Επιστολή προς τους
γονείς και τα αδέλφια του παλληκαριού από την Καρίτσα που σκοτώθηκε στις
10 του Δεκέμβρη Το 1940, στα βουνά της Αλβανίας. Η επιστολή υπογράφεται
από τον Λεωνίδα. 
Κατόπιν προσεκτικής ανάγνωσης οι πρώτες μας απορίες, όπως θα ήταν αναμενόμενο, είναι ποια είναι η οικογένεια, ποιος ο πεσμένος στρατιώτης, ποιος ο Λεωνίδας και υπό ποια ιδιότητα έγραψε την επιστολή;
Μέχρι σήμερα, το μόνο που είναι γνωστό είναι η επιστολή δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 27 Οκτωβρίου 2015 στη σελίδα στο Facebook «Βιβλιοθήκη Πολιτιστικός Σύλλογος Γερακίου» συνοδευόμενη από το εξής συντακτικό σημείωμα: «Δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο Λεωνίδας και δεν έχει παραδοθεί (το πρωτότυπο χειρόγραφο) στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Πρόκειται για έγγραφο από τη συλλογή δασκάλου της Σπάρτης.
Παρ 'όλα αυτά, ακόμη και από μόνο του, αποτελεί οδυνηρή έκφραση ενός συγχωριανού σχετικά με τις καταστροφικές συνέπειες του πολέμου στο χωριό μας. Επί του σημείου αυτού ο Λεωνίδας σίγουρα γράφει εξ ονόματος όλων των συγχωριανών την εποχή εκείνη. Ακολουθεί η μεταγραφή της επιστολής:
Ώστε είναι αλήθεια λοιπόν; Δεν είναι ψέμματα; Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα; Κείνο το ευγενικό και καλόκαρδο παλικάρι δεν ζή; Ακούω το σπαραγμό της μάνας το γόγγισμα του πατέρα, βλέπω τα βουρκωμένα μάτια της αδερφής. Στον ανείπωτο πόνο σας προσθέτω και γω το δικό μου. Με τα πικρά σας δάκρυα κυλούν και τα δικά μου.
Τό ΄βλεπα του Αη - Γιαννιού να χορεύει στ΄αλώνι και το καμάρωνα κρυφά. Το άμοιρο παιδί που να΄ξερε πως ύστερα από 3 ½ μήνες θα ΄βρισκε το θάνατο κει πάνω στα άξενα βουνά της Αλβανίας εξαιτίας αυτού του κακούργου της Ρώμης.
Δεν θα τον ξαναδούμε πια ποτέ! Δε θα σταθή μπροστά μας με τ΄αψηλό του αθλητικό του σώμα. Δε θα ξαναδούμε κείνη τη μορφή που ακτινοβολούσε ευγένεια και καλωσύνη. Δε θα ξαναδούμε κείνο το γλυκό του χαμόγελο. Ποτέ πια.
Στις 10 του Δεκέμβρη έσκυψε πάνω του η Ελλάδα πήρε το όνομά του και το ΄γραψε στο βιβλίο των ηρωικών παιδίων της που έπεσαν για την τιμή και την ελευθερία της.
Ας σφουγγίσουμε τα δάκρυά μας, ας πνίξουμε του πόνου μας την εκδήλωση και ας στείλουμε τη σκέψη μας κει πάνω που οι γενναίοι μας σπρώχνουν προς τη θάλασσα τον άτιμο εισβολέα. Και όταν θα ρθη η ευλογημένη εκείνη ώρα της εκδίκησης που οι αλαλαγμοί της Νίκης θα φθάνουν μέχρι τον ουρανό οι ψυχές όλων των γενναίων παλληκαριών που έπεσαν και παν ήσυχες πια να αναπαυθούν κάτω από του ουράνιου θόλου.
Ο λαός της ατιμίας, της δειλίας θέλησε χωρίς κόπο να καταπιή τη μικρή Ελλάδα.
Μα αυτή η Ελλάδα έχει ψυχή που δε λύγισε ούτε όταν οι Πέρσαι ξεκίνησαν για να την κατακτήσουν, ούτε με τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς που γεύθηκε ούτε τώρα φυσικά με τα μαύρα πουκάμισα του Μουσολίνι που ακριβώς είναι μαύρα για να κρύβουν τη λέρα τους. Η σημαία μας έχει το χρώμα της θάλασσας και του ουρανού. Για τον ουρανό και τη θάλασσά της πολεμάει η φυλή μας με τη λόγχη, τ΄αεροπλάνο, το υποβρύχιο και Δόξα νά ΄χη η Παναγιά Νικούμε! Όμως η Νίκη δε θα φέρει την ικανοποίηση μέσα μας, στον κάθε Έλληνα σ΄όλα τα χρόνια και σ΄όλες τις γενιές που θα ανεβαίνουν, θα καή η πράσινη φλόγα του μίσους. Ένα μίσος τυφλό το πότισε και το θέριεψε το ζεστό αίμα των παλληκαριών, το καθάριο αίμα του βρέφους που σκοτώθηκε απ΄τη δολοφονική μπόμπα, η παρθένα που βιάσθηκε και κακοποιήθηκε, η τρεμουλιαστή κατάρα του γέροντα που ακρωτηριάσθηκε.
Σας φιλώ Λεωνίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου