Καριτσιώτικη εκδρομή με φόντο το Αιγαίο και την ιστορία

Καλοκαιρινή εκδρομή Πολιτιστικού Συλλόγου Απανταχού Καριτσιωτών

Μέσα από τον φακό της

Αλεξάνδρας Κατσάμπη

Μια ημέρα γεμάτη εικόνες, αρώματα, ιστορία και παρέα χάρισε στους χωριανούς ο Πολιτιστικός Σύλλογος Απανταχού Καριτσιωτών, διοργανώνοντας με επιτυχία την καθιερωμένη καλοκαιρινή εκδρομή, την Κυριακή 15 Ιουνίου 2025. Προορισμοί, το νησί του Πόρου και το πανέμορφο Ναύπλιο. Συμμετείχαν συνολικά 52 άτομα, όλων των ηλικιών, που απόλαυσαν κάθε στιγμή της εξόρμησης.

Στάση πρώτη: Ο Πόρος του ρολογιού και της γαλήνης

Η εκδρομή ξεκίνησε με πρωινή αναχώρηση και μετά από τέσσερις περίπου ώρες διαδρομής, το λεωφορείο έφτασε στο λιμανάκι του Γαλατά. Από εκεί, καραβάκι μετέφερε την ομάδα απέναντι, στον ειδυλλιακό Πόρο. Στο νησί, οι χωριανοί περπάτησαν στα πλακόστρωτα σοκάκια, θαύμασαν τη θέα από το ιστορικό ρολόι – σύμβολο του νησιού – και επισκέφτηκαν το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Η βόλτα ολοκληρώθηκε με κοινό γεύμα στην παραδοσιακή ταβέρνα "Oasis", όπου δεν έλειψαν τα γέλια και οι ιστορίες.

Στάση δεύτερη: Ναύπλιο – η πόλη των αναμνήσεων

Επόμενος προορισμός ήταν το Ναύπλιο, πρώτη πρωτεύουσα του νεότερου ελληνικού κράτους και πάντα αγαπημένος προορισμός. Εκεί, οι χωριανοί προσκύνησαν στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου ξεναγήθηκαν στην εικόνα της Παναγίας, είδαν το ομοίωμα του Αγίου Παϊσίου, τη μαρμάρινη κολυμπήθρα και ένα μικρό αλλά περιεκτικό λαογραφικό μουσείο.

Η μέρα ολοκληρώθηκε με ξεκούραση στο λιμάνι του Ναυπλίου, με καφέδες και παγωτά πλάι στο κύμα, με θέα το εμβληματικό Μπούρτζι και με καρδιές γεμάτες από όμορφες εικόνες και συναισθήματα.

Μέχρι την επόμενη φορά...

Η εκδρομή αυτή, πέρα από ευκαιρία για ψυχαγωγία, αποτέλεσε και μια γλυκιά υπενθύμιση της αξίας της συλλογικότητας και των δεσμών που ενώνουν τους Καριτσιώτες, όπου κι αν βρίσκονται. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι συμμετείχαν. 

Οι φωτογραφίες της ημέρας, ευγενική προσφορά της Αλεξάνδρας Κατσάμπη, θα φιλοξενηθούν και στο Φέισμπουκ.

Πανελλαδική Διάκριση για τον Παναγιώτη Τσολομίτη της Καρίτσας

 Πρώτος σε διαγωνισμό θερμοϋδραυλικών, περηφάνια για την οικογένεια και ολόκληρο το χωριό.

Μεγάλη τιμή και περηφάνια για την Καρίτσα μας. Ο Παναγιώτης Τσολομίτης, 22 ετών, γιος του Ευάγγελου και της Αναστασίας, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Καρίτσα, διακρίθηκε πρώτος σε πανελλαδικό διαγωνισμό στη θερμοϋδραυλική, εκπροσωπώντας τόσο τη σχολή του όσο και τον επαγγελματικό του χώρο.

Ο Παναγιώτης ξεχώρισε ανάμεσα σε διαγωνιζόμενους από όλη την Ελλάδα στον τομέα της θερμοϋδραυλικής, κατακτώντας την πρώτη θέση στον σχετικό διαγωνισμό. Η συμμετοχή του πραγματοποιήθηκε μέσα από τη σχολή επαγγελματικής κατάρτισης όπου φοιτά, ενώ υποστηρίχθηκε και από την επιχείρηση στην οποία εργάζεται, αποδεικνύοντας έμπρακτα πως η συνδυασμένη εμπειρία θεωρίας και πράξης μπορεί να αποδώσει εξαιρετικά αποτελέσματα.

Το έργο του ξεχώρισε για την τεχνική του αρτιότητα, την καινοτομία στην εφαρμογή και την προσοχή στη λεπτομέρεια, στοιχεία που όπως σημείωσε η επιτροπή μαρτυρούν έναν επαγγελματία με ήθος και μεράκι.

Η οικογένειά του, φίλοι και συγχωριανοί εκφράζουν τη χαρά και την υπερηφάνιά τους για το ήθος, την εργατικότητα και την πρόοδο του Παναγιώτη, ενός νέου ανθρώπου που τιμά την Καρίτσα και αναδεικνύει τις αξίες της.

Θερμά συγχαρητήρια στον Παναγιώτη. Του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στη συνέχεια της επαγγελματικής του πορείας. Η Καρίτσα είναι περήφανη για εσένα.

«Με αγάπη για τους ανθρώπους»: Η Αλεξάνδρα Κατσάμπη ανέρχεται στην ηγεσία της Eurobank Σπάρτης

«Μεγαλωμένη με τις αξίες της προσφοράς και της καλοσύνης, η Αλεξάνδρα εργάζεται καθημερινά με σεβασμό προς τους ανθρώπους και βαθιά αίσθηση ευθύνης.»

Με μεγάλη υπερηφάνεια για την τοπική κοινωνία ανακοινώθηκε η ανάδειξη της συγχωριανής μας, Αλεξάνδρας Κατσάμπη στη θέση της Διευθύντριας του υποκαταστήματος της Eurobank στη Σπάρτη. Η ανάληψη των καθηκόντων της έγινε επίσημα στις 19 Μαΐου, σηματοδοτώντας την κορύφωση μιας 25ετούς αξιόλογης πορείας στην ίδια τράπεζα. Το χωριό της, η Καρίτσα, γιορτάζει μαζί της αυτή την σημαντική προαγωγή.

Η Αλεξάνδρα Κατσάμπη δεν είναι απλώς μια νέα διευθύντρια· είναι μια γυναίκα με βαθιές ρίζες στην καρδιά της Λακωνίας. Τα πρώτα της μαθητικά βήματα έγιναν στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο της Καρίτσας, ενώ στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο και Λύκειο του Γερακίου, εκεί όπου σφυρηλατήθηκε ο χαρακτήρας που τη συνόδευσε στην πορεία προς την επιτυχία. Με υπομονή και προσήλωση, έχτισε την καριέρα της από τα θεμέλια. Το επαγγελματικό της ταξίδι ξεκίνησε το 2000 στην Eurobank Σπάρτης, αναλαμβάνοντας αρχικά τον απαιτητικό και ουσιαστικό ρόλο της ταμίας. Με επιμονή, επαγγελματισμό και έμφυτη αγάπη για την ανθρώπινη επαφή, ανέλαβε σταδιακά θέσεις στην εξυπηρέτηση πελατών και στη διαχείριση στεγαστικών δανείων.

Η αξία της αναγνωρίστηκε περαιτέρω το 2016, όταν ανέλαβε καθήκοντα Υποδιευθύντριας, θέση στην οποία διακρίθηκε για πολλές πρωτιές και βραβεύσεις σε όλη την επαγγελματική της πορεία. Αυτή η αδιάλειπτη αφοσίωση και η εμβριθή γνώση της τράπεζας και της τοπικής κοινότητας οδήγησαν φυσικά στην προαγωγή της στη θέση της Διευθύντριας, διαδεχόμενη τον κ. Βασίλειο Στασινό (καταγόμενο από τη Βλαχοκερασιά Αρκαδίας).

Παρά το βαρύ ωράριο και τις απαιτήσεις της τραπεζικής ζωής, η Αλεξάνδρα παραμένει βαθιά αφοσιωμένη στην οικογένειά της και στην ιδιαίτερη πατρίδα της. Παντρεμένη με τον Λεωνίδα Χαντζή, είναι μητέρα δύο παιδιών και κατοικεί στη Σπάρτη. Ωστόσο, η καρδιά της παραμένει στην Καρίτσα. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο την βρίσκει στην πανέμορφη βεράντα της στο χωριό, απολαμβάνοντας το υπερυψωμένο θέαμα του κάμπου και του Λακωνικού Κόλπου, διατηρώντας ζωντανό τον δεσμό με τις ρίζες της.

