Ο Διαμάντης Ροζάκλής τραγουδά για την Καρίτσα

Ο Διαμαντής Ροζάκλης από την Αδελαΐδα της Αυστραλίας κατέγραψε πρόσφατα ένα CD που φέρει τον τίτλο «Τραγούδια για την Καρίτσα» με τέσσερα τραγούδια για την αγαπημένη του γενέτειρα την Καρίτσα του Πάρνωνα. 

Εδώ παρουσιάζουμε το κύριο τραγούδι καθώς και τους στίχους που είναι κι αυτοί γραμμένοι από το ίδιον.

Παίξε Στρατό μία πενία για την όμορφη Καρίτσα.
Να χορευτεί στην αγορά με αγόρια και κορίτσια
Πιο κάτω από το Ελατιά είναι μια λαγκαδίτσα
Εκεί είναι και το χωριό που το λένε Καρίτσα
Εκεί γεννήθηκα και εγώ μικρό κοπελουδάκι
Μα όμως ξενιτεύτηκα αμούστακο παιδάκι
Απ' το Αντελάιντ ως το χωριό να γίνει ένα γεφύρι
Να'ρχόμαστε του Αγιαννιού όλοι στο πανηγύρι

Χριστουγεννιάτικες ευχές και ευχές για το νέο έτος (2016 -2017)

Καριτσιώτικα Νέα

Τα «Καριτσιώτικα Νέα» σας εύχονται Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος 2017!

Πολιτιστικός Σύλλογος Απανταχού Καριτσιωτών

Το Διοικητοκό Συμβούλιο του Πολιτιστικού Συλλόγου Απανταχού Καριτσιωτών εύχεται σε όλους τους συμπατριώτες «Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος!»

Παλλακωνικός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας»

Ο Παλλακωνικός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας» σας ευχεται Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΛΑΧΑΚΟΣ

Με αγάπη και υγεία 

διαύγεια πνευματική 

δουλειά, δημιουργία

γαλήνη οικογενειακή 

με ειρήνη εθνική 

με πίστη και ελπίδα 

να κάνουμε σημαντική 

και πάλι την πατρίδα! 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! 

 

Τα λιμέρια της Καρίτσας σε ένα καταπληκτικό ημερολόγιο

 «Κάθε σπίτι Καριτσιωτών, φίλων και απογόνων σ' όλο τον κόσμο αξίζει να έχει το ημερολόγιο στολίδι στον τοίχο του.» 

Το ημερολόγιο του 2017 κυκλοφόρησε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Απανταχού Καριτσιωτών.

Το εξώφυλλο φέτος κοσμεί μια εκπληκτική θέα του χωριού από ψηλά με τον Καλόερο στο μακρινό ορίζοντα.

Οι σελίδες του περιλαμβάνουν μερικές από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες που έχουν ληφθεί ποτέ στο χωριό μας από ένα οδοιπορικό του Τάσου Γ. Τούντα από το Διάσελο μέχρι τα Πηγάδια. Γραφικά αξιοθέατα ορόσημα, λημέρια, ενδημικά φυτά στα βουνά μας μέσα από το φωτογραφικό φακό του Τάσου σε ένα οδοιπορικό στο προγονικό μας χωριό, που ξυπνούν μνήμες στους γηραιότερους και κεντρίζουν το ενδιαφέρον των νέων.  

Κάθε σπίτι Καριτσιωτών, φίλων και απογόνων σ' όλο τον κόσμο αξίζει να έχει το ημερολόγιο στολίδι στον τοίχο του. 

Το Ημερολόγιο διατίθεται από το «Καφενείο Κατσάμπη» στο χωριό ή από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου. Στην Αυστραλία και το εξωτερικό επικοινωνείστε με τη Γεωργία Βλάχου ή το Δημήτρη Κατσάμπη (τηλ: +61 439711450).

Γεώργιος Παν. Κατσάμπης (1924-2016)

Σε ηλικία 92 ετών, στις 8 Δεκεμβρίου 2016 απεβίωσε στην Καρίτσα ο Γεώργιος Παν. Κατσάμπης.

Η κηδεία τελέστηκε την επόμενη μέρα από τον Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας στην Καρίτσα.

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους.

Αποφοίτησε η Μάντω Μαλαβάζου

Συγχαρητήρια στη Μάντω Μαλαβάζου του Ηλία και της Δημήτρας η οποία αποφοίτησε από τη σχολή επαγγελμάτων υγείας και πρόνοιας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Η Μάντω φωτογραφίζεται με το πτυχίο στο χέρι στις όχθες της πανέμορφης λίμνης στα Γιάννενα όπου πέρασε τα φοιτητικά της χρόνια.

Η αποφοίτηση της Μάντως κάνει όλο το χωριό μας χαρούμενο και περήφανο. Τη συγχαίρουμε και της ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία και προσωπική ευτυχία.

Φωτογραφία του Δεκέμβρη 2016: Καβάλα στα μουλάρια

Η φωτογραφία του μήνα Δεκέμρη 2016, αριθμός 60 στη σειρά, απεικονίζει το  Γιώργη Χαγιά και τον Κώστα Μαλαβάζο (1923-1960) καβάλα στα μουλάρια. 

Τη φωτογραφία παραχώρησε η Γεωργία Μαλαβάζου, νύφη του αείμνηστου Κώστα. 

Η φωτογραφία έχει επίσης δημοσιευτεί στις «Παλιές φωτογραφίες από την Καρίτσα Λακωνίας» στο Facebook

Προηγούμενες φωτογραφίες του μήνα

December 2016 Photo: Mule Ride


The photograph for the month of December 2016, number 60 in the series, depicts Giorgis Chagias and Kostas Malavazos (1923-1960) on mules. 

Photo provided by Georgia Malavazos, sister-in-law of the late Kostas.

Previous pictures of the month

Βραβείο μακροχρόνιας υπηρεσίας στην Παναγιώτα Κατσάμπη

Συγχαρητήρια στην Παναγιώτα Κατσάμπη η οποία στο ετήσιο Χριστουγεννιάτικο πάρτι της εταιρίας Αντελάιντ Ιντεπέντεντ Τάξις τιμήθηκε με το βραβείο μακροχρόνιας υπηρεσίας.
 
Η Παναγιώτα φέτος έκλεισε 20 χρόνια ως τηλεφωνήτρια στην εταιρεία ταξί που ιδρύθηκε πριν από 25 χρόνια από Έλληνες ταξιτζήδες δυσαρεστημένοι από τη μεταχείριση που είχαν από τις παλιές εταιρίες στην Αδελαΐδα. Σήμερα η εταιρεία αναγνωρίζεται ως η νούμερο ένα εταιρεία των ταξί στην Αδελαΐδα.

Η απόγονη Καριτσιώτα είναι ένα αγαπητό μέλος του προσωπικού της εταιρίας. Η συνάδελφός της, Κάθυ Γρηγοριάδη, σχολίασε:.«Συγχαρητήρια Παναγιώτα, είσαι αφοσιωμένη υπάλληλος, περιουσιακό στοιχείο της Αντελάιντ Ιντεπέντεντ Τάξις. Είμαστε πραγματικά ευλογημένοι να σε έχουμε μαζί μας, είμαστε μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια!»

Πράγματι η συμμετοχή στην εταιρεία είναι οικογενειακή υπόθεση για την Παναγιώτα.

Ο πατέρας της, ο Γιάννης, υπήρξε ένας από τους ιδρυτικούς μετόχους της εταιρείας και είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου από το 1994.

Ο αδελφός της, ο Βαγγέλης, φέτος επίσης ολοκλήρωσε 10 χρόνια υπηρεσίας ως εκφωνητής στο ραδιοθάλαμο της εταιρίας.

Παναγιώτης Μαυραειδής και Χρυσούλα Μελισσινάκη: Καινούργια τηλεοπτική εκπομπή στην Αδελαΐδα

Εδώ και δύο χρόνια  ο γερακίτικης καταγωγώς Παναγιώτης Μαυραειδής και η σύζυγός του Χρυσούλα Μελισσινάκη λειτουργούν τον ελληνόφωνο ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο Μελωδία, στην Αδελαιδα Αυστραλίας. 

Τώρα  αρχίζουν και τηλεοπτική εκπομπή στο τοπικό κανάλι channel 44 κάθε Κυριακή στις 12,30 το μεσημέρι, πρώτη εκπομπή στις 27 Νοέμβρη, αλλά από Ελλάδα μπορείτε να τους δείτε μέσω ίντερνετ.

Και οι δυο δηλώνουν: «Κάνουμε αυτή την προσπάθεια για να προάγουμε την ελληνική κουλτούρα και πολιτισμό μας σε όλους , με αγάπη, μεράκι , αφιλοκερδώς! Μόνο κέρδος μας είναι η δική σας αγάπη και ανταπόκριση σε αυτή την προσπάθειά μας!!! Περιμένουμε  να  μας γράψετε τα σχόλια σας στην ιστοσελίδα μας!»

Επιλογές Τάκη Χρόνη « Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί »

Κάποια τραγούδια, ανεξάρτητα από το χρόνο που γράφτηκαν, το σκοπό που γράφτηκαν, πέρασαν στη συνείδηση του λαού, σημαδεύοντας διάφορα γεγονότα… κάποιες μέρες σαν τη 17 Νοέμβρη!!

Αυτή τη μέρα που πριν 43 χρόνια έγινε σύμβολο αγώνων, ορόσημο στην ιστορία, φάρος φωτεινός στις επερχόμενες γενιές.!! Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι σήμερα να την αμαυρώσουν, να τη χλευάσουν... γιατί, λέει, κάποιοι από κείνη τη γενιά εξαργύρωσαν τους αγώνες τους με πολιτική καριέρα, με θέσεις στο δημόσιο… μα και το 1821, οι αγωνιστές της λευτεριάς, πλην ορισμένων εξαιρέσεων, κατέλαβαν κυβερνητικές θέσεις!!

Ο Κανάρης έφτασε μέχρι πρωθυπουργός!! Κακώς;; Αδίκως;; Σφετερίστηκε κάποιου άλλου τη θέση;; Ή μήπως όταν έπαιζε τη ζωή του κόρωνα-γράμματα ανατινάζοντας την τουρκική ναυαρχίδα, (είδατε ο τρομοκράτης;) είχε στο μυαλό του την απελευθέρωση, τη σύσταση κράτους και εν τέλει την αναρρίχηση του στα ανωτέρα πολιτικά αξιώματα; Ακόμα και έτσι να τανε, οι αγώνες του, αλλά και του λαού, πήγαν χαμένοι;;

Το ότι βρεθήκαν κάποιοι απ αύτη τη γενιά που, ενώ κατείχαν πολιτικά αξιώματα, δε στάθηκαν στο ύψος της αποστολής τους, δεν ακυρώνει τίποτα από αυτά που πρέσβευε ως ιδανικά για τα οποία πάλεψε εκείνη η γενιά… και που είστε παιδιά;; Δεν έγιναν όλοι υπουργοί, γενικοί γραμματείς, διευθυντές και τα ρέστα… υπάρχει και ο ανώνυμος λαός… που πάλευε τότε για λευτεριά και για δημοκρατία και παλεύει ακόμα και σήμερα για ένα κομμάτι ψωμί η για να περισώσει ότι μπορεί από τη συνεχώς συρρικνωμένη σύνταξή του…

Για το λαό και τη δημοκρατία λοιπόν, το τραγούδι των Γιώργου Σούρτη και Γιάννη Μαρκόπουλου, με τη θεϊκή φωνή του Νίκου Ξυλούρη!!

