Φωτογραφία του Μήνα: «Κωνσταντιρουμάνος»

Κάθε μήνα τα «Καριτσιώτικα Νέα» επιλέγουν και παρουσιάζουν μια αναμνηστική φωτογραφία στη σειρά «Φωτογραφίες του Μήνα».

Η πιο πρόσφατη επιλογή είναι μοντάζ οικογενειακών φωτογραφιών που συμπεριλαμβάνει και τη μοναδική απεικόνιση του θρυλικού «Κωνσταντιρουμάνου», πλήρες όνομα Κωνσταντίνος Ιωάννη Μαλαβάζος (1864-1955), καθώς και τη γυναίκα του Κυριακούλα Γεω. Αντωνίου (Κωνσταντιρουμάνενα), το μοναχογιό Παναγιώτη και νύφη Κατερίνα Αθανασίου Κόντου.

Τη φωτογραφία παραχώρησε ο Γιάννης Γαβριήλ.
Η φωτογραφία έχει επίσης δημοσιευτεί στις «Παλιές φωτογραφίες από την Καρίτσα Λακωνίας» στο Facebook.

Photo of the month: Konstantiroumanos

Every month the "Karitsiotika Nea" selects and presents a photo in the series "Photographs of the Month".

Our latest selection is a montage of family photos including the sole depiction of the legendary "Konstantiroumanos", full name Konstantinos Ioanni Malavazos (1864-1955), as well as his wife Kyriakoulas G Antoniou (Konstantiroumanena), their only son Panagiotis and daughter-in-law Katerina Athanasiou Kontou.

Photo courtesy of Yiannis Gabriel

Previously published in "Old photos from Karitsa of Laconia" on Facebook.

Τα παιδιά μας που διαπρέπουν: Η Δανάη Σκεύη πρωτοπόρα στο νόμο της τεχνητής νοημοσύνης

Λαμπρή νομικός που από μικρή τιμάει και κρατάει συναισθηματικούς δεσμούς με τους τόπους των προγόνων της, το Μαρί και την Καρίτσα

Πριν από περίπου 23 χρόνια, την άνοιξη του 1999, οι γονείς μιας χαρισματικής μαθήτριας της Α' τάξης από την Αθήνα είχαν φέρει αυτή και την αδελφούλα της ημερήσια εκδρομή στην Καρίτσα για να τρέξουν και να παίξουν πάνω-κάτω και πέρα-δώθε σαν "κατσικάκια" στα οικογενειακά βοσκοτόπια στο Διάσελο όπου η γιαγιά τους στην ίδια ηλικία έπαιζε με τον ίδιο τρόπο μισό αιώνα πρωτύτερα. Τις προάλλες μια λαμπρή επίδοξη νεαρή νομικός αποχαιρετούσε τους ίδιους γονείς στο Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» καθώς πέταγε για το Λονδίνο να συνεχίσει περαιτέρω διεθνώς πρωτοποριακές σπουδές πάνω στο επάγγελμά της.

Πρόκειται για την Στρατηγία-Δανάη Σκεύη, εγγονή της Στρατηγούλας Κατσάμπη από την Καρίτσα, κόρη του Σωτήρη Σκεύη από το Μαρί Κυνουρίας και της Κατερίνας Καραμπάτσου από τη Λιβαδειά Βοιωτίας. Η Δανάη, όπως είναι κυρίως γνωστή, γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα, είναι δικηγόρος, κάτοχος πτυχίου νομικής και μεταπτυχιακού διπλώματος με εξειδίκευση στο αστικό δίκαιο και τις νέες τεχνολογίες (βαθμός «άριστα») από την Νομική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σχετικά για το ταξίδι της Δανάης, ο πατέρας της ο Σωτήρης γράφει σε ανάρτησή του στο Φέισμπουκ ότι πάει στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου σε πανεπιστήμιο καθώς και τα βρετανικά δικαστήρια θα αποτελειώσει το διδακτορικό της με θέμα "Οι νομικές επιπτώσεις στη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης", ιδιαίτερα επίκαιρη μελέτη με διεθνές ενδιαφέρον αφού καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει μέχρι στιγμής "συγκεκριμένους" νόμους σε αυτό το νέο τομέα.

Βραβεία της Δανάης από διεθνείς Νομικούς αγώνες
με συμμετοχή 24 χωρών, μεταξύ των οποίων,
ΗΠΑ, Αγγλία, Ισραήλ, και Νοτιαφρικανική Ένωση

«Επειδή η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης είναι καινούργια επιστήμη δεν υπάρχει δικονομία σε περίπτωση που κάτι πάει λάθος», εξηγεί ο Σωτήρης.

«Αν π.χ. πεθάνει ένας ασθενής που ήταν διασωληνωμένος σε ιατρικό μηχάνημα, πρέπει να υπάρχει νομικό πλαίσιο που να καλύπτει το πού και πώς θα καταλογιστούν οι ευθύνες.

«Φταίει ο κατασκευαστής του μηχανήματος; ο τεχνικός συντήρησής του; αυτός που τον τροφοδοτεί με ουσίες; ο γιατρός; η νοσοκόμα; το κράτος (σε περίπτωση διακοπής ρεύματος και μη λειτουργία της γεννήτριας); κάποιο άλλο περιστατικό;

«Η τεχνητή νοημοσύνη εφαρμόζεται πλέον παντού.

Δανάη και γιαγιά

«Στην ιατρική, στην ναυσιπλοΐα, στην αεροπορία, σε λεωφορεία, τραίνα, στον πόλεμο (όλα πλέον τα όπλα πυροδοτούνται αυτόματα από υπολογιστή και δεν επεμβαίνει ο άνθρωπος), ακόμα και στα ταμεία των καταστημάτων που οι τιμές πλέον καταγράφονται από οπτικές ίνες και το μπαρ κόουντ.

«Μέρος της διατριβής της είναι η εξέταση του αμερικανικού, του γερμανικού, γαλλικού και βρετανικού νομικού συστήματος σε θέματα ευθυνών σε περίπτωση που κάτι πάει "στραβά" για να θεσπιστούν νέοι νόμοι που θα καλύπτουν αυτή την πλευρά της επιστήμης.»

Χαρά μας που βλέπουμε τη νεαρή απόγονο του χωριού να καταφέρνει σπουδαία πράγματα σε αυτόν τον νέο και καινοτόμο τομέα δικαίου. Σίγουροι ότι με τον καιρό το δικαστικό σύστημα στην Ελλάδα θα ωφεληθεί πολύ από την πολύ ικανή και υψηλά καταρτισμένη νομικό. Είμαστε περήφανοι για τη Δανάη Σκεύη, εγγονή της Στρατηγούλας Κατσάμπη, και θα παρακολουθούμε την πορεία της με μεγάλο και ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Biographical of Refugee Triantafyllos Arvanitis: From the Dardanelles, to Karitsa of Lakonia, to Magoula in Sparti

By Michalis Sovolos

“1922 – 2022” 

100 Years of National Remembrance

As a tribute to the 100 years since the Asia Minor catastrophe, Michalis Sovolos recounts the traumatic heartrending life story and sad demise of an impoverished refugee who made Karitsa his second home

Triantafyllos Arvanitis was born in the village of Neochori in the Dardanelles in Eastern Thrace in 1896. He was one of four children of Stamatis and Eleftheria (nee Fragkos). His siblings were Tryfon, Efterpi, and Dimitrios.

Their standard of living during his childhood and teenage years promised him a good and sound future. The family had tilling fields, they were also producers of silk, as well as involved in the production of the famous "katiki" cheese. Sadly, however, in 1914, Stamatis, Eleftheria, and their four children, persecuted by the Turks, were forced to flee their birthplace. At first, in May 1914 they sought refuge in Thesaloniki where they stayed for three months and then moved on to Leonidio in Arkadia.

We do not know if it was because of his impending marriage, but very soon 19-year-old Triantafyllos, taking the goat tracks through Parnonas found himself on our side of the mountain, in Karitsa of Lakonia. There, in 1915, he married Panagiota, 11 years his senior, daughter of Giannis Malavazos.

The couple began married life with little means. Their home, a one-room hut, was once used as a haybarn. Triantafyllos worked as a hired shepherd tending sheep and goat herds of other Karitsiotes. At the same time, together with Panagiota, they would cultivate her dowry, a few “solo” olive trees dotted here and there in the tilling fields of other Karitsiotes.

And so, Triantafyllos had settled as a refugee in Karitsa; a stranger among strangers who very quickly won the sympathy and love of the locals. He was a cheerful, good-natured man, with a calm temperament. He spoke "somewhat strangely", preserving the linguistic idiom of his homeland, while on festive days he’d be seen at the church and village feasts always wearing a scarf tied sideways, and when he'd get up to dance moved ever so spectacularly...

His contact with the rest of his family was basically non-existent. In any case, in 1920 they returned to Neochori in the Dardanelles. They were not to know, of course, of the great calamity that would befall two years later. Indeed, due to the Asia Minor Catastrophe, the family of Stamatis and Eleftheria Arvanitis was uprooted a second time. In 1922, they fled their home together with hundreds of thousands of other Greeks. This time they went out to Piraeus.

They went through many hardships. Through these, their  father Stamatis would die in 1922, and their mother Eleftheria with her three children, Tryfon, Dimitrios, and Efterpi, would struggle to survive living in rough makeshift tents in a neighbourhood of Piraeus.

Later on, Tryfon did what was needed for a state-provided refugee house to be allotted to them on Kanari Street in the Refugee Settlement of Karavas in Piraeus. Most of the family were destined to live there to the end of their days: Tryphon met a widowed refugee in the Settlement, with whom he had a daughter. His wife also had two daughters from her first marriage. Dimitrios also had a family, who also lived in the same house. Only Efterpi, after marrying a refugee Athanasios Manolidis, left the home and moved to the neighbourhood of ​​Korydallos. During the difficult occupation years, the home was plunged into mourning: In 1942, mother Eleftheria and son Tryfon both died within a few months of each other.

Meanwhile back in Karitsa, the life of Triantafyllos and Panagiota had not changed in any real sense since the first years of their marriage. Most apparent and deeply worrying, they hadn’t had any children. One day, however, when Panagiota had gone to the village of Anavryti in Lakonia to buy a pair of tsarouchia, she returned with a small child. His name was Panagiotis I. Chalkias and was presented to Triantafyllos as their foster child for them to raise. Later she bequeathed her worldly possessions to this child. In the will drawn up, she stipulated "part of the proceeds should also be received by Triantafyllos if she were to die before him". As it happened, Panagiota did die first in 1951.

Following the death of his wife, Triantafyllos did not remain in Karitsa for many years. In 1954 he settled in Magoula in Sparti. In the meantime, their haybarn home had been sold to Michalis Malavazos.

In Magoula, he lived in a rented house for which he paid 200 drachmas a month. The earnings from his work as a hired shepherd for Athanasios X. Machairas amounted to 400 drachmas a month. Though his finances were so paltry, this did not stop him from entering into a second marriage: In 1959, aged 63, he married Giannoula Evangelakou from Sparti.

At that time, and ever since settling in Magoula, he had become interested in getting a home of his own. After all, since 1957 the Greek government had been inviting refugees in Lakonia to submit the paperwork in order to be granted refugee plots in Sparti and then be given loans to build their own homes. All that was needed was proof of refugee status and landlessness from 1922 until then. Triantafyllos, destitute as he was, fulfilled all conditions. But the Greek government was also asking something more of him; whether he had lived at any time with the rest of his kin in the refugee home granted to the family on Kanari Street in Piraeus.

Triantafyllos endured a ten-year struggle to achieve his goal. In order to prove his refugee status, in 1960 he turned to the president of the Karitsa Community Council to verify in writing that "refugee Triantafyllos Arvanitis, persecuted by the Turks, came to Karitsa in 1915". In addition, "his housing needs were never even partially met, and he was in no way fully integrated, instead living in a makeshift haybarn". Furthermore, in 1962 he called on his brother Dimitrios to corroborate he had never stayed in Kanari Street. Dimitrios confirmed that "in the refugee home on Kanari Street, he lived to that day with his 7-member family, with his brother's (Tryfona’s) daughter and her family of 5, as well as with the other two daughters of Tryfona's wife and their families, and that Triantafyllos never lived in that house".

And so, in 1967, the Greek government granted Triantafyllos half a plot of land in the Dagréika Refugee Settlement in Sparti. At the same time, he was invited to take out a loan to build a house. However, his advancing years and paltry earnings did not make any of this at all feasible.

It is not known when Triantafyllos died, but quite definitely after 1975, having so deeply and profoundly endured the impact that the refugee experience has on human life; most of all the loss of relatives and friends and the struggle in life to deal with everyday challenges. For Triantafyllos Arvanitis, that struggle had been lifelong.

First published in Greek in the istológio tou Politistikoú Syllógou Geronthrón (blog of the Cultural Association of the Geronthres), Thursday, June 23, 2022

Translated into English by Dimitris E Katsampis

Sources
1. Geniká Archeía Krátous (General State Archives of Greece), Directorate of Health and Welfare of the Prefecture of Lakonia.
2. Oral Testimony of Vasiliki Malavazos

Family Trees of Southern Parnon
Find Triantafyllos Arvanitis in Family Trees of Southern Parnon at:
https://www.tribalpages.com/tribe/browse?userid=karitsa&view=0&pid=1455&randi=324110556
Family Trees of Southern Parnon are sponsored by the Pan-Laconian Society of South Australia, and the Karitsa Community of South Australia.

Βιογραφικά του Πρόσφυγα Τριαντάφυλλου Αρβανίτη: Δαρδανέλια, Καρίτσα Λακωνίας, Μαγούλα Σπάρτης

Γράφει ο Μιχάλης Σόβολος

«1922 - 2022» 100 Χρόνια Εθνικής Μνήμης

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή δημοσιεύουμε εδώ την αφήγηση από το Μιχάλη Σόβολο της συγκλονιστικής τραγικής ιστορίας και θλιβερής μοίρας ενός εξαθλιωμένου πρόσφυγα που έκανε την Καρίτσα δεύτερή του πατρίδα.

Τριαντάφυλλος Αρβανίτης: Γεννήθηκε στο χωριό Νεοχώρι Δαρδανελίων (Ανατολική Θράκη) το έτος 1896. Ήταν ένα από τα 4 παιδιά του Σταμάτη και της Ελευθερίας (το γένος Φράγκου). Τα αδέλφια του ήταν ο Τρύφων, η Ευτέρπη και ο Δημήτριος.

Οι συνθήκες ζωής του Τριαντάφυλλου, κατά τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, προοιώνιζαν ένα καλό και ισορροπημένο μέλλον. Η οικογένειά του είχε κτήματα, ταυτόχρονα, παρήγε μετάξι, ενώ ασχολείτο και με την παραγωγή του φημισμένου τυριού «κατίκι». Δυστυχώς, όμως, το 1914, ο Σταμάτης, η Ελευθερία και τα 4 παιδιά τους, μετά από καταδιώξεις των Τούρκων, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον γενέθλιο τόπο. Αρχικά προσέφυγαν στη Θεσσαλονίκη (Μάιος 1914), όπου κάθισαν 3 μήνες και μετά βρέθηκαν στο Λεωνίδιο της Αρκαδίας.

Δεν γνωρίζουμε αν ο λόγος ήταν ο γάμος του, πάντως πολύ σύντομα, ο δεκαεννιάχρονος Τριαντάφυλλος Αρβανίτης περνώντας τα μονοπάτια του Πάρνωνα βρέθηκε στην από εδώ πλευρά του βουνού, στην Καρίτσα Λακωνίας. Εκεί, το 1915, νυμφεύτηκε την 11 χρόνια μεγαλύτερή του Παναγιώτα, θυγατέρα του Γιάννη Μαλαβάζου.

Το ζευγάρι ξεκίνησε τη ζωή του με ελάχιστα μέσα. Η κατοικία τους ήταν μια μονόχωρη καλύβα που χρησιμοποιείτο ως αχυρώνας. Ο Τριαντάφυλλος δούλευε ξενοτσόπανος σε στάνες Καριτσιωτών, ενώ μαζί με την Παναγιώτα καλλιεργούσαν την προίκα της που ήταν ένα μικρός αριθμός ελιών μεμονωμένων (κάθε μία μέσα σε κτήμα άλλου Καριτσιώτη).

Ένας Πρόσφυγας, στην Καρίτσα, λοιπόν, ο Τριαντάφυλλος Αρβανίτης. Ξένος μέσα στους ξένους, ωστόσο πολύ γρήγορα κέρδισε τη συμπάθεια και την αγάπη των γηγενών. Ήταν ένας εύθυμος, καλοκάγαθος άνθρωπος, με ταμπεραμέντο. Μιλούσε «κάπως περίεργα», διατηρώντας το γλωσσικό ιδίωμα της πατρίδας του, ενώ τις γιορτινές μέρες παρουσιαζόταν στην εκκλησία και το πανηγύρι φορώντας πάντα στο κεφάλι ένα μαντήλι δεμένο λοξά. Αλλά και όταν έμπαινε στο χορό, χόρευε εντυπωσιακά...

