«Καθώς πλησιάζει το "πανηγύρι της χρόνιας" στο χωριό, βιώνουμε ένα αντάμωμα γεμάτο χαρά, πνευματικότητα και φιλία.»
Λίγες ημέρες πριν το πανηγύρι, αισθανόμαστε ανυπομονησία και χαρά στις καρδιές μας, καθώς και στις καρδιές των συγχωριανών μας, των φίλων μας από τα γειτονικά χωριά και των απογόνων μας που ζουν σκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο. Από την πολυκοσμία στις γειτονιές της Αθήνας μέχρι τα ανοιχτά προάστια της Αυστραλίας, και από τις γοητευτικές πόλεις της Αμερικής έως τα γραφικά τοπία του Καναδά, οι απόγονοί μας αναμένουν πώς και πώς την παραδοσιακή γιορτή «Τ' Αγιαννιού». Αυτή η γιορτή, με βάση την κοινή μας κληρονομιά και την ιδιαίτερη σχέση που έχουμε με το πατρικό μας χωριό, έχει καταφέρει να συνδέσει όσους ζουν κοντά και μακριά, δίνοντάς μας την ευκαιρία να βυθιστούμε σε έναν πλούτο από παράδοση, πνευματικότητα και φιλία.
Κάθε χρόνο, στις 29 Αυγούστου, η Καρίτσα αποχαιρετά το καλοκαίρι και υποδέχεται το φθινόπωρο με την αγαπημένη μας εκδήλωση, «Τ' Αγιαννιού». Αναμφίβολα, αυτό το πανηγύρι θεωρείται το αποκορύφωμα της χρονιάς, και έχει κατακτήσει έναν ξεχωριστό χώρο στις καρδιές μας. Η σημασία του είναι τόσο βαθιά που, τα τελευταία χρόνια, έχει μετατραπεί σε ένα ανεπίσημο αντάμωμα, φέρνοντας κοντινούς και μακρινούς απόγονους και φίλους από τα γειτονικά χωριά, από την Αθήνα και ακόμα από μέρη του εξωτερικού, όπως η Αμερική, ο Καναδάς και η Αυστραλία.
Ο Αύγουστος, με την ιδιαίτερη σημασία που φέρει, συναρπάζει το χωριό μας, συμβολίζοντας την κορύφωση της ομορφιάς και της ζωντάνιας της χρονιάς. Καθώς η φύση εκθέτει την πληρότητά της, όλο το τοπίο γίνεται ένας χορός χαράς για το καλοκαίρι. Αυτή η εποχή ανοίγει την ευκαιρία στους απογόνους της Καρίτσας να επιστρέψουν στις ρίζες τους, να ανταμώσουν συγγενείς και φίλους, είτε αυτοί είναι ντόπιοι, είτε έχουν ταξιδέψει από μακριά.
Ο εορτασμός «Τ' Αγιαννιού» ξεκινά νωρίς το πρωί της 29ης Αυγούστου. Συναντιόμαστε με ντόπιους συγχωριανούς, απογόνους και φίλους από τα γειτονικά χωριά, όπως το Κοσμά, τον Άγιο Δημήτριο, το Αλεποχώρι και το Γεράκι. Αρχίζουμε ένα περπάτημα προς τις πλαγιές του Ελατιά, με τον προορισμό να φτάσουμε στο μικρό ξωκλήσι του Αγιάννη. Αυτό το λατρευτικό εκκλησάκι βρίσκεται λίγα μέτρα κάτω από την κορυφή του Ελατιά και έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία. Οι λευκοί τοίχοι του, διακοσμημένοι με μπλε λεπτομέρειες, συνδυάζονται με τα χρώματα του Λακωνικού κόλπου που απλώνεται στον μακρινό ορίζοντα. Η είσοδος, που κάποτε ήταν από ξύλινες τάβλες από έλατο, πλέον είναι μια σιδερένια πόρτα. Πάνω από την είσοδο, υπάρχει ένα ανάγλυφο με τη χρονολογία 1899, ενώ ένα άλλο δίπλα στο μικρό παραθυράκι αναγράφει: «Η οικοδομή αυτή εγίνετο διά χρημάτων του Χ. Μαλαβάζου το 1869». Η καμπάνα αποτελεί πρόσφατη προσθήκη και κρέμεται από μια σιδερένια δομή, ψηλά τρία μέτρα. Παρόλα αυτά, η εκκλησία η ίδια αποτελεί ένα σύμβολο του παρελθόντος μας, διατηρώντας μια αίσθηση που διαφεύγει το χρόνο.
