα εγγόνια της. Ήμασταν τυχερά που μεγαλώσαμε μαζί της, και που την χαρήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Η ζωντανή καρδιά της ήταν σαν τα ατέλειωτα νερά της Σμερτιάς, πάντοτε, μέρα-νύχτα, κυλούσανε σίγουρα και αρμονικά. Η δυναμική αγάπη της ήταν σαν τα βουνά, την Τσούκα και τον Ελατιά, ποτέ δεν γέρνουν το κεφάλι, και παρά όλες τις δυσκολίες της ζωής, η αγάπη της ποτέ δεν λύγισε. Γιαγιά, σε ευχαριστούμε που γελάσαμε μαζί και σχολιάζαμε τα πάντα ...Σε ευχαριστούμε που ακόμη σήμερα, αύριο και πάντα η μνήμη σου χρωματίζει τόσο πολύχρωμα της άχρωμες στιγμές ...Μια παλέτα....εκατομμύρια χρώματα... Μέσα από τα δικά σου μάτια, μάθαμε στις δυσκολίες να λέμε «Δόξα τω Θεώ» και να κοιτάμε μόνο ψηλά, σίγουρα και μπροστά Καλό σου ταξίδι γιαγιά! Σε ευχαριστούμε για το αγέραστα διδάγματα της ζωής που μας έδωσες! Κοιμήσου ήσυχη!

Το Μαρουδαίικο αντάμωμα και η καταγραφή των στοιχείων των Μαρουδαίων

Φωτο: Χρυσούλα Σταματοπούλου

Το Μαρουδαίικο αντάμωμα κάθε χρόνο είναι πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια αυτή η συνάντηση γίνεται κάτω από το Γερο-πλάτανο δίπλα στο Μαρουδαίικο πηγάδι και τους παλιούς Μαρουδαίικους κήπους. Έτσι και αυτή τη χρονιά όλοι βρεθήκαμε εκεί, χαρήκαμε, γελάσαμε, μιλήσαμε και γνωρίσαμε νέους ανθρώπους.

Ονομάζομαι Ιωάννης Βασιλείου Γαβριήλ και η καταγωγή μου είναι από την Καρίτσα.

Από το Μαρουδαίικο πηγάδι έχω τις καλλίτερες αναμνήσεις από τα παλιά, από τις δεκαετίες του '60 και '70. Από μικρός, από τα παιδικά μου χρόνια, ήμουνα παρών στην περιοχή τα καλοκαίρια. Στην αρχή στην Καρίτσα μέχρι τα 12-13 χρόνια μου. Η μητέρα μου, η Μαρία Αναστασίου Τούντα (Μικρούτση), ήταν από την Καρίτσα. Πολλοί την γνώρισαν και την θυμούνται για την αγάπη της για το χωριό και τους πατριώτες της. Μετά τα 12-13 άλλαξα λίγο συνήθειες. Ερχόμουν κυρίως λίγο παρακάτω από το Μαρουδαίικο πηγάδι, στο καλύβι της θεια Διαμάντως και του μπάρμπα Νίκου Μαρουδά, στις Βαμπακιές, στο Κακαβούρι. Η θεια Διαμάντω ήταν αδελφή της μητέρας μου. Είχε παντρευτεί το Νίκο Χρ. Μαρουδά και έμενε στο καλύβι μόνιμα μαζί με τα ξαδέλφια Χρήστο και Τάσο (ζει στη Μελβούρνη). Το μέρος που είχε το καλύβι ήταν ένα όμορφο στανοτόπι απομακρυσμένο μέσα στη φύση, πολύ γραφικό. Μπορώ να πω ότι μαζί με αυτούς τους αγνούς ανθρώπους πέρασα αξέχαστα. Με αγαπούσαν και χαίρονταν όταν πήγαινα να τους δω, αλλά και εγώ αισθανόμουν το ίδιο.