Η επαφή του Τριαντάφυλλου με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του ήταν σε γενικές γραμμές ανύπαρκτη. Άλλωστε, εκείνοι το 1920 επέστρεψαν στο Νεοχώρι Δαρδανελίων. Δεν γνώριζαν, βέβαια, τη μεγάλη συμφορά που θα ερχόταν δυο χρόνια μετά. Πράγματι, με τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένεια του Σταμάτη και της Ελευθερίας Αρβανίτη ξεριζώθηκε δεύτερη φορά. Το 1922, πήρε τους δρόμους της προσφυγιάς μαζί με άλλους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Αυτή τη φορά βγήκε στον Πειραιά.

Οι κακουχίες πολλές. Εξαιτίας αυτών ο πατέρας Σταμάτης θα πεθάνει (1922), ενώ η μητέρα Ελευθερία με τα τρία της παιδιά, τον Τρύφωνα, τον Δημήτριο και την Ευτέρπη, θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν μένοντας σε πρόχειρες σκηνές σε μια γειτονιά του Πειραιά.

Αργότερα, ο Τρύφων θα φροντίσει να τους παραχωρηθεί ένα κρατικό προσφυγικό σπιτάκι επί της οδού Κανάρη στον Προσφυγικό Συνοικισμό του Καραβά – Πειραιά. Οι περισσότεροι εκεί θα ζήσουν μέχρι τα τέλη της ζωής τους: Ο Τρύφων θα γνωρίσει στον Συνοικισμό μια πρόσφυγα που ήταν χήρα, με την οποία θα αποκτήσει μια κόρη. Η σύζυγός του είχε επίσης δυο κόρες από τον πρώτο της γάμο. Ο Δημήτριος θα αποκτήσει κι εκείνος οικογένεια, η οποία θα μένει στο ίδιο σπίτι. Η Ευτέρπη, μόνο, μετά τον γάμο της με τον πρόσφυγα Αθανάσιο Μανωλίδη, θα φύγει από το σπίτι, μετακομίζοντας στην περιοχή του Κορυδαλλού. Στα δύσκολα κατοχικά χρόνια το προσφυγικό σπίτι θα βυθιστεί στο πένθος: Το 1942, η μητέρα Ελευθερία και ο γιος Τρύφων θα φύγουν από τη ζωή με διαφορά λίγων μηνών.

Επανερχόμενοι στην Καρίτσα και στη ζωή του Τριαντάφυλλου και της Παναγιώτας, εκείνη δεν έχει αλλάξει σε σχέση με τα πρώτα χρόνια του γάμου τους. Δεν έχουν αποκτήσει άλλωστε παιδιά. Ωστόσο, κάποια μέρα η Παναγιώτα γυρνώντας από το χωριό Αναβρυτή Λακωνίας, όπου είχε πάει να αγοράσει τσαρούχια, έφερε μαζί της ένα μικρό παιδάκι. Λεγόταν Παναγιώτης Ι. Χαλκιάς. Τον παρουσίασε στον Τριαντάφυλλο ως το ψυχοπαίδι τους, λέγοντάς του ότι το έφερε να το μεγαλώσουν. Αργότερα στο παιδί αυτό εκείνη θα γράψει τη μικρή περιουσία της. Στο συμβόλαιο που θα συντάξει θα αναφέρει ότι «μέρος της επικαρπίας να λαμβάνει και ο Τριαντάφυλλος εάν αυτή φύγει νωρίτερα από τη ζωή». Πράγματι, η Παναγιώτα πέθανε πρώτη (1951).

Μετά τον θάνατο της συζύγου του, ο Τριαντάφυλλος δεν έμεινε για πολλά χρόνια στην Καρίτσα. Το 1954 εγκαταστάθηκε στη Μαγούλα της Σπάρτης. Είχε στο μεταξύ πουληθεί η καλύβα – αχυρώνας στον Μιχάλη Μαλαβάζο.

Στη Μαγούλα, έμενε σε ενοικιασμένο σπίτι για το οποίο πλήρωνε ενοίκιο 200 δραχμές τον μήνα. Ο μισθός από τη δουλειά του - εργαζόταν ως ξενοτσόπανος στη στάνη του Αθανάσιου Χ. Μαχαίρα- ήταν 400 δραχμές το μήνα. Πενιχρά τα οικονομικά του, που όμως δεν τον εμπόδισαν να έρθει σε δεύτερο γάμο: Το 1959 νυμφεύτηκε την Σπαρτιάτισσα Γιαννούλα Ευαγγελάκου.

Συνάμα, από όταν έφτασε στη Μαγούλα, είχε αρχίσει να ενδιαφέρεται να αποκτήσει μια δική του στέγη. Άλλωστε από το 1957 το ελληνικό κράτος καλούσε τους πρόσφυγες που βρίσκονταν στη Λακωνία να υποβάλουν χαρτιά για να τους παραχωρήσει προσφυγικό οικόπεδο στη Σπάρτη και κατόπιν να τους δανειοδοτήσει να ανεγείρουν κατοικία. Αρκεί να μπορούσαν να αποδείξουν την προσφυγική τους ιδιότητα και την ακτημοσύνη τους από το 1922 μέχρι τώρα. Ο φτωχός Τριαντάφυλλος είχε αυτές τις προϋποθέσεις. Όμως το ελληνικό κράτος τον ρωτούσε και κάτι άλλο: εάν είχε συγκατοικήσει με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του στο παραχωρηθέν στην οδό Κανάρη του Πειραιά προσφυγικό σπίτι.

Ο Τριαντάφυλλος επιδόθηκε σε ένα δεκάχρονο αγώνα να πετύχει το στόχο του. Για την απόδειξη της προσφυγικής του ιδιότητας κάλεσε (1960) τον πρόεδρο της Κοινότητας Καρίτσας να βεβαιώσει εγγράφως ότι ο «πρόσφυγας Τριαντάφυλλος Αρβανίτης, καταδιωχθείς από τους Τούρκους εμφανίστηκε στην Καρίτσα το 1915». Να πει επίσης ότι «ποτέ δεν εξυπηρετήθηκαν έστω στοιχειωδώς οι στεγαστικές του ανάγκες και ουδεμίας αποκατάστασης έτυχε, αντιθέτως έμενε σε πρόχειρο αχυρώνα». Για το ότι δεν έμεινε ποτέ στην οδό Κανάρη κάλεσε (1963) τον αδελφό του Δημήτριο. Αυτός βεβαίωσε ότι «στο προσφυγικό σπίτι επί της οδού Κανάρη διαμένει σήμερα ο ίδιος με την 7αμελή οικογένειά του, επίσης, η κόρη του αδελφού του (Τρύφωνα) με την πενταμελή οικογένειά της, καθώς και οι άλλες δυο κόρες της συζύγου του Τρύφωνα με τις οικογένειές τους και ότι ποτέ ο Τριαντάφυλλος δεν διέμεινε στο σπίτι εκείνο».

Έτσι, το ελληνικό κράτος, το 1967, παραχώρησε στον Τριαντάφυλλο μισό οικόπεδο στον Προσφυγικό Συνοικισμό Δαγρέικα στη Σπάρτη. Παράλληλα τον κάλεσε να δανειοδοτηθεί ώστε να κτίσει το σπίτι του. Τα γεράματα όμως και ο μικρός μισθός δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο.

Ο θάνατός του δεν είναι γνωστό πότε συνέβη, πάντως, πρέπει να πέθανε μετά το 1975, έχοντας ζήσει βαθιά τις επιπτώσεις που φέρνει στη ζωή του ανθρώπου ο ξεριζωμός, η προσφυγιά. Κυρίως, την απώλεια συγγενών και φίλων και τον αγώνα για την αντιμετώπιση πρακτικών προβλημάτων της ζωής. Για τον Τριαντάφυλλο, ο αγώνας αυτός ήταν ισόβιος.

Προδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του

Πολιτιστικού Συλλόγου Γερονθρών,

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2022

(Πηγές:

1. Γ.Α.Κ.: Αρχείο Διεύθυνσης Υγείας και Πρόνοιας Νομού Λακωνίας.

2. Προφορική Μαρτυρία Βασιλικής Μαλαβάζου).