Μπάρμπα-Γρηγόρης Τσεμπελής: Ο τελευταίος των παλιών Καριτσιωτών

Με λύπη και συγκίνηση πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του μπάρμπα-Γρηγόρη Τσεμπελή, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε βαθύ γήρας, πιστεύεται σχεδόν 99 ετών, ο γηραιότερος Καριτσιώτης της γενιάς μας.

Ήταν άνθρωπος ήσυχος, σεμνός και αληθινός, που κράτησε μέσα του την απλότητα και τη σοφία των παλιών καιρών. Με τον χαμό του κλείνει ένα ακόμη κεφάλαιο από την παλιά Καρίτσα, αλλά η μνήμη του θα μείνει ζωντανή στις καρδιές όλων όσοι τον γνώρισαν.

Στην οικογένειά του και σε όλους τους συγγενείς εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

Αιωνία του η μνήμη.

Ποίηση: Στης Καρίτσας το Κοτρώνι

Η αγριαμυγδαλιά που δε λύγισε ποτές

— ✤ —

Αφιερωμένο στο χωριό και στους ανθρώπους του, που κρατούν ρίζες βαθιές όπως κι η γη τους

Στης Καρίτσας το Κοτρώνι, περήφανο, αγέρωχο,

στέκει η αγριαμυγδαλιά, σύμβολο παντοτινό κι αιθέριο.

Μες στους ανέμους άνθισε, στις μπόρες δε λυγίζει,

όπως κι η Καρίτσα μας, ποτέ της δεν γονατίζει.

Στεριώνει στις ρίζες της πάνω σε πέτρα άγρια,

κι είναι για τους χωριανούς εικόνα παλιά κι άγια.

Θαύμα πώς βρίσκει νερό, και ζωή στ’ απόγεια,

σαν να τη θρέφει μυστικά, η θεία αγκαλιά.

Απ’ τα βάθη των καιρών στέκει κι ευλογεί,

τη ζωή, την υπομονή, την πίστη που ανθεί.

Όπως κι εκείνη ανθίζει στου γκρεμού το χείλι,

έτσι κι η Καρίτσα κρατά καρδιά και μνήμη φίλη.

Κι όταν τη δεις να λάμπει στο φως του πρωινού,

θαρρείς πως ψιθυρίζει τα λόγια του Θεού.

Έργα του Αντώνη Μαλαβάζου: «Αρμονία και Δυαδικότητα»

«Εκεί όπου το αντίθετο δεν είναι σύγκρουση αλλά συμπλήρωμα, γεννιέται η αρμονία.»

Κάθε μήνα, τα «Καριτσιώτικα Νέα» φιλοξενούν ένα ξεχωριστό έργο του Αντώνη Μαλαβάζου, του ταλαντούχου ζωγράφου από το χωριό μας. Μέσα από αυτή τη σειρά, θέλουμε να φέρουμε το κοινό πιο κοντά στον κόσμο του Αντώνη και να μοιραστούμε την έμπνευση που πηγάζει από τη δουλειά του.

Το σημερινό έργο, με τίτλο «Αρμονία και Δυαδικότητα», απλώνεται σαν κίνηση ζωής μέσα στο νερό. Οι καμπύλες των ψαριών και τα αντίθετα χρώματά τους – το φως και το σκοτάδι, το κόκκινο και το μαύρο, το λευκό και το γαλάζιο – πλέκονται σε μια χορογραφία που θυμίζει πως η ομορφιά γεννιέται από την ισορροπία των αντιθέσεων. Είναι μια στιγμή όπου η τέχνη μας προσκαλεί να δούμε τον κόσμο σαν ενότητα, παρά τις αντιφάσεις του.

Τα έργα του Αντώνη προωθούνται υπό το εμπορικό σήμα "Adoni Art By Tony". Αν ενδιαφέρεστε να αποκτήσετε προσαρμοσμένα καλλιτεχνικά έργα του, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του μέσω email στο andonimalavazos@gmail.com.

Ανακαλύψτε τη γοητεία των έργων του Αντώνη και ξεκινήστε ένα μοναδικό καλλιτεχνικό ταξίδι!

Ανέκδοτο: Πως βγήκε το παρατσούκλι «Βατσούρας»

Δημήτρης Ευαγγέλου Κατσάμπης

από τα λόγια του αείμνηστου πατέρα γύρω από τη φωτιά

Στην ανηφόρα της Καρίτσας, με το φλασκί στο χέρι και τον ήλιο στη ράχη, γεννήθηκε ο «Βατσούρας». Ένα παρατσούκλι που έγινε οικογενειακό καμάρι.

«Καθίστε, παιδιά μου, πιο κοντά στη φωτιά, να πυροθούμε και να σας πω κι εγώ μια ιστορία,» θυμόμαστε τον πατέρα μας, τον Βαγγέλη τον Κατσάμπη — τον γνωστό Βατσούρα — να μας λέει όταν χιόνιζε όξω κι εμείς μαζευόμασταν γύρω απ’ το τζάκι.

Πριν χρόνια πολλά, εκεί πάνω στις πετροτραχιές της Καρίτσας, στην αγκαλιά του Πάρνωνα, ζούσε ένας φτωχός γεωργοτσοπάνης. Η ζωή του ήτανε δεμένη με τη γη· όπου πατούσε, άφηνε σημάδι πάνω στις πέτρες και στα πουρνάρια, λες κι αυτά θυμόντουσαν το πέρασμά του.

Ήταν προπάππος απ’ το δικό μας σόι των Κατσαμπαίων. Χωραφάς στ’ Ανασκέλα, σκυμμένος ολημερίς, πάλευε με τη γη και με τον ήλιο. Ο ιδρώτας του έσταζε σαν ευκή για το ψωμί της φαμελιάς του.

Σαν έγερνε ο ήλιος πίσω απ’ τις ράχες, μάζευε τα σύνεργα και τραβούσε την ανηφόρα για το χωριό. Μα δεν περπάταγε όπως οι άλλοι. Όχι. Κάθε τόσο κοντοστεκόταν, έβρισκε μια πέτρα στ’ ανάμεσα στα πουρνάρια, κι έπαιρνε ανάσα.

Κι εκεί, έβγαζε το φλασκί απ’ τη ζώνη, το σήκωνε ψηλά κι άφηνε το νερό να τρέχει με γουργουρητό, σαν ρυάκι που ξυπνάει στις χαράδρες. Οι στάλες άστραφταν στον ήλιο πριν πέσουν στο διψασμένο του στόμα. Κι ο ήχος —βου… βου… βου, τσου… τσου… τσου… κι ύστερα ρου… ρου… ρου… — αντηχούσε σα να ’χε βάλει κι ο Πάρνωνας φωνή να τραγουδάει μαζί του.

Οι χωριανοί που τον βλέπανε, διασκέδαζαν και φώναζαν:
«Να! Ο Βατσούρας που ’ρχεται!»

Στην αρχή, παιδιά μου, ήταν πείραγμα, παρατσούκλι. Μα σιγά-σιγά κόλλησε απάνω του, όπως κολλάνε τα πουρνάρια στις ξεροπέτρες.

Κι ύστερα, σαν αντρώθηκαν τα παιδιά του κι ήρθανε εγγόνια και δισέγγονα, το όνομα δεν χάθηκε. Το δικό μας παρακλάδι των Κατσαμπαίων κράτησε για πάντα το παρατσούκλι Βατσούρας. Όχι σαν βάρος· μα σαν καμάρι. Σαν θύμηση ενός προπάππου που έκανε μια γουλιά νερό… παρακαταθήκη των προγόνων.

A Tale: How the Nickname “Vatsouras” Came About

Dimitris Evangelou Katsambis

As told by his late father, around the fireside

 

On the uphill track to Karitsa, with a flask in hand and the sun on his back, “Vatsouras” was born; a nickname that in time became the pride of the family.

“Come closer to the fire, kids, let’s get warm, and I’ll tell you a story,” we remember our father, Vangelis Katsambis — better known as Vatsouras — saying whenever the snow fell outside and we gathered around the hearth.

Many years ago, up there among Karitsa’s stony slopes, in the embrace of Mount Parnonas, lived a poor farmer. His life was tied to the land; wherever he stepped, he left a mark upon the stones and the bushes, as if even the gnarled oaks and brambles remembered his passing.

He was a great-grandfather from our own Katsambis line. A tiller in Anaskela, bent over all day, wrestling with the soil and the sun. His sweat fell like a blessing for the bread on his family’s table.

When the sun leaned behind the ridges, he would gather his tools and trudge up the hill toward the village. But he did not walk like others. No. Every so often, he would pause, find a stone among the bushes, and catch his breath.

And there, he would lift the flask from his belt, hold it high, and let the water run with a gurgle, like a stream awakening in the ravines. The drops sparkled in the sunlight before quenching his thirsty mouth. And the sound — vuu… vuu… vuu, tschuu… tschuu… tschuu… and then roo… roo… roo… — echoed as though Mount Parnonas itself had joined in song.

The villagers who saw him would chuckle and call out:
“Look! Here comes Vatsouras!”

At first, it was teasing, just a nickname. But slowly it stuck, like brambles clinging to the dry stones.

And then, as his children grew, and grandchildren and great-grandchildren came along, the name never faded. Our branch of the Katsambis family carried the nickname Vatsouras forever. Not as a burden, but as a pride. A memory of a great-grandfather who turned a sip of water into a family legacy.

Το τραγούδι της Καρίτσας ζωντανεύει ξανά

Συγκίνηση και μνήμη μέσα από την ανάρτηση της Γεωργίας Βλάχου

Μια ζεστή και συγκινητική ανάρτηση της Γεωργίας Βλάχου αναζωπύρωσε τις μνήμες και την υπερηφάνεια των Καριτσιωτών και των απογόνων τους στην Αυστραλία, για το τραγούδι που έγραψε ο αείμνηστος Τάσος Αντωνίου για το χωριό μας. Η ανάρτηση έγινε ως απάντηση στο μήνυμα και στην επανέκδοση του τραγουδιού από τον Τάκη Χρόνη, στις 28 Αυγούστου, παραμονή του Αγιαννιού, και μας θύμισε πώς η μουσική και οι στίχοι κρατούν ζωντανή την παράδοση και τη νοσταλγία για την πατρώα γη.

Ευχαριστίες προς τον Τάκη Χρόνη

Στην ανάρτησή της, η Γεωργία εκφράζει δημόσια ευγνωμοσύνη προς τον Τάκη Χρόνη:

«Με χαρά ανέλαβες τους στίχους και τους έντυσες με μουσική και χορευτικό σκοπό, μαζί με την όμορφη φωνή σου».

Η πρώτη παρουσίαση το 2006

Η Γεωργία θυμίζει την πρώτη παρουσίαση του τραγουδιού σε καριτσιώτικη εκδήλωση την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2004, στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο της Αδελαΐδας, μπροστά σε πλήθος κόσμου. Στη συνέχεια περιγράφει τη βαθιά στενοχώρια της οικογένειας και των συγχωριανών πέρσι μετά τον ξαφνικό χαμό του Τάσου, ο οποίος, όπως σημειώνει, «έφυγε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του».

Η αναβίωση στο YouTube

Ιδιαίτερα σημαντική για την αναβίωση του τραγουδιού ήταν, όπως τονίζει η Γεωργία, η συνεργασία με τον Δημήτρη Κατσάμπη. Χάρη στην ηχογράφηση και την ανάρτηση στο YouTube από τον Τάκη, παραμονή της φετινής γιορτής του Αγιαννιού, η νεολαία έχει πλέον τη δυνατότητα να το ακούει, να το τραγουδά και να το χορεύει μέσα από τα κινητά της τηλέφωνα.

Ο δεσμός της ξενιτιάς με το χωριό

Η Γεωργία υπογραμμίζει τον άρρηκτο δεσμό των ξενιτεμένων με την πατρώα γη, τον κεντρικό άξονα των στίχων που έγραψε ο Τάσος Αντωνίου, ο οποίος έζησε πάνω από εξήντα χρόνια στην Αδελαΐδα. Αναφερόμενη στον συγγενικό τους δεσμό («πρώτος μου εξαδέλφος»), κλείνει με λόγια μνήμης και υπόσχεσης:

«Το τραγούδι του Τάσου για την Καρίτσα θα μείνει αθάνατο. Ως συγγενείς και Καριτσιώτες θα τον μνημονεύουμε για πάντα.»

Το σχόλιο του Τάκη Χρόνη

Μετέπειτα, ο Τάκης Χρόνης επανήλθε με δικό του σχόλιο, διευκρινίζοντας ότι το τραγούδι στάλθηκε στον Μανώλη Μαλαβάζο, πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου στο χωριό, με την παράκληση να παίζεται πλέον στις πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Καρίτσα με τη νέα μουσική σύνθεση και όχι με το παλαιό «δάνειο» από άλλο τραγούδι. Όπως σημείωσε χαρακτηριστικά: 

«Ήταν μοιραίο ο Τάσος κι εγώ, ως οι δύο δημιουργοί του τραγουδιού, να γράψουμε μια σελίδα στην ιστορία του χωριού μας! Κρίμα που ο αείμνηστος ξάδερφός σου δεν είναι πια στη ζωή να το χαρεί κι εκείνος! Αλλά στη μνήμη του Τάσου, ας το χαίρονται όλοι οι Καριτσιώτες! Ανήκει σε όλους!»

Αντίδραση της απανταχού κοινότητας

Η απανταχού κοινότητα των Καριτσιωτών αντέδρασε με θερμές ευχαριστίες προς όλους όσοι συνέβαλαν ώστε οι στίχοι και η μελωδία να φτάσουν στα αυτιά και τις καρδιές της νέας γενιάς. Πολλοί σημείωσαν ότι η νέα ψηφιακή παρουσία του τραγουδιού λειτουργεί σαν γέφυρα που ενώνει γενιές και πατρίδες.

Η παράδοση που δεν χάνεται

Οι αναμνήσεις, τα τραγούδια και οι ανθρώπινες φωνές αποδεικνύουν πως η τοπική μας παράδοση δεν χάνεται. Μεταφέρεται, μεταμορφώνεται και ξανασυναντιέται, άλλοτε σε πανηγύρια, άλλοτε σε μια οθόνη κινητού, πάντα, όμως, με την ίδια αγάπη και νοσταλγία για την πατρώα γη και τους ανθρώπους της.

Κάλεσμα

Ας ακούσουμε, ας μοιραστούμε και ας τραγουδήσουμε όλοι το τραγούδι της Καρίτσας, ως φόρο τιμής στη μνήμη του Τάσου Αντωνίου και ως γιορτή της συλλογικής μας ταυτότητας.

Πατήστε το εικονίδιο παρακάτω και χαρείτε τον Τάκη Χρόνη να τραγουδάει το αγαπημένο μας Τραγούδι της Καρίτσας.