Πολλές οι αναμνήσεις μου από εκείνα τα χρόνια. Στο πηγάδι υπήρχε ζωή, υπήρχαν πολλές στάνες, η μία έφευγε η άλλη ερχόταν, υπήρχαν οι κήποι των Μαρουδαίων πανέμορφοι, όπως και ο κήπος της θεια Διαμάντως. Μαζεύαμε μαζί ντομάτες, μελιτζάνες, πιπεριές, βλίτα, τρώγαμε σύκα. Ποτίζαμε τον κήπο βγάζοντας νερό από το πηγάδι του κήπου με το μαγκάνι και τον ντενεκέ δεμένο σε μια τριχιά. Ο ντενεκές είχε ένα πέταλο δεμένο στη μια άκρη για να βουλιάζει όταν έπεφτε στο πηγάδι. Πολλές φορές όταν ερχόμασταν με τα γίδια του μπάρμπα Νίκου, τρώγαμε κάτω από τον πλάτανο βγάζοντας από το τράστο ψωμί, τυρί, ελιές και ντομάτα από τον κήπο και στο τέλος πίναμε νερό από το πηγάδι με την τέστα. Συναντιόμασταν και με άλλους τσοπάνηδες και τα λέγαμε. Άλλες φορές κουβαλάγαμε νερό με τη θεία στο καλύβι με τα δοχεία φορτωμένα στα ζώα και πολλά άλλα...

Εκεί γνώρισα τον μπάρμπα Γιώργη Χρ. Μαρουδά, παραθέριζε και αυτός για αρκετές μέρες. Ερχόταν με τον γαϊδαράκο του από το καλύβι ή το χωριό, είχε ένα κρεβατάκι κάπου εκεί στον κήπο του και την άραζε. Το πιρούνι και το κουτάλι του τα έβαζε εκεί δίπλα από το κρεβάτι χωμένα τα μισά μέσα στις πέτρες του τοίχου. Πολλές ιστορίες μας έλεγε για την Μικρά Ασία, το Εσκί Σεχίρ κλπ.

Εκεί γνώρισα και τα άλλα αδέλφια, τα παιδιά του παππού του Χρήστου, και τις οικογένειές τους, όπως τον μπάρμπα Θανάση, τον μπάρμπα Δημήτρη (Σέρβο) στο Χάνι κλπ. Το Χάνι τότε ήταν γεμάτο από παιδιά, αργότερα άδειασε έφυγαν όλοι για την Αυστραλία εκτός από το Γιάννη.

Εκεί έτρεχα με τα άλογα, τα σαμάρωνα, έψαχνα να τα βρω από την νυχτερινή βοσκή και να τα φέρω να τα ποτίσω, έτρεχα με τα γίδια και άλλα πολλά ακόμα…

Θα ήταν λοιπόν αδύνατο μετά από όλα αυτά, έχοντας και το μεράκι, να μην ασχοληθώ και να βοηθήσω να γίνει αυτή η καταγραφή των Μαρουδαίων, όταν διαπίστωσα ότι υπήρχε κάποια δυσκολία στον τρόπο καταγραφής και εμφάνισης των στοιχείων.

Βέβαια αυτή η καταγραφή δεν έγινε μόνο από ένα άτομο. Βοήθησαν πάρα πολλοί:

Εδώ θα αναφερθώ πρώτα στον αείμνηστο Παναγιώτη Γ. Μαρουδά τον πατέρα του Στέλιου, τον κουμπάρο μου, ο οποίος κατέγραψε και μας άφησε τα πρώτα στοιχεία τα οποία παραχωρήθηκαν από τον Στέλιο και την οικογένειά του.

Κατόπιν έχουμε την αναζήτηση και καταγραφή των διαθέσιμων στοιχείων από τα αρχεία του Δήμου που έγινε από τη Μαρία Μ. Σταματοπούλου.

