Ο καιρός στο χωριό μας

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Επικήδειος λόγος του Στέλιου Χαγιά στον πατέρα του

Συγκίνηση προκάλεσε ο Στέλιος Χαγιάς, στον καφέ παρηγοριάς στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο στην Αδελαΐδα, όταν εκφώνησε τον επικήδειο στον πατέρα του. Με τρεμάμενη από τη θλίψη φωνή ο Στέλιος ενθύμισε εύθυμα περιστατικά και σταθμούς στη ζωή του πατέρα του, την αγάπη του για την σύζυγό του την Κατερίνα και τη γενναιοδωρία του προς συγγενείς και φίλους.

Ο επικήδειος είχε ως εξής:

Τούτη τη θλιβερή στιγμή, το τελευταίο αντίο στον αγαπημένο πατέρα μου, θα ήθελα να μοιραστώ μερικές από τις αξέχαστες οικογενειακές μας μνήμες.


Ο πατέρας γεννήθηκε γύρω στις 26 Δεκεμβρίου 1924, γιος του Στυλιανού και της Δημητρούλας Χαγιά, στην Καρίτσα Λακωνίας.Τραγικά, μετά από 38 μέρες η μητέρα του απεβίωσε. Έτσι από μικρό παιδάκι μεγάλωσε να τα καταφέρνει ανεξάρτητος, δραστήριος, και να μην έχει φόβους.
Στα 7 του χρόνια, στο μαντρί του πατέρα του, βρήκε ένα κρυμμένο πιστόλι και από παιδική περιέργεια θέλησε να δει πώς κι αν δουλεύει. το δεξί του χέρι τράβαγε και τράβαγε τη σκανδάλη για να εξακριβώσει ότι πράγματι δούλευε, ενώ με το αριστερό του κάλυπτε το στόμιο να φιμώσει το θόρυβο. Δυστυχώς, το πιστόλι δούλευε και η σφαίρα πέρασε διαμπερές την παλάμη του, δεν έχασε το χέρι αλλά του έμεινε το πρώτο από πολλά σημάδια.Του έμεινε και η πρώτη από τις πολλές του φιλοσοφίες. Μας έλεγε «Ήμουνα έτοιμος για πόλεμο».


Τον ίδιο περίπου καιρό πήρε ένα από τα μουλάρια του πατέρα του, το πήγε κοντά σε κάποιο τοίχο, αλλά πηδώντας να το καβαλήσει, το ζώο τρόμαξε και ο πατέρας έπεσε, κεφάλι πρώτα, πάνω σε κάποιο βράχο. Έτσι κληρονόμησε και ένα άλλο σημάδι που όλοι το γνωρίζαμε στο κούτελο του πατέρα.
 

Όσο για σχολείο, δεν πήγε τόσο πολύ. Έλεγε: «Εγώ στο σχολείο κάθε Χριστού Λαμπρή πήγαινα!» Από 8 χρονών μπήκε στη σκληρή βιοπάλη: στο καμάτι, στα γίδια, στις ελιές, στα στάρια, στο αλώνι...
 

Όπως πολλά χωριατόπουλα γύριζε με τα πόδια τα γύρω χωριά: Άη-Δημήτρη, Αλεποχωρί, Χούνη, Κουνουπιά και Πελετά. Έτσι γνώριζε καλά, όπως έλεγε, «κάθε πέτρα, στην περιοχή».
Στο χωριό στα παιδιά τους άρεσαν τα μούρα. Ο πατέρας είχε σκαρφαλώσει την μουριά στην αυλή του Κωνσταντιρουμάνου και ο φίλος του ο Διαμαντής ο Μαλαβάζος περίμενε από κάτω κρατώντας επιφυλακή. Ήταν μεσημέρι και νόμιζαν οι δύο τους ότι όλοι στο χωριό το είχαν ρίξει στον ύπνο, αλλά ο μπάρμπα-Κωνσταντής που πότιζε τα γίδια του ερχόταν κάτω στο σπίτι, κι αυτός να κοιμηθεί. Τον βλέπει τον πατέρα πάνω στη μουριά και απολάει το ραβδί του. Ο πατέρας σάλτησε κάτω και έλεγε, «το ραβδί έκανε βουή σαν χελικόπτερ».
 

Από μικρός έμαθε να παίζει χαρτιά από το Δημήτρη τον Τούντα ή «Καλύβα», ενασχόληση που κράτησε όλη τη ζωή του! Του άρεσε το 31, η κολιτσίνα, περισσότερο απ’ όλα η πρέφα.
 

Από το πρώτο μεροκάματο να λιάζει σύκα έξω από τα Παπαδιάνικά, πήρε 500 δραχμές το 1938, και έλεγε «ήθελα πάντοτε να έχω λεφτά στο πορτοφόλι».
 

Τα χρόνια της κατοχής ο πατέρας δούλευε μεροκάματο όταν και όπου το έβρισκε: να καματεύει στη Σκάλα, να σκαλίζει αμπέλια στη Γράμμουσα. Το 41, πάνω στην πείνα, δούλευε για τον Σωκράτη τον Μαρουδά και διέμενε στο Κακαβούρι, πούλαγε λάδι του Σωκράτη στη Σπάρτη να αγοράσει λάστιχα για τα τσαρούχια.
 

Μετά την κατοχή, το 1945, σε ηλικία 20 χρονών διορίστηκε αγροφύλακας της Καρίτσας μέχρι το 1948. Σ’ αυτά τα χρόνια γλίτωσε από απόπειρα δολοφονίας τρεις φορές, κάποιος άγγελος τον κοίταζε από ψηλά.
 

Την ίδια εποχή έσκιζε έλατα στον Πάρνωνα και συνεταίροι στο πριόνι ήταν ο Αναστάσης ο Αντωνίου, ο Γιάννης ο Κατσάμπης και ο Γιώργης ο Κατσάμπης ή «Νταβέλης».
 

Η πείνα σε κάνει και κλέφτη. Μες στην αυλή του Γιάννη του Μαλαβάζου «του Μπέη» ήταν η καλύτερη κληματαριά στο χωριό. Ο πατέρας, αν και αγροφύλακας, τα ήθελε τα σταφύλια του Μπέη. Έτσι μπήκε στην αυλή σκαρφαλώνοντας τον βράχο, ανοίγει την αυλόπορτα για το φίλο του το Θανάση το Χελιώτη να μπει κι αυτός. Κατόπιν ανεβαίνει στην πλάτη του Θανάση και με σογιά και ένα ταγάρι τρύγησε την κληματαριά του Μπέη ενώ ο ίδιος ο Μπέης κοιμόταν κοντά στο παράθυρο με δίκαννο στο χέρι να αποκρούσει όποιον κλέφτη.
 

Στα μεταπολεμικά χρόνια, το 1952, ο πατέρας πήγε στον Άγιο Αντρέα να μάθει μαραγκός από το Γιώργη τον Προφύρη. Κατόπιν δεν υπήρχε πολύ εργασία, κι έτσι γρήγορα κατέληξε ότι η μετανάστευση ίσως ήταν προτιμότερο για ένα καλύτερο μέλλον. Πολύ ήθελε να πάει στην Αμερική όπου είχε και θείο, αλλά οι πόρτες εκεί ήταν κλειστές. Όσο για τον Καναδά, έπρεπε να περιμένει. Κάποια μέρα άκουσε από τον Μπέη για ότι η Αυστραλία ήθελε μετανάστες. Παρόλο που προτιμούσε την Αμερική, όπου 45 χρόνια νωρίτερα είχε πάει και ο πατέρας του, και έλεγε «το δόντι μου πόναγε για την Αμερική», μετά από της πρώτες δυο καραβιές για την Αυστραλία ο πατέρας μπάρκαρε κι αυτός στην τρίτη και αναχώρησε από τον Πειραιά στις 27 Σεπτεμβρίου 1953, ημέρα Κυριακή. Μετά από 32 μέρες στη θάλασσα ξεμπαρκάρει στην Μελβούρνη στις 28 Οκτωβρίου και με τρένο πάει στη Μποναγκίλλα. Εκεί του έδωσαν δουλιά στο Κάστερτον στη Βικτωρία σε μια τεράστια φάρμα με χιλιάδες πρόβατα και αγελάδες.
 

Ήρθε η ημέρα να φύγει από κει, βγάζει το λεξικό και λέει στο αφεντικό: «I give notice (Δίνω παραίτηση)!
 

Το Γενάρη του 1954 βρίσκεται στο Μάουντ Γκάμπιερ. Εκεί πλένει πιάτα, σχίζει πεύκα στα πριονιστήρια και στρώνει τρενογραμμές με το κασμά για τη γραμμή από το Μάουντ Γκάμπιερ στο Μίλλισεντ.
 