Καθώς εισέρχεσαι μέσα από την πόρτα, αισθάνεσαι τη γαλήνη του Αγιάννη να σε περιβάλλει, ενώ τα αναμμένα κεριά δημιουργούν ένα ζεστό φως πάνω στις εικόνες του ναού. Κάτω από την ουρανίσια-γαλανή οροφή στολισμένη με χρυσά αστεράκια, βλέπεις ένα απλό λευκό εικονοστάσι και τρία ή τέσσερα φτωχικά ξύλινα στασίδια που αντηχούν στην ιερότητα του χώρου. Ο ήλιος φωτίζει απαλά τον χώρο μέσα από το μικρό παραθυράκι, δημιουργώντας έναν ήρεμο τόπο προσευχής και στοχασμού. Καθώς η λειτουργία εξελίσσεται στον ηρεμισμένο χώρο μέσα στο ναό, όσοι βρίσκονται έξω συνδέονται κι αυτοί με το γεγονός. Στέκονται γύρω, ακούγοντας τους ψαλμούς που διαπερνούν τους τοίχους και συνδυάζονται με το δροσερό αεράκι του βουνού, δημιουργώντας μια σύνδεση μεταξύ εκείνων που είναι μέσα και εκείνων που είναι έξω.
Αυτή την στιγμή, οι διαχωρισμοί μεταξύ του πνευματικού και του φυσικού κόσμου αρχίζουν να εξαλείφονται. Οι ψαλμοί, σαν αιθερικά νήματα, αρπάζουν τον αέρα του τοπίου και συνδυάζονται με την ομορφιά της φύσης. Το χωριό κάτω από το εντυπωσιακό τοπίο γίνεται μάρτυρας αυτής της αρμονικής σύγκλισης. Την ίδια στιγμή, ο Ελατιάς κοιτά και από ψηλά, ενώ η Ασφάκα και η Τσούκα αναδύονται από ανατολή και δύση προς τον απέραντο ουρανό. Τα κοπάδια στο Διάσελο, όπως και τα Πηγάδια από την άλλη πλευρά του Αγιάννη, είναι βυθισμένα στην ηρεμία της στιγμής. Καθώς βρισκόμαστε σε αυτό το όριο, μεταξύ του περιορισμένου χώρου του ναού και του απέραντου τοπίου της φύσης, νιώθουμε μια δυνατή σύνδεση, μια γέφυρα που ενώνει τις πνευματικές αγωνίες του ανθρώπου με τα θαύματα της φύσης.
Μετά τον εκκλησιασμό, η γιορτή συνεχίζεται αργά το βράδυ στην πλατεία του χωριού, όπου ο χορός κυριαρχεί πάνω στο αλώνι δίπλα στην Εκκλησία της Ευαγγελίστριας, της προστάτιδας της Καρίτσας. Οι χοροί αυτοί το βράδυ αποτελούν την πολύχρωμη κορύφωση της ημέρας. Η πλατεία ζωντανεύει με τους χορευτές να κυκλοφορούν, χέρι με χέρι, συναρπασμένοι από τη μουσική. Οι μελωδίες ανακλώνται με τον ρυθμό της γης, ενώ ο χορός ενώνει τους συγχωριανούς με τους απογόνους τους. Καθώς το βράδυ γίνεται πιο βαθύ και τ' άστρα αναλαμπούν στο σκοτεινό ουρανό πάνω από την Καρίτσα, μια αίσθηση ευγνωμοσύνης γεμίζει τον αέρα. Ευγνωμοσύνη για τη γη που μας ταΐζει, για τις παραδόσεις που μας ενώνουν και για τη συνέχεια της επιστροφής στις ρίζες μας. Καθώς η νύχτα εξελίσσεται, ο χορός συνεχίζεται, ενώ η ενέργεια της κοινότητας ανθρώπων, πνευμάτων και φύσης συνεχίζει να ακτινοβολεί από τον χώρο, δημιουργώντας μια αίσθηση ενότητας που παραμένει στον αέρα ακόμα και όταν η γιορτή φτάσει στο τέλος της.
