Εικοσιτρία χρόνια από το θάνατο της Γιωργίας Κατσάμπη-Καραμανή

Μια αφανής ηρωίδα του εργατικού κινήματος:

Η ζωή της Γιωργίας Κατσάμπη-Καραμανή

Εικοσιτρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο της αγαπημένης Γιωργίας Κατσάμπη-Καραμανή. Την τελευταία της πνοή άφησε στο σπίτι της στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας, το πρωί της 14ης Απριλίου 2001.

Δύο χρόνια νωρίτερα, τον Ιούνιο του 1999, η Καριτσιώτα είχε τιμηθεί με μια ξεχωριστή διάκριση από το συνδικαλιστικό κίνημα της Νότιας Αυστραλίας. Ήταν μια διάκριση που τίμησε όχι μόνο εκείνη, αλλά και την οικογένειά της και τη γενέτειρά της, την Καρίτσα.

Μετά από 18 αφοσιωμένα χρόνια υπηρεσίας στο συνδικαλιστικό κίνημα, η Γιωργία αναγνωρίστηκε ως επίτιμο μέλος της Ένωσης Εργαζομένων Ποικίλων Κατηγοριών (Miscellaneous Workers Union). Σε μια σύντομη βιογραφική περιγραφή στο επίσημο δελτίο του σωματείου αναφέρεται, «από αγροτοκόριτσο στα βουνά της Λακωνίας, σε εκπρόσωπο εργατικού σωματείου για 18 ολόκληρα χρόνια. Αυτή ήταν η ζωή της Γιωργίας Καραμανή».

Η Γιωργία Καραμανή, το γένος Κατσάμπη, γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1949 στην Καρίτσα της Λακωνίας. Ήταν η πρωτότοκη κόρη του Βαγγέλη και της Παναγιώτας Κατσάμπη. Η Γιωργία ήρθε στον κόσμο λίγο μετά την ξενική κατοχή της πατρίδας, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα ταραχώδη χρόνια του Εμφυλίου. Η Καρίτσα ήταν κατερειπωμένη και υπέφερε από φρικτή φτώχεια. Οι γονείς της, ο Βαγγέλης και η Παναγιώτα, προερχόμενοι από φιλότιμες και τίμιες οικογένειες, όπως και πολλοί άλλοι χωριανοί τους, αντιμετώπιζαν την μεγάλη φτώχεια.

Ο παππούς της, ο Γιάννης Κατσάμπης, είχε ζήσει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του ως ξενοτσόπανος. Παρόλα αυτά, οι γονείς Βαγγέλης και Παναγιώτα κεντούσαν ονειρεμένα τις ελπίδες για μια ευτυχισμένη ζωή, γεμάτη παιδιά, σε ένα χαρούμενο και γεμάτο αγάπη σπιτικό.

Η Γιωργία, ως πρωτογεννητικό κορίτσι, πήρε το όνομα της από την γιαγιά-Γιωργίτσα, που προερχόταν από τον Κοσμά της Κυνουρίας. Ως πρωτογεννητικό κορίτσι, είχε ιδιαίτερη θέση με αδιάκοπο ενδιαφέρον, αφοσίωση και αγάπη, κυρίως από τον πατέρα της.

Ωστόσο, παρά τους κόπους και τις θυσίες, ο Βαγγέλης δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα και να ταΐσει την οικογένειά του. Έτσι, το 1958, όταν η Γιωργία ήταν μόλις 8 χρονών, η οικογένεια χώρισε. Ο πατέρας της αποφάσισε να ακολουθήσει την πρόσκληση του θείου Αργύρη να πάει στην Αυστραλία. Σχεδίαζε να παραμείνει εκεί για 3-4 χρόνια, ώστε να δουλέψει σκληρά, να κερδίσει μια μικρή περιουσία και να αγοράσει ένα χωράφι στο χωριό τους. Ωστόσο, η τύχη είχε διαφορετικά σχέδια. Ο Βαγγέλης ερωτεύτηκε τόσο την Αυστραλία που γράφει στο γράμμα πίσω στο χωριό: «Πολυαγαπημένη μου σύζυγος Παναγιώτα, δεν μπορώ να αρνηθώ αυτήν τη χώρα για το μέλλον των παιδιών μας. Σας κάνω πρόσκληση να έρθετε.» Η Γιωργία θυμόταν τη στιγμή και πώς πηδούσε από χαρά πάνω στο κρεβάτι της!

Την 13η Οκτωβρίου 1961, ο θείος Γρηγόρης Χαγιάς στον Πειραιά είπε «καλό ταξίδι» και αποχαιρέτισε την αδελφή του, την Παναγιώτα, και τα τρία της παιδιά. Ταξίδεψαν με τον ωκεάνιο «Πατρίς» και 20 μέρες αργότερα συναντήθηκαν ξανά με τον πατέρα τους στο λιμάνι της Μελβούρνης.

Ωστόσο, όταν έφτασαν στην Αυστραλία, η 12χρονη Γιωργία αντιμετώπισε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που είχε φανταστεί. Την αρχή ένιωθε σαν να είναι σε ζούγκλα. Δεν μπορούσε να συνηθίσει τις λαμαρίνες στα σπίτια, τα αυτοκίνητα που τρέχαν, την παράξενη γλώσσα και όλη η οικογένεια να είναι στοιβαγμένη σε ένα δωμάτιο.

Πολύ νωρίς, δεν ήταν ακόμη 14 ετών, η Γιωργία ξεκίνησε να εργάζεται και μπήκε για τα καλά στον κόσμο της εργασίας. Δούλεψε σε πολλές διαφορετικές θέσεις, από καραμελάδικο στο Γκούντγουντ έως το κλωστοϋφαντουργείο στο Χάλιφαξ Στρητ, και από μπισκοτάδικο έως στεγνοκαθαριστήριο. Κατά τις διακοπές, επιπλέον, εργαζόταν στη γεωργία, συμμετείχε στον τρύγο, τη συγκομιδή μπιζελιών, κεράσια και άλλες εργασίες για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά.

Το 1968, στα 19 της χρόνια, παντρεύτηκε τον Κυριάκο Τσιριγώτη, που ήταν 17 χρόνια μεγαλύτερός της, από τα Βελιές της Λακωνίας. Ο γάμος δεν κράτησε πολύ αλλά απέφερε την πιο σημαντική ημέρα στη ζωή της, όπως ανέφερε πάντα. Στην 1η Μαρτίου 1969, έφερε στον κόσμο τον γιο της, τον Σαράντο, που έγινε ο λόγος και ο σκοπός της ύπαρξής της.

Το 1972, η Γιωργία ξεκίνησε να εργάζεται στο Κέντρο Τζούλια Φαρ για την υποστήριξη ατόμων με αναπηρίες, όπου αποκτά πραγματική ακτινοβολία. Εκεί γνωρίζει την πολύ αγαπημένη και εμπιστευτική της φίλη, τη Γερακίτισσα Φιλιππία Πήλιουρα, από την οποία αποκομίζει άπειρη υποστήριξη και αγάπη.

Στο Τζούλια Φαρ, η Γιωργία ανέλαβε ηγετικό ρόλο, τόσο στη φροντίδα των ασθενών όσο και ως αντιπρόσωπος του συνδικάτου. Συμμετείχε ενεργά στον εργατικό αγώνα για καλύτερες αμοιβές και βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Στα τελευταία 10-15 χρόνια, οικειοθελώς μετέτρεψε το σπίτι της σε ένα είδος γραφείου του συνδικάτου, σχεδιάζοντας διαρκώς νέες ενέργειες και κινήσεις για την προώθηση των εργατικών δικαιωμάτων. Παράλληλα, διατηρούσε την εκτίμηση και την υποστήριξη της διεύθυνσης του Τζούλια Φαρ.

Το 1973, η Γιωργία γνώρισε και παντρεύτηκε τον Μανόλη Καραμανή από τη Ρόδο. Τον Φλεβάρη του 1974, χόρεψε τον χορό του Ησαΐα με τον Μανόλη και έτσι ενώθηκαν οι οικογένειές τους, οι τύχες τους και το μέλλον τους σε μια ισόβια ένωση.

Το 1998, η ακτιβίστρια συνδικαλίστρια ξεκίνησε έναν άλλο αγώνα, αυτόν της υγείας της. Παρά τις δυσκολίες, παρέμεινε σίγουρη και θετική, στηριζόμενη στην πίστη και την αγάπη της οικογένειάς της. Ωστόσο, η πολυάσχολη και διεκπεραιωτική Γιωργία ήταν πάντα εκεί, έτοιμη να υπερασπιστεί τους πιο αδύναμους και να παλέψει για τις αξίες της.

Η Γιωργία Καραμανή-Κατσάμπη ήταν μια εξαιρετική γυναίκα, που έζησε με πάθος και αφοσίωση στις αξίες της. Η πορεία της στο συνδικαλιστικό κίνημα, η εργασία της για την υποστήριξη των αναπήρων, η αφοσίωσή της στην οικογένειά της και η προσφορά της στην κοινότητά της την καθιστούν μια μνήμη που θα διαρκέσει για πάντα.

Η Γιωργία Καραμανή-Κατσάμπη πέθανε στις 14 Απριλίου 2001, αλλά η κληρονομιά της συνεχίζεται μέσα από τις αναμνήσεις, τις ιστορίες και την έμπνευση που αφήνει πίσω της.

Δείτε τον οικογενειακό κλάδο της αείμνηστης στα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα.

Τα Οικογενειακά Δέντρα του Νότιου Πάρνωνα έρχονται υπό την αιγίδα του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας», καθώς και της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας «Καρίτσα»