Αυτός ο δεσμός εκδηλώνεται και μέσα από την ενεργή κοινωνική και πολιτιστική της συμμετοχή. Για αρκετά χρόνια υπηρέτησε ως μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ευρώτα, εκπροσωπώντας την εκλογική περιφέρεια Γερονθρών (Αλεποχώρι, Γεράκι, Καλλιθέα, Καρίτσα). Σήμερα συνεχίζει να προσφέρει ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού Συλλόγου Απανταχού Καριτσιωτών και επιβλέπει τη σημαντική εργασία της αγιογράφησης του Ιερού Ναού της Ευαγγελίστριας, προστάτιδας της Καρίτσας.

Μιλώντας για την πορεία της και την αγάπη για τη δουλειά της, η κ. Κατσάμπη τόνισε:
«Αυτό που προσφέρω όλα αυτά τα χρόνια, το κάνω με πάρα πολύ αγάπη και μεγάλη ευχαρίστηση. Οι γονείς μου και οι παππούδες μου, από μικρή με έμαθαν να προσφέρω με αγάπη και να βοηθάω τους ανθρώπους.»

«Ελπίζω να καμαρώνουν για εμένα από εκεί ψηλά!» προσθέτει με εμφανή συγκίνηση και σεμνότητα.

Η προαγωγή της Αλεξάνδρας Κατσάμπη είναι όχι μόνο προσωπική επιτυχία, αλλά και πηγή υπερηφάνειας για ολόκληρη την Καρίτσα και την ευρύτερη περιοχή. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η αφοσίωση, η σκληρή δουλειά και η αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους οδηγούν στην κορύφωση. Ευχόμαστε στην νέα Διευθύντρια κάθε επιτυχία στη σημαντική της νέα αποστολή, γνωρίζοντας ότι φέρνει μαζί της τις αξίες και την εμπειρία που τη χαρακτηρίζουν. Μπράβο μας, Αλεξάνδρα! Η Καρίτσα και η Σπάρτη χαιρετούν την αναγνώριση της αξίας σου!

Στην καρδιά της Μελβούρνης, χτυπάει η καρδιά της Σπάρτης

Μια βόλτα ανάμεσα σε μνήμες, μάρμαρα και πατρίδα

Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μας από την Αδελαΐδα στη Μελβούρνη, εγώ και ο αγαπημένος μου ανιψιός Βαγγέλης, με τη συνοδεία του ανιψιού μας από τη Μελβούρνη, Αναργύρου Κατσάμπη, είχαμε την ευκαιρία να βαδίσουμε στα χνάρια της ιστορίας. Ιστορίας τόσο προσωπικής όσο και συλλογικής.

Σε μια πόλη που φιλοξενεί τη μεγαλύτερη ελληνική παροικία εκτός Ελλάδας, σταθήκαμε ενώπιον μνημειακών τόπων που ξύπνησαν μνήμες βαθιά χαραγμένες στις καρδιές μας.

Στάση πρώτη: Ο Λεωνίδας της Σπάρτα Πλέις

Στην Σπάρτα Πλέις, μέσα στην πολύβουη καθημερινότητα του Μπράνσγουικ, σταθήκαμε μπροστά στον Λεωνίδα. Φρουρό ακίνητο, διαχρονικό, με βλέμμα στραμμένο στο άπειρο. Το άγαλμά του δεν είναι απλώς μνημείο. Είναι φάρος που δείχνει στους Λάκωνες της Αυστραλίας τον δρόμο πίσω στις ρίζες τους.

Η αδελφοποίηση του Μπράνσγουικ με τη Σπάρτη δεν είναι μια απλή διοικητική πράξη. Είναι πράξη ψυχής, μια γέφυρα καρδιάς ανάμεσα στις δυο μας πατρίδες.

Στάση δεύτερη: Η καρδιά της Παλλακωνικής

Μόλις τέσσερα λεπτά με τα πόδια από τον Λεωνίδα, στο Άλμπερτ Στρητ, στέκει η αίθουσα της Παλλακωνικής Αδελφότητας. Ένα αρχοντικό κτήριο, ανακαινισμένο με τον κόπο και την αγάπη των πρώτων μεταναστών. Εκεί χτυπά ακόμη ο παλμός της Λακωνίας. Δυνατός, πεισματάρης, περήφανος. Οι τοίχοι κρατούν ακόμη τις φωνές της ξενιτιάς, τα τραγούδια της παρέας, τους ήχους του χορού και του λαούτου

Από εκεί κατευθυνθήκαμε σε τόπους ιερούς. Όχι για τον επίσημο χάρτη της Μελβούρνης, αλλά για τον οικογενειακό και συναισθηματικό μας χάρτη. Τόπους που σημάδεψαν τις πρώτες μας εμπειρίες στην Αυστραλία το 1961 και το 1962.

Στάση τρίτη: Το Φιτζρόι Όβαλ και Αυστραλιανό Φούτυ

Πρώτα στο Φιτζρόι Όβαλ, στη γωνία της Φρίμαν Στρητ και της Μπράνσγουικ Στρητ στο Νορθ Φιτζρόι. Εκεί παρακολουθήσαμε το πρώτο μας παιχνίδι από το άγνωστο τότε Αυστραλιανό Φούτυ. Ένα παιχνίδι που με τον καιρό αγαπήσαμε, γιατί μας ένωσε με τη νέα μας πατρίδα.

Στάση τέταρτη: Πρώτο μας σπίτι στην Αυστραλία

Στη συνέχεια, στο Νάμπερ 2 Κέρτεν Πλέις. Το πρώτο σπίτι που αγόρασαν ο θείος Αργύρης και η θεία Καλλιόπη. Το πρώτο μας κατάλυμα στην Αυστραλία. Ένα καταφύγιο στην ξενιτιά.

Στάση πέμπτη: Πρώτο μας σχολείο

Έπειτα, στο Λη Στρητ Στέιτ Σκουλ. Εκεί όπου για πρώτη φορά προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε μια νέα γλώσσα. Ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα. Έναν νέο κόσμο. Θυμόμαστε ακόμη το δέος. Την αμηχανία, τη σιωπή και την ελπίδα.

Στάση έκτη: Πρώτο σπίτι του πατέρα

Η διαδρομή μας κορυφώθηκε στο Νάμπερ 19 Νάπιερ Στρητ. Το πρώτο σπίτι που φιλοξένησε τον πατέρα μας όταν έφτασε το 1958. Εκεί ξεκίνησε το δικό του αυστραλιανό όνειρο. Κι εκεί, η σιωπή μίλησε. Ένιωθες τον πατέρα να στέκεται ακόμη στη γωνία του δρόμου με μια βαλίτσα στο χέρι και ελπίδα στην καρδιά.

Μνήμη και μέλλον μαζί

Εκείνη τη μέρα, στη Μελβούρνη, δεν περπατήσαμε απλώς. Προσκυνήσαμε. Κάθε βήμα ήταν επιστροφή. Κάθε γωνία, μια συγκίνηση. Κάθε τοίχος, μια σελίδα από το δικό μας βιβλίο ζωής. Φύγαμε με την ψυχή πιο γεμάτη. Γιατί σ’ αυτή τη στροφή του κόσμου, βρήκαμε τη Σπάρτη μας ζωντανή. Όπως της αξίζει.

Βιογραφικά σημειώματα

Ο Βαγγέλης Κατσάμπης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αδελαΐδα. Είναι εγγονός μεταναστών από τη Λακωνία, με καταγωγή από το ορεινό χωριό Καρίτσα. Με βαθιά αγάπη για την ελληνική του κληρονομιά, ταξιδεύει συχνά σε τόπους όπου η μνήμη της πατρίδας παραμένει ζωντανή, αναζητώντας πάντα το νήμα που ενώνει τις γενιές.

Ο γράφων γεννήθηκε στην Καρίτσα του Πάρνωνα και μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1961, σε ηλικία εννέα ετών. Η Λακωνία, με τους ανθρώπους, την ιστορία και τα τοπία της, παραμένει βαθιά ριζωμένη στην καρδιά του και αποτελεί πηγή έμπνευσης και καθοδήγησης για τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Φωτογραφίες

Σπάρτα Πλέις, Μπράνσγουικ
Μπροστά στον αιώνιο φρουρό της Σπάρτης, στη Σπάρτα Πλέις του Μπράνσγουικ. Ο Λεωνίδας δεν είναι μόνο άγαλμα. Είναι μνήμη, σύμβολο και υπόμνηση της καταγωγής μας.