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα

30η ΕΠΕΤΕΙΟ: ΕΚΔΡΟΜΗ ΚΑΡΙΤΣΙΩΤΩΝ ΣΤΟ ΜΑΡΕΪ ΜΠΡΙΤΖ ΚΑΙ ΜΟΝΑΡΤΟ

Παρουσίαση φωτογραφιών, επιέμελεια Μαρίνας Προφύρη, από την ημερήσια εκδρομή την Κυριακή 24 του Οκτώβρη 2016 στο Μάρεϊ Μπριτζ και το ζωολογικό κήπο Μονάρτο, στα πλαίσια των εορτασμών της 30ης επετείου της Κοινότητας Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας. Συνοδευτική μουσική, όπως αρμόζει, από το Τραγούδι της Καρίτσας. 

Adoni ART: Όντρεϊ

Ο Αντώνης Μαλαβάζος είναι καριτσιώτικης καταγωγής ζωγράφος, μόνιμος κάτοικος στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Είναι ένας κοσμικός και έμπειρος καλλιτέχνης που έχει πραγματοποιήσει εκθέσεις στο Σίδνεϊ και στην Αδελαΐδα. Ειδικεύεται στην αφηρημένη ζωγραφική, το ρεαλισμό και την προσωπογραφία και χειρίζεται ακρυλικά σε καμβά.

Κάθε μήνα επιλέγουμε έναν από τους πίνακες του ταλαντούχου συγχωριανού για ειδική παρουσίαση στα Καριτσιώτικα Νέα.

Οι πίνακες του Αντώνη προωθούνται υπό τη καλλιτεχνική του φίρμα Adoni ART.
­­­
Για πληροφορίες σχετικά με προμήθεια και προσωπικά έργα, επικοινωνήστε μέσω: andonimalavazos@gmail.com

Προηγούμενοι πίνακες από τον Αντώνη

Φωτογραφία του Νοέμβρη 2016: Γάμος 1955

Η φωτογραφία του μήνα Νοέμβρη 2016, αριθμός 59 στη σειρά, είναι από το γάμο στις 18 Σεπτεμβρίου 1955 του Γιάννη Τσολομίτη, ηλικίας 35 ετών, και της Ελένης Χαγιά, 23, και οι δυο από την Καρίτσα

Τη φωτογραφία παρεχώρησε η Ελένη η ίδια.

Η φωτογραφία έχει επίσης δημοσιευτεί στις «Παλιές φωτογραφίες από την Καρίτσα Λακωνίας» στο Facebook

Προηγούμενες φωτογραφίες του μήνα

November 2016 Photo: Wedding 1955

The photograph for the month of November 2016, number 59 in the series, is from the wedding on18 September 1955of Giannis Tsolomits, aged 35, and Eleni Chagias, 23, both of Karitsa

Photo provided by Eleni herself.

Previous pictures of the month

Αναμνήσεις από τον παππού μου Μιχάλη Μαλαβάζο

Του Μιχάλη Αδ. Μαλαβάζου
(Μετάφραση Δημ. Ε. Κατσάμπης)

Με την ευκαιρία της Ημέρας του ΟΧΙ 2016, ο Μιχάλης Μαλαβάζος, αυστραλογεννημένος εγγονός του θρυλικού συγχωριανού απ' τον οποίο και ονομάστηκε, στην πιο πρόσφατή του ανάρτηση στο Φέισμπουκ, αφηγείται αναμνήσεις από τον παππού του, τον οποίο γνώρισε μόνο μία φορά ως 10χρονο παιδάκι το 1972 .

