«Ο Γεροβοσκός»: Στη μνήμη του παππού Γιαννάκη Κατσάμπη (1868-1944)

Σήμερα διαβάζοντας το τρυφερό ποίημα «Ο Γεροβοσκός» του Ζαχαρία Παπαντωνίου οι σκέψεις μας στρέφουν πολλά χρόνια πίσω, στον Γιαννάκη Κατσάμπη ή «Βατσούρα» (1868-1944), τον παππού που ποτέ δεν γνωρίσαμε, ποτέ δεν είδαμε ούτε σε φωτογραφία. 

Οι παλιοί τον θυμούνται μικρόσωμο αγνό άνθρωπο, γελαστό γεροντάκο, έναν από τους φτωχότερους, αν όχι τον πιο φτωχό χωριανό, που πέρασε τη ζωή του «ξενοτσόπανος». Κονάκι του ένα μικρό χαμοκαλυβάκι, κάπου 15 τετραγωνικών. 

 Ο ποιητής λέει πολλά για τον παππού, κάθε παππού, κάθε βοσκό τα παλιά κείνα χρόνια. Στην πραγματικότητα, στο βαθύτερο νόημά του, ουσιαστικά λέει κάτι αναπόφευκτο για όλους μας!

Ο Γεροβοσκός

Πόσα χρόνια πέρασα
κι άσπρισα κι εγέρασα
πάνω στα ψηλώματα
βόσκοντας τα πρόβατα.

Τις κορφές επάτησα
και νυχτοπερπάτησα,
και σε δέντρα γέρικα
είδα κι είδα αγερικά.

Σε ψηλές ανηφοριές
σα κοτσύφι εχύθηκα,
κι έπεσα σε ρεματιές
και αποκοιμήθηκα.

Πάνω στη καπότα μου,
- φορεσιά και στρώμα μου -
είδα ονείρατα γυρτός,
ξυπνητός και κοιμιστός.

Σ' αητοράχη εσκάλωσα
με το λύκο εμάλωσα
κι άναψα τρανές φωτιές,
σε τετράψηλες κορφές.

Είδα τ' άστρι στο βουνό,
που το λένε αυγερινό
και στη καθαρή βραδιά
χόρτασα τη ξαστεριά.

Μύρμηγκα δε ζήμιωσα
κι άνθρωπο δε θύμωσα.
Πήρα τα μικρά τ᾿ αρνιά,
σαν παιδιά στην αγκαλιά,

Μια ζωήν επέρασα
κι ειπ᾿ ο θεός και γέρασα,
και το χιόνι το πολύ,
μου ᾿πεσε στη κεφαλή.

Άιντε προβατάκια μου,
περπατάτε, αρνάκια μου,
πάμετε σιγά σιγά
και μας πήρεν η βραδιά.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877 - 1940)

Ελληνας δημοσιογράφος,ποιητής και διηγηματογράφος, από τους σημαντικούς εκπροσώπους των νεοελληνικών γραμμάτων. Τον χαρακτήρισαν «πρίγκιπα του νεοελληνικού λόγου».
Πηγή: https://www.erotas-thanatos.net/zaxarias-papantoniou.html