Αίθουσα Παλλακωνικής Αδελφότητας, Άλμπερτ Στρητ
Μπροστά από την Αίθουσα της Παλλακωνικής Αδελφότητας — το σπίτι των Λακώνων στη Μελβούρνη. Εκεί όπου χτυπά ακόμη δυνατά η καρδιά της Λακωνίας στην Αυστραλία.

Φιτζρόι Όβαλ, Φρίμαν Στρητ και Μπράνσγουικ Στρητ
Στο γήπεδο Φιτζρόι Όβαλ όπου παρακολουθήσαμε το πρώτο μας παιχνίδι αυστραλιανού φούτυ. Ένα παιχνίδι άγνωστο, που με τον καιρό έγινε κομμάτι της νέας μας ταυτότητας.

Νάμπερ 2 Κέρτεν Πλέις
Μπροστά στο πρώτο μας σπίτι στην Αυστραλία. Εκεί όπου ο θείος Αργύρης και η θεία Κλειώπη μάς άνοιξαν την αγκαλιά τους. Μια ζεστή γωνιά μέσα στη μεγάλη άγνωστη πόλη.

Λη Στρητ Στέιτ Σκουλ

Εδώ, μπροστά στο σχολείο, εκεί όπου πριν από 63 χρόνια ακούσαμε για πρώτη φορά αγγλικά. Εκεί όπου αρχίσαμε να χτίζουμε τις πρώτες γέφυρες με τον νέο κόσμο που άνοιγε μπροστά μας.

Νάμπερ 19 Νάπιερ Στρητ
Μπροστά στο σπίτι όπου έφτασε ο πατέρας μας το 1958. Εκεί όπου άρχισε να φυτεύει ρίζες σε νέα γη. Μια σιωπηλή γωνιά της Μελβούρνης γεμάτη προσδοκία, μόχθο και ελπίδα.

Η Καρίτσα δε σ’ αφήνει. Άμα τη ζήσεις, ρέει στο αίμα σου

 «Μπορεί να πήραν το παιδί απ’ την Καρίτσα, μα δεν βγάζουν την Καρίτσα απ’ το παιδί.»

Έχω το προνόμιο — έστω και μόνο στο νου μου — να βλέπω κάθε μέρα την πανοραμική όψη του χωριού μου, όπως φαντάζομαι φαίνεται από κει ψηλά, απ’ το εκκλησάκι του Άη Γιάννη. Είναι η ματιά εκείνου που μεγάλωσε εδώ, που ξέρει τα μονοπάτια, τους ήχους και τις σιωπές αυτού του τόπου. Είναι θέα προνομιούχα, μα όχι σπάνια. Είναι αυτή που βλέπουμε εμείς οι Καριτσιώτες κάθε μέρα, είτε έχει λιακάδα είτε ρίχνει βροχή.

Μπροστά μου απλώνεται η σκληροτράχηλη γη του Πάρνωνα, η δική μας γη. Με τα πουρνάρια, τα κέδρα, τα βράχια — όλα γνώριμα από τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί βοσκούν τα γίδια, «τα σφαχτά μας» όπως τα λέγαμε. Η εικόνα αυτή μιλά για γενιές που διάβαζαν τη φύση με το ένστικτο. Η γη εδώ δεν χαρίζεται. Είναι άγρια, ανώμαλη, και σου ζητά υπομονή και σεβασμό. Εγώ ξέρω τι θα πει πέτρα και ξερορίζι. Τα περπάτησα όλα, από τόσα δα, ξυπόλυτο παιδάκι.

Καθώς κατεβάζω το βλέμμα, ο τόπος γλυκαίνει. Ο μικρός κάμπος ξεδιπλώνεται μπροστά μου, με τις ελιές, τα χωράφια, τις πλαγιές και τα βοσκοτόπια. Είναι η γη που δουλέψαμε, γιατί εμείς δεν αφήνουμε το χώμα να ξαποστάσει. Οι μουλαρόδρομοι και τα μονοπάτια ξεχωρίζουν καθαρά, σαν τις γραμμές στην παλάμη μου. Δρόμοι που οδηγούν σε στάνες, σε καλύβια, σε ζωές. Δεν είναι εξωτική αυτή η εικόνα. Είναι δικιά μου. Είναι η καθημερινότητά μου. Αυτό βλέπαμε κάθε μέρα, με χιόνι ή με ήλιο.

Κι εκεί, μακριά, λάμπει ο Λακωνικός κόλπος. Ασημένιος, φωτεινός, εκεί που φιλιέται ο ουρανός με τη θάλασσα. Κι ας είναι βουνίσιος ο τόπος μου, πάντα είχε το βλέμμα στραμμένο στο πέλαγος. Όταν το φως περνά μέσα απ’ τα σύννεφα και πέφτει πάνω στις ελιές, νιώθω σαν να λάμπει ο Θεός. Έτσι λέγαμε. Κι έτσι το πίστευα.

Βλέπω τους ορεινούς όγκους, τα πέτρινα υψώματα που σκαρφάλωνα παιδί. Εκεί που άλλοι βλέπουν απλώς βουνά, εγώ βλέπω τις ιστορίες μας. Την Ασφάκα, την Τσούκα, τον Ελατιά. Κάθε όνομα κι ένα βήμα. Ένα ίχνος. Μια ανάμνηση. Ο τόπος αυτός δεν είναι απλώς όμορφος. Είναι βαθιά δικός μου.

Ο ουρανός, γεμάτος σύννεφα, αφήνει φως να σκίζει τη σκοτεινιά και να πέφτει στα χωράφια. Κι εγώ λέω, όπως λέγανε οι παλιοί Καριτσιώτες: «Έτσ’ είν’ ο καιρός μας. Μουλαρικός, μα δίκαιος.»

Αυτή η εικόνα, είτε την αντικρίζω είτε την κρατώ στο νου μου, είναι κάτι παραπάνω από όμορφη. Είναι ρίζα. Είναι η βεβαιότητα πως η ψυχή μου ανήκει κάπου. Πως δεν χρειάζεται να ανακαλύψω αυτόν τον τόπο, γιατί με μεγάλωσε. Μου έμαθε να στέκομαι όρθιος. Να κοιτάζω μπροστά. Είναι προνόμιο να ’χεις τέτοιον τόπο.

Όταν στη φαντασία μου στέκομαι στου Άη Γιάννη και κοιτάζω κάτω, νιώθω πως κρατάω ολόκληρο το χωριό στην παλάμη μου. Αυτή είναι η γη μας. Όχι μόνο όμορφη, μα δική μας. Μεγαλώσαμε μαζί της. Ξέρει τις φωνές μας, τα τραγούδια μας, τις σιωπές μας. Εδώ βγήκαν οι πρώτες μου κραυγές. Εδώ έμαθα να περπατώ, να κουβαλώ, να δουλεύω, να ελπίζω.

«Αυτό βλέπω κάθε μέρα μου», λέω καμιά φορά σε κάποιον φίλο ξένο. Κι εκείνος δεν με πιστεύει. Μα ναι, κάθε μέρα, βροχή ή λιακάδα, αυτή είναι η θέα μου. Κι ο καιρός αλλάζει, μα η αγάπη μένει ίδια. Γιατί εγώ δεν βλέπω μόνο τοπίο. Βλέπω το παρελθόν μου. Βλέπω τον πατέρα μου να οργώνει στα Ανάσκελα. Τη μάνα μου πάνω στη σκάλα να μαζεύει ελιές στην Αντωναίικη Πλεύρα. Τη γιαγιά να διαλέγει αγριόχορτα στην Πάνου Λούτσα. Τον παππού να φτιάχνει μαγκούρες στο Καλύβι του Μπάλα. Και εμένα, οκτώ χρονών παιδάκι, να παίρνω σβάρνα το Βατσουραίικο Στεφάνι και να φυλάω τις γίδες στη Μισορράχη.

Και όταν είμαι μακριά, απλώς κλείνω τα μάτια. Τη βλέπω πάλι μπροστά μου. Τη μυρίζω. Τη νιώθω. Γιατί, όπως έλεγε κι ο πατέρας μου: «Η Καρίτσα δε σ’ αφήνει. Άμα τη ζήσεις, ρέει στο αίμα σου.»