Ακολούθησαν πολλές συζητήσεις και συνεντεύξεις με διάφορα άτομα, Μαρουδαίους, οι οποίοι με τα στοιχεία που έδωσαν βοήθησαν πάρα πολύ. Δεν μπορούμε να τους απαριθμήσουμε όλους, όμως κάποιοι από αυτούς είναι:

• Ο Γιάννης Αθανασίου Μαρουδάς
• Ο Θανάσης Μαρίνου Σταματόπουλος
• Η Σοφία & Παντελίτσα Παντελή Λαγογιάννη
• Ο Στέλιος Διαμαντή Χαγιάς (Αυστραλία)
• Ο Χρήστος Νικολάου Μαρουδάς
• Ο Στέλιος Παναγιώτη Μαρουδάς

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο δύσκολο σε αυτή την αναζήτηση ήταν αυτό των Μαρουδαίων του εξωτερικού. Αυτοί που έφυγαν τα δύσκολα εκείνα χρόνια στα τέλη του 1800 αρχές του 1900, όπως και αργότερα στις δεκαετίες του ‘60 και ‘70. Όμως εδώ είχαμε την τύχη να μας βοηθήσει ένας ομογενής από την Καρίτσα γεννημένος στην Αυστραλία, ο Στέλιος Διαμαντή Χαγιάς. Ο Στέλιος δεν έχει επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα, όμως οι γνώσεις του σχετικά με ότι αφορά το χωριό των προγόνων του είναι αξιοθαύμαστες. Ο σκοπός του είναι να καταγράψει το γενεαλογικό δέντρο της Καρίτσας, αλλά και τις προεκτάσεις του οπουδήποτε υπάρχουν αυτές, σε άλλα χωριά, σε άλλες πόλεις αλλά και στο εξωτερικό, προεκτάσεις που προήλθαν κυρίως από γάμους και μεταναστεύσεις. Πολύ δύσκολη η προσπάθειά του, όμως αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πολύ ικανοποιητικό σημείο. Η καταγραφή αυτή σήμερα πλησιάζει τα 10000 άτομα, άτομα που συνδέονται με την Καρίτσα, που κάποια από τις ρίζες τους ακουμπά εκεί...

Η εμπειρία του Στέλιου μεγάλη καθώς και η βοήθειά του στην αναζήτηση των στοιχείων των Μαρουδαίων του εξωτερικού. Μεγάλη επίσης και η προσφορά του αφού μας έδωσε χώρο στο Ίντερνετ, εκεί που έχει τη δική του εργασία της Καρίτσας, μεταφέροντας εκεί τα στοιχεία των Μαρουδαίων στη διεύθυνση: http://karitsa.tribalpages.com με password: parnon. Έτσι τα στοιχεία αυτά είναι διαθέσιμα σε οποιονδήποτε στον κόσμο έχει τη δυνατότητα και τη διάθεση να τα διαβάσει και να ανακαλύψει τις ρίζες του. Για να το κάνει αυτό κάποιος χρειάζεται τη βοήθεια ενός υπολογιστή ο οποίος στις επόμενες γενεές θα είναι κάτι αναγκαίο σαν το μπρίκι που φτιάχνουμε τον καφέ στο σπίτι μας σήμερα.

Η ιστορία αυτή της καταγραφής των Μαρουδαίων έχει ξεκινήσει εδώ και 3 χρόνια και συνεχίζεται μέχρι να φτάσει σε ικανοποιητικό σημείο. Κυρίως χρειάζεται μεγάλη προσοχή για το οτιδήποτε έχει καταγραφεί να είναι σωστό. Για να επιτύχει αυτός ο στόχος χρειάζεται η βοήθεια όλων των Μαρουδαίων. Ο Θανάσης Σταματόπουλος (e-mail: tomstamat@yahoo.gr ) είναι το άτομο που συγκεντρώνει όλες αυτές τις αλλαγές και παρακολουθεί την ενημέρωση των στοιχείων. Έτσι θα μπορέσει να ολοκληρωθεί σύντομα αυτή η καταγραφή και να δοθεί στις επόμενες γενεές των Μαρουδαίων για να συνεχίσουν.

Εκτός από το δέντρο των Μαρουδαίων ο Στέλιος έχει επεκταθεί ήδη έχοντας καταγράψει και άλλα ονόματα του Γερακιού όπως Βράττη, Κωνστιάντου, Τσολομίτη κλπ, ονόματα που εμπλέκονται στις αναζητήσεις του, τα οποία επίσης μπορεί να βρει κανείς στην πιο πάνω διεύθυνση. Αν δεν υπάρξει καμία αντίρρηση, θα μπορούσε να καταγραφεί το γενεαλογικό δέντρο του συνόλου των ονομάτων του Γερακιού με αυτό τον τρόπο.

Παράλληλα και με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να αναφερθώ και σε μια άλλη εργασία που υπάρχει στο διαδύκτιο, τη σελίδα της Καρίτσας. Βρίσκεται στη διεύθυνση http://karitsa.tripod.com και έχει δημιουργηθεί από έναν άλλο πατριώτη που ζει στην Αυστραλία, τον Δημήτρη Βαγγέλη Κατσάμπη. Με την αξιέπαινη αυτή προσπάθεια και το μεράκι του, κατόρθωσε να ενώσει τους απανταχού Καριτσιώτες σε ένα κοινό σημείο αναφοράς, θυμίζοντας στους παλιούς και γνωρίζοντας στους νέους την ιστορία του χωριού, που αν δεν καταγραφεί κάπου θα ξεχαστεί. Είναι πραγματικά μια αξιόλογη εργασία αυτή του Δημήτρη.

Με την ευκαιρία επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια των Μαρουδαίων για την τιμητική διάκριση προς το πρόσωπο μου σε αυτό το αντάμωμα, διάκριση για την συμμετοχή μου στη συλλογή και καταγραφή των στοιχείων των Μαρουδαίων. 

ΙΩΑΝΝΗΣ Β ΓΑΒΡΙΗΛ

e-mail: jogabr1945@yahoo.gr (Από εφημερίδα "Το Γεράκι", έκδοση Σεπτέμβρη-Οκτώβρη 2007)

Μνήμες από τη Βασιλική Μαλαβάζου (1933-2007)

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΜΑΛΑΒΑΖΟΥ 

από το γιο της Μιχάλη Μαλαβάζο 

Είμαι περήφανος για τους δυο γονείς που φέρανε και μεγαλώσανε την αδερφή μου και εμένα σε τούτο τον κόσμο. Ιδιαίτερα για τη μάνα μας, για να κατανοήσουμε από πού προήρθε η αγάπη της και το φιλότιμο της, που όλοι γνωρίζουμε, πρέπει να καταλάβουμε την καταγωγή της.

Στις 24 Ιουνίου 1933 στη Γράμμουασα Λακωνίας γεννήθηκε η μάνα μας μέσα στην οικογένεια του Λεωνίδα και της Κατερίνας Κοτσώνη. Με τα εφτά αδέρφια της μεγαλώσανε σε ένα σπιτικό γιομάτο αγάπη και πολύ φιλότιμο. Του παππού το σπίτι ήτανε πάντοτε ανοιχτό και καταδεχτικό σε όλους. Πάντοτε υπήρχε ένα πιάτο φαγητό και ένα καλό κρασί να καλοπεράσει το φίλο, το συγγενή και τον ξένο. Στου παππού το σπίτι η έννοια «εχθρός» δεν υπήρχε, μόνο η έννοια «φιλία». Όποιος πέρναγε από το χωριό ήτανε απαραίτητο να περάσει από το Κοτσοναίικο. 

Όπως λέει η παροιμία, «Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει!» Έτσι ήτανε και της μάνας μας το σπίτι εδώ στην Αυστραλία. Το σπίτι της φιλοξενούσε αδέρφια, ανίψια και συγγενείς τα πρώτα χρόνια τη μαζικής μεταναστέψεις. Από μικρός θυμάμαι το σπίτι μας πάντοτε γιομάτο τα Σαββατοκύριακα με επισκέπτες. Όλοι γνωρίζαμε στη μάνα μας την καλή της την παρέα και το εύθυμο το καλαμπούρι της. 

Πάντοτε δεν υπήρχε χωρίς παρέα ούτε μοναχή. Όταν πηγαίναμε για καφέ το τηλέφωνο δεν σταμάταγε: κουμπάροι, συγγενείς και καλές φίλες την τηλεφωνάγανε να δουν πώς πάει, μέχρι ξαδέρφια από την Ελλάδα τηλεφωνάγανε συχνά. Δε θυμάμαι πόσες φορές έκαιγε τον καφέ μου για να σηκώσει το τηλέφωνο, μέχρι που βαρέθηκα και της αγοράσαμε τηλέφωνο με δίχως καλώδιο για να το έχει μαζί φτιάχνοντας τον καφέ. Τόσο πολύ την αγαπάγανε τη μάνα μας! 

Η μεγάλη της όμως αγάπη ήτανε τα εγγόνια της, ή όπως τα φώναζε, «τα καμάρια» της. Άμα πήγαινα καμιά φορά μοναχός στο σπίτι της με μάλωνε γιατί δεν είχα φέρει τα παιδιά. 

Οι γιατροί μας είπαν ότι πέθανε η μάνα γιατί είχε μεγάλη καρδιά. Δυστυχώς μανούλα μας, όταν έχεις πολύ αγάπη να δόσεις αυτά παθαίνεις. Τη έβδομη ώρα, της έβδομης ημέρας του έβδομου μήνα, τον έβδομο χρόνο αυτή η καρδία έδωκε το τελευταίο χτύπο της και μπροστά στα δακρυσμένα μάτια μας έπαυσε. Αυτή τη στιγμή άκουσα και με δακρυσμένα μάτια είδα ένα πουλάκι να χτυπάει το παράθυρο του θαλάμου δυο φόρες προτού φτερουγίσει μακριά. Μαζί με αυτό το πουλάκι ταξίδεψε και η μάνα μας. Την περασμένη Κυριακή στη Γράμουσα της Λακωνίας, χτυπήσανε λυπητερά την καμπάνα της εκκλησίας του χωριού εις μνήμη της. 

Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται από την αγάπη του κόσμου και από την κοσμοσυρροή σήμερα η μάνα μας είχε άπειρη εκτίμηση. Τη μνήμη και την αγάπη που έχουμε για τη μάνα μας θα την φυλάμε πάντα βαθιά στις καρδιές μας. 

Ο πολυαγαπημένος σου γιος 
Μιχάλης 

OBIRUARY ABOUT VASILIKI MALAVAZOS By her grandchildren  To our dearest yiayia, There is an ancient saying, “My children’s children are twice my children!”  That therefore makes you twice our mother.  Your continuing love, support and guidance epitomised the person you were and the endless love you had to give. Your quick wit and immeasurable compassion gave you the ability to discipline us kids with minimal fuss but with incredible meaning. These lessons will not be forgotten as your memory will forever be etched into us as people from now and into the future. For some of us, we were able to see our relationship with you grow from a person who had a huge hand in raising us through to someone we could confide in whenever things became too much. But for all of us your love was always more than enough and always will be forever in our hearts and memories. Your grandchildren Alexander Daniel Adam Victoria Vasilis

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΜΑΛΑΒΑΖΟΥ Από τα εγγόνια της Στην πολυαγαπημένη μας γιαγιά, Υπάρχει ένα αρχαίο ρητό που λέγει, «Τα παιδιά των παιδιών μου είναι δυο φορές παιδιά μας!»  Αυτό επομένως σε κάνει δυο φορές μητέρα μας.  Η συνεχιζόμενη αγάπη σου, η στήριξή σου και η ορμήνια σου δείχνουν ο άνθρωπος που ήσουν και την ατέλειωτη αγάπη που έδινες. Τα χάιδια σου, και η συμπόνια σου, σε κάνανε να πειθαρχείς εμάς τα παιδιά με ελάχιστη φασαρία αλά με απίστευτη αγάπη. Τα διδάγματα αυτά δεν θα τα ξεχάσουμε αφού η μνήμη σου θα χαραχτεί μέσα μας ως συνάνθρωποι  από σήμερα και στο μέλλον. Για μερικούς από μας, που είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη σχέση μας με σένα να αναπτύσσεται από κείνη ενός ανθρώπου σπουδαίου στη ανατροφή μας μέχρι κείνη κάποιας που μπορούσαμε να εμπιστευτούμε και να μοιράσουμε τον πόνο μας στις δύσκολες στιγμές. Αλλά για όλους μας η αγάπη σου ήταν πάντα αστείρευτη κι έτσι θα παραμείνει πάντα στις καρδιές μας και στις μνήμες μας. Τα πολυαγαπημένα σου εγγόνια Αλέξανδρος Διαμαντής Διαμαντής Βασιλική Βασίλης

Διάσημο γερακίτικο σόι τιμάει Καριτσιώτη συντοπίτη

 Γιάννης Γαβριήλ με τον Θανάση Σταματόπουλο

Ένας απόγονος της Καρίτσας πρόσφατα αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε για την πολύτιμη συμπαράστασή του προς ένα από τα επικρατέστερα σόγια του Γερακιού.

Στο Γιάννη Γαβριήλ, στην Αθήνα γεννημένο και μεγαλωμένο γιο της Μαρίας Αναστασίου Τούντα (Μικρούτση), από την Καρίτσα, απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα από τους Μαρουδαίους στο παραδοσιακό τους αντάμωμα στις 27 του Μάη 2007, στα στανοτόπια και τους παλιούς Μαρουδαίικους κήπους γύρο στο θρυλικό Μαρουδαίικο Πηγάδι έξω από το Γεράκι στη θέση Κακαβούρι.

Πάνω από 100 απόγονοι όλων των ηλικιών, από το μεγάλο αυτό σόι, από όλη την Ελλάδα καθώς ακόμα και από το εξωτερικό βρέθηκαν στα πατρώα τους εδάφη για άλλη μια φορά να γιορτάσουν την κοινή τους προέλευση που διατηρείται εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ένα από τα κυριότερα σημεία της εκδήλωσης ήταν η παρουσίαση του οικογενειακού τους δέντρου που ο Γιάννης μαζί με άλλον απόγονο της Καρίτσας, τον Αυστραλογεννημένο Στέλιο Διαμαντή Χαγιά, βοηθήσανε ενδιαφερόμενα μέλη από το σόι να ξεκινήσουν να καταγράφουν.

Ο Στέλιος εκτιμάει πάρα πολύ την πολύτιμη βοήθεια του Γιάννη, ιδιαίτερα την αναδίφηση σε αρχικές πηγές. Καθώς αναφέρει ο ίδιος, «Χωρίς τις προσπάθειες του Γιάννη Γαβριήλ, η καταγραφή των οικογενειακών δέντρων των Καριτσιωτών δεν θα ήταν τόσο ολοκληρωμένη όσο σήμερα είναι. Ο Γιάννης απαιτεί τα γεγονότα και τα στοιχεία να παρουσιάζονται με λεπτομέρεια και ακρίβεια. Αφάνταστοι είναι οι κόποι του να αναγράψει και να καταρτίσει σχετικά στοιχεία από τα υπάρχοντα αρχεία της Καρίτσας και του Γερακιού.»

Είναι ενδιαφέρον ότι οι Μαρουδαίοι είναι παρακλάδι των φημισμένων Μαυρομιχαλαίων, ένα από τα πιο μεγάλα και πιο γνωστά σόγια της αδούλωτης Μάνης. Με επιμελή και προσεκτική έρευνα ο Γιάννης και ο Στέλιος βοηθάνε νεότερα μέλη από το σόι αυτό να κάνουν τις αλληλοδιασυνδέσεις στο πέρασμα των χρόνων πιο ξεκάθαρες. Ένα από τα νεότερα μέλη, ο Θανάσης Σταματόπουλος, αγκάλιασε αυτή την προσπάθεια και είναι κοντά. Σχετικά για την τιμή προς τον Γιάννη ο Θανάσης δηλώνει, «Η πλακέτα που αποδόθηκε στο Γιάννη, είναι το ελάχιστο ως φόρο τιμής που μπορούμε να δείξουμε στο πρόσωπό του για την αξιοπρεπή δουλειά καθώς και για το μεράκι που έδειξε στην έρευνα και σύνταξη του γενεαλογικού μας δέντρου.»

Διάφορες οικογένειες Καριτσιωτών, φυσικά, συνδέονται άμεσα με το οικογενειακό δέντρο των Μαρουδαίων, που έχει κοινούς κλάδους με τα οικογενειακά δέντρα των Καριτσιωτών που ο Στέλιος ξεκίνησε να καταγράφει εδώ και πέντε χρόνια, το 2002. Αν κι ο Γιάννης ο ίδιος δεν συνδέεται άμεσα με τους Μαρουδαίους τρέφει ιδιαίτερη αφοσίωση για την περιοχή και τους ανθρώπους της. Από την άλλη πλευρά, ο Στέλιος είναι όγδοης γενεάς απόγονος του αρχαιότερου Μαρουδά που μέχρι τώρα έχουν ανακαλύψει. Είχε γεννηθεί γύρω στα 1740 και θεωρείται ο κοινός πρόγονος όλων των Μαρουδαίων του Νότιου Πάρνωνα και των απογόνων τους σε όλη την Ελλάδα καθώς επίσης και στο εξωτερικό. 

Οι Μαρουδαίοι εκτιμούν πολύ τις προσπάθειες να ανακαλυφτούν οι ρίζες τους. Η τιμητική πλακέτα που απονεμήθηκε στον Γιάννη Γαβριήλ αποτελεί χειρονομία βαθιάς εκτίμησης. Εύγε στο Γιάννη.

Η Κατίνα Ροζακλή διοργανώνει Πανελλήνιους Αγώνες στην Αδελαΐδα

Η Κατίνα σε διαφημιστικό πλάνο

Σημαντική τελευταία είναι η συνεισφορά μιας Καριτσιωτοπούλας στην πολιτιστική και αθλητική ζωή της ελληνικής παροικίας στη Νότια Αυστραλία. 

Πρόκειται για την Κατίνα, κόρη του Παναγιώτη Δ. Ροζακλή ο οποίος έφυγε από την Καρίτσα το 1964 για να εγκατασταθεί στη Αδελαΐδα της Αυστραλίας. 

Εκτός από την ευθύνη που έχει αναλάβει ως συντονίστρια της νεολαίας στην τοπική επιτροπή του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ), η ακούραστη Κατίνα με χαρά δέχτηκε το κάλεσμα να βοηθήσει στη διοργάνωση των Πανελλήνιων Αγώνων που θα λάβουν χώρα στην Αδελαΐδα το Σαββατοκύριακο 21-22 Απριλίου. 

Στους αγώνες πρόκειται να συμμετέχουν περισσότεροι από 500 ελληνικής καταγωγής αθλητές από όλη την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την ευρύτερη περιοχή της Ωκεάνιας. Τα αγωνίσματα περιλαμβάνουν κλασικό αθλητισμό, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πάλη και κολύμπι.

Η Κατίνα στην Αθήνα

Να σημειωθεί ότι το 2004 η Κατίνα προσέφερε τις υπηρεσίες της εθελοντικά προκειμένου να βοηθήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. «Από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι ήμουνα διακατεχόμενη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες,» είπε τον καιρό εκείνο στα μέσα ενημέρωσης η τότε φοιτήτρια, «αλλά για μένα περισσότερο είναι οι συναισθηματικοί δεσμοί και οι συναισθηματικές αξίες γιατί θα έχω τη ευκαιρία κάποτε να πω στα εγγόνια μου, «Εκεί ήμουν κι εγώ!»»