Η 28η Οκτωβρίου 2016 αποτελεί εθνική εορτή στην Ελλάδα, η μέρα του «Όχι», ο εορτασμός της απόρριψης από τον Έλληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά του τελεσίγραφου από τον Ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Το τελεσίγραφο απαιτούσε η Ελλάδα να επιτρέψει στις δυνάμεις του Άξονα να εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος και να καταλάβουν ορισμένα «στρατηγικά σημεία» αλλιώτικα θα αντιμετώπιζε πόλεμο. Η απόλυτη απόρριψη από το Μεταξά ήταν η αρχή της ανάμιξης της Ελλάδας σε έναν ακόμα πόλεμο, αυτή τη φορά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τη σημαντική αυτή μέρα, το έκρινα ότι αρμόζει να μοιραστώ και κάτι σχετικά με τον πατρικό μου παππού, το Μιχάλη Μαλαβάζο, έναν άνθρωπο του οποίου η υπόσταση και η γενναιότητα στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913 είναι φημισμένη στη Λακωνία και όχι μόνο.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 ήταν βαρυσήμαντη στην ιστορία της χώρας, καθώς επέτρεψε το ελληνικό κράτος να διπλασιάσει σχεδόν την έκτασή του και να αποκτήσει το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού εδαφικού του μεγέθους. Χρησίμευσε επίσης να φέρει στο προσκήνιο δύο διάσημους Έλληνες, τον πρωθυπουργό και αναμφισβήτητα τον καλύτερο πολιτικό άνδρα της Ελλάδας, Ελευθέριο Βενιζέλο, καθώς και τον Στρατηλάτη, διάδοχο του θρόνου και μετέπειτα βασιλιά Κωνσταντίνο Α'.

Και οι δύο αυτοί άνδρες είχαν μεγάλη εκτίμηση από τον παππού, και όταν 10χρονος τον συνάντησα για πρώτη και μοναδική φορά το 1972, ο ίδιος μου είπε πόσο περήφανος ήταν που είχε υπηρετήσει αυτούς τους άντρες στην επιδίωξή τους να απαλλάξουν μια για πάντα την Ελλάδα από το οθωμανικό δηλητήριο. Τον θυμάμαι να μου λέει ότι εκείνοι που πέσανε νεκροί, αγωνιζόμενοι δίπλα του για την ελευθερία στην Ελλάδα ήταν ήρωες που δεν θα ξεχνούσε ποτέ. Προπαντός στην ενάντια της Βουλγαρίας μεγάλη επίθεση, γνωστή ως ο «Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος», όπου η Ελλάδα υπέστη μεγάλες απώλειες, αλλά στο τέλος επικράτησε και παρέδωσε την εδαφική ελευθερία που η Ελλάδα απολαμβάνει σήμερα.

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι αποτελούταν από δύο στάδια. Στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, η Ελλάδα συμμάχησε με τη Βουλγαρία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, τη λεγόμενη «Βαλκανική Συμμαχία" ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτή η αρχική κύρια ώθηση στην ξηρά από το στρατό της Θεσσαλίας κατόρθωσε να καταλάβει μεγάλο μέρος της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου του στρατηγικής σημασίας λιμανιού της Θεσσαλονίκης, μόλις ώρες μπροστά από το βουλγαρικό τμήμα. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος, 29 Ιουνίου 1913, είχε τις βουλγαρικές δυνάμεις σε αιφνιδιαστική επίθεση ενάντια στην Ελλάδα και τη Σερβία. Οι βουλγαρικές επιθέσεις περιορίστηκαν και σπρώχτηκαν πίσω.  Εκεί ο παππούς μου μαρτύρησε τόσο το θάνατο όσο και τη δόξα αφού πολλοί από τους συντρόφους του έπεσαν στις εξορμήσεις ενάντια στις βουλγαρικές δυνάμεις.

Στις δύο αυτές φάσεις των Βαλκανικών Πολέμων, ο παππούς μου εκτέλεσε πράξεις που τον κάνανε διάσημο, διακοσμημένο ήρωα, μέλος των τεσσάρων ταγμάτων ευζώνων του Στρατού Θεσσαλίας υπό τη διοίκηση του διαδόχου πρίγκιπα Κωνσταντίνου. Σε αναγνώριση της ανδρείας του ο παππούς μου τιμήθηκε με τα δυο μετάλλια που απεικονίζονται  στο πορτραίτο του.

Όταν επισκέφθηκα τον παππού το 1972, μου έδειξε με μεγάλη υπερηφάνεια τα μετάλλια του. Θυμάμαι ξεκάθαρα την κεντητή λεπτομέρεια πάνω στα μετάλλια και έντονα αναπολώ το πάθος του παππού, όπως ο ίδιος περιέγραφε τις μάχες και τους περήφανους τσολιάδες να βαδίζουν μέσα στη Θεσσαλονίκη στις 9 Νοεμβρίου 1912 με τον πιστό στρατηλάτη Κωνσταντίνο στο πλευρό τους πάνω σε άλογο. Αυτός ο τέλειος άνδρας, στα μάτια του παππού μου, έγινε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α' τον Μάρτιο του επόμενου έτους.

Θυμάμαι τον παππού να μου λέει ότι ήταν η πιο περήφανη στιγμή στη ζωή του, όταν οι κάτοικοι χύνονταν στους δρόμους να χαιρετήσουν το στρατό Θεσσαλίας του στρατηλάτη Κωνσταντίνου που απελευθέρωνε τη Θεσσαλονίκη μετά από 100 χρόνια οθωμανικής κατοχής.

Ο πάππους κατέστησε πολύ σαφές, ακόμα και σε ένα 10χρονο παιδάκι, ότι πολιτικά άνηκε σίγουρα στο στρατόπεδο των Μοναρχικών, μιλώντας με υπερηφάνεια για τον λατρευτό του βασιλιά Κωνσταντίνο, αναπολώντας ιδιαίτερα το όραμά του το νεαρό βασιλιά, ως στρατηλάτη, περήφανο καβάλα σ' άλογο να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη, μόλις μέτρα απόσταση από τον παππού. Σα μικρό 10κάχρονο παιδάκι δεν κατανοούσα τότε την ιστορική σημασία του περιεχομένου της απλής αυτής συζήτησης μεταξύ παππού και εγγονού, αλλά σήμερα ως 54χρονος εκτιμώ πολύ τη στιγμή εκείνη.

 Η σημασία αυτών των μεταλλίων φυλάσσετε μόνιμα χαραγμένη στο δίπλωμα που τα συνοδεύει.

Το δίπλωμα κάνει αναφορά σε μια διάσημη μάχη, τη μάχη των Γιαννιτσών που ήταν ζωτικής στρατηγικής σημασίας για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης σε ελληνικά χέρια. Ο πάππους απονεμήθηκε ένα από τα μετάλλια για αυτή τη μάχη. Το δεύτερο το απονεμήθηκε για μια άλλη περίφημη μάχη, όπως αναφέρεται στο δίπλωμα, τη μάχη του Κιλκίς (Λαχανά). Αυτή η μάχη κατοχύρωσε τη Θεσσαλονίκη από όποια βουλγαρική απειλή και ουσιαστικά έβαλε τέλος στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο. Στη συζήτηση με τον παππού, θυμάμαι την αφήγησή του για τη τελευταία μάχη που θυμόταν με μεγάλη θλίψη, αφού πολλοί από τους συντρόφους του εκεί πέσανε νεκροί αντιμετωπίζοντας και συντρίβοντας τη βουλγαρική επίθεση. Θυμάμαι πολύ καλά τα λόγια του για μία από τις τελευταίες επιθέσεις που ο ίδιος και δώδεκα τόσοι της διμοιρίας του από το αγαπημένο τάγμα τσολιάδων κάνανε, απ' ό, τι κατάλαβα, σε βουλγαρική φρουρά ή διοικητήριο. Περιέγραψε λεπτομερώς πώς αυτός και οι σύντροφοι του ντυμένοι με την παραδοσιακή στρατιωτική στολή των Ευζώνων όρμισαν με ξιφολόγχες πάνω στους Βουλγάρους κι όπως ορμούσαν ένας αριθμός από τους συντρόφους του έπεσαν δίπλα του, αλλά αυτός και η υπόλοιπη διμοιρία έφτασε και νίκησε τη βουλγαρική θέση. Όταν ρώτησα τον παππού τι συνέβη στους Βουλγάρους που πιάσανε, έμεινε σιωπηλός, κοίταξε έξω από το παράθυρο, ρουφώντας το τσιμπούκι του. Κατάλαβα αυτό να σημαίνει ο ίδιος και οι  άλλοι σύντροφοι του δεν έδειξαν και τόσο έλεος!

Όπως αναγράφεται στο δίπλωμα, τα μετάλλια απονεμήθηκαν στον παππού στις 25 Μαρτίου, 1914. Επιπλόων ιστορικής σημασίας του ανεκτίμητου αυτού έγγραφου είναι η υπογραφή του Ελευθερίου Κ Βενιζέλου στην κάτω δεξιά γωνία. Στην κάτω αριστερή γωνία του διπλώματος προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι η υπογραφή ίσως να είναι ότι του Στρατηλάτη Κωνσταντίνου, όμως παραμένω να πειστώ γι αυτό!

Ο παππούς απεβίωσε γύρω στο 1981 από τραυματισμούς που υπέστη μετά από μοιραία πτώση από τοίχο, ενώ έκοβε κλαριά από δέντρο για τις αγαπημένες του κατσίκες. Ο Παππούς είχε πλέον φτάσει την ώριμη ηλικία περίπου 99 ετών, και από μάχες ταχυπορημένος πέθανε στην αγκαλιά των αγαπημένων του θυγατέρων, Μαρία και Ευγενία. Το 1988 σε ηλικία 26 ετών ξαναγύρισα στο χωριό για την παραδοσιακή εκταφή των λειψάνων και τελικά να βάλω τα κουρασμένα του κόκαλα σε ξεκούραση με την ταπεινοφροσύνη και την αξιοπρέπεια που αξίζε σε ένα μεγάλο ήρωα σαν αυτόν.

Κι αφού βρισκόμουν εκεί, ως φόρο τιμής στην μεγάλη του ιστορία, ξαναπήγα στο σπίτι του έτσι να ρίξω μια μάτια για άλλη μια φορά σ' αυτά τα μετάλλια, μόνο να συνειδητοποιήσω με φρίκη και θλίψη ότι είχαν κλαπεί. Ευτυχώς το δίπλωμα ήταν ακόμα εκεί, όπως και το πορτραίτο, τα οποία έφερα πίσω στην Αυστραλία να τα αποκαταστήσω όπως έπρεπε.

Εν τέλει, όπως αρμόζει στον εορτασμό της σημαντικής αυτής ημέρας, της 28ης Οκτωβρίου, αξίζει επίσης να αποδώσουμε τιμή και σε δυο γιους του παππού που υπηρέτησαν κι αυτοί στον ελληνικό στρατό. Ο πρώτος ήταν ο θείος μου ο Γιώργης, ο οποίος στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γίνηκε διακοσμημένος ήρωας για την προσφορά του ως πυροβολητής στα αλβανικά σύνορα νικώντας τους Ιταλούς στην πρώτη απόπειρα εισβολής στην Ελλάδα λίγο μετά την κήρυξη του πολέμου ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα.

Ο άλλος γιος ήταν ο πατέρας μου, ο Αδαμάντιος, που απεικονίζεται στη συνημμένη φωτογραφία λίγο μετά τη στρατολόγησή του το 1946.  Ο πατέρας πολέμησε για την Ελλάδα σχεδόν τέσσερα χρόνια, αναμφισβήτητα στο χαμηλότερο σημείο της ένδοξης ελληνικής ιστορίας, τον Εμφύλιο.

Κλείνοντας, θα ήθελα επίσης, να αποτίσουμε φόρο τιμής σ' αυτό το κείμενο σ' όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, τους φίλους και τους εχθρούς που έχασαν τη ζωή τους, όχι μόνο στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο , αλλά σ' όλους τους πολέμους σ' ολόκληρη την ιστορία, συμπεριλαμβανομένων και των πολέμων που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή