Πως χτίστηκε το σχολείο στη Κρεμαστή

Του Νίκου Ζώταλη

 «Δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη μόρφωση, 

όχι μόνο του πλούσιου αλλά και του φτωχού!»

Σύμφωνα με τους χάρτες της Γκούγκολ, σήμερα μπορούμε να φτάσουμε με το αυτοκίνητο στην Κρεμαστή από την Καρίτσα μέσα σε 40 λεπτά, 34 χλμ μέσω Μαρί ή 25 χλμ μέσω Αγίου Δημητρίου. Παρακάτω ο Νίκος Ζώταλης εξιστορεί τον αγώνα των ντόπιων να χτίσουν το πρώτο τους σχολείο το 1925. Ο συγγραφέας σημειώνει, «το διαχρονικό αυτό κείμενο το έγραψα και το δημοσίευσα το 1980, εποχή των ονείρων, στο ημερολόγιο του συλλόγου Αθηνών Ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ».

Τα απόσκια είχαν φτάσει στου Μοίρα εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα του 1925,όταν ξεπρόβαλε στη ράχη καβάλα στο μουλάρι ένας μεσόκοπος άνδρας. Τον συνόδευε ο αγωγιάτης που τραβούσε το καπίστρι δείγμα ότι ο επισκέπτης αυτός, βλέποντας από τόσο ψηλά το χωριό, πέρα από το θαυμασμό του γι αυτό το όμορφο θέαμα θα ένοιωσε και φόβο κατεβαίνοντας τις κορδέλες.
Ο επισκέπτης αυτός ήταν ο Επιθεωρητής Μέσης εκπαίδευσης Νομού Λακωνίας . Σαν έφθασε στο χωριό , εντύπωση του έκαναν η εργατικότητα η φιλοξενία και η αγάπη των Κρεμαστιωτων γι αυτό καθώς και η φιλομάθεια των παιδιών που σε ένα κατώι καθισμένα σε ξύλινα σκαμνάκια , έγραφαν στα γόνατά τους προσπαθώντας να μάθουν γράμματα.

Και τότε ήταν που χτύπησε η καμπάνα και μαζεύτηκε όλο το χωριό στη πλατεία όπου μίλησε ο επιθεωρητής για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη μόρφωση όχι μόνο του πλούσιου αλλά και του φτωχού και ότι η σωστή παιδεία θα κάνει τον κόσμο πιο δίκαιο πιο ανθρώπινο.

Χτίστε ένα σχολείο για να μάθουν τα παιδιά σας γράμματα, κατέληξε ο Επιθεωρητής.

Αυτό ήταν. Η φωτιά είχε ανάψει. Μάταια οι λίγοι αντιδραστικοί, φαινόμενο συνηθισμένο και σήμερα προσπάθησαν να τη σβήσουν.

Οι Κρεμαστιώτες κατάλαβαν. Παραμέρισαν τους αντίθετους σχημάτισαν τριμελή επιτροπή και ρίχτηκαν στον αγώνα. Άνδρες γυναίκες και παιδιά όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος δούλεψαν σκληρά και έχτισαν το σχολείο.

Η Κρεμαστιώτισα που φορτωμένη κουβάλαγε ξύλα για το ασβεστοκάμινο εκφράζει τη δίκαιη απαίτηση και επιθυμία των Κρεμαστιωτών να γνωρίσουν οι ίδιοι και το χωριό τους καλύτερες μέρες. Ακόμα τώρα που το σχολείο περνά δύσκολες μέρες πρέπει να βοηθήσουμε υλικά και ηθικά τα λίγα παιδιά που πάνε στο σχολείο.

Γιατί αν λείψουν τα παιδιά θα κλείσει το σχολείο θα σβήσει και το χωριό μας.