Κάποια μέρα πήγε στο ταχυδρομείο στο Μάουντ Γκάμπιερ, με σκοπό να στείλει λεφτά στην Ελλάδα, και ποιον βλέπει μπροστά του. Σαν θαύμα να και o Διαμαντής ο Μαλαβάζος από την Καρίτσα που o πατέρας ούτε καν ήξερε είχε φτάσει κι αυτός στην Αυστραλία.
 

Στις αρχές του 1955, στις 13 Φεβρουαρίου, φεύγει για το Λόξτον. Δεν έκατσε εκεί γατί έβρεχε και είχαν χαλάσει τα σταφύλια. Έτσι 3 μέρες αργότερα κατεβαίνει στην Αδελαΐδα και εκεί βρίσκει τις οικογένειες του Γιάννη του Κατσάμπη και του Θανάση του Αντώνη.
 

Ένα χρόνο αργότερα παντρεύεται την Κατερίνα Αποστόλου Χαγιά, ανιψιά του Θανάση Αντώνη, με κουμπάρο τον Νίκο το Μήτρη. Αποκτήσαν δυο γιους, εμένα το Στέλιο, το 1957, και τον Αποστόλη, το 1958.
 

Το 1959 αγόρασαν το πρώτο τους σπίτι στο Τρίνιτυ Γκάρντενς και εκεί ήρθαν να μείνουν αρκετοί νεοφερμένοι όταν πρωτοκατεβήκαν από το καράβι.
 

Ο πατέρας και η μητέρα δούλεψαν σκληρά: στα εργοστάσια, στους λόφους της Αδελαΐδας στο μάζεμα στα κεράσια, τα μίλα, τα αχλάδια, ενώ τα καλοκαίρια πήγαιναν στο Λόξτον, και στη Μιλτζούρα στον τρύγο.

To 1971, οι γονείς μου αγοράζουν μαγαζί στο Χόλντεν Χιλ συνέταιροι με τον Αποστόλη και τη Δήμητρα Παναγάκου, και για περίπου 20 χρόνια κατόπιν είχαν μαγαζιά: ψαράδικα και σνακ μπαρ.
Το 1991, το Σεπτέμβρη, η μητέρα πήγε στην Ελλάδα να κοιτάξει τον παππού τον Αποστόλη και εκεί έλαβε τα δυσάρεστα νέα ότι οι γιατροί εδώ βρήκαν ο πατέρας πάσχει από λευκημεία. Σαν θαύμα ο πατέρας καταφέρνει να ξεπεράσει την φοβερή αυτή ασθένεια. Από τότε σταμάτησαν τη δουλιά και εγκαταστάθηκαν στο Λόκλις να περάσουν και να χαρούν τη ζωή τους, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Κει ο πατέρας άφησε και την τελευταία του πνοή την περασμένη Πέμπτη.
 

Εκεί στο σπίτι στο Λόκλις του άρεσε, να έχει τις ελιές του, την κληματαριά του, τις κότες του και τα μελίσσια του. Όταν κάποια μέλισσα τον τσίμπαγε έλεγε: «Φύγε από δω μωρή!»
 

Η μεγάλη του αγάπη ήταν να βρίσκεται στο υπόστεγο να δουλεύει με τα εργαλεία του, να φτιάχνει τραπέζια, να ακονίζει τσεκούρια και σκαρπέλα.
 

Ποτέ δεν είχε διαβάσει βιβλίο, πού και πού, έριχνε μια ματιά στην εφημερίδα.
 

Ήταν παντρεμένος με τη μητέρα 61 χρόνια. Δεν είχαν αλλάξει μια κακιά κουβέντα. Τον λάτρευε και τον φρόντιζε μέχρι την τελευταία του πνοή. Η μητέρα ήταν απίστευτη σύζυγος δίπλα στο κρεββάτι του στο νοσοκομείο να τον παρηγορεί, να του λέει θα γίνεις καλά, να ξυπνάει όποια ώρα κάθε βράδυ να τον φροντίζει με όλες του τις ανάγκες.
 

Δίχως τη μητέρα, ο πατέρας θα είχε φύγει πριν πολύ καιρό.
 

Ο πατέρας έζησε 90 χρόνια, κυρίως, με χαρά και υγεία. Δυστυχώς, τα τελευταία του δύο χρόνια υπέφερε πάρα πολύ. Πολλές φορές βρισκόταν κοντά στο τέλος αλλά δεν δήλωνε. Δεν ήθελε να φύγει. Λάτρευε την οικογένειά του, τους συγγενείς του, και τους φίλους του. Ήταν απίστευτα γενναιόδωρος σε όλους. Είχε χρυσή καρδιά και όταν μπορούσε βοηθούσε όποιον του ζήταγε.
 

Αγαπητέ πατέρα την αγάπη σου ποτέ δεν θα την ξεχάσουμε, θα είμαστε πάντα κοντά σου.
 

Αιωνία σου η μνήμη!

Συλλυπητήριο μήνυμα Διαμαντή Μαλαβάζου για το Διαμαντή Χαγιά

Ο 92χρονος συγχωριανός, Διαμαντής Μαλαβάζος, που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην κηδεία του Διαμαντή Χαγιά, έστειλε το ακόλουθο συλλυπητήριο μήνυμα από το Ελληνικό Γυροκομείο στο Ρίντλυτον όπου είναι κάτοικος.

«Αγαπημένε μου φίλε και συνάδελφε Διαμαντή, 30 μέρες διαφορά είχαμε και από το ίδιο στήθος μεγαλώσαμε.

«Σαν αδέλφια μεγαλώσαμε και όπως συναντηθήκαμε και αγκαλιαστήκαμε στο Μάουντ Γκάμπιερ το 1954 όταν πρωτοήρθαμε εδώ στην Αυστραλία ξανά θα αγκαλιαστούμε σύντομα όταν ξανασυναντηθούμε.»

Ο φίλος σου
Διαμαντής Μαλαβάζος

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Διαμαντής Στ. Χαγιάς (1924-2017)

Σε ηλικία 92 ετών, στις 25 Μαΐου 2017, απεβίωσε στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας ο Διαμαντής Στυλιανού Χαγιάς (1924-2017).

Η κηδεία θα τελεστεί την ερχόμενη Δευτέρα, 29 Μαΐου, στις 10.00 από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Θέμπαρτον.

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους.

Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Ελένη Τούμπλη: Διδακτορικό στη Φαρμακευτική

Θερμά συγχαρητήρια στην Ελένη Τούμπλη, κόρη του Γιάννη και της Στέλλας (το γένος Αντωνίου από την Καρίτσα), η οποία την Παρασκευή απέκτησε διδακτορικό πτυχίο στη Φαρμακευτική από το Πανεπιστήμιο Κονκόρντια στην Ουισκόνσιν των Ηνωμένων Πολιτείων.

Η μητέρα της Ελένης, η Στέλλα, έφυγε από την Καρίτσα στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Εγκαταστάθηκε, παντρεύτηκε και μεγάλωσε την οικογένειά της στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά διατηρεί στενές σχέσεις με το χωριό.

Η επιτυχία της Ελένης αποτελεί ύψιστη τιμή, πρώτα απ 'όλα για την ίδια, αλλά και για την οικογένειά της, όπως σίγουρα και για το προγονικό της χωριό την Καρίτσα και όλη τη Λακωνία. Τις ευχόμαστε κάθε επιτυχία στην επαγγελματική της σταδιοδρομία.

Φωτογραφία η Ελένη μετά την τελετή αποφοίτησης με την αδελφή της τη Νίκη και γονείς Στέλλα και Γιάννη, Πανεπιστήμιο Κονκόρντια, Ουισκόνσιν, 12 Μάη 2017.

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Φωτογραφία του Μάη 2017: Καβάλα στα μουλάρια

Η φωτογραφία του μήνα Μάη 2017, αριθμός 65 στη σειρά, απεικονίζει το Γιώργη Χαγιά και τον Κώστα Μαλαβάζο (1923-1960).

Τη φωτογραφία παραχώρησε η Γεωργία Μαλαβάζου, νύφη του αείμνηστου Κώστα.

Η φωτογραφία έχει επίσης δημοσιευτεί στις «Παλιές φωτογραφίες από την Καρίτσα Λακωνίας» στο Facebook.

Προηγούμενες φωτογραφίες του μήνα

May Photo: Mule ride


The photograph for the month of April 2017, number 65 in the series, depicts Giorgis Chagias and Kostas Malavazos (1923-1960)

Photo provided by Georgia Malavazos, sister-in-law of the late Kostas.

The photo was previously published in "Old photos from Karitsa of Laconia" on Facebook.

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Ελιά της Καρίτσας: Το Ευχαριστώ στο δάσκαλο Βασίλη Βλαχάκο από το Γιάννη Γαβριήλ

«Σχετικά με την προστασία του υπέρ-αιωνόβιου αυτού δέντρου... δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου ότι έχουν γίνει κάποιες ενέργειες προφύλαξης και διατήρησής του»

Θα ήθελα με δύο λόγια να ευχαριστήσω τον Βασίλη Βλαχάκο, δάσκαλο της Καρίτσας στις αρχές της δεκαετίας του ’70, για το υπέροχο ποίημα της Καρίτσας το οποίο με άγγιξε πραγματικά. 

Όπως σημείωσε ο ίδιος στον Δημήτρη Κατσάμπη: «Γι’ αυτούς τους ανθρώπους και για το χωριό, όφειλα να γράψω κάτι. Τους το χρωστούσα!». Οι στοίχοι του μου θύμισαν την ομορφιά του χωριού παλιά, τα σημεία που άξιζαν της προσοχής τότε και που σήμερα έχουν αλλάξει. Όλα όμως αποτελούν μέρος της ιστορίας της Καρίτσας και πρέπει να προσεχτούν και να φυλαχτούν οι υπέροχες ποιητικές λέξεις με τις οποίες τα περιέγραψε.

Το δεύτερο που θέλω να τονίσω είναι ότι με το άρθρο του «Η ελιά της Καρίτσας μετράει 3300 χρόνια ύπαρξης» μου γνώρισε κάτι που εγώ μέχρι σήμερα δεν είχα αντιληφθεί ή δεν έδωσα ιδιαίτερη προσοχή και υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω με την πρώτη ευκαιρία να την επισκεφθώ, έτσι που να αισθανθεί ότι δεν την έχουμε ξεχάσει ακόμα και εγώ να χαρώ που θα την θαυμάσω από κοντά.

Όμως σύμφωνα με αυτά που αναφέρονται στο άρθρο του κ. Βλαχάκου σχετικά με την προστασία του υπέρ-αιωνόβιου αυτού δέντρου, της ελιάς της Καρίτσας, δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου ότι έχουν γίνει κάποιες ενέργειες προφύλαξης και διατήρησής του. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα φτάσουμε στο ίδιο σημείο, όπως συνέβη με την Ιερή Ελιά του Πλάτωνα που ξεριζώθηκε στην Ιερά Οδό στην Αθήνα. Ας προσπαθήσουμε όλοι να γίνει αντιληπτό στις τοπικές αρχές το μήνυμα του κ. Βλαχάκου. 

Ευχαριστώ
Ιωάννης Β. Γαβριήλ


«Η Ιερή Ελιά του Πλάτωνα είναι στο Γεωπονικό»

Παραθέτω δημοσίευμα της 18.1.2013 με την απάντηση της Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων περί καταστροφής της Ιερής Ελιάς:

Η ανακοίνωση της Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς

«Ανακοινώνεται ότι το ελαιόδεντρο, το λεγόμενο «Ιερή Ελιά του Πλάτωνα» το οποίο βρισκόταν έως το 1976 στην Ιερά Οδό, μεταξύ των αριθμών 89-91, ξεριζώθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1976 όταν προσέκρουσε λεωφορείο στον κορμό του. Ό,τι απέμεινε από τον αρχαίο κορμό μεταφέρθηκε σε κτίριο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών όπου φυλάσσεται σε ειδικά κατασκευασμένη προθήκη. Με ενέργειες του ίδιου Πανεπιστημίου στη θέση του παλαιού ελαιόδεντρου φυτεύτηκε νεότερο το οποίο είχε τη μορφή τριών κορμών, διαμέτρου 30 εκ. περίπου έκαστος. Ο ένας από αυτούς τους κορμούς ο οποίος είχε εν τω μεταξύ απονεκρωθεί αφαιρέθηκε την 6η Ιανουαρίου 2013 από αγνώστους. Οι δύο ζωντανοί κορμοί παραμένουν ανέπαφοι.»


Ο Γιάννης Γαβριήλ είναι μέλος της ερευνητικής ομάδας των «Οικογενειακών Δέντρων του Νότιου Πάρνωνα». Έχει επίσης τακτικά για μεγάλο χρονικό διάστημα δημοσιέυσει και διεξάγει εκτενείς έρευνες για τα «Καριτσιώτικα Νέα».