Έτσι, «Τ' Αγιαννιού» γίνεται πολύ περισσότερο από μια απλή γιορτή. Είναι ένας τρόπος να συνδεθούμε με τις ρίζες μας, με το πνεύμα της κοινότητας, με τη φύση και με την πνευματικότητα. Είναι μια ευκαιρία να ανανεώσουμε τον δεσμό μας με το πατρικό μας χωριό και να δημιουργήσουμε ανεξίτηλες αναμνήσεις για τους εαυτούς μας και τις επόμενες γενιές. Και καθώς το πανηγύρι φθάνει στο τέλος του και το τραγούδι και η μουσική σιγοσβήνουν, η αίσθηση της συνδεσιμότητας και της πνευματικότητας συνεχίζει να μας συνοδεύει, δίνοντάς μας δύναμη και εμπνευσμένες σκέψεις καθώς επιστρέφουμε στις καθημερινές μας ζωές.
Κάθε χρόνο, στις 29 Αυγούστου, η Καρίτσα αποχαιρετά το καλοκαίρι και υποδέχεται το φθινόπωρο με την αγαπημένη μας εκδήλωση, «Τ' Αγιαννιού». Αναμφίβολα, αυτό το πανηγύρι θεωρείται το αποκορύφωμα της χρονιάς, και έχει κατακτήσει έναν ξεχωριστό χώρο στις καρδιές μας. Η σημασία του είναι τόσο βαθιά που, τα τελευταία χρόνια, έχει μετατραπεί σε ένα ανεπίσημο αντάμωμα, φέρνοντας κοντινούς και μακρινούς απόγονους και φίλους από τα γειτονικά χωριά, από την Αθήνα και ακόμα από μέρη του εξωτερικού, όπως η Αμερική, ο Καναδάς και η Αυστραλία.
Ο Αύγουστος, με την ιδιαίτερη σημασία που φέρει, συναρπάζει το χωριό μας, συμβολίζοντας την κορύφωση της ομορφιάς και της ζωντάνιας της χρονιάς. Καθώς η φύση εκθέτει την πληρότητά της, όλο το τοπίο γίνεται ένας χορός χαράς για το καλοκαίρι. Αυτή η εποχή ανοίγει την ευκαιρία στους απογόνους της Καρίτσας να επιστρέψουν στις ρίζες τους, να ανταμώσουν συγγενείς και φίλους, είτε αυτοί είναι ντόπιοι, είτε έχουν ταξιδέψει από μακριά.
Ο εορτασμός «Τ' Αγιαννιού» ξεκινά νωρίς το πρωί της 29ης Αυγούστου. Συναντιόμαστε με ντόπιους συγχωριανούς, απογόνους και φίλους από τα γειτονικά χωριά, όπως το Κοσμά, τον Άγιο Δημήτριο, το Αλεποχώρι και το Γεράκι. Αρχίζουμε ένα περπάτημα προς τις πλαγιές του Ελατιά, με τον προορισμό να φτάσουμε στο μικρό ξωκλήσι του Αγιάννη. Αυτό το λατρευτικό εκκλησάκι βρίσκεται λίγα μέτρα κάτω από την κορυφή του Ελατιά και έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία. Οι λευκοί τοίχοι του, διακοσμημένοι με μπλε λεπτομέρειες, συνδυάζονται με τα χρώματα του Λακωνικού κόλπου που απλώνεται στον μακρινό ορίζοντα. Η είσοδος, που κάποτε ήταν από ξύλινες τάβλες από έλατο, πλέον είναι μια σιδερένια πόρτα. Πάνω από την είσοδο, υπάρχει ένα ανάγλυφο με τη χρονολογία 1899, ενώ ένα άλλο δίπλα στο μικρό παραθυράκι αναγράφει: «Η οικοδομή αυτή εγίνετο διά χρημάτων του Χ. Μαλαβάζου το 1869». Η καμπάνα αποτελεί πρόσφατη προσθήκη και κρέμεται από μια σιδερένια δομή, ψηλά τρία μέτρα. Παρόλα αυτά, η εκκλησία η ίδια αποτελεί ένα σύμβολο του παρελθόντος μας, διατηρώντας μια αίσθηση που διαφεύγει το χρόνο.
Καθώς εισέρχεσαι μέσα από την πόρτα, αισθάνεσαι τη γαλήνη του Αγιάννη να σε περιβάλλει, ενώ τα αναμμένα κεριά δημιουργούν ένα ζεστό φως πάνω στις εικόνες του ναού. Κάτω από την ουρανίσια-γαλανή οροφή στολισμένη με χρυσά αστεράκια, βλέπεις ένα απλό λευκό εικονοστάσι και τρία ή τέσσερα φτωχικά ξύλινα στασίδια που αντηχούν στην ιερότητα του χώρου. Ο ήλιος φωτίζει απαλά τον χώρο μέσα από το μικρό παραθυράκι, δημιουργώντας έναν ήρεμο τόπο προσευχής και στοχασμού. Καθώς η λειτουργία εξελίσσεται στον ηρεμισμένο χώρο μέσα στο ναό, όσοι βρίσκονται έξω συνδέονται κι αυτοί με το γεγονός. Στέκονται γύρω, ακούγοντας τους ψαλμούς που διαπερνούν τους τοίχους και συνδυάζονται με το δροσερό αεράκι του βουνού, δημιουργώντας μια σύνδεση μεταξύ εκείνων που είναι μέσα και εκείνων που είναι έξω.
Αυτή την στιγμή, οι διαχωρισμοί μεταξύ του πνευματικού και του φυσικού κόσμου αρχίζουν να εξαλείφονται. Οι ψαλμοί, σαν αιθερικά νήματα, αρπάζουν τον αέρα του τοπίου και συνδυάζονται με την ομορφιά της φύσης. Το χωριό κάτω από το εντυπωσιακό τοπίο γίνεται μάρτυρας αυτής της αρμονικής σύγκλισης. Την ίδια στιγμή, ο Ελατιάς κοιτά και από ψηλά, ενώ η Ασφάκα και η Τσούκα αναδύονται από ανατολή και δύση προς τον απέραντο ουρανό. Τα κοπάδια στο Διάσελο, όπως και τα Πηγάδια από την άλλη πλευρά του Αγιάννη, είναι βυθισμένα στην ηρεμία της στιγμής. Καθώς βρισκόμαστε σε αυτό το όριο, μεταξύ του περιορισμένου χώρου του ναού και του απέραντου τοπίου της φύσης, νιώθουμε μια δυνατή σύνδεση, μια γέφυρα που ενώνει τις πνευματικές αγωνίες του ανθρώπου με τα θαύματα της φύσης.
Μετά τον εκκλησιασμό, η γιορτή συνεχίζεται αργά το βράδυ στην πλατεία του χωριού, όπου ο χορός κυριαρχεί πάνω στο αλώνι δίπλα στην Εκκλησία της Ευαγγελίστριας, της προστάτιδας της Καρίτσας. Οι χοροί αυτοί το βράδυ αποτελούν την πολύχρωμη κορύφωση της ημέρας. Η πλατεία ζωντανεύει με τους χορευτές να κυκλοφορούν, χέρι με χέρι, συναρπασμένοι από τη μουσική. Οι μελωδίες ανακλώνται με τον ρυθμό της γης, ενώ ο χορός ενώνει τους συγχωριανούς με τους απογόνους τους. Καθώς το βράδυ γίνεται πιο βαθύ και τ' άστρα αναλαμπούν στο σκοτεινό ουρανό πάνω από την Καρίτσα, μια αίσθηση ευγνωμοσύνης γεμίζει τον αέρα. Ευγνωμοσύνη για τη γη που μας ταΐζει, για τις παραδόσεις που μας ενώνουν και για τη συνέχεια της επιστροφής στις ρίζες μας. Καθώς η νύχτα εξελίσσεται, ο χορός συνεχίζεται, ενώ η ενέργεια της κοινότητας ανθρώπων, πνευμάτων και φύσης συνεχίζει να ακτινοβολεί από τον χώρο, δημιουργώντας μια αίσθηση ενότητας που παραμένει στον αέρα ακόμα και όταν η γιορτή φτάσει στο τέλος της.
Έτσι, «Τ' Αγιαννιού» γίνεται πολύ περισσότερο από μια απλή γιορτή. Είναι ένας τρόπος να συνδεθούμε με τις ρίζες μας, με το πνεύμα της κοινότητας, με τη φύση και με την πνευματικότητα. Είναι μια ευκαιρία να ανανεώσουμε τον δεσμό μας με το πατρικό μας χωριό και να δημιουργήσουμε ανεξίτηλες αναμνήσεις για τους εαυτούς μας και τις επόμενες γενιές. Και καθώς το πανηγύρι φθάνει στο τέλος του και το τραγούδι και η μουσική σιγοσβήνουν, η αίσθηση της συνδεσιμότητας και της πνευματικότητας συνεχίζει να μας συνοδεύει, δίνοντάς μας δύναμη και εμπνευσμένες σκέψεις καθώς επιστρέφουμε στις καθημερινές μας ζωές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου