Ο Ροζακλής, ένας από τους πρώτους προέδρους της Κοινότητας Καρίτσας, παραμένει ανάμεσα στις αξέχαστες προσωπικότητες του χωριού. Πέρα από τη συνεισφορά του στα διοικητικά της κοινότητας ήταν και αυτοδίδακτος στιχουργός απομνημονεύοντας με τα πιο απλά λόγια και την όμορφη αυτή καριτσιώτικη λαλιά τα γεγονότα που συγκλόνισαν το χωριό και το έκαναν να γευθεί άλλοτε τη χαρά και άλλοτε τη λύπη. Ο χωριανός μας ποιητής τελείωνε το κάθε δημιούργημά του με την επιγραφή «Ο ποιητής, Κάπα Πι και Ροζακλής». Θεωρείται ο ποιητής της Καρίτσας που συνέθεσε πολλά ποιήματα, αλλά δυστυχώς λίγα έχουν διασωθεί.
Στη συνέχεια διαβάστε λίγα από τα ποιήματα του χωριανού που ακόμα σώζονται.
Μαύρη Πρωτοχρονιά
Τρία πουλάκια κάθονταν απάνω στον Αι-Γιάννη.Οι παραπάνω γραμμές, παρμένες από κλέφτικο τραγούδι παλιότερης εποχής, προσαρμόστηκαν από τον Κάπα Πι και Ροζακλή, σε ηλικία 78 χρονών, προκειμένου να αφηγηθεί το ιστορικό της πιο μαύρης μέρας στην Καρίτσα τον περασμένο αιώνα, την Μαύρη Πρωτοχρονιά του 1947.
Το ’να κοιτάει τον Αι-Λια και τ’ άλλο το Μαζαράκι.
Το Τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει.
«Πολλή μαυρίλα πλάκωσε μαύρη και θυμωμένη.»
Τ’ Αι-Βασιλιού ξημέρωνε μεγάλη και καμένη.
Ο Διαμαντής ο άτυχος βγαίνει μέχρι το πέρα ρέμα.
Τίποτα δεν κατάλαβε αντάρτες πως ερχόντανε μεγάλοι και καμένοι.
Στα σπίτια τους εγύρισαν, τα ρούχα τους ετοίμαζαν, στην εκκλησιά να πάνε.
Ο Διαμαντής, ο άτυχος, βγαίνει στο παραθύρι.
Αχ! γυναίκα, τι να σ’ ομολογήσω;
Αντάρτες πολλούς είδα και πίσω δεν θα γυρίσω.
Και τ’ άρματά του άρπαξε και τ’ άρματά του παίρνει.
Και στο κατώι πήδησε και τρομαγμένος φεύγει.
Στα λαχιδάκια έφτασε, σκοτώνει τον αντάρτη.
Καρτέρι του κάνουνε, του ρίχνουν στο κεφάλι.
Στο κάτου-κάτου αντάμωσαν δύο καλά αδέλφια.
Ο Στέλιος εσκοτώθηκε μακριά στα ξένα.
Και ο Διαμαντής στης Βαμπακιάς το ρέμα.
Όσα πουλάκια τ’ ακούσανε ποτέ να μην λαλήσουνε.
Και στα βουνά του Πάρνωνα χορτάρια να μην ανθίσουνε.
Τον Καιρό της Κατοχής.
Σκότωσαν πολλούς κι ένας ήταν ζωντανόςΘεωρείται ότι το παραπάνω αναφέρεται στην άτυχη εκτέλεση του Χρήστου Λεωνίδα Τούντα στα χέρια των ανταρτών τον μήνα Μάιο 1944. Ο Λεωνίδας, 32 χρονών τότε, μαζί με τον πρόεδρο της Καρίτσας, Γιάννη Αντωνίου, συλληφθήκανε από το Εθνικό Λαϊκό Στρατό (ΕΛΑΣ), στρατιωτική πτέρυγα του κομουνιστικού κόμματος, περάσανε από ανταρτοδικείο στην Έλωνα σχετικά με την υποτιθέμενη προδοσία και τη λεηλασία μιας μυστικής αποθήκης του ΕΛΑΣ στην Καρίτσα, βρέθηκαν ένοχοι και αμέσως εκτελέστηκαν. Σύντομα κατόπιν ο στιχουργός της Καρίτσας, ο «Κάπα Πι-και Ροζακλής» σύνθεσε το εξής αφιέρωμα στον σκοτωμένο Λεωνίδα, το οποίο είχε μεταδοθεί προφορικά πολλές φορές στο χωριό τα τελευταία χρόνια
τυλίχτηκε μες στους σκοτωμένους.
Αγώνα πέρασε πολύ, το άτυχο τη νύχτα,
δίχως καρδούλα και ψυχή εβγήκε απ' την τρύπα.
Σιγά, σιγά περπάτησε και πήγε πάρα πέρα
κι ο ουρανός άστραψε και του φάνηκε πως ήταν σφαίρα.
Και πάλι επερπάτησε και πάει σε μια γυναίκα,
λίγο νερό της γύρεψε να πλύνει κάμποσο αίμα.
Νερό αυτή του έδωκε και ήπιε ο καημένος,
και τότε της διηγήθηκε ότι ήταν τραυματισμένος.
Και ψυχικό της έπεσε σε μέρος να τον κρύψει,
ό,τι και να της έταζαν να μην το μαρτυρήσει.
Εκείνη αφιλότιμη το πρόστυχο το γένος,
του φονιά του μίλησε και του λέει εδώ είναι ένας κρυμμένος.
Κι ο φονιάς τον άρπαξε στην τρύπα να τον πάει
και το κεφάλι του έκοψε και μες στον έξανα πετάει
Ο ποιητής Κ.Π. και Ροζακλής
(όπως το θυμάται η νύφη του Κατερίνα Ροζακλή)
Στης 'Ελωνας τα ρέματα
Στης 'Ελωνας τα ρέματα,
Θεέ μου νάταν ψέματα,
που σφάξαν τα πολλά παιδιά.
Και τρία του Βαρελά,
τα σφάξανε τα καημένα,
και τα τρία σε ένα αίμα.
Πια πετρούλα να ειδεί τόσο αίμα να χυθεί
κι η πετρούλα να μην σκάσει;
Ποιος τα ακούει να μην κλάψει;
Ο ποιητής Κ.Π. και Ροζακλής
(όπως το θυμάται η νύφη του Κατερίνα Ροζακλή)
(όπως το θυμάται η νύφη του Κατερίνα Ροζακλή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου