Η κηδεία του τελέστηκε την Παρασκευή 20 Μαΐου από τον Ιερό Ναό Υπαπαντής του Κυρίου στο Κόμπουργκ. Ο ενταφιασμός έγινε στο κοιμητήριο του Νόρθερν Μεμόριαλ Παρκ.
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους.
ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ
Ο Γιάννης Αν. Κατσάμπης γεννήθηκε στις 25 Μαΐου 1951, σχεδόν πριν από 65 χρόνια, στο Γύθειο της Λακωνίας. Πρωτότοκος γιος του Αργύρη Κατσάμπη και της Καλλιόπης Τσιριγώτη από την Καρίτσα και τις Βελιές Λακωνίας αντίστοιχα, οι κλάδοι του προσωπικού του οικογενειακού δέντρου απλώνονται εφτά γνωστές γενεές πίσω.
Ο Γιάννης, 2½ χρονών, μαζί με τον αδερφό του τον Σαράντο, 13 μηνών, τον πατέρα του Αργύρη, 40 χρονών, και τη μητέρα του Καλλιόπη, 28 χρονών, μετανάστεψαν στην Αυστραλία με το πλοίο «Castel Verde», μέσω του προγράμματος ΔΕΜΕ. Έφτασαν στη Μελβούρνη στις 11 Απρίλη 1954. Μαζί με χιλιάδες άλλους μετανάστες, η οικογένεια Κατσάμπη αμέσως μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών στην Μπονεγκίλα στη Βικτώρια.
Η οικογένεια σε λίγο καιρό ξαναγύρισε στο Φίτζροϊ στη Μελβούρνη όπου ο Γιάννης πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Παρόλο που κατοικούσαν στο Φίτζροϊ, ο μικρός Γιάννης προτίμησε να γίνει δια βίου οπαδός του Μέλμπουρν Φούτμπολ Κλαμπ. Του άρεσε επίσης να συμμετέχει και να παρακολουθεί όλα τα αθλήματα. Ωστόσο το αγαπημένο του ήταν το ποδόσφαιρο, ιδίως ως τερματοφύλακας κάτω από τα δοκάρια διάφορων ομάδων παίδων των ελληνικών σωματείων «Σάουθ Μέλμπουρν Χέλλας» και «Λεωνίδας Μπράνσγουικ».
Έμαθε γράμματα και μορφώθηκε στα δημοτικά σχολεία Κάνμπριτζ, και Λι Στρητ και στη συνέχεια στα γυμνάσια Φίτζροϊ και Πρίνσες Χιλ. Μετά από το γυμνάσιο, έζησε στην Ελλάδα ένα διάστημα όπου έμαθε άπταιστα την ελληνική γλώσσα και γίνηκε γνώστης όλων των ελληνικών θεμάτων.
Επιστρέφοντας στην Αυστραλία, ασχολήθηκε επαγγελματικά με τα ασφαλιστικά και την αγοροπωλησία ακινήτων, ήταν αδειούχος κτηματομεσίτης και δημοπράτης. Ήταν επαγγελματίας και σοφιστικός στο έργο του, εξωστρεφές άτομο, ευγενικός που νοιαζόταν για τον συνάνθρωπο, και πιστός στην οικογένειά του και το στενό του κύκλο φίλων.
Η ζωή έχει τα ανεβοκατεβάσματα, τις δοκιμασίες και τις ταλαιπωρίες. Παρά τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισε αργά στη ζωή, διατηρούσε την αίσθηση του χιούμορ και το σθένος που τον χαρακτήριζαν. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στη φροντίδα, την αγάπη και την υποστήριξη των τριών του παιδιών: Αργύρη, Νικόλα και Κάρλι-Αντζελίκ. Τα παιδιά του ήταν το καμάρι και η χαρά της ζωής του, το νόημα της ύπαρξής του, η ανεξίτηλη σφραγίδα της επιτυχίας του. Με όποιο μέτρο, οι επιτυχίες του Αργύρη στη διαχείριση των πωλήσεων, της Κάρλι-Αντζελίκ στην εκπαίδευση και του Νικόλα στον τομέα της έρευνας για το Γιάννη σήμαιναν μια ζωή ολοκληρωμένη.
Αιωνία του η μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου