Φως του Αη-Νικόλα

Στου Αη-Νικόλα, στην άκρη του χωριού,
ξωκλήσι ευλογημένο, φως του ουρανού.
Περάσματα παιδιών, φωνές και τραγουδάκια,
στου Κατσάμπη τ' αλώνι, παιχνίδια και γιορτάκια.

Στα δέντρα γύρω ψάχναμε φωλιές κρυμμένες,
στο ρυάκι τσαλαβουτούσαμε, ψυχές δεμένες.
Το νεράκι απ' τη Σμερτιά σιγά κυλούσε,
παιχνίδια κι όνειρα μαζί μας τραγουδούσε.

Στις έξι του Δεκέμβρη, γιορτή μεγάλη πια,
λειτουργία στον Άγιο, γεμίζει η εκκλησιά.
Για μια μέρα το λιομάζωμα σταματά,
όλοι στον Άγιο με πίστη και χαρά.

Μετά τον Άγιο, στρίβαν οι ανηφοριές,
στο χωριό μας η καρδιά ζητούσε ευχές
Αη-Νικόλας, φάρος κάθε μας πορείας,
σύμβολο ζωής, χαράς και ευλογίας.

Κι αν χρόνια φύγαν, κι αν αλλάξαμε εμείς,
ο Αη-Νικόλας στέκει όπως πάντα ευλογητής.
Όποιο δρόμο κι αν πάρουμε, μακριά ή κοντά,
απ’ τον Αη-Νικόλα θα περάσουμε ξανά!

Χρόνια πολλά στο όμορφο χωριό μας!
(Εμπνευσμένο από τις παιδικές αναμνήσεις του Τάκη